Ό,τι και όπως γουστάρετε!

Όταν ήταν να αρχίσω να γράφω στο gazetta πολλοί γνωστοί μου –που τους το είπα- ανατρίχιασαν.
-Θα σε φάνε ζωντανό. Θα σε κράξουν. Θα σε διαβάλουν. Θα σε βρίσουν.

-Ποιοι ρε παιδιά;
-Οι αναγνώστες με τα ανωνυμα comments τους.
(χαμογέλασα κάτω από τα μουστάκια μου)
Το ίδιο μου’χαν πει και όταν πριν αρκετά χρόνια αποφάσισα να φτιάξω ένα blog υπογράφοντας το με (τι άλλο;) το ονομά μου.

Τελικά είχαν δίκιο:
Και με φαγαν ζωντανό… και με κράξανε… και με διέβαλαν…και με βρίσανε και μερικά άλλα που μου διαφεύγουν από το μυαλό.
Όμως (οι περισσότεροι) δεν είχαν προβλέψει κάτι.
Ο προσωπικός μου δίαυλος επικοινωνίας με τον πολύ κόσμο άνοιξε θεαματικά. Στη καριέρα μου είχα προσωπικές στήλες σε περιοδικά, σε εφημερίδες, εκπομπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο.

Οσο και να σας κάνει εντύπωση (αν σας κάνει) όλα αυτά ήταν υπέροχα για την εποχή τους, αλλά εντελώς μοναχικά. Εγραφα, έλεγα ή έδειχνα αλλά βασικά δεν είχα ιδέα, αν άρεσαν αυτό που έκανα στον κόσμο. Το μοναδικό feedback που είχα ήταν της (αντικειμενικότης !!!) μαμάς μου, των μερικών φίλων μου που παρίσταναν ότι με είχαν παρακολουθήσει (πράγμα που πολλές φορές δεν ήταν αλήθεια) και των αντιδράσεων κάποιων στον δρόμο (που επίσης δεν μετρά, αφού η κολακεία είναι εθνικό μας σπορ).

Εδώ λοιπόν στο internet βρήκα την υγειά μου. Ναι, ακούω συχνά-πυκνά μπινελίκια… ναι διαβάζω πράγματα που είναι ψέμματα που με πληγώνουν … και (φυσικά) αλήθειες που με θυμώνουν. Όμως έτσι είμαι ανάμεσα στον κόσμο.
Παρακολουθώ (όχι μετά μανίας) τα διάφορα news-site που ξεπηδούν σαν μανιτάρια από συναδέλφους μου και με μεγάλη έκπληξη (και αηδία) παρατηρώ, μαθαίνω ότι η πρώτη τους έννοια είναι πώς θα φιλτράρουν (εξαφανίσουν) τα σχόλια.

Θέλουν με άλλα λόγια να μεταφέρουν όσα (καλο) έμαθαν στην αναλογική δημοσιογραφία. Και όταν καμμιά φορά διαφωνήσουν (κράξουν) μαζί τους οι αναγνωστες τους, τότε αρχίζουν να σκούζουν εναντίον της ανωνυμίας (ψευδώνυμο). Απειλούν με μηνύσεις, αγωγές, διαπομπεύσεις κ.α.
Δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για τους υπόλοιπους, αγνοούν ότι οι μέρες (παρουσίας) τους σ’ αυτό το υπέροχο μέσον (που κατά τη γνώμη μου είναι «κοινότητα» κι όχι «μέσον») είναι μετρημένες. Σήμερα μετρούν ακόμα επειδή τους ακολουθούν άνθρωποι της δικής τους(μου) γενιάς… αγνοούν όμως ότι αναμεσα τους δεν βρίσκεται ούτε ένα παιδί, που δεν είναι «μολυσμένο» από το αμαρτωλό παρελθόν της ενημέρωσης.

Δαιβάζω αυτές τις μέρες ότι φτιαχτηκε μια επιτροπή για να εξετάσει (παγιδέψει) την ανωνυμία των bloggers. Γελάω και μόνο που το σκέφτηκαν. Φυσικά η επιτροπή αποτελείται από ανθρώπους που πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουν καν profile στο Facebook… ή ότι τα e-mail τους τα ανοίγει η γραμματέας τους.
Είμαι πολύ μεγάλος για να εκπλήσσομαι.
Είμαι πολύ μεγάλος για να θυμώσω.
Είμαι πολύ μεγάλος για να ανησυχήσω.

Τις προάλλες ένας (υποθέτω) πιτσιρικάς φίλος της ίδια ομάδας με εμένα (του Παναθηναϊκού) επειδή έκανα κριτική στους Σαριέγκι και Βύντρα, μου έγραψε:
«Ολο λόγια είσαι και φιλοσοφίες...
Από μπάλα όμως είσαι μυρωδιάς...»
Θυμήθηκα ότι κι εγώ στην ηλικία του δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί του για τον Παναθηναϊκό. Πίστευα βαθειά μέσα μου ότι είμασταν καλύτεροι από την Μεγάλη Γουβέντους (της τότε εποχής) και φυσικά ούτε που έπαιρνα στα σοβαρά την τότε μέτρια (για τα ευρωπαϊκά στάνταρς) Μπαρτσελόνα.

Όμως δεν είναι μόνο εκεί το θέμα.
Ενα αρνητικό σχόλιο, θα με κάνει την δεύτερη φορά που θα γράψω την ποδοσφαιρική μου γνώμη, να την σκεφτώ καλύτερα. Προφανώς και ο Σαριέγκι δεν μπορεί να στρίψει… όμως πώς το περνάς αυτό σε κάποιον που ο Παναθηναϊκός (ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα) είναι(αφού του έσβησαν τα άλλα όνειρά του) το μοναδικό του αποκούμπι;

Η λύση είναι η εξής:
Εγώ επειδή το πιστεύω το γράφω, αλλά και ο άλλος μου τη λέει γιατί δεν γουστάρει που το γράφω.
Fair enough που λένε και οι Εγγλέζοι.
Ναι, αλλά αυτός είναι ανώνυμος… λένε οι δημοσιογράφοι, που έχουν συνηθίσει να τους γλείφουν.
Ε, τι να κάνει; Γουστάρει ανωνυμία και αφού το παιγνίδι στο internet το επιτρέπει, τα σκυλιά είναι δεμένα. Δηλαδή τι θα άλλαζε, αν υπέγραφε με το ονομά του Χαράλαμπος Χαραλαμπιδόπουλος;

Για να κάνουμε μια ανάποδη τούμπα στο παρελθόν:
Όταν λοιπόν ξεκίνησα να γράφω στα blogs, όπως σας είπα, πολλοί φίλοι μου bloggers με συμβούλεψαν να υπογράφω με ψευδώνυμο.
-Και πώς θα υποστηρίξω τη γνώμη μου; αναρωτήθηκα.
Δεν πείστηκαν και ακολούθησαν τον δρόμο της ανωνυμίας.

Εκείνη λοιπόν την εποχή πολλοί απ’ αυτούς έκαναν μεγάλη επιτυχία. Τα περιοδικά και οι εφημερίδες –όπως ήταν φυσικό- τους έκαναν πρόταση συνεργασίας. Τότε δημιουργήθηκε το πρόβλημα. ΟΛΟΙ/ΕΣ τους ζήτησαν να υπογράφουν με το πραγματικό τους όνομα. Όμως αυτό δεν ενδιέφερε τους δημοσιογράφους που τους ζήτησαν συνεργασία. Η επιτυχία είχε έρθει ως «Ευτυχισμένη Ποτάσα» και μόνο ως τέτοια μπορούσε να συνεχίσει… ναι, αλλά αυτό δεν ήταν (πλεόν) αρκετό για την «Ευτυχισμένη Ποτάσα» που ήθελε να γίνει γνωστή με το πραγματικό της όνομα…. για να χαίρεται η ίδια/ος, η μαμά της, η θεία, η γειτονιά, οι φίλοι και βέβαια η εξουσία.

Είδατε εσείς κανέναν blogger να κάνει (πραγματική) καριέρα σε εφημερίδες ή περιοδικά; Όχι βέβαια.
Χαίρομαι πολύ που γράφω σε ένα site που τα comments είναι ανοικτά. Νομίζω (δεν έχω ρωτήσει ποτέ) ότι κόβονται μόνο τα υβριστικά και αυτά που είναι γραμμένα σε γκρικλις. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ρωτήσει ποτέ, πώς γίνεται η διαδικασία. Γιατί; Επειδή δεν με νιάζει. Χαίρομαι πολύ να ανακατεύομαι αναμεσα στους σχολιαστές και να απαντώ ή να γράφω κι εγώ comments. (δυστυχώς δεν είναι πάντα εφικτό, γιατί το να απαντήσεις σε 30 ανθρώπους είναι εξαιρετικά χρονοβόρο… και δεν έχω πάντα τον χρόνο).

Δεν φανταζεστε πόσο πολύ λιώνω από χαρά, όταν εδώ στη Μακεδονία, που κάνω διακοπές, με σταματούν κάθε τρις και λίγο ΠΑΟΚτσήδες να με πουν «φιλλλαράκι» για ένα άρθρο που είχα γράψει για την ατμόσφαιρα στην Τούμπα. Μπορεί να λέω τη λεμονάδα, λεμονίτα και το γυράδικο, σουβλατζίδικο… φυσικά παραμένω γι’ αυτούς χαμουτζής… αλλά ταυτόχρονα είμαι «φιλλλαράκι»… Όχι ΠΑΟΚτσής…αλλά «φιλλλαράκι».
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Επειδή κάτω από το άρθρο έβαλα φαρδειά πλατιά το ονομά μου.

Με λίγα λόγια:
Οποιος γουστάρει παίζει αμυνα (ανωνυμία) και όποιος γουστάρει επίθεση (επωνυμία). Μην ξεχνάτε ότι πριν από μερικά χρόνια πετύχαμε την μεγαλύτερη έκπληξη στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά, κερδίζοντας το Euro στην Πορτογαλία. Θυμάστε να παίξαμε επιθετικό ποδόσφαιρο ή μπας και δεν μας το απένειμαν επειδή παίζαμε κούτσου-κούτσου… υπάρχει κάποιος κανόνας στο ποδόσφαιρο που να επιβάλει φουλ επίθεση; Μπορεί να μην μας λάτρεψαν οι Ευρωπαίοι, αλλά στα παπάρια μας.

Ε, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο internet.
Συνεχίστε λοιπόν να γράφετε ο,τι και όπως γουστάρετε. Ναι, υπάρχουν στιγμές που αν σας είχα μπροστά μου θα σας έσπαγα το κεφάλι… αλλά ξέρω πολύ καλά ότι και για σας υπάρχουν ίδιες στιγμές, που θα θέλατε να σπάσετε το δικό μου κεφάλι.

Και όσον αφορά στην Πολιτεία, καλό θα’ναι να σκεφτεί ότι ο πομπός δεν είναι πλέον αποκλειστικό της όπλο. Καλό θα’ναι να δει το παράδειγμα των δισκογραφικών εταιρειών, που δεν κατάλαβαν την αλλαγή της εποχής και (σχεδόν) εξαφανίστηκαν.
Καλό Σαββατοκύριακο!

Σημείωση: Το σκίτσο είναι του φίλου μου και σπουδαίου γελοιογράφου Αντώνη Κυριαζή http://www.ankyr.blogspot.com/ . Το έφτιαξε εμπνευσμένος από το προηγούμενο άρθρο μου και τον ευχαριστώ πολύ.