Την άγγιζαν μόνο στον ύπνο τους

To χωρατό στο γραφείο, εβδομάδες τώρα, ήταν ότι στο Ευρωμπάσκετ θα διαλέγουμε το «πρόσωπο της βραδιάς» όχι από τους παρόντες, αλλά από εκείνους που λείπουν.

Μας έβαλε στα καλάθια κάποιος αντίπαλος σέντερ τύπου Γκασόλ; Πρόσωπο της βραδιάς ο Σχορτσανίτης.

Χάσαμε από τη Γερμανία επειδή δεν είχαμε παίκτη να μαρκάρει τον Νοβίτσκι; Πρόσωπο της βραδιάς ο Τσαρτσαρής.

Μας νίκησαν οι Κροάτες επειδή δεν βρέθηκε κάποιος να βάλει το σουτ της τελευταίας στιγμής; Πρόσωπο της βραδιάς ο Σπανούλης.

Μας κατατρόπωσαν οι Σέρβοι επειδή έκανε τα δικά του ο Τεόντοσιτς; Πρόσωπο της βραδιάς ο Διαμαντίδης.

Έλειψε το καθαρό μυαλό στα τελευταία λεπτά; Πρόσωπο της βραδιάς ο Παπαλουκάς.

«Εάν χάσουμε, θα βγάζουμε από το συρτάρι το κατάλληλο άλλοθι», λέγαμε μεταξύ αστείου και σοβαρού. Το «εάν χάσουμε», όμως, πάει να γίνει πολύ μεγάλο «εάν», με κεφαλαίο όχι μόνο το Ε, αλλά και το Α και το Ν.

Ε, όπως λέμε ενθουσιασμός.

Α, όπως λέμε άμυνα.

Ν, όπως λέμε νιότη.

Διαβάζεται πλέον διαφορετικά το χωρατό με το οποίο περάσαμε γελαστοί τον Αύγουστο. Έχουμε και άλλους λόγους για να αναδείξουμε την αξία των απόντων. Πολύ πιο χειροπιαστούς.

Πόσο θα έπαιζε ο Κουφός εάν ήταν στην ομάδα ο Σχορτσανίτης, ο Τσαρτσαρής και ο Μαυροκεφαλίδης;

Θα χωρούσαν έστω στη 16άδα ο Βασιλειάδης και ο Μπράμος εάν δεν απουσίαζαν ο Περπέρογλου με τον Βασιλόπουλο;

Πότε θα έπαιρναν το βάπτισμα του πυρός ο Σλούκας με τον Μάντζαρη εάν κατέβαιναν στο Ευρωμπάσκετ έστω δύο από τους Διαμαντίδη, Σπανούλη, Παπαλουκά;

Τι ρόλο θα είχε στο ίδιο σενάριο ο Νικ Καλάθης;

Θα περίσσευε χώρος για τον Παπανικολάου, τον Βουγιούκα και τον Καϊμακόγλου εάν η ομάδα εμφανιζόταν πλήρης;

Για τον Μαυροειδή, τον Ξανθόπουλο, τον Χαραλαμπίδη και τον Πατ Καλάθη ούτε λόγος...

Όσοι έσπευσαν να απαντήσουν θετικά σε κάποιες από τις παραπάνω ερωτήσεις, ας σημειώσουν την παρακάτω υποθετική δωδεκάδα: Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Ζήσης, Περπέρογλου, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Μαυροκεφαλίδης, Τσαρτσαρής, Μπουρούσης, Σχορτσανίτης, Παπαδόπουλος. Είναι, βάσει αντικειμενικής αξίας των αθλητών, η καλύτερη δυνατή σύνθεση της Εθνικής ομάδας.

Αποτελείται όμως από παίκτες που θα χάσουν το Ευρωμπάσκετ, με τις γνωστές τρεις εξαιρέσεις.

Αν κρίνω από αυτά που βλέπουν τα μάτια μου τις τελευταίες ημέρες, θα πρέπει (και) να ευχαριστήσουμε αυτούς που –με ή χωρίς επαρκή δικαιολογία– αποχώρησαν από την Εθνική.

Λένε ότι μαθαίνει να κολυμπάει καλύτερα όποιος πέφτει απευθείας στα βαθιά. Οι άπειροι και νιόβγαλτοι στο κουρμπέτι παίκτες της φετινής Εθνικής έχουν βαλθεί να το αποδείξουν.

Ο Κώστας Κουφός έγινε παίκτης της Εθνικής Ανδρών. Μέχρι χθες, ήταν το άτολμο παιδάκι που έπαθε εντερικά από το άγχος του και έγινε κομπάρσος στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας.

Ο Κωστής Βασιλειάδης έγινε παίκτης της Εθνικής Ανδρών. Μέχρι χθες, ήταν ο άσφαιρος σουτέρ που φοβόταν να σουτάρει για να μην τον αγριοκοιτάξουν οι παλιοί.

Ο Κώστας Σλούκας έγινε παίκτης της Εθνικής Ανδρών. Μέχρι χθες, ήταν το παιδάκι που αναρωτιόταν αν θα γίνει ο επόμενος Μπαρλάς.

Ο Κώστας Παπανικολάου έγινε παίκτης της Εθνικής Ανδρών. Μέχρι χθες, ήταν ο βενιαμίν που άκουγε στις εφιάλτες του τις αγριοφωνάρες του Ίβκοβιτς.

Ο Μάικ Μπράμος έγινε παίκτης της Εθνικής Ανδρών. Μέχρι χθες, δεν τον έγραφε καθόλου ο χάρτης. Ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Ο Δημήτρης Μαυροειδής έγινε παίκτης της Εθνικής Ανδρών, αν και βρέθηκε σε αυτήν ουρανοκατέβατος. Μέχρι χθες, έμοιαζε καταδικασμένος να παίζει ρόλους κομπάρσου.

Ο Βαγγέλης Μάντζαρης έγινε παίκτης της Εθνικής Ανδρών. Μέχρι χθες, ήταν το ταλέντο με το λαμπρό μέλλον και το ισχνό παρόν, ρεζέρβα ακόμα και στην Εφήβων.

Όλοι τους κολυμπούν με θαρραλέες απλωτές σε άπατα νερά. Στο τουρνουά του Μπάμπεργκ, ταπείνωσαν τον Νοβίτσκι, τον Τούρκογλου, τον Ιλιάσοβα, τον Ερντέν και τον Ασίκ. Στην Κύπρο τον Κιριλένκο, το Μαζγκόφ, τον Γκαλινάρι, τον Μπαρνιάνι, τον Μπελινέλι και τον Κάσσπι. Παίκτες με διόλου ασήμαντους ρόλους σε ομάδες του ΝΒΑ, ομάδες που πάνε στο Ευρωμπάσκετ με πολλά όνειρα στις αποσκευές. Τον MVP του ΝΒΑ, τη δευτεραθλήτρια κόσμου. Θαρραλέες απλωτές, σε νερά γεμάτα καρχαρίες.

Σε πολλούς από τους παραπάνω μπασκετμπολίστες, καθρεφτίζεται με αδρές γραμμές η δουλειά σπουδαίων προπονητών, από τον Ομπράντοβιτς και τον Ίβκοβιτς μέχρι τον Κατσικάρη και τον Πεδουλάκη. Κάποιου γαλουχήθηκαν στην Ισπανία, άλλοι στην Αμερική. Οι περισσότεροι αναδείχθηκαν μέσα από τις ευθύνες που ανέλαβαν το χειμώνα σε φιλόδοξες ομάδες.

Όταν καλοκαίριασε, τους ένωσε όλους η ανάγκη για ανανέωση, η δίψα για διάκριση, ο έρωτας για τη σέξι «επίσημη αγαπημένη», την οποία άγγιζαν μέσα στα όνειρά τους.

Ο Ηλίας Ζούρος, άξιος αρχιτέκτων και μαέστρος της ομάδας, στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του. Η λειψανδρία τον προίκισε με μια κληρονομιά ασυνήθιστα ελαφριά (αφού δεν υπάρχει η απαίτηση της διάκρισης) και ταυτόχρονα με πλειάδα παικτών που μπορούν να παίξουν μπάσκετ μοντέρνο, ελκυστικό, πολυσυλλεκτικό, νεανικό, χάρμα οφθαλμών.

Γνωρίζει βέβαια ότι θα έρθουν δύσκολες βραδιές, βραδιές που θα μας φέρουν στο μυαλό τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη ή τον Σχορτσανίτη. «Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσουν τα νέα παιδιά αν κάτι στραβώσει», ακούστηκε να λέει χθες στο ΟΑΚΑ. Εάν αυτό συμβεί στην πρεμιέρα, απέναντι στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, μπορεί να προκύψει ακόμα και πρόωρος αποκλεισμός.

Ωστόσο, το ποιοτικό και σύγχρονο μπάσκετ που παίζει η καινούρια Εθνική μοιάζει με θεμέλιο προόδου και πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες διάκρισης. Οι αρχές που το διέπουν δεν ξεχαρβαλώνονται εύκολα από αντιπάλους επιπέδου Κροατίας ή Ρωσίας ή Τουρκίας ή Γερμανίας.

Στο μυαλό μου έχει κολλήσει η ζημιάρα περυσινή Εθνική Λιθουανίας, εκείνη που κατέκτησε μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ με ομάδα παρόμοιας φιλοσοφίας και στελέχωσης. Και χρησιμοποιούσε 8-9 παίκτες, όχι 10-12. Εννέα γενναίους που έτρεχαν, σούταραν, κυνηγούσαν, παθιάζονταν, έπαιζαν όλοι για έναν και ένας για όλους. Μέχρι και ο πολύς Κλέιζα ταίριαξε σε αυτή τη συνταγή.

Μήπως βαδίζουμε στα χνάρια της;

Το καλύτερο μαντάτο αυτού του παράξενου καλοκαιριού είναι ότι η Εθνική τοποθέτησε τα θεμέλια για την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα της. Θα είναι λοιπόν κρίμα αν δεν πετύχει στο Ευρωμπάσκετ τον βασικό της βαθμολογικό στόχο.

Εφόσον τερματίσει μέσα στην πρώτη εξάδα, θα επιστρέψει στη σκηνή το καλοκαίρι του 2012, για το προ-ολυμπιακό τουρνουά και ενδεχομένως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Ειδάλλως, θα περάσουν δύο χρόνια μέχρι να εμφανιστεί ξανά σε επίσημη διοργάνωση. Δεν θα είναι άδικο να διακοπεί η πορεία που τόσο ευοίωνα ξεκίνησε;

Οι «Πελαργοί», πάντως, έφτιαξαν για τη Λιθουανία μπλουζάκια από τα οποία δεν λείπει καμία χρονολογία ως το 2016. Ύστερα από 8+1 χρόνια συνεχόμενης παρουσίας, δεν έχουν διάθεση να περάσουν τους θερμούς μήνες του 2012 στο Αιγαίο παρέα με τους απόντες του φετινού καλοκαιριού.

Στο Πουέρτο Ρίκο ίσως; Από το νησάκι της Καραϊβικής που διεκδίκησε το προηγούμενο προ-ολυμπιακό (πριν το αναλάβει η Αθήνα), το Λονδίνο είναι μια ευθεία. Δέκα απλωτές κολύμπι.