«Είμαι... άνεργος πρωταθλητής κόσμου!»

Οι πανηγυρισμοί για τον άθλο της Εθνικής ομάδας πόλο δεν έχουν κοπάσει ακόμα, καθώς τα 13 κορίτσια του Γιώργου Μορφέση έκαναν υπερήφανη όλη την Ελλάδα, σε εποχές δύσκολες και για τη χώρα και για τον αθλητισμό της…

Στους αγώνες της Σαγκάης έδειξαν το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής και τα απίστευτα προτερήματα τους. Σοβαρές, πειθαρχημένες, επίμονες με απόλυτη πίστη και προσήλωση στους στόχους τους, έφτασαν δίκαια στη κορυφή του κόσμου.

Πίσω από αυτές, ένας 42χρονος προπονητής που αποφεύγει τα μεγάλα λόγια και δουλεύει σκληρά εδώ και 8 χρόνια στην Εθνική, είτε ως βοηθός, είτε ως βασικός προπονητής. Ολες τις κοπέλες τις ξέρει σαν την παλάμη του, αλλά και αυτές του αναγνωρίζουν πολλά, καθώς δεν ξεχνάνε ότι πάνω από όλα είναι δίκαιος, δεν κάνει διακρίσεις και δουλεύσει σκληρά μαζί τους.

Αυτός ήταν και ο λόγος που όλες τον έσπρωξαν στην πισίνα, αμέσως μετά τη λήξη του τελικού στην καθιερωμένη βουτιά. Μια βουτιά λυτρωτική από πλευράς επίτευξης του εκπληκτικού στόχου, αλλά όχι ικανή να τον κάνει να ξεχάσει όλα τα προβλήματα που έχει και θα κληθεί να αντιμετωπίσει, όταν επιστρέψει στην Ελλάδα. Όπως ότι είναι άνεργος!

Το gazzetta.gr μίλησε με τον Γιώργο Μορφέση λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής για την Ελλάδα και μας αποκάλυψε το βαρύ φορτίο που κουβαλάει.

«Εχω συμβόλαιο ετήσιο με την κολυμβητική ομοσπονδία, αλλά τα χρήματα δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που υπάρχουν στα άλλα αθλήματα. Αλλά αυτό δεν το πρόβλημα. Από το 2003 που μήνουν συνεργάτης του Κούλη Ιωσηφίδη στην Εθνική και τα τρία τελευταία χρόνια που είναι ο βασικός, ουσιαστικά δεν έχω άλλη δουλειά, παρότι είμαι απόφοιτος ΤΕΦΑ με πτυχίο! Ειδικά από τότε που τελείωσε και η ιστορία του αθλητικού σχολείου, όπου εργαζόμουν ως αναπληρωτής δάσκαλος, δεν έχω τίποτα άλλο…»

Ακούγεται λίγο παράξενο να είσαι πρωταθλητής κόσμου και να μην έχεις δουλειά…

«Καταρχήν κανείς δεν ξέρει τη μοίρα του προπονητή. Όπως σας είπα έχω ετήσιο συμβόλαιο και μπορεί του χρόνου να μην πάμε καλά και να χάσω τη δουλειά μου, θα είμαι δηλαδή ένας άνεργος 42χρονος. Θα είμαι πτυχιούχος προπονητής με μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε Παγκόσμιο και σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και δεν θα έχω δουλειά. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι όπως δήλωσα και πριν, μη νομίζετε ότι οι αμοιβές στον ερασιτεχνικό αθλητισμό είναι καλές, ούτε το 1/100 του επαγγελματικού αθλητισμού!».

Στην ίδια μοίρα με σένα, δεν είναι και οι αθλήτριες σου;

«Ναι έτσι είναι. Τη βάση της Εθνικής την αποτελούν αθλήτριες της Βουλιαγμένης και του Ολυμπιακού και αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα. Στη Βουλιαγμένη είναι καλύτερα τα πράγματα αλλά οι πιο ακριβοπληρωμένες δεν παίρνουν παραπάνω από 1000 ευρώ το μήνα. Βέβαια να λέμε και δόξα το Θεό που τα παίρνουν. Στον Ολυμπιακό χρωστάνε στις παίκτριες και 6.000 και 7.000 από τα 10.000 ευρώ που πρέπει να πάρουν…»

Πάντως παρά τα προβλήματα, δεν γκρινιάξατε καθόλου. Αντιθέτως αφιερώσατε το χρυσό μετάλλιο σε όλους τους Ελληνες.

«Ε ναι, εννοείτε, υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε πολύ χειρότερα από εμάς. Πάντως ήταν διαφορετική και η αντιμετώπιση που είχαμε και στη Σαγκάη. Επειδή ζούμε αυτά που ζούμε, κάποιοι μας έβλεπαν με συμπάθεια και συμπόνοια, αλλά υπήρχαν και άλλοι που μας αντιμετώπιζαν ειρωνικά. Το τελευταίο, όμως, όλοι μας έδιναν συγχαρητήρια και παραδέχθηκαν ότι ήμασταν η καλύτερη ομάδα..»

Κάπου εδώ τελείωσε η κατάθεση ψυχής, καθώς έπρεπε να μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής για την Ελλάδα. Στο αεροδρόμιο αλλά και στην εκδήλωση που προγραμματίζει η Πολιτεία για την Τρίτη είναι σίγουρο ότι θα μαζευτούν αρκετοί πολιτικοί για να σφίξουν χέρια, να φωτογραφηθούν μαζί τους και να δείξουν ότι συμπαραστέκονται.

Απομένει να δούμε εάν κάποιος από αυτούς προσφέρει και δουλειά…