Το ζενίθ, το ναδίρ και οι πριμαντόνες!
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ξεκινάει από πολύ παλιά. Σήμερα απλώς παρακολοθούμε το πρόβλημα να ’χει ρίξει νοκ άουτ στο καναβάτσο την ομάδα. Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο blog του για το «πράσινο» χάλι.
Τα τελευταία χρόνια ήταν απλώς νοκ ντάουν και καταφερνε ΠΑΝΤΑ να σηκώνεται πριν ο διαιτητής μετρήσει ως το 10. Σήμερα η ομάδα είναι ξαπλωμένη, εντελώς αναίσθητη και ακόμα πιο εντελώς εκαταλελειμμένη. Φοβάμαι ότι έχει υποστεί ανεπανόρθωτη εγκεφαλική ζημιά… ελπίζω να κάνω λάθος.
Πάμε λοιπόν αρκετά πιο πίσω.
1983-1985: Προπονητής έρχεται ο Γιάτσεκ Γκμοχ. Έχει κάνει μεγάλη καριέρα από τον πάγκο της Εθνικής Πολωνίας. Το 1974 βοηθός Καζιμίρ Γκόρσκι (3η θέση Μουντιαλ Γερμανίας), 1978 α΄ προπονητής (5η θέση Μουντιάλ Αργεντινής) το 1982-1983 παίρνει το πρωτάθλημα Ελλάδας (πρωτοφανές) με τη Λάρισα και αμέσως μετά έρχεται στον Παναθηναϊκό! Ζάετς-Ρότσα-Σαραβάκος και μερικοί άλλοι… καταπληκτική πορεία στην Ελλάδα, 1984 νταμπλ, ημιτελικά (1984-1985) Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Την επόμενη χρονιά… ΤΟΝ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ.
Δέκα χρόνια μετά αναλαμβάνει ο Χουάν Ραμόν Ρότσα. Επί των ημερών του ο ΠΑΟ παίζει τρομερό ποδόσφαιρο, αν και πολλοί λένε ότι ο Ρότσα βρήκε την ομάδα που ‘χε φτιάξει ο Οσιμ, που επίσης πήγε σπίτι του, αλλά τι σημασία έχει; Ποιος είπε ότι δεν χρειάζεται ταλέντο για να διαχειρισθεί κάποιος τη δουλειά κάποιου άλλου; Ο Ρότσα πηγαίνει την ομάδα ένα βήμα πριν από τον τελικό του Champions League (1995-1996) κερδίζοντας 1-0 τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ. Τελικά αποκλείεται χάνοντας με 0-3 από τον «διαστημικό» (όπως γράφτηκε) Άγιαξ στην Αθήνα. Φυσικά, παρά την πίκρα η επιτυχία είναι τεράστια. Επί ημερών Ρότσα ο Παναθηναϊκός παίρνει δύο πρωταθλήματα 1995-1996. Ξαφνικά ο Χουάν πάει σπίτι του. Η ομάδα κάνει… οκτώ χρόνια να πάρει πρωτάθλημα.
Το 2004 ξανακερδίζει το πρωτάθλημα με τον Ιτζάκ Σουμ. Ποια ήταν η κατάληξη; Το βρήκατε! Πήγε σπίτι του.
Το 2010, νταμπλ με τον Χενκ τεν Κάτε στον πάγκο. Γίνομαι βαρετός, αλλά και ο Ολλανδός σπίτι του πήγε, με τον Νιόπλια απλά να καρπώνεται τη δουλειά του Ολλανδού.
Το ίδιο συνέβη και το 1986 με τον Πιετρ Πάκερτ και επαναλήφθηκε το 1990 με τον Κρίστο Μπόνεφ.
Ο μόνος που άντεχε στις κατραπακιές (των επιτυχιών) ήταν ο Βασίλης Δανιήλ.
Θα μου πείτε: Όλοι αυτοί που αναφέρεις ήταν υπερπρονηταράδες;
Α, δεν εχω γνώμη... Έχω δηλαδή, αλλά δεν έχει σημασία. Στο ποδόσφαιρο το αποτέλεσμα μετράει. Και γω το μόνο που βλέπω είναι ότι συχνότατα (σχεδόν κανόνας) η επιτυχία ήταν η χαριστική βολή στο κεφάλι των προπόνητών.
Πόσο νομίζετε ότι θα μπορούσε να παίζεται αυτό το ανόητο παιγνίδι; Στο μεταξύ ο μεγάλος αντίπαλος (ο Ολυμπιακός) σάρωνε τα πρωταθλήματα. Με την αξία του, χωρίς την αξία του, στα παλιά μου τα παπούτσια· τα σάρωνε πάντως.
Κάπου διάβασα ότι ήρθαν 24 προπονητές τα τελευταία 14 χρόνια. Μέχρι και ο (γιατί όχι;) Τότης Φυλακούρης κοουτσάρισε.
Την τελευταία δεκαετία ο ΠΑΟ φόρεσε παικτικά ό,τι παλτό κυκλοφορούσε στην παγκόσμια βιτρίνα. Ο Βύντρα σήμερα θεωρείται αναντικατάστατος, ο Σαριέγκι –χαχαχαχαχα– εγγύηση. Ο Τζόρβας συνεχιστής της μεγάλης πράσινης σχολής τερματοφυλάκων, ο Μαρίνος ατυχία που τραυματίστηκε, ο Καραγκούνης παίζει λες και βρίσκεται στα 80’s , ο Κατσουράνης μόνο που δεν κάνει καμιά τζούρα στο κέντρο και ο Τότσε είναι ο αντικαταστάτης του Σισέ.
Ουρλιάζω, αλλά είμαι στην εξοχή και δεν με ακούει κανείς.
Όταν ο Παναθηναϊκός έφαγε την τριάρα από τον Άγιαξ και αποκλείστηκε από τον τελικό της Ρώμης, επέστρεψα σπίτι μου στεναχωρεμένος, αλλά βαθιά ικανοποιημένος. Ένας φίλος μου, άρρωστος βάζελος, έκλαιγε που χάσαμε την ευκαιρία. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι άνθρωπος που απολαμβάνει τη στιγμή. Του εξήγησα ότι είμαστε τυχεροί που ζήσαμε το ζενίθ του Παναθηναϊκού μετά την πορεία στο Γουέμπλεϊ.
Με κοίταξε με έκπληκτα μάτια.
-Τι λες ρε μαλάκα; Ήμασταν μισό βήμα πριν από τον δεύτερο τελικό μας.
Είχα άλλη γνωμη και δυστυχώς δικαιώθηκα. Τα pick του ζενίθ του Παναθηναϊκού έγινε όταν ο Δώνης έκανε την (πανάκριβη) κούρσα της ζωής του, έδωσε την μπάλα στον Βαζέχα και εκείνος πλάσαρε τον Φαν ντερ Σαρ που έβγαινε απελπισμένα στο 87’. Μην ξεχνάτε ότι εκείνο το ματς ηταν ιστορικό για τον Άγιαξ. Ήταν το τελευταίο παιγνίδι που έδινε στο ιστορικό γήπεδο. Εκεί είχαν μεγαλουργήσει ο Κρόιφ, ο Νέσκενς, ο Σουρμπίρ, ο Κάιζερ, ο Φαν Μπάστεν, ο Φαν ντερ Σαρ, ο Ράικαρντ, ο Όβερμαρς, ο Ζεέντορφ, ο Λιτμάνεν και τόσοι άλλοι…
Σε όλα τα πράγματα το ζενίθ είναι το υψηλότερο σημείο επιτυχίας, το επόμενο βήμα είναι η βόλτα προς το ναδίρ (το χαμηλότερο σημείο αποτυχίας). Και εκείνη τη βραδιά ο ΠΑΟ άρχιζε εκείνη τη βόλτα… Χρειάστηκαν 16 ολόκληρα χρόνια για να ξεφτιλιστεί από τη Μακάμπι…
Ποιος φταίει;
Βασικά ο χρόνος που είναι αμείλικτος.
Μετά οι πριμαντόνες που τον διοίκησαν.
Είναι δύσκολο να ’σαι πριμαντόνα.
Η Κάλλας ήταν πριμαντόνα.
Ο Ανιέλι της Γιουβέντους ήταν πριμαντόνα και όλοι βλέπουμε πού έφτασε η ομάδα όταν έχασε την πριμαντόνα της…
Το εύκολο είναι να ’σαι Κακοφωνίξ που νομίζει ότι είναι πριμαντόνα.
Οι πραγματικές πριμαντόνες φυσικά και έχουν τους χειροκροτητές τους. Τους έχουν όμως από ματαιοδοξία και βαρεμάρα. Βασικά τις απογειώνει το ταλέντο, και οι Κακοφωνίξ έχουν χειροκροτητές που είναι τελικά πάντα ο κόλαφός τους.
Θέλετε την καθαρά προσωπική μου γνώμη;
Τον Παναθηναϊκό τον έφαγε το… Κολωνάκι και η Μύκονος.
Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσους ΚΑΡΑ-φλώρους γνώρισα στη δεκαετία του ’90, που όταν τους ρωτούσα τι δουλειά κάνουν μου απαντούσαν με καμάρι:
-Είμαι φίλος του Τζίγκερ.
Και για να μη γενικολογώ, εννοώ τους ανθρώπους που κόλλησαν σαν βδέλλες πάνω στον μεγάλο Βέλιμιρ Ζάετς στη δεκαετία του ’80.
Δεν νομίζω ότι ο «Καπετάνιος» είχε χειροκροτητές. Δεν τους έπαιρνε άλλωστε. Καμιά μπιρίμπα και μέχρις εκεί. Ξέρω όμως ότι είχε ο Τζίγκερ. Εύχομαι να συμβαίνει όπως ακριβώς το γράφω: «Είχε», και να μη συνεχίζει να τους «έχει».
Και επειδή ο Παναθηναϊκός οφείλει πολλά στην οικογένεια Βαρδινογιάννη (θα ’ναι αχάριστος όποιος Παναθηναϊκός δεν το παραδέχεται και στέκεται μόνο στα λάθη) έχω μια δικαιολογία (όχι αρκετή όμως) για τον σημερινό μεγαλομέτοχο της ομάδας μου. Κάτι μου λέει ότι το άθλημα του είναι παγερά αδιάφορο.
Αν φταίνε οι Πατέρες, οι Βγενόπουλοι και οι λοιποί; Προφανώς, αλοίμονο… Μόνο που εμφανίσθηκαν όταν ο Παναθηναϊκός ειχε πέσει αρκτές φορές νοκ ντάουν.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν μαθαίνουμε από την Ιστορία. Καλή ώρα οι πολιτικοί. Δεν είναι κακό να αναλογισθούν μερικοί πού είναι σήμερα η Ντέρμπι, η Νότιγχαμ, η Τορίνο, η Φέγενορντ, η Στεάουα και άλλες τρομερές ομάδες, που έγραψαν Ιστορία πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτήν του Παναθηναϊκού.
Καλή Κυριακή!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
