Θαύμα στη χώρα των θαυμάτων!

Ξεκινώ να γράψω αυτό το κείμενο την ίδια ώρα που οι κοπέλες της Εθνικής πόλο βγαίνουν από τα αποδυτήρια του "Νατατόριουμ" της Σανγκάης για να βαδίσουν, υπερήφανες, προς το βάθρο των θριαμβευτών. Το χρυσό μετάλλιο είναι δικό τους. Η Εθνική γυναικών της υδατοσφαίρισης, η ίδια που πάτησε το κουμπί της αυτοκαταστροφής στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, είναι η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε τίτλο παγκόσμιας πρωταθλήτριας στο κορυφαίο ηλικιακό επίπεδο.

Μας πρόλαβε, εμάς του μπάσκετ, αλλά χαλάλι της. Εμείς θα έχουμε να θυμόμαστε το χρυσό των Εφήβων του 1995 στην Αθήνα και, ακόμα περισσότερο, το ασημένιο των Ανδρών του 2006.

Το πανηγύρισα σαν να ήταν μπάσκετ, σαν να ήμουν κι εγώ εκεί. Έβλεπα τις κοπέλες μας να κερδίζουν και υποκλινόμουν στην Ελληνίδα αθλήτρια που γκρεμίζει τα κάστρα. Τα κορίτσια νίκησαν τις αντιπροσωπευτικές ομάδες χωρών που καλλιεργούν το γυναικείο αθλητισμό σε βάθος. Νίκησαν το τίποτα της διαλυμένης ελληνικής κοινωνίας. Νίκησαν τις προκαταλήψεις που θέλουν την Ελληνίδα γυναίκα εγκλωβισμένη στην κουζίνα και πάντως μακριά από τα στάδια. Νίκησαν τη χούντα του ποδοσφαίρου που καταδικάζει τα άλλα σπορ σε οικονομική δυσπραγία και τελικά αφάνεια. Δεκατρείς εναντίον όλων.

Σήμερα τις αγαπάμε όλοι. Πόσοι όμως γνώριζαν ότι αυτές τις μέρες γίνεται Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κολύμβησης; Και πόσοι μπορούσαν χθες να ονομάσουν έστω μία από τις θριαμβεύτριας της Σανγκάης; Αύριο ξανά θα τις ξεχάσουμε. Εκτός αν τις μπλέξουν σε τίποτε στημένους αγώνες, οπότε θα μάθουμε το βιογραφικό τους απνευστί.

Οι εικόνες από την Κίνα έφερναν συνεχώς στο μυαλό μου τις αναμνήσεις από τη Σαϊτάμα, το πρόαστιο του Τόκυο όπου η Εθνική Ανδρών του μπάσκετ πέτυχε το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία της, τη νίκη επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ του 2006. Τελικά μας ταιριάζει η Άπω Ανατολή, ημών των Ελλήνων. Ποτίζει το dna μας με μία ηρεμία που δεν γνωρίζαμε ότι κατέχουμε. Μία γαλήνη ασιατικού τύπου, που γίνεται εκρηκτικό κοκτέιλ όποτε ανακατεύεται με τα κότσια του Έλληνα που αντιστέκεται.

Στην Ανατολή, άλλωστε, τη λατρεύουν την Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι που δεν τη λατρεύουν...

Ήταν η πιο απολαυστική βραδιά της καριέρας μου. Ίσως και της ζωής μου, αφού είχα την τύχη να τη μοιραστώ με αγαπημένα πρόσωπα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνω τα ίδια τα στελέχη της ομάδας, τα οποία θα έχουν πάντοτε ξεχωριστή, αδιαπραγμάτευτη θέση στην καρδιά μου: όλοι οι παίκτες, όλοι οι προπονητές, όλοι όσοι εργάστηκαν για το συγκλονιστικό κατόρθωμα της 1ης Σεπτεμβρίου 2006. Η αφίσα συμπληρώνει 5 χρόνια πάνω από το γραφείο μου στην Ελευθεροτυπία.

Εκείνο το βράδυ, τη βραδιά της απόλυτης συζυγίας των πλανητών στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, καταλάβαμε ότι η δύναμη της παρέας μπορεί να κατακτήσει τα πάντα και να καταλύσει οποιοδήποτε μειονέκτημα. Ηταν ένας παράξενος ήλιος εκείνος που ανέτειλε πάνω από τον ελληνικό αθλητισμό. Ακόμη και η πολύωρη πτήση της επιστροφής ήταν απολαυστική, παρά τη μελαγχολία της συντριβής από τους Ισπανούς. Μία από τις επόμενες ημέρες θα ετοιμάσω ένα φωτογραφικό αφιέρωμα με ενσταντανέ από τους αιθέρες, για να καταλάβετε τι εννοώ.

Όσες φορές κι αν παρακολουθώ το dvd του αλησμόνητου ημιτελικού, δεν μπορώ να το χορτάσω. Όσες φορές κι αν προσπαθώ να αναλύσω τα δεδομένα του αγώνα, δεν μπορώ να τα ερμηνεύσω.

Στη μία πλευρά της Σαϊτάμα Αρένα παρατάχθηκαν ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο Ντουέιν Ουέιντ, ο Καρμέλο Άντονι, ο Ντουάιτ Χάουαρντ, ο Κρις Πολ, ο Κρις Μπος, ο Μάικ Σιζέφσκι. Στην άλλη, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Βασίλης Σπανούλης, ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο Μιχάλης Κακιούζης, ο Αντώνης Φώτσης, ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο Νίκος Χατζηβρέττας, ο Δήμος Ντικούδης, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ο Παναγιώτης Γιαννάκης και, σε ρόλο εμψυχωτή, ο σακατεμένος Νίκος Ζήσης.

Και όμως, κερδίσαμε εμείς. Η Ελλάδα που αντιστέκεται. Ο Παπαλουκάς νίκησε το Λεμπρόν, ο Σπανούλης νίκησε τον Ουέιντ, ο Κακιούζης τον Καρμέλο, ο Διαμαντίδης τον Κρις Πολ και ο Σοφοκλής τον Χάουαρντ. Πώς στην ευχή συνέβη αυτό; Πώς τους βάλαμε 101 πόντους; Με τι θράσος; Μισό λεπτό να βάλω το dvd για να βεβαιωθώ ότι δεν το ονειρεύτηκα - και συνεχίζω...

Κάποιοι αγαπημένοι συνάδελφοι και φίλοι έσπευσαν να βγάλουν αεροπορικό εισιτήριο για το Τόκυο αμέσως μετά τον ημιτελικό. Δεν ήθελαν να λείψουν από τη μεγαλύτερα γιορτή του μπάσκετ, όσο κι αν θα τους στοίχιζε ο κούκος αηδόνι. Ο Δημήτρης Καρύδας έκανε ταξίδι 20 ωρών για να μείνει 20 ώρες στην Ιαπωνία. Ο Γιάννης Ψαράκης έμεινε με την όρεξη, θύμα ενός μικρονοϊκού προϊσταμένου που πιστεύει πως ό,τι παίζεται με τα χέρια είναι μ*λ*κία (το υπογράφει και με τα δύο του τα χεράκια αυτό).

Εμείς ήμασταν εκεί από την πρώτη μέρα, όπως ήμασταν εκεί σε όλες τις αποστολές της Εθνικής ομάδας τα τελευταία 24 χρόνια, στα καλά και στα στραβά της. Και στο Βελιγράδι και στη Ντιζόν. Και στο Κατοβίτσε και στην Αττάλεια. Και στο Ζάγκρεμπ και στην Κωνσταντινούπολη.

Αυτό που ζήσαμε στη Σαϊτάμα ήταν η απόλυτη επιβράβευση. Δεν μπορεί να προσφέρει άλλη ομάδα τέτοια πάγκοινη χαρά ούτε να αποτυπώσει στο παιχνίδι της τα κρυμμένα χαρίσματα ενός λαού, αφήνοντας για λίγο στην άκρη τα κουσούρια του και τα προβλήματα που τον βασανίζουν. Θυμηθείτε και τη Λισσαβώνα. Ποιος Έλληνας δεν ένιωσε δυό πήχες ψηλότερος το καλοκαίρι του 2004;

Σας τα γράφει αυτά κάποιος που αισθάνεται αλλεργία για ο,τιδήποτε αποπνέει εθνισμό και πατριωτισμό της φακής. Το διευκρινίζω πριν με βγάλετε πάλι ψηφοφόρο του -έλεος- Καρατζαφέρη και ζηλωτή του μακελάρη Μπρέιβικ. Ουδέποτε έγραψα το βλακώδες κλισέ "η τάδε ομάδα μας έκανε υπερήφανους", ουδέποτε άλλωστε ένιωσα ιδιαίτερα υπερήφανος για το ελληνικό μου διαβατήριο. Από μόνη της η λέξη "Hellas" στο πασαπόρτι δεν λέει τίποτα, αν δεν συνοδεύεται από τα υποτιθέμενα γνωρίσματα της φυλής. Ο κόσμος του 21ου αιώνα δεν χωράει φτηνούς εθνικισμούς ούτε στείρα προγονολαγνεία. Είναι προτιμότερο να καμαρώνει κάποιος για το σήμερα παρά για το προχθές.

Υπερήφανο μπορούν να με κάνουν άλλα πράγματα, σχεδόν ασύμβατα με το dna του νεοέλληνα. Οι κουτόφραγκοι σκαρφάλωναν στα δέντρα όταν εμείς διδάσκαμε πολιτισμό, αλλά πλέον συμβαίνει το αντίστροφο. Θεωρώ επικίνδυνο όποιον υιοθετεί τη λογική "Να φύγει από την Ελλάδα όποιος δεν γουστάρει". Όποιος το λέει αυτό δεν θα κάνει ποτέ το παραμικρό για να βελτιώσει τον τόπο του. Θα μοιράζει μόνο μούντζες. Πάντοτε στους άλλους και ποτέ στον εαυτό του.

Ταυτόχρονα, όμως, αισθάνομαι ευλογημένος που έζησα από κοντά μαζί με μια χούφτα συμπατριώτες τη Σαϊτάμα, το Βελιγράδι, καθώς και τους Ολυμπιακούς θριάμβους άλλων αθλημάτων το 1996, το 2000 και το 2008. Ο εθνικός ύμνος έχει άλλη χροιά όταν παιανίζει στην άλλη άκρη του κόσμου: "Κοιτάξτε μας, είμαστε κι εμείς εδώ, κρίμα που μας είχατε ξεγράψει, μας αρέσει που σας χαλάμε τη γιορτή". Χρειάζονται μερικές ώρες πτήσης και αρκετές μέρες ξενιτεμού για να αφήσει πίσω του ο Έλληνας την ψωροκώσταινα και την αρχαία της σκουριά.

Τα κορίτσια της Εθνικής υδατοσφαίρισης και τα αγόρια της Εθνικής μπάσκετ προικίστηκαν με τη ζηλευτή ικανότητα να σκορπίζουν -παίζοντας μπάλα- πλατιά χαμόγελα και ψήγματα υπερηφάνειας σε ένα λαό που πάει να γίνει ο παρίας του πλανήτη. Ποιος δεν θα την ήθελε;

Να γιατί είναι για μένα ασυγχώρητοι όσοι έχουν αυτή τη δυνατότητα, αλλά την απαρνούνται ελαφρά τη καρδία.