Στα παπούτσια του Σισέ;

Τι άλλαξε σε έξι μέρες και βελτιώθηκε ο Παναθηναϊκός, αφού ο Φερέιρα δεν άλλαξε τίποτα στην αρχική σύνθεση;

Πρώτα απ΄ όλα, ο στόχος, το κίνητρο. Στο Περιστέρι δεν υπήρχαν αυτά και οι παίκτες του Παναθηναϊκού έδιναν την εντύπωση πως άμα τους έστελνε όλους μαζί ο Τρυ-Φερέιρα στο περίπτερο της Θηβών για να του φέρουν τσιγάρα, οι μισοί θα έφερναν λάθος μάρκα κι οι άλλοι μισοί, με το ρυθμό που έτρεχαν, θα τα έφερναν στο διάδοχό του. Άσε που ξεκινάγανε τις κούρσες με 42 νούμερο παπούτσι και την τελείωναν με 43, γιατί στο μεταξύ είχαν μεγαλώσει τα νύχια τους...

Στη Δανία στόχος υπήρχε. Περνάς, πας πλέι-οφ του Τσάμπιονς Λιγκ, γίνεσαι μάγκας έστω για λίγο, καλμάρεις τον κόσμο, ηρεμείς ο ίδιος, άσε που μπορεί και να γίνει κανένα μαγικό, να πας ομίλους, να γίνεις ήρωας, να ανεβάσεις το κασέ σου και άλλα πολλά.

Επίσης, στο Περιστέρι δεν υπήρχαν «προετοιμασία», «κατασκοπεία», «διάβασμα» του αντιπάλου. Όσα πάνε κι όσα ΄ρθούνε ήτανε το ματς. Ποιος ασχολείται τώρα με τον Ατρόμητα;

Στη Δανία, όμως, ο Φερέιρα το είχε διαβάσει καλά το ματς, το είχαν μάθει καλά το μάθημα οι παίκτες, ήξεραν πού πονάνε οι ίδιοι, ήξεραν και πού πόναγε ο αντίπαλος. Ήταν έτοιμοι, σχεδόν έτοιμοι για όλα. Αν ήταν για όλα, το φινάλε θα ήταν διαφορετικό.

Το σημαντικότερο, ωστόσο, πιστεύω πως ήταν άλλο. Στο Περιστέρι, ουσιαστικά στο πρώτο «σοβαρό» φιλικό (επειδή ακολουθούσε επίσημος αγώνας), στην πρόβα τζενεράλε, στο πρώτο ματς με απαιτήσεις, ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε με κενό εξουσίας. Δεν υπήρχε ο Σισέ, δεν υπήρχε ηγέτης στο γήπεδο, δεν υπήρχε αυτή η αυτοπεποίθηση που μεταδίδεται στους υπόλοιπους παίκτες από τη γνώση ότι υπάρχει κάποιος που θα βάλει το τσουκάλι στη φωτιά.

Ε, στη Δανία, ο Λέτο φαίνεται πως αποφάσισε να μπει στα παπούτσια του Σισέ. Να τα δοκιμάσει, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, τον ίδιο του τον εαυτό. Να αποφασίσει αν -ως ο πιο ταλαντούχος- μπορεί να γίνει ο «οδηγός» αυτής της κουτσουρεμένης -λόγω μπάτζετ- ομάδας, αν μπορεί να αφήσει πίσω του τον ιδιόρρυθμο, ατομιστή, εκρηκτικό του χαρακτήρα και να ξεδιπλώσει το πραγματικό ταλέντο που ανακάλυψε πριν σχεδόν πέντε χρόνια η Λίβερπουλ στη Λανούς της Αργεντινής.

Πριν από αυτό το ματς, ο Λέτο, στα 25 του πια, θύμιζε αυτούς τους παίκτες που συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε «αιώνια ταλέντα». Τους παίκτες που ξεκινούν με προδιαγραφές, αλλά δεν εξελίσσονται ποτέ. Στο ματς της Δανίας έδωσε μια πρώτη απόδειξη ότι μπορεί να γίνει, εκτός από μεγάλο ταλέντο, και μεγάλος παίκτης. Ο παίκτης που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο «φτωχός» Παναθηναϊκός. Αυτός που θα τραβήξει το κάρο από τη λάσπη.

Δεν ισχυρίζομαι ότι με ένα ματς μπορεί να γίνει Σισέ στη θέση του Σισέ, ούτε ότι σε λίγες μέρες άλλαξε μυαλά, χαρακτήρα, νοοτροπία. Ωστόσο, κάποιες φορές αρκεί ένα κίνητρο, μια απόφαση, μια εμφάνιση, μια νύχτα που θα φέρει την επόμενη μέρα.

Από την άλλη, το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δείχνει να περνάει την Οντένσε δεν σημαίνει πως εν μία νυκτί, επειδή είχε κίνητρο, διάβασμα και ηγέτη, άλλαξε και ταχύτητα. Πως έγινε κατ΄ ανάγκην καλύτερη, πιο ποιοτική ομάδα. Πως άλλαξε τα δεδομένα του. Είδατε τι έγινε στο τέλος. Ένα ματσάκι που φαινόταν σίγουρο, πήγε περίπατο. Και μια πρόκριση που επίσης φαινόταν κλειδωμένη, έμεινε ανοικτή.

Κέρδη, πάντως, υπάρχουν. Αρκεί να κεφαλαιοποιηθούν...

Μέχρι να αποδεχθεί αν ο Λέτο χωράει στα παπούτσια του Σισέ, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...