Παρακαλώ, όχι άλλα παλαμάκια...

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ευχαριστήθηκα φιλικούς αγώνες της Εθνικής ομάδας (ή οποιουδήποτε άλλου...) και κολλάω στη χρονολογία 2005.

Ήταν η χρονιά που πρωτοεμφανίστηκε το στίγμα της ομάδας η οποία έμελλε να κατακτήσει την Ευρώπη και παρ’ ολίγον τον κόσμο ολόκληρο. Η απόδοση της Εθνικής στο τουρνουά Ακρόπολις εκείνου του καλοκαιριού δεν ήταν ιδιαίτερα καλή, αλλά το dna της άφηνε στο έμπειρο μάτι περιθώρια για ποταμούς αισιοδοξίας.

Η ομάδα έστηνε ναρκοπέδιο στο μισό γήπεδο, άπλωνε χέρια που έμοιαζαν με πλοκάμια, δημιουργούσε στον αντίπαλο ασφυξία. Επιθετικά δεν ήταν εξίσου κουρδισμένη, αλλά είχε προσωπικότητες ικανές να την τραβήξουν ανά πάσα στιγμή από τη λάμψη.

Η περιφερειακή γραμμή με το πρωτοκλασάτο κουαρτέτο (αλλά και τον πολύτιμο Χατζηβρέττα) έφτανε σε ηλικία ωριμότητας, ενώ υπήρχε και δύναμη πυρός μέσα στη ρακέτα, με αιχμή τότε τον Λάζαρο Παπαδόπουλο. Ο Μιχάλης Κακιούζης έμοιαζε ιδανικός αρχηγός για τη νέα εποχή, ενώ ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν προφανώς, κομμένος και ραμμένος για το ρόλο του προπονητή αυτής της ομάδας.

Θυμάμαι σαν να ήταν χθες πόσο αισιόδοξος δήλωνα τότε για το Ευρωμπάσκετ που ακολουθούσε, στην παρέα που ως συνήθως μαζεύτηκε στο Beer Academy για το απαραίτητο κουβεντολόι. Οι άλλοι με πήραν από τα μούτρα, αλλά γέλασα –με τους ίδιους συνδαιτυμόνες– τελευταίος στα μπαράκια του Βελιγραδίου και του Τόκιο.

Δεν περίμενα βέβαια ευρωπαϊκό χρυσάφι ούτε το εκτυφλωτικό ασήμι του Μουντομπάσκετ. Μας κυνηγούσαν ακόμη τα φαντάσματα των χαμένων προημιτελικών του 2003 στη Σουηδία και του 2004 στην Αθήνα. Να γιατί πιστεύω ότι η πρώτη μέρα της καινούριας εποχής ήταν η νίκη επί της Ρωσίας στον αλησμόνητο προημιτελικό του Βελιγραδίου. Είχαμε να κερδίσουμε νοκ άουτ αναμέτρηση από το 1998.

Μετά το 2005 υπήρξε εκτροχιασμός. Αντί να χρησιμεύουν οι φιλικοί αγώνες για σκληραγώγηση και χρήσιμα συμπεράσματα, μετουσιώθηκαν σε σαφάρι ανώφελων πανηγυρισμών, όχημα ταυτοχρόνως για τις διεθνείς δημόσιες σχέσεις του πολύφερνου Γ.Βασιλακόπουλου.

Ήταν ένα μάταιο κυνήγι ανεμόμυλων. Ομάδες που έφευγαν «χειρουργημένες» από το Ακρόπολις αποχωρούσαν βλαστημώντας και έριχναν την ψήφο τους αλλού.

Η πληγή κακοφόρμισε πέρυσι, στο ψυχροπολεμικό ματς προετοιμασίας με τους Σέρβους. Οι τιμωρίες των Ελλήνων παικτών παρ’ ολίγον να φέρουν καταστροφή στον πρώτο γύρο του Μουντομπάσκετ, ενώ η γρονθοπατινάδα δηλητηρίασε έμμεσα το κλίμα της ομάδας, αφού μάζεψε πάνω από το στρατόπεδό της κοκκινοπράσινα όρνεα.

Ποιος χρειάζεται, αλήθεια, νίκες και χείρα βοηθείας στους φιλικούς αγώνες; Θα ήταν πιο χρήσιμη για τα νεύρα και το πετσί της Εθνικής μία εχθρική διαιτησία εδώ και μία εκεί. Μια ομάδα γίνεται καλύτερη όταν ξέρει να αγνοεί τα σφυρίγματα των γκρίζων και πάντως όταν παύει να περιμένει εύνοια.

Την τελευταία διετία, ο κύριος όγκος των φιλικών αγώνων της Εθνικής συνέπεσε με τις διακοπές μου. Ας μη νομιστεί βέβαια ότι αδιαφόρησα για τα τεκταινόμενα. Η τεχνολογία βοήθησε ώστε να φτάνουν αποτελέσματα και ειδήσεις στο κινητό μου σε χρόνο μηδέν.

Εικόνα, όμως, άργησα να πάρω.

Πέρυσι πρωτοείδα την ομάδα στο Dream Game με τους Αμερικανούς και ένιωθα τ’ αυτιά μου να βουίζουν από τους επαίνους που τη συνόδευαν. Θα παίρναμε, λέει, το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Αλλά πώς θα το παίρναμε; Με παίκτες κορεσμένους και προπονητή μακριά νυχτωμένο; Ή θα μας το χάριζε αριστίνδην ο... Βασιλακόπουλος; Αν δεν μας προσγείωναν ανώμαλα τα Αμερικανάκια, θα χάναμε στην Τουρκία ακόμα και από την Ακτή Ελεφαντοστού.

Τη φετινή ομάδα δεν την έχω δει. Ακούω και διαβάζω διθυράμβους, αλλά βαριέμαι να ψάξω το φίλτρο της εθνικοφροσύνης και της βασιλακοφροσύνης, οπότε αποφασίζω να τους προσπεράσω. Δήλωσα όμως εξαρχής αισιόδοξος παρά τις ηχηρές απουσίες. Scripta manent και δεν έχετε παρά να τα ψάξετε εάν αμφιβάλλετε. Η Εθνική του 2011 μοιάζει ικανή να φυσήξει νέα πνοή στον μύλο της προηγούμενης δεκαετίας, ακολουθώντας γνώριμες συνταγές και εμπλουτίζοντάς τις με νέα υλικά.

Ομάδα που δέχεται 55 ή 65 ή και... 38 πόντους (όπως στο φιλικό με τη δευτεραθλήτρια Κόσμου Τουρκία) δεν έχει να φοβηθεί πολλά. Ο ακρογωνιαίος λίθος για την επιτυχία είναι γνωστός και ονομάζεται άμυνα.

Ο στόχος, άλλωστε, δεν είναι το μετάλλιο. Ούτε καν η εξάδα ή η βαθμολογική διάκριση. Στόχος είναι να εμφανιστεί η ομάδα αισιόδοξη, τσαχπίνα, καπάτσα, ορεξάτη, αξιαγάπητη. Να φορέσει τη φανέλα με καμάρι και να κλειδώσει την γκρίνια στα αποδυτήρια. Να πείσει ότι θα έχει και συνέχεια, όσοι τριαντάρηδες άσοι κι αν την εγκαταλείψουν. Όπως εύστοχα έγραψε κάποιος συνάδελφος, η φετινή Εθνική έχει τις δυνατότητες να φτάσει ψηλά αν παίξει το μπάσκετ της χωρίς να το πολυσκέφτεται. Τα μυστικά της προόδου είναι γραμμένα στα κύτταρα των παικτών της και του προπονητή της.

Ελπίζω ότι το φετινό Ακρόπολις θα τη βοηθήσει. Οι νίκες που θα ενισχύσουν την εύθραυστη αυτοπεποίθησή της σημειώθηκαν ήδη, στη Λευκωσία, στο Ρίμινι και στο Μπάμπεργκ. Μπήκαν στο σακούλι και έγιναν ευπρόσδεκτα γαλόνια στην καινούρια της στολή. Η πρόβα τζενεράλε θα πρέπει να έχει και δυσκολίες. Όχι μόνο παλαμάκια.

Αλλά και πώς να δημιουργήσουν δυσκολίες οι (μπρρρρρ) μορμόνοι του Μπρίγκαμ Γιανγκ; Ή η Βουλγαρία; Ακόμα και η Ιταλία είναι αλλοπρόσαλλη, αφού τους τρεις άσους του ΝΒΑ πλαισιώνουν «πτηνά». Κρίμα που δεν στάθηκε ικανή η ΕΟΚ να μαζέψει τρεις αντιπάλους πρώτης γραμμής για να στελεχώσει το τουρνουά. Εκτός πια κι αν ήταν συνειδητή επιλογή, για να μην πληγωθεί η ψυχολογία των πιτσιρικάδων από κανένα στραπάτσο της τελευταίας στιγμής στα χέρια τίποτε Ισπανών ή Λιθουανών!

Για Σέρβους δεν γράφω, μετά τα περυσινά. Καλύτερα μακριά και –τρόπος του λέγειν– αγαπημένοι.