Διοικεί ή δεν διοικεί ο Τζίγκερ;

Αρκούσε, λοιπόν, το «ναυάγιο» με τον Κάστρο για να ξεσηκωθεί τσουνάμι στον Παναθηναϊκό. Μέχρι και ο Δημήτρης Γόντικας βγήκε στο ραδιόφωνο για να μιλήσει δημοσίως ύστερα από πολύ καιρό (Sentra Fm), αντιλαμβανόμενος την ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί. Δεν το «έσωσε» όμως. Το έκανε… χειρότερο.

Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι ο Κάστρο η ουσία στην υπόθεση. Ούτε οι φίλοι του Παναθηναϊκού θα… σκίσουν τα διαρκείας τους επειδή κατέληξε στη Χιχόν. Αλλά η ιστορία του αποτελεί επιπρόσθετη σταγόνα σ’ αυτό που βιώνουν από την αρχή του καλοκαιριού. Άλλα λείπουν από τον Παναθηναϊκό: τα χρήματα (για τα οποία ο Κάστρο δεν πήγε στην Παιανία αλλά στην Ισπανία), οι παίκτες-προσωπικότητες, το κέφι, η οργάνωση, το όραμα.

Γιατί τα έκανε χειρότερα ο Γόντικας; Διότι δεν μπορεί να πείσει ούτε έναν φίλο της ομάδας ότι «ο στόχος μας είναι απαρέγκλιτος, είναι η πρώτη θέση κι εμείς προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό και βλέπω ότι μπορούμε να το κάνουμε». Ούτε έναν! Ακόμη και εκείνους που πιστεύουν ότι ο ίδιος και οι λιγοστοί συνεργάτες του όντως «κάνουν ό,τι καλύτερο περνά από το χέρι τους και θα συνεχίσουν να το κάνουν». Διότι δεν μπορεί να πείσει ούτε έναν φίλο του Παναθηναϊκού ότι «όλα αυτά γίνονται σε συνάρτηση με το να παραμένει ο Παναθηναϊκός ανταγωνιστικός και να διεκδικεί τους στόχους του».

Δεν είναι χαζός ο φίλος της ομάδας. Ξέρει τι συνέβη το καλοκαίρι και ο καθένας με το μυαλό του και την οπτική γωνία του έχει αποδώσει τα ποσοστά ευθύνης στους μετόχους. Αυτός, όμως, που πήρε την ΤΕΛΙΚΗ απόφαση για αυτό που συμβαίνει τώρα στον σύλλογο είναι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης.

Ένας Τζίγκερ ο οποίος δεν λειτουργεί όπως πέρυσι, όταν όρισε πρόεδρο, προσέλαβε γενικό διευθυντή, πήρε τεχνικό διευθυντή, έκανε τις δύο μεταγραφές που ήθελαν όλοι (Μπουμσόνγκ, Γκοβού), πήρε πρωτοβουλίες και έκανε κινήσεις (ως ΠΑΕ) στη Σούπερ Λίγκα, λειτούργησε (ανεξάρτητα με την αποτυχία των περισσότερων προσώπων) ως αφεντικό. Τώρα άφησε να περάσει μια τεράστια ανεκμετάλλευτη ευκαιρία και διοικεί… κατά το δοκούν.

Τεράστια ευκαιρία, διότι το καλοκαίρι αυτό δημιουργήθηκαν οι ιδανικές για τον ίδιο συνθήκες προκειμένου να πάρει την «εκδίκησή» του. Απέναντι σε Βγενόπουλο και Πατέρα, οι οποίοι είχαν απαξιωθεί σε μεγάλη μερίδα των φίλων της ομάδας, απέναντι σε όλο το σύστημα του βρόμικου ποδοσφαίρου που κατά τη διάρκεια της σεζόν επέβαλε τους δικούς του νόμους και κανόνες, αυτούς που δεν πρεσβεύουν τις δικές του ιδέες για το ποδόσφαιρο. Την πέταξε στα σκουπίδια. Μια σπουδαία ευκαιρία για μια υγιή, ομαλή και αποδεκτή επιστροφή.

Δεν γνωρίζω (και δεν θέλω να πιστέψω) αν όπως ισχυρίζονται όλο και περισσότεροι, αυτός είναι ένας τρόπος για να πάρει την «εκδίκησή» του από όλους όσοι τον έβριζαν και τον εξευτέλισαν. Ξέρει, όμως, ότι εκείνοι δεν ήταν οι περισσότεροι. Απέναντι σε αυτούς τους «περισσότερους» εκδίκηση δεν υφίσταται. Το «leading by omission» (διοικείν διά της παραλείψεως) που επιχειρεί τούτο το καλοκαίρι δεν οδηγεί πουθενά. Ούτε τον ίδιο ούτε τον Παναθηναϊκό. Και σε τελική ανάλυση, διοικεί ή δεν διοικεί ο ίδιος;

Διοικεί όταν ανανεώνεται γρήγορα γρήγορα το συμβόλαιο του Λουκά; Όταν βάζει βέτο για τον Ζάετς και τον Βέλιτς; Όταν θέτει το οικονομικό πλάνο της σεζόν; Όταν αφήνει την ΠΑΕ αποψιλωμένη από στελέχη; Όταν λέει «ναι» με το ζόρι για την παραμονή του Φερέιρα; Όταν το MEGA και το STAR παίζουν πάντα πρώτο θέμα στα αθλητικά κάθε δήλωση ή εξέλιξη που αναδεικνύει το σκάνδαλο με τα στημένα και το Στοίχημα; Και δεν διοικεί όταν η κουβέντα έρχεται μόνο στα χρήματα, όπου λειτουργεί ως το 30% (και επειδή το 30% του μηδέν είναι μηδέν δεν βάζει φράγκο;).

Ναι, το γνωρίζουν όλοι ότι «η δυσχερής οικονομική κατάσταση του συλλόγου δεν οφείλεται σε εμάς», όπως είχε δηλώσει στην πιο πρόσφατη ανακοίνωσή του. Ταυτόχρονα, όμως, ο ίδιος όχι μόνο δεν κάνει κάτι για να δώσει λύση στο πρόβλημα, όχι μόνο δεν έχει βρει αξιόπιστη και βιώσιμη για τον Παναθηναϊκό επιλογή για την επόμενη ημέρα αν θέλει όντως να πουλήσει το 100% των μετοχών της οικογένειας, αλλά δεν αντιμετωπίζει με αποτελεσματικότητα και σχέδιο επιτυχίας την εφετινή σεζόν. Τι κάνει; Απλώς… «συμβάλλουμε στην προσπάθεια που γίνεται να υπάρχει διοικητική σταθερότητα και εύρυθμη λειτουργία στην Π.Α.Ε., έτσι ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος να βρεθεί, για πρώτη φορά στην ιστορία της, στο Πρωτοδικείο». Δικά του λόγια είναι, τα ξεχάσαμε κιόλας; Μάλλον! Αφού τα έχει λησμονήσει ο πρόεδρος της ΠΑΕ, πόσω μάλλον ο οπαδός της…

Υ.Γ. Δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση στους φίλους του Παναθηναϊκού η αντίδραση οπαδών και ΜΜΕ στην απώλεια του Κάστρο. Οι συγκρίσεις με την περίπτωση «Σάντσες» και πολλών άλλων στο εφετινό κωμικό δράμα «ο νέος χαφ του Ολυμπιακού - βρείτε και κερδίστε» είναι δεδομένες. Ας μην απορεί κάποιος. Με εξαίρεση την τριετία της πολυμετοχικότητας, όταν οι φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν τόσο κέφι ώστε να παραβλέπουν, να δικαιολογούν ή ακόμη και να (υπο)στηρίζουν κάθε λανθασμένη επιλογή της τότε διοίκησης και πολλές στραβοτιμονιές και ήττες της ομάδας, η ατμόσφαιρα στους δύο «αιωνίους» παραμένει ίδια τα τελευταία 15 χρόνια, με ελάχιστες κατά περιόδους εξαιρέσεις.

Ας σκεφτεί ο Γιάννης Βαρδνογιάννης γιατί συμβαίνει αυτό. Το σίγουρο (και το ξέρει) είναι πως αυτή η διαφορά συμπεριφοράς και ατμόσφαιρας στις δύο ομάδες ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους, που πέρα από μεταγραφές, προπονητές, παικτάκια και παικταράδες που απέκτησαν σ’ αυτή τη δεκαπενταετία οι δυο ομάδες, πέρα από κατά καιρούς «Παράγκες» και στρατηγικές εξουσίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η μία ομάδα έκανε άλματα προόδου συγκριτικά με την προηγούμενη δεκαπενταετία και η άλλη είχε σκαμπανεβάσματα, καλές και κακές στιγμές, απώλειες τίτλων και σποραδικές (σπουδαίες για ελληνικό σύλλογο) επιτυχίες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όπου το ποδόσφαιρο είναι πιο τίμιο από το ελληνικό και τις περισσότερες φορές παίρνεις αυτό που πραγματικά αξίζεις.