Κύριος πήγε, κύριος φεύγει!

Κάθε φορά που σκόραρε, το «Uruguayo» (σ.σ. Ουρουγουανός) ακουγόταν εκκωφαντικά στο «Βιθέντε Καλδερόν», με τους οπαδούς της Ατλέτικο να το τραγουδούν στον ρυθμό του «Seven Nation Army» των «White Stripes» (αυτό που λένε και οι Ολυμπιακοί για τον Ερνέστο Βαλβέρδε). «Αυτό, αυτό είναι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αποχωρώ από την Ατλέτικο έπειτα από τέσσερα χρόνια και μπορώ να πως ότι είμαι πλέον ένας από σας», δήλωσε συγκινημένος στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο Ντιέγο Φορλάν.

Ο 32χρονος επιθετικός είπε κι άλλα πολλά για τα επτά συνολικά χρόνια, τα καλύτερα της καριέρας του, που πέρασε στην Ισπανία (τα τρία πρώτα στη Βιγιαρεάλ). Ο Φορλάν φεύγει καλά. Φεύγει σαν ένας αγαπημένος φίλος. Απλά ο κύκλος του στους Ροχιμπλάνκος φαινόταν πως έχει κλείσει και κάπου εκεί εμφανίστηκε η Ιντερ που έδωσε τη λύση. Τα πέντε εκατ. Ευρώ άλλωστε που κόστισε, δεν ήταν και καμία απώλεια για την τσέπη του Μάσιμο Μοράτι. Κια κάπως έτσι ο σπουδαίος Ουρουγουανός έφυγε για το Μιλάνο...

Τα επιτεύγματά του όμως δεν θα λησμονηθούν ποτέ από τους παλιούς, οι οποίοι σίγουρα στο μέλλον θα τα διηγούνται στους νεότερους. Σε 198 αγώνες ο Φορλάν βρήκε δίχτυα 96 φορές. Μάλιστα το 2008-09 έγινε ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του συλλόγου που κατέκτησε το ευρωπαϊκό «Χρυσό Παπούτσι» (32 γκολ σε 33 ματς), κάτι που είχε επαναλάβει δύο χρόνια νωρίτερα με τη Βιγιαρεάλ. Τα καλύτερα όμως τα φυλούσε για το φινάλε της επόμενης σεζόν. Μπορεί η Ατλέτικο να ηττήθηκε στον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι από τη Σεβίλλη, αλλά δύο δικά του γκολ οδήγησαν στη νίκη (2-1) επί της Φούλαμ στον τελικό του πρώτου Europa League και έφεραν στους Ροχιμπλάνκος τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο τους έπειτα από 48 χρόνια (Κυπελλούχων 1962). Κια η αρχή της περσινής σεζόν ήταν βέβαια σούπερ, μια και ακολούθησε η νίκη (2-0) επί της κατόχου του Τσάμπιονς Λιγκ Ίντερ στο Σούπερ Καπ.

Η υπόσχεση ζωής

Και όμως, η εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία του στον χώρο ξεκίνησε για διαφορετικούς λόγους από την αγάπη για το άθλημα. Παρά το γεγονός πως ήταν γόνος οικογένειας με πλούσια ποδοσφαιρική παράδοση (σ.σ. ο πατέρας του Πάμπλο Φορλάν ήταν επίσης επιθετικός και ο θείος του, Κάρλος Κοράσο τεχνικός διευθυντής της Εθνικής Ουρουγουάης στο Μουντιάλ του 1962), εκείνος προτίμησε να γίνει τενίστας. Η ζωή του όλη ωστόσο, και όχι μονάχα το επαγγελματικό μέλλον του, θα άλλαζε όταν η πολυαγαπημένη αδελφή του Αλεχάνδρα θα έμενε παράλυτη από τη μέση και κάτω έπειτα από τροχαίο ατύχημα. Η θλιβερή αυτή εξέλιξη και οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι γονείς του, στην προσπάθεια να κάνουν καλά την κόρη τους, τον οδήγησαν στα να τους δώσει μια υπόσχεση που τήρησε και με το παραπάνω. «Θα γίνω ποδοσφαιριστής, θα βγάλω λεφτά και θα αναλάβω εγώ όλα τα έξοδα», είπε και το έκανε! Με την αδελφή του έχει εκπληκτική σχέση και μαζί ίδρυσαν στο Μοντεβίδεο το κέντρο αποκατάστασης αναπήρων που φέρει το όνομά της. Η ιστορία έγινε γνωστή πριν από λίγα χρόνια. Την αποκάλυψε δακρυσμένη η ίδια η Αλεχάνδρα σε τηλεοπτική εκπομπή.

Ο... γαμπρός το ’σκασε

«Με τον Σεϊταρίδη κάνω την καλύτερη παρέα εκτός γηπέδων. Είμαστε και οι δύο ελεύθεροι και βγαίνουμε συχνά», είχε πει σε προ τριετίας συνέντευξή του. Αυτά όμως στην πορεία κόπηκαν ή πιο σωστά του τα έκοψε μια προικισμένη νεαρά. Ίσως να πρόκειται και για τον έξτρα λόγο που τον έκανε να πετάει εντός γηπέδου. Το γεγονός πως σκόραρε κατά βούληση μάλλον σχετιζόταν με το ότι κάνει το ίδιο και εκτός. Η Σαΐρα Νάρα τον είχε ξεμυαλίσει με τα κάλλη της. Η σχέση τους αρχικά ήταν εξ αποστάσεως (σ.σ. εκείνος Ισπανία, εκείνη Αργεντινή). Σε μια επίσκεψή της όμως στη Μαδρίτη, όπου τον παρακολούθησε να αγωνίζεται, εκείνος αφού σκόραρε και έκανε την κίνηση πως φιλούσε την –υποτιθέμενη– βέρα τους. Αυτό σκλάβωσε την όμορφη αδελφή της πιο διάσημης Βάντα Νάρα (σ.σ. παλιά αγαπημένη του Ντιέγκο Μαραντόνα και νυν γυναίκα του Μάξι Λόπες), η οποία τα παράτησε όλα και πήγε να ζήσει μαζί του. Και εκεί που πριν από λίγους μήνες ανακοίνωσαν πως θα ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας, χωρίς να το καταλάβει κανείς, την άφησε στα κρύα του λουτρού.

Στα χνάρια του Μπαλτάζαρ
Ιστορικά βρίσκεται στην τρίτη θέση του καλύτερου σκόρερ σε μία σεζόν στην ιστορία της Ατλέτικο αν και βρέθηκε κοντά στην πρώτη ή ακόμα και τη δεύτερη θέση. Τριάντα τέσσερα γκολ πέτυχε ο Ισπανός Προυδέν (1940-41), ενώ με 35 γκολ καλύτερος όλων είναι ο Βραζιλιάνος Μπαλτάζαρ (φωτό, 1988-89).

* Με τα 96 γκολ του είναι μακράν του δεύτερου (Χοσέ Λουίς Σαλασάρ, 67 γκολ) ο πιο επιτυχημένος Ουρουγουανός σκόρερ σε όλες τις κατηγορίες της χώρας της Ιβηρικής.