Ημέρες ραδιοφώνου

Έμοιαζε με τα σημερινά μικρού μεγέθους ψυγεία. Το είχε αφήσει προίκα ο πάππους της μάνας μου στον πατέρα μου. Ήμουν δεν ήμουν εννιά χρονών, όταν παρακάλεσα τον... μπάρμπα μου να το φτιάξει. Έπειτα από ένα μήνα ήταν έτοιμο. Ήταν πραγματική... κουμούτσα με δύο κουμπιά: ένα για τις συχνότητες και ένα για τον ήχο. Ήταν η εποχή που μπορούσες να παρακολουθήσεις ποδόσφαιρο μονάχα με τα αυτιά και ακόμα πιο πολύ χάρη στη φαντασία.

Τότε που άκουγα επί καθημερινής βάσης την περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου στο Καλλιμάρμαρο, που έπαιζε μια κακογραμμένη κασέτα του άρρωστου ΑΕΚτζή και λίγο μεγαλύτερου εξαδέλφου μου. Όσο χάλια κι αν ακουγόταν ο ήχος, σου έκοβε την ανάσα κάθε φορά που ακουγόταν το όνομα του Γιώργου Αμερικάνου. Πάντοτε έμπαινα στη διαδικασία να ζηλέψω όσους κάποτε άκουσαν ζωντανά εκείνη την περιγραφή του μπασκετικού τελικού (1968) της ΑΕΚ με τη Σλάβια Πράγας.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Είναι αυτές οι περίεργες σφαλιάρες που τρώει το υποσυνείδητό μας όταν διαβάζουμε ή ακούμε μία είδηση. Κάπως έτσι λοιπόν με το που ενημερώθηκα για μια απίστευτα αρνητική καινοτομία που ξεκινά στην ποδοσφαιρική Ισπανία, μου πέρασε σαν νοσταλγική ταινία όλο το ποδοσφαιρικό (και όχι μόνο) ραδιοφωνικό παρελθόν μου. Τότε που περίμενα από τον λατρεμένο Μανώλη Μαυρομμάτη και τη συνωμοταξία των 80’s και 90’s να μου μεταφέρει αυτό που έβλεπαν τα τυχερά ματάκια τους. «Την μπάλα παίρνει ο Σαραβάκος, αριστερά του ανοίγεται ο Ζάετς, από πίσω ανεβαίνει και ο Μαυρίδης και οι αντίπαλοι προσπαθούν να κλείσουν τους διαδρόμους». Σε τρία δευτερόλεπτα μου είχε δώσει εικόνα. Πόση μαγεία είχε εκείνη η διαδικασία...

Στην Ισπανία, λοιπόν, απαγόρευσαν στα ραδιόφωνα να μπουν στα γήπεδα και να μεταδώσουν τους αγώνες. Ο λόγος αυτονόητος. Οι ομάδες απαιτούν φράγκα. Από το 1959, όταν το ράδιο μετέδωσε αγώνες της Πριμέρα Ντιβιζιόν, οι καμπίνες των γηπέδων ήταν πάντοτε κατακλυσμένες από δεκάδες «σπίκερς». Το Σάββατο οι θέσεις τους έμειναν αδειανές. Και καλά με τα παιχνίδια της πρώτης κατηγορίας. Τι θα γίνει όμως με όσους... στήνουν αυτί για να ενημερωθούν για τις ομάδες τους που παίζουν σε β', γ' κτλ κατηγορίες;

Αυτή πάντως είναι μόνο η αρχή. Βασικά όλα ξεκίνησαν πριν από λίγο καιρό στην Αγγλία. Τότε που στην Πρέμιερ Λιγκ ζήτησαν ένα σκασμό χρήματα από τα ραδιόφωνα και τα sites! Η υπόθεση πήρε αναβολή, αλλά δεν θα αργήσει η μέρα που η βόμβα θα σκάσει ξανά και εκεί. Η λογική ορίζει πως τούτο το κακό παράδειγμα θα το ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Άλλωστε, πριν από κάποια χρόνια είχε υπάρξει και μια ανάλογη ιστορία με τα ραδιόφωνα και στην Ελλάδα. Θα γίνει όμως το ίδιο και με τις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες; Προφανώς θα έρθει και η δική τους ώρα.

Και τότε ποιος θα ενημερώνει τον κόσμο; Πώς θα μεταφέρεται το ποδοσφαιρικό... προϊόν στον τελικό αποδέκτη-φίλαθλο; Τα κατορθώματα των ομάδων των μικρότερων κατηγοριών θα μένουν στην αφάνεια, καθώς δεν θα υπάρχει κανείς να τα εξιστορήσει, να τα υμνήσει. Ποιος θα μεταφέρει σε όσους δεν έχουν τηλεοπτική εικόνα, τα τραγούδια, τις φωνές, τα τάκλιν, τις γκριμάτσες των παικτών;

Στην Ισπανία μπορεί να έχουν τις δύο κορυφαίες ομάδες του κόσμου. Μπορεί ακόμα να έχουν και το κορυφαίο ποδόσφαιρο του κόσμου. Το Σάββατο όμως φαίνεται πως απώλεσαν ένα σημαντικό κομμάτι του ρομαντισμού τους. Ωραία η τηλεόραση και η εικόνα για τα μάτια, αλλά εμένα μου λείπει να στηθώ στο πλάι εκείνης της παλιάς... κουμούτσας και να αφήσω έναν αφηγητή να ταξιδέψει τη φαντασία μου. Πάντα θα θέλω όταν μπαίνω Κυριακή απόγευμα στο αυτοκίνητο να συντονίζομαι με κάποιο ματς. Μην τα ισοπεδώσετε όλα για λίγα φράγκα...