Το χρυσάφι της Χεματίτα!

Η αγαπημένη Χεματίτα!

«Ο πατέρας μου είναι 49 χρονών και οδηγεί φορτηγό. Κι εγώ αυτό θα έκανα, αν δεν έπαιζα ποδόσφαιρο. Ή θα φόρτωνα δέντρα στα φορτηγά, όπως κάνουν οι περισσότεροι στο χωριό μου». Η Χεματίτα αριθμεί δεν αριθμεί χίλιους κατοίκους, δεν έχει καν βενζινάδικο. Στην εξοχή του Ρίο Ντε Τζανέιρο, ένα μικρό μέρος είναι το καταφύγιο του Αΐλτον Χοσέ Αλμέιδα. Εκεί γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1984 κι εκεί επιστρέφει κάθε φορά που οι υποχρεώσεις τού το επιτρέπουν. Για να δει τη μαμά του, τον μπαμπά του, τη μικρή του αδελφή, τη γιαγιά, τον παππού και να απολαύσει το αγαπημένο του παιχνίδι. Το truco είναι ένα παιχνίδι με χαρτιά ιδιαίτερα διαδεδομένο στις λατινικές χώρες και για το οποίο λάμπει ο Βραζιλιάνος, όποτε χρειάζεται να το περιγράψει. Όπως έλαμπε από παιδί με το ποδόσφαιρο.

«Με ρωτάτε πώς ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο... Η δική μου ιστορία δεν διαφέρει πολύ από εκείνες του Ροναλντίνιο, του Ρονάλντο ή οποιουδήποτε Βραζιλιάνου. Είναι σχεδόν αυτονόητο πως ως παιδί θα παίξεις ποδόσφαιρο στο δρόμο. Είναι αδύνατον να μη βρεθείς με μια μπάλα στα πόδια. Στη Χεματίτα είχαμε μόνο ένα μικρό γήπεδο, αλλά δεν το χρειαζόμασταν κιόλας. Δύο δέντρα που να μοιάζουν με τέρμα, μπορούσαν να μας κάνουν ευτυχισμένους». Από τα πέντε του χρόνια ξεκίνησε ο Αΐλτον να βαδίζει στα χνάρια του θείου του, που είχε φτάσει μέχρι την Γ' Εθνική της Βραζιλίας. Στα δέκα του ξεκίνησε να παίζει σε ομάδα και πέντε χρόνια μετά, η μαμά του πήρε μια μεγάλη απόφαση.

Η Λουτσία οδήγησε μέχρι το Μπέλο Οριζόντε για να δοκιμαστεί ο γιος της στην Ατλέτικο Μινέιρο. Ο 15χρονος –τότε– Αΐλτον πέρασε το τεστ και υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο. Ήταν οριστικό πως θα γινόταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και θα μπορούσε να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στην οικογένειά μου. «Ο πατέρας μου δουλεύει σε όλη του ζωή για να έχουμε φαγητό στο τραπέζι. Ανήκαμε σε μια τάξη που δεν είχε πολλά λεφτά. Είμαι περήφανος που κατάφερα να τους διασφαλίσω μια καλύτερη ζωή. Η αδελφή μου σπούδασε και όποτε μπορώ βοηθάω και τους φίλους μου στο χωριό». Το ποδοσφαιρικό του μέλλον θα αργούσε ακόμα να διαγραφεί. Πήγε δανεικός σε αρκετές ομάδες (σ.σ. Tupi f.c., Corinthians Alagoano) και πριν καλά-καλά καταφέρει να φτιάξει το όνομά του στην Ατλέτικο ήρθε το ενδιαφέρον της Έγκριτε.

«Πάντα ονειρευόμουν να παίξω στην Ευρώπη. Στη Βραζιλία υπάρχουν εκατοντάδες καλοί παίκτες και ο ανταγωνισμός για να ξεχωρίσεις είναι σκληρός. Μόλις μου δόθηκε η ευκαιρία δεν είχα καμία αμφιβολία πως έπρεπε να την αποδεχτώ». Έστω κι αν έπρεπε να εγκαταλείψει τη γαλήνη του χωριού του, το ψάρεμα που απολαμβάνει, τα μπάρμπεκιου το βράδυ και, φυσικά, τις ατελείωτες ώρες τρούκο.

«Πώς παίζουν ποδόσφαιρο εδώ;»!

Η πρώτη εμπειρία στη Σουηδία ήταν διαφορετική απ' ό,τι φανταζόταν. Μπορεί καν να μη φανταζόταν πώς θα ήταν, αλλά σίγουρα δεν περίμενε εκείνο που αντιμετώπιζε. «Σκέφτηκα πως ήταν αδύνατον να παίξω εδώ. Τα πόδια μου ήταν παγωμένα και τα χείλη μου μπλε. Δεν μπορούσα ούτε καν να μιλήσω. Ευτυχώς που υπήρχαν κάποιοι Βραζιλιάνοι στην Άαλμποργκ και με βοήθησαν να προσαρμοστώ και να μάθω τη γλώσσα». Ο ίδιος καυχιέται πως πάντα ήταν καλός στο σχολείο, έστω κι αν χρειάστηκε να το παρατήσει για χάρη του ποδοσφαίρου. Έμαθε σουηδικά αρκετά καλά ώστε να επικοινωνεί, αν και το φόρτε του ήταν η... επικοινωνία στο γήπεδο.

Δεν άργησε να ξεχωρίσει στην Έγκριτε, με την οποία είχε πετύχει 13 γκολ στους πρώτους 23 αγώνες που είχε δώσει. Η Μάλμε και η Τζουγκάρντεν έκαναν μια πρώτη προσπάθεια για να κλέψουν το χρυσάφι που είχε εμφανιστεί στο Γκέτεμποργκ. Οι απαιτήσεις έφταναν στα 5 εκατ. ευρώ. «Μιλάμε για πάρα πολλά λεφτά. Είναι κάτι που προσδίδει επιπλέον πίεση σε μένα», θα πει τότε ο Αΐλτον, ο οποίος στο μεσοδιάστημα είχε χειρουργηθεί στον ώμο του. Ένας τραυματισμός που μέχρι και τώρα τον ταλαιπωρεί. Η επιτυχία στη Σουηδία θα συνέχισε και χρόνο με τον χρόνο ο Βραζιλιάνος θα γινόταν και καλύτερος. «Είναι όλοι περήφανοι για μένα στη Βραζιλία. Πλέον, έχω πετύχει στην ποδοσφαιρική μου καριέρα».

Δεν ένιωθε, όμως, την ίδια επιτυχία και σε προσωπικό επίπεδο. Έστω κι αν στη Σουηδία θα γνώριζε τον έρωτα της ζωής του, την κοπέλα με την οποία είναι ακόμα μαζί. «Είναι δύσκολο να μην είμαι με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Είχα πάντα στενή σχέση με τη μαμά μου και της μιλάω τουλάχιστον μια ώρα την ημέρα. Θέλει να γνωρίζει τα πάντα για μένα και τη ζωή μου εδώ. Έχουμε και οι δύο web κάμερα και μπορώ να βλέπω και τα ξαδέλφια μου να μεγαλώνουν και να παίζουν». Η ζωή του, όμως, όπως και η καριέρα του εξελισσόταν και η μακρινή Χεματίτα δεν μπορούσε να τον κρατάει μακριά από την προσωπική του επιτυχία. Όπως δεν μπορούσε άλλο και η Έγκριτε να αρνείται την πώλησή του.

Ο ακριβότερος στη Δανία!

Στις 18 Αυγούστου του 2006, δύο μέρες πριν κλείσει 22 χρόνια ζωής και δύο χρόνια μετά τη... μετανάστευσή στη Σουηδία, θα έρθει η Κοπεγχάγη. Η ομώνυμη ομάδα θα πληρώσει 3 εκατ. ευρώ στην Έκγριτε προκειμένου να κερδίσει τη μάχη με την Μπρόντμπι και να τον αποκτήσει. Ο Αΐλτον Αλμέιδα θα υπογράψει για 4,5 χρόνια και θα γίνει η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του δανέζικου ποδοσφαίρου. «Πέρασα δύο χρόνια στη Σουηδία και έμαθα πολλά. Τώρα ανυπομονώ για νέες προκλήσεις στον μεγαλύτερο σκανδιναβικό σύλλογο. Αποφάσισα να έρθω στην Κοπεγχάγη για έχω τη φιλοδοξία να παίξω κόντρα στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, να κατακτήσω τον τίτλο και να βελτιωθώ ως ποδοσφαιστής», θα πει στις πρώτες του δηλώσεις, οι οποίες εν μέρει θα αποδεικνύονταν αληθείς.

Θα κατακτήσει τον τίτλο στη Δανία από την πρώτη του χρονιά, όμως σε προσωπικό επίπεδο τα πράγματα δεν θα είναι τόσο καλά. Η επαφή του με τα δίχτυα δεν θα είναι συχνή, με τη γλώσσα θα δυσκολευτεί λιγάκι παραπάνω, όμως στο τέλος θα καταφέρει να κερδίσει το στοίχημα. «Όταν ήρθα, γνώριζα ότι θα χρειαζόμουν χρόνο για να αντεπεξέλθω στο κορυφαίο επίπεδο. Φυσικά και ήταν απογοητευτικό να διαβάζω στις εφημερίδες από είμαι αποτυχημένος και σπατάλη χρημάτων, όμως προσπάθησα να μην το σκέφτομαι και τόσο. Δούλεψα σκληρά για να φτάσω εκεί που έπρεπε και να αποδείξω ότι έχω την ποιότητα να σταθώ», θα πει όταν τα πράγματα έμοιαζαν καλύτερα στην Κοπεγχάγη, όπου συχνά τον επισκεπτόταν η οικογένειά του και, φυσικά, είχε στο πλευρό του τη σύντροφό του.

Η αλήθεια, όμως, είναι πως ουδέποτε φάνηκε αντάξιος των προσδοκιών που υπήρχαν. Στην καλύτερη σεζόν του –το 2008-09– πέτυχε έντεκα γκολ και συνολικά σκόραρε 21 φορές σε 93 συμμετοχές με την Κοπεγχάγη. Το 2010 είχε φτάσει η στιγμή να εγκαταλείψει τη Δανία, με το συμβόλαιό του να μην ανανεώνεται και τον ΑΠΟΕΛ να καταδοκεί. «Είναι μεγάλο ταλέντο και υπήρξε ευχάριστος, αλλά όχι όλες τις ώρες», δήλωνε το περασμένο καλοακαίρι παράγοντας της δανέζικης ομάδας.

Αστέρι στην Κύπρο!

Το κατά πόσο τον θεωρούσαν ή όχι αποτυχημένο στη Δανία, ελάχιστα απασχολούσε τους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν με τη μεγάλη μεταγραφή. Εξίσου ενθουσιασμένος ήταν και ο Βραζιλιάνος. «Νιώθω πολύ όμορφα, άψογα. Είμαι πολύ ευτυχής που υπέγραψα στο ΑΠΟΕΛ. Έκανα ήδη την πρώτη μου προπόνηση. Όλοι ήταν απίστευτα ευγενικοί, η υποδοχή τους ήταν φανταστική. Ο ΑΠΟΕΛ είναι ομάδα με μεγάλους στόχους και στην Κύπρο και στην Ευρώπη. Οι πρώτες μου εντυπώσεις είναι πολύ θετικές. Πρόκειται για επαγγελματικό σύλλογο που δουλεύει σε ευρωπαϊκά πρότυπα. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, θέλω να παίξω για τον ΑΠΟΕΛ, να κερδίσω πρωταθλήματα και τίτλους».

Για ακόμα μια φορά θα αποδεικνυόταν ακριβής. Με τον «θρύλο» θα κατακτούσε το πρωτάθλημα, θα αναδεικνυόταν καλύτερος παίκτης του κυπριακού πρωταθλήματος με οκτώ γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, τα περισσότερα εκ των οποίων στην πιο κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος. Παράλληλα, θα νιώθει πολύ άνετα στην Κύπρο. Θα δει το σπίτι των ονείρων του σε τηλεοπτική σειρά και θα ζητήσει να το αγοράσει, με αποτέλεσμα να... αλλάξει στέγη η σειρά και θα περνάει τον περισσότερο χρόνο εκεί, παρέα με τη σύντροφό του.

Στο ξεκίνημα της δεύτερης σεζόν με τον ΑΠΟΕΛ είδε τον εφιάλτη να επιστρέφει. Ο τραυματισμός στον ώμο του, τον κράτησε εκτός μερικές εβδομάδες, αλλά επέστρεψε στην ώρα του για να πάρει θέση στην επίθεση του «θρύλου». Πέτυχε ένα αδιάφορο γκολ στον πρώτο προκριματικό γύρο, ένα... αργυρό στην Τσεχία, ένα ασημένιο και ένα χρυσό χθες στον ίδιο αγώνα. Όσο χρυσή αποδείχθηκε η καρδιά του, που άντεξε τον πόνο της απώλειας του μόλις δύο ετών ανιψιού του. Γιατί όπως έλεγε και ο Αλ Πατσίνο στο αγαπημένο «Any Given Sunday» του Αΐλτον Χοσέ Αλμέιδα...

«Αυτό είναι το χαρακτηριστικό του ηγέτη: Η θυσία. Οι στιγμές που πρέπει να θυσιαστεί για να ηγηθεί παραδειγματικά. Χωρίς να φοβάται, χωρίς να λυπάται τον ευατό του».