Κάτι περίεργα εικοσιτετράωρα!

Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Τσαρτσαρής, Περπέρογλου, Μαυροκεφαλίδης, Σπανούλης, Σχορτσανίτης και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα, γιατί μπάζει και με τόσο ρεύμα που υπάρχει, βλέπω να πουντιάζουν ακόμη και οι δημοσιογράφοι και να μην μπορούν ν' ακολουθήσουν την αποστολή στη Λιθουανία. Εγώ πάντως, για να πω την αμαρτία κου, ένα μικρό συνάχι το 'χω και δεν εγγυώμαι ότι θα είμαι απίκο, όπως από το 1983 και εντεύθεν.

Ευτυχώς όμως (έχουν ανοικτά τα κινητά τηλέφωνα τους, σηκωμένες τις κεραίες της εθνικής υπερηφάνειας και) είναι απίκο, κάτι τύποι σαν τον Ξανθόπουλο, τον Πατ Καλάθη, τον Χαραλαμπίδη και τον Μαυροειδή, οπότε μπορούμε να παίρνουμε θάρρος και να αισιοδοξούμε ότι όντως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!

Το ζήτημα των συνεχών, αλλεπάλληλων και μαζεμένων διαρροών από το ρόστερ της εθνικής ομάδας δεν είναι τόσο απλό, όσο φαίνεται, υπό την έννοια ότι οι λεγάμενοι κατηγορούνται για έσχατη προδοσία, περνούν από έκτακτο στρατοδικείο και καταδικάζονται χωρίς ελαφρυντικά. Ο καθένας από δαύτους μπορεί να έχει ένα σοβαρό (ή σαθρό) επιχείρημα, παρ' όλα αυτά για καθέναν που φεύγει, υπάρχει πάντοτε ένας που μένει ή ένας που απλώς περιμένει.

Την έκαναν πολλοί ειδικά αυτό το καλοκαίρι και σκέπτομαι μήπως τελικά ο Φώτσης, ο Μπουρούσης και ο Ζήσης (όπως παλιά ο Γιαννάκης) κατούρησαν στο πηγάδι!

Οι λόγοι υγείας είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, όχι μόνο όταν αφορά τους ίδιους τους παίκτες (βλέπε Σπανούλης, Περπέρογλου), αλλά και τις οικογένειες τους (βλέπε Μαυροκεφαλίδης, Σχορτσανίτης). Ασφαλώς ο Λουκάς δεν είναι γαϊδούρι για να μην τον νοιάζει η ασθένεια της μητέρας του, ούτε ο Σοφοκλής φαίνεται τόσο ανάλγητος για να μην τον νοιάζει που η σύντροφος του (με την οποία μάλιστα έχει κανονίσει να παντρευτεί με πολιτικό γάμο στον Χολαργό λίγες μέρες πριν από το Ευρωμπάσκετ) έπαθε αποκόλληση πλακούντα και ζορίζεται στην εγκυμοσύνη της.

Εδώ πράγματι η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Ο καθένας βεβαίως μπορεί να έχει τις βάσιμες ή να βρει τις βολικές δικαιολογίες του για να μη χαραμίσει το καλοκαίρι του, να επαναφορτίσει τις μπαταρίες του, να ξεκουράσει το κορμί του, να σταθεί δίπλα στους δικούς του ανθρώπους. Ωστόσο το κακό έχει παραγίνει και μόνο σε συγκυρίες συμπτωματικών συμπτώσεων (όπως είχε πει κάποτε ο Στηβ Γιατζόγλου) μπορεί να αποδοθεί το κύμα της ομαδικής φυγής. Να με συμπαθά ο Βασιλακόπουλος, που κάποια στιγμή άφησε ένα τέτοιο υπονοούμενο, αλλά δεν το χωράει ο νους μου ότι μπορεί επίσης να αποδοθεί σε ξένα κέντρα αποσταθεροποίησης..

Επιχειρώντας να αφουγκραστώ τον παλμό της κοινή γνώμης (από τα σχόλια στις ιστοσελίδες) καταλήγω σε πλήρη σύγχυση: άλλοι κατηγορούν τους παίκτες για κακομαθημένα και βολεμένα πλουσιόπαιδα, άλλοι τους δικαιολογούν διότι επικαλούνται λόγους ανωτέρας βίας κι άλλοι περνούν ξώφαλτσα το θέμα, διότι (όπως διάβασα) , «διάβολε, για ένα Ευρωμπάσκετ μιλάμε, όχι για τον πόλεμο με τους Τούρκους»!

Το θέμα σηκώνει μπόλικη συζήτηση, ή ακόμη και δημόσια διαβούλευση, διότι δεν αφορά μονάχα την εθνική ομάδα, αλλά ολόκληρη την ελληνική αθλητική κουλτούρα και τον τρόπο με τον οποίο οι «βεντέτες» μας αντιλαμβάνονται έννοιες όπως η υποχρέωση προς την πατρίδα τους (στη λογική του περιβόητου «ask not» του Κένεντι στην ομιλία μετά την ορκωμοσία του στις 20 Ιανουαρίου του 1961), η τιμή, ή ακόμη και η αντιπαροχή προς την κοινωνία για όλα όσα τους προσέφερε. Το έχω ξαναγράψει σε αυτήν εδώ τη στήλη ότι γενικώς το ελληνικό μπασκετικό σύστημα (του σιναφιού μας συμπεριλαμβανομένου) έχει αποδειχτεί πολύ ανεκτικό σε τέτοιες συμπεριφορές και προτιμά να αντιδρά με χαϊδέματα και με (ηθικοπλαστικού χαρακτήρα) νουθεσίες, παρά να βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων και να λειτουργεί προληπτικά ή έστω κατασταλτικά.

Αναρωτιέμαι όμως και κάτι άλλο: ωφελεί και ως προς τι η ποινικοποίηση της αδικαιολόγητης απουσίας από την εθνική ομάδα; Συν τοις άλλοις παρατηρείται ένα οξύμωρο σχήμα στις αντιδράσεις της ΕΟΚ και οδηγεί σε τραγέλαφο: δεν τιμωρήθηκαν παίκτες που αρνήθηκαν να παίξουν (χωρίς ιδιάζοντα λόγο, επειδή έτσι τους κάπνισε), διότι η ομοσπονδία μέτρησε τα ένσημα, τα παράσημα και γενικώς την επετηρίδα, ενώ τιμωρήθηκαν ή θα τιμωρηθούν αυτοί, οι οποίοι επικαλέστηκαν σοβαρά οικογενειακά προβλήματα!

Οι καιροί είναι χαλεποί και το ελληνικό μπάσκετ φθίνει σε όλα τα επίπεδα. Ηλπιζα ότι η κρίση είναι μονάχα οικονομική (στους προϋπολογισμούς των ομάδων και στα κασέ των παικτών και των προπονητών), αλλά δυστυχώς οι εκπτώσεις επεκτείνονται και στην ηθική μας! Σε μια χειμαζόμενη (από το μνημόνιο, από τη γκρίνια, από την ανησυχία για το παρόν όλων ημών και κυρίως για το μέλλον των παιδιών μας) πατρίδα, νομίζω ότι δεν περισσεύει κανείς για να λουφάρει στη φύλαξη της σκοπιάς: ο καθείς εφ ω ετάχθη, σε οποιαδήποτε υπηρεσία.

Στην Ελλάδα της εύκολης αποθέωσης και της γρήγορης απομυθοποίησης, αυτό που εντέλει λείπει είναι οι καθαρές και οι ξάστερες κουβέντες. Προσωπικά δεν συμφωνώ με τις τιμωρίες των παικτών (άλλωστε από ρωσική και ισραηλίτικη πίτα που δεν τρώμε, τι μας νοιάζει κι αν καεί.), διότι σε τέτοιες περιπτώσεις δυο αγωνιστικές ή δυο μήνες δεν αποκαθιστούν ούτε τις χαμένες δυνάμεις μιας ομάδας, ούτε τη χαμένη τιμή ενός μπασκετικού έθνους!

Μου αρέσει που ο Ζούρος δεν μυξοκλαίγεται για τα απροσδόκητα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει στην παρθενική παρουσία του στον πάγκο της εθνικής. Σήμερα είπε πως «ότι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς», αλλά η καρδούλα του το ξέρει ή επιφυλάσσεται να το μάθει στις αρχές Σεπτεμβρίου! Περισσότερο όμως μου αρέσει που υπήρξε κάθετος σε ερώτηση σχετικά με πιθανή υπαναχώρηση του Σοφοκλή και μάλιστα διαδήλωσε την άποψη του μ σαφή και τεκμηριωμένο τρόπο: «Κάποιος που φεύγει δεν μπορεί να επιστρέψει. Δεν υπάρχει λογική να επιστρέψει. Είμαστε σε μια πολύ σοβαρή ομάδα, μια από τις καλύτερες της Ευρώπης και γενικά παγκοσμίως. Δεν μπορούμε να παίζουμε παιχνίδια, τη μια να είμαστε εδώ και την άλλη να είμαστε εκεί. Η ομάδα προχωρά και δεν μπορεί να γυρίζει πίσω. Όταν κάποιος παίρνει μία απόφαση, θεωρώ ότι την έχει σκεφτεί ώριμα. Από τη στιγμή που έγιναν συζητήσεις με πολύ θετική προσέγγιση από όλους και μετά από ώριμη σκέψη ελήφθη αυτή η απόφαση, η ομάδα οφείλει να συνεχίσει. Και η ομάδα είναι πάνω από πρόσωπα».

Σε τέτοιες περιπτώσεις (όπως έλεγε και ο. Οσκαρ Ουάιλντ) έχει σημασία να είναι κανείς σοβαρός: οι παίκτες, οι προπονητές, οι παράγοντες, οι δημοσιογράφοι, όλοι μας. Το αν ο (σεσημασμένος για την παρορμητικότητα και το απρόβλεπτον του χαρακτήρος του) Σχορτσανίτης περνάει απλώς ένα περίεργο 24ωρο, θα φανεί τις επόμενες μέρες και θα πιστωθεί ή θα χρεωθεί στην υστεροφημία του..

· ΥΓ: Το «περίεργο 24ωρο» δεν είναι έκφραση της στιγμής, αλλά μια ωσαύτως αρχειοθετημένη ιστορία που συντάραξε την εθνική ομάδα τον Οκτώβριο του 1992, όταν, την παραμονή του αγώνα της ημιτελικής φάσης του Ευρωμπάσκετ, ο Πναγιώτης Φασούλας την κοπάνησε από το ξενοδοχείο «John's», πήγε στο κότερο του και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση! Τον πήρα στο κατόπι εκείνο το βράδυ, θυμάμαι μάλιστα το καρούλι μου στη μαρίνα του Αλίμου, όπου είχε δεμένο το σκάφος του, ονόματι (κατ' επηρεασμόν από το σύνθημα του Τσε Γκεβάρα) «Ηasta la victoria, siempre». και όταν εδέησε να επιστρέψει στη βάση του, είπε την καταπληκτική ατάκα; «Εντάξει μωρέ, πώς κάνετε έτσι, σαν τις χήρες στο κρεβάτι; Ένα περίεργο εικοσιτετράωρο μου έτυχε κι εμένα μια φορά»! Ένα περίεργο εικοσιτετράωρο του έτυχε ξανά τον Ιούλιο του 1994, όταν έφυγε από την Ουάσινγκτον και πήγε στο Μανχάταν, μόνο που αυτό είχε σοβαρότερες επιπτώσεις, διότι οδήγησε σε παραίτηση τον προπονητή της εθνικής, Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου!