Μέσι με φούμο ή περίπου Ζιλμπέρτο;

1) Ξαφνικά οι Έλληνες οπαδοί ...έμαθαν μπάλα και εκτιμούν τους παίκτες-εργαλεία του προπονητή.
2) Ο Ολυμπιακός πήρε τον Μέσι μεταμφιεσμένο σε Μακούν.

Θα μου επιτρέψετε να διατηρήσω επιφυλάξεις και στις δύο περιπτώσεις. Οι πιθανότητες να μάθουμε μπάλα ως λαός, είναι αντίστοιχες των πιθανοτήτων να έπεισε ο Περπινιάδης τον Μέσι να πασαλειφτεί με φούμο και να έρθει στην Ελλάδα καμουφλαρισμένος σε Μακούν, για να μην τον πάρει χαμπάρι η Μπαρτσελόνα και τον γυρίσει πίσω.

Οπότε, απλώς οι άνθρωποι περίμεναν μια «μεταγραφική βόμβα» για να πανηγυρίσουν και βάφτισαν βόμβα τον Μακούν γιατί δεν κρατιόντουσαν άλλο. Αυτή η εκτόνωση μπορεί βέβαια να είναι ταυτόχρονα καλή (για τους ίδιους και για το ηθικό του παίκτη) και κακή (για τον ίδιο τον παίκτη ή την ομάδα εφόσον δεν επιβεβαιωθούν στο γήπεδο οι μεγάλες προσδοκίες που δημιουργεί ο ντόρος της μεταγραφής).

Θυμηθείτε πολύ απλά πώς αντιμετωπίστηκε από πολλούς οπαδούς του Παναθηναϊκού ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, κυρίως κατά την πρώτη χρονιά παρουσίας του στο τριφύλλι. «Ούτε ένα γκολ δεν μπορεί να βάλει. Ούτε μια ντρίμπλα δεν μπορεί να κάνει», έλεγαν για τον υπαρχηγό της Εθνικής Βραζιλίας πολλοί «ειδικοί» του ποδοσφαίρου-προπονητές της εξέδρας. Δεν καταλαβαίνει από μπάλα ο κόσμος όταν τα πράγματα στραβώνουν. Και δεν υπολογίζει κανείς την «ειδικότητα» του παίκτη, το ρόλο του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, παρά μόνο το πόσο βαρύ όνομα και είναι και πόσα παίρνει. «Τόσα λεφτά και να μην μπορεί να βάλει ένα γκολ... Και γιατί τον πληρώνουμε τότε;». (εδώ φτάνουμε στο σημείο παραλογισμού που θέλει τους οπαδούς να ανοίγουν τους τραπεζικούς τους παχυλούς λογαριασμούς και δίνουν -ο καθένας ξεχωριστά- τα 3 και βάλε εκ. ευρώπουλα που έπαιρνε ο Ζιλμπέρτο).

Βέβαια, τι δουλειά έκανε στο γήπεδο ο Ζιλμπέρτο άρχισε να φαίνεται τώρα, που ο Παναθηναϊκός δεν κόβει ούτε με βαλέ και ξεφτιλίζεται από ομαδούλες τύπου Οντένσε και Μακάμπι. Γιατί, εν πολλοίς, αυτή ήταν η δουλειά του Ζιλμπέρτο. Να τρέχει και να κόβει, να ελευθερώνει την άμυνα, να δίνει την εύκολη, πρώτη, κοντινή πάσα, που βοηθάει στην οργάνωση του παιχνιδιού.

Αυτό ακριβώς κάνει και ο Μακούν, που στην πραγματικότητα είναι περισσότερο ...Μαμούν-ι. Κόβει και βάζει την κλωστή στη βελόνα για ν΄ αρχίσουν οι άλλοι το ράψιμο. Και σ΄αυτό είναι πολύ καλός. Σπουδαίο εργαλείο, όπως λένε όσοι τον παρακολούθησαν στη 10ετία που αγωνιζόταν στη Γαλλία, σε ομάδες επιπέδου όπως η Λιλ και Λιόν. Γι΄ αυτό, άλλωστε, τον πήρε και η Άστον Βίλα. Επειδή τον είδε και διαπίστωσε πως είναι ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής!

Αν, λοιπόν, ήμασταν σοβαρή χώρα με ποδοσφαιρική κουλτούρα, θα μπορούσα να δεχθώ πως, πράγματι, ο Μακούν είναι «μεταγραφική βόμβα». Για τη θέση του, για το ρόλο του. Εδώ, όμως, δεν είμαι σίγουρος πως αυτό ακριβώς, το πολύ «κόψε» και το λίγο «ράψε», θα περιμένουν οι οπαδοί από την παρουσία του στο γήπεδο. Και πολύ φοβάμαι μήπως η «βόμβα» γίνει ωρολογιακή, αν ο Καμερουνέζος δεν αρχίζει τις ντρίμπλες και τα γκολ (μεταξύ μας, ψιλοσκοράρει κιόλας, αλλά μην το δέσετε και κόμπο).

Κακά τα ψέματα, για την Ελλάδα, για την ψυχολογία του Έλληνα οπαδού, παιχταράς στο ποδόσφαιρο είναι αυτός που βάζει τα γκολ. Όπως και στο μπάσκετ, μέχρι να μας δώσει ιδιαίτερα μαθήματα άμυνας ο Ζοτς (μέσω των αποτελεσμάτων του), ο καλύτερος παίκτης ήταν εκείνος που έγραφε περισσότερους πόντους στο φύλλο αγώνα (το οποίο δεν έγραφε, βέβαια, πόσους «έφαγε»).

Επ΄ αυτού, επιστρέφω στο παράδειγμα του Ζιλμπέρτο. Έφυγε από τον Παναθηναϊκό, τον ευχαρίστησαν και πάει. Έφυγε ο Σισέ κι ακόμα ψάχνουν τον αντί-Σισέ. Κι όμως, η εικόνα που δείχνει ο Παναθηναϊκός στα πρώτα ματς της σεζόν, δείχνει πως και οι δύο λείπουν σχεδόν το ίδιο. Άσε που μπροστά, όλο και κάποιος τη βάζει μέσα την μπάλα, ενώ παραπίσω δεν την κόβει και δεν τη ράβει κανείς...

Βέβαια, το παράδειγμα μπορεί να «πονάει» στο σημείο του «ηγέτη», που ήταν -και ως χαρακτήρας- ο Σισέ και δεν ήταν κατ΄ ανάγκην ο Ζιλμπέρτο. Ωστόσο, αυτή είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα, που αφορά πιο πολύ τον Παναθηναϊκό και λιγότερο ή καθόλου τους χαρούμενους Ολυμπιακούς και τον χαμογελαστό Μακούν.

Μέχρι να μάθουμε μπάλα και να βγάλει ο Μέσι το φούμο, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...