Oooops... λάθος!

Οπου και να πήγαινες… από το αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου μέχρι το πιάνο bar όπου την έπεφτες σε μια γκόμενα, η πρώτη ερώτηση που έπρεπε να απαντήσεις ήταν:
-Εκανες την αυτοκριτική σου;
-Φυσικά την έκανα… έλεγες εσύ και καθάριζες.
Ηταν περίπου το ίδιο όπως ρωτούσε η μαμά τα παιδιά πριν το βραδινό ύπνο;
-Επλυνες (βούρτσισες) τα δόντια σου;
-Ναι μαμά!

Στη δημοσιογραφική μου καριέρα έχω κάνει επί πολλά χρόνια τηλε-κριτική. Με άλλα λόγια έχω δει χιλιάδες ώρες τηλεόραση. Το remote control είχε γίνει προέκταση του χεριού μου.
Αν μου ζητούσε κανείς σήμερα να πω (μόνο) ΕΝΑ πράγμα που μου’χε κάνει εντύπωση όλα αυτά τα χρόνια και όλες αυτές της ατέλειωτες ώρες τηλε-πτήσης θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό:

(Ας περιοριστούμε στους παρουσιαστές ειδήσεων)
Ούτε ΕΝΑΣ. Ούτε ΜΙΑ…μα ΟΥΤΕ μία φορά δεν είπε:
-Συγγνώμη έκανα λάθος… έχετε δίκιο κύριε/α!

Δεν είναι η πρώτη φορά που το γράφω αυτό. Το’χω γράψει δεκάδες φορές… ε, όλες τις φορές… αυτοί στους οποίους αναφερόμουν αντέδρασαν βίαια. Τι έκαναν; Τηλεφώνησαν στον εκδότη, στον διευθυντή, στον αρχισυντάκτη μου για να διαμαρτυρηθούν.
Για σκεφθείτε το λίγο. ΟΥΤΕ ΜΙΑ φορά δεν έκαναν λάθος.
Δεν χρειάζεται να ξοδέψω λέξεις και πολύ περισσότερο φαιά ουσία για να σας εξηγήσω, πόσο θηριώδης αηδία είναι αυτό.
Ούτε καν στατιστικά δεν βγαίνει.

Η αρχή της αυτοκριτικής είναι η αναγνώριση του λάθους που έκανες. Όταν αναγνωρίσεις το λάθος τότε έχεις ελπίδες να το διορθώσεις… και αν είναι δύσκολο να το διορθώσεις… έχεις περισσότερες ελπίδες να το ψιλο-ελέγξεις.

Πριν από χρόνια έκανα μεσημεριανή ενημερωτική εκπομπή με μια συνάδελφο. Εγώ είχα μπλέξει στην κίνηση και είχα αργήσει. Η συνεργάτης μου φυσικά ξεκίνησε μόνη της… εγώ ακούω από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου. Ξεκινάει λοιπόν χώνωντας τα σε έναν πολιτικό που είχε κάνει (σιγά την πρωτοτυπία!) μια τρομερή πατάτα.

-Ο Χ. ετσι… ο Χ. αλλιώς… πάρε και αυτήν, πάρε και την άλλη.
Μένω παγωτό… γιατί την γκάφα δεν την έχει κάνει ο Χ.αλλά ο Ψ. Προφανώς τα’χει μπερδέψει.
Σε μισό λεπτό φτάνω στο studio. Ορμάω μέσα… κάνω νόημα στον ηχολήπτη να βάλει μουσικούλα και της λέω:
-Ρε συ δεν είναι ο Χ. αλλά ο Ψ. αυτός που φταίει.

Με κοιτάει εμβρόντητη.
-Είσαι σίγουρος;
-Απόλυτα… αλλά ας το τσεκάρουμε κιόλας.
Το τσεκάραμε… είχα δίκιο.
-Και τώρα τι κάνουμε; Με ρωτάει.
-Ε, σιγά το πράγμα… πές ότι εκ παραδρομής έκανες λάθος… ζήτα συγγνώμη και πάμε παρακάτω.
-Αποκλείεται!
-Τι αποκλείεται;
-Να ζητήσω συγγνώμη δημοσίως.
-Είσαι με τα καλά σου;
-Δεν γινομαι ρε-ζί-λι σου λεωωωωωωω!
-Μα αυτό είναι χειρότερο ρεζίλι.
-Τέρμα η κουβέντα.

Ουψ! Είναι μεγάλο λάθος να πεις αυτή τη φράση σε μένα.
Εγινε της αγαπημένης φράσης του Οσιμ. Τελικά (βέβαια) δεν ζητησε συγγνώμη. Το πιο αστείο είναι ότι η συγκεκριμένη συνάδελφός μου, είναι τιμώμενο μέλος της γενιάς του Πολυτεχνείου ψεκασμένη μέχρι το τάνγκα της από την περίφημη «αυτοκριτική». Σήμερα είναι στην αντιπολίτευση και συχνά-πυκνά την ακούω να σκούζει προς τους αντιπολιτευόμενους πολιτικούς απαιτώντας να αναγνωρίσουν τα λάθη τους.

Τώρα που είπα «πολιτικοί»… Αναλογισθείτε πόσο καλύτερα θα τα’χαμε καταφέρει ως χώρα, αν (μόνο) μερικοί απ’ αυτούς είχαν αναγνωρίσει (μερικά έστω) από τα λάθη τους. Προτιμούν όμως να μας ρίξουν στην Άβυσσο από το να πουν «ρε παιδιά, στο συγκεκριμένο θέμα το’δαμε λάθος… θα το διορθώσουμε!» Είμαι απολύτως σίγουρος ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θα (που τη θυμήθηκα τη λέξη!) συσπειρωνόταν δίπλα τους.

Μουτζώνω με χέρια και πόδια από τον καναπέ μου, αλλά δυστυχώς δεν έχει ανακαλυφθεί η τηλε-μούτζα.
Μια απλή συγγνώμη ρε γμτ. Τόσο δύσκολο είναι; Ναι, ΡΕ είναι δύσκολο!
Ναι… είναι δύσκολο να συμβεί στην Ελλάδα.

Άλλωστε μη ξεχνάτε ότι ένα από τα αγαπημένα μας εθνικά σλόγκαν είναι το: «Mετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.» Μεγαλύτερη μπούρδα δεν έχω ματα-ξανακούσει.
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα! ΑΥΤΟ ακριβώς έκαναν πράξη οι πολιτικοί μας. Μόλις απομακρύνθηκαν από το «ταμείο» κάνανε την πάπια. Το αστείο είναι ότι το συγκεκριμένο σλόγκαν λέχθηκε για να προστατευθεί ο ταμίας.

Είμαι θιασώτης του «τα λάθη ομορφαίνουν τη ζωή!»
Όποιος δεν τα αναγνωρίζει, απλώς ασχημαίνει. Γίνεται ανυπόφορος. Δείτε τη ξινή σας θεία. Το αφεντικό σας που μόνο αηδίες λέει. Τον υπουργό που πάσχει από το σύνδρομο του Μουσολίνι (πέταγμα τοτυ σαγονιού μπροστά!)
Ολοι μας έχουμε αδικήσει κάποτε κάποιον. Το ξέρουμε και το ξέρει… αλλά πίσω δεν κάνουμε. Γυρνάμε σπίτι και το δίκιο αρχίζει και μας πολιορκεί. Παίρνουμε τηλέφωνο: «Συγγνώμη, για πριν… είχες δίκιο!»

Το’χετε;
Είμαι σίγουρος ότι το’χετε!
Και επειδή το’χετε ξέρετε πόσο ανακουφιστική (ηδονιστική) για ΣΑΣ κατά πρωτο λόγο είναι εκείνη η στιγμή.
Απολαύστε το λάθος σας… προς τα μέσα όμως όχι προς τα έξω.
Ο overseas άφησε στο χθεσινό μου κείμενο ένα comment.

Hταν η αφορμή για να γράψω αυτό που μόλις διαβάσατε:
«Αφού λοιπόν λέμε ιστορίες θυμήθηκα και εγώ μια.. λεωφόρος ντέρμπι Παο-Οσφπ (αυτό με το γκολ του Δημητρίου σκορ νομίζω 2-1) όταν ο Ολυμπιακός έβαλε το γκολ του μπροστά μου καθόταν ένας ένας οπαδός του 60-65 χρονών και το πανηγύρισε(δηλαδή απλά σηκώθηκε όρθιος) (ο μοναδικός στην θύρα 9)και θεώρησα πρέπων να του χώσω μια κλωτσιά στα πλευρά του όταν ο Παο έβαλε το δεύτερο γκολ(αυτό του Δημητρίου) έφυγε 4-5 σκαλιά κάτω ο άνθρωπος γύρισε στην θέση του γύρισε πίσω και μας είπε ΓΙΑΤΙ; που να τολμήσω να μιλήσω...

Ένα χρόνο μετά στο Καραΐσκάκη στην αντίστοιχη θύρα 9 τον ξαναβλέπω μόνο που τώρα αυτός κάθεται στο πάνω σκαλί ακριβώς πάνω από εμένα (δεν γνωρίζει ποιος είμαι και τι του έκανα 1 χρόνο πριν).

Σκέπτομαι λίγο και γυρνάω προς τα πίσω και του λέω αν βάλει γκολ ο οσφπ κλότσα’με ελεύθερα... με μπανίζει μερικά δευτερόλεπτα σκάει στα γέλια με βάζει να κάτσω δίπλα του και μου λέει.. αν ο πράσινος μας το χώσει πανηγυρίσετε το... συντηρητικά όμως εεε... από τότες μιλάγαμε μετά από κάθε ντέρμπι στο τηλέφωνο..η συμφωνία έλεγε ότι ο ηττημένος τηλεφωνούσε στον άλλον και όχι το ανάποδο. Διαφορά ηλικίας 50 χρόνια».

Αυ-το α-κρι-βώς ε-ννο-ώ!

(Σημείωση: Στο συγκεκριμένο ματς ήμουν κι εγώ στη Θύρα 9… όχι δεν κλώτσησα τον οπαδό του Θρύλου… ναι κέρδισε ο ΠΑΟ (2-1) με ένα σουτ έξω από την περιοχή του μακαρίτη του Μήτσου Δημητρίου, που συνήθως σκόπευε τα περιστέρια… η μπάλα πήγε ψηλοκρεμαστά και δυαντά στο αριστερό γάμα του απίστευτου κίπερ Παναγιώτη Κελεσίδη… αν θυμάμαι καλά ήταν ματς Κυπέλλου και παίζαμε με 9 παίκτες… Και επ’ ευκαιρία: αν κάνω λάθος, συγγνώμη! LOL)

YΓ. Καμμιά φορά μ' αρέσει να εικονογραφώ τα κείμενα μου. Σήμερα είναι μια απ' αυτές τις φορές. [email protected]