Με τον πισινό στην πλάτη!

Σίγουρα όχι τις πρώτες διακοπές της. Ίσως τις δεύτερες ή τις τρίτες. Το βέβαιο είναι πως είχαμε τελειώσει το σχολείο και το παίζαμε πια άντρες. Τελικά, γίναμε ποτέ ή είμαστε, άλλος με πατσόκοιλα, άλλοι με καράφλες, άλλοι με παιδιά και κάποιος –ένας– αιώνια αρραβωνιασμένος (ναι, Φώτη, για σένα χτυπά η καμπάνα), ακόμα και τώρα έφηβοι;

«Για πάντα παιδιά θα είμαστε», είχε πει κάποια στιγμή εκείνη την εποχή ο Φώτης, σε μια κρίση ειλικρίνειας. Και φυσικά ήταν ο πρώτος που από παιδί το έπαιζε ο άντρας και μάλλον ο μοναδικός που... έμεινε σίγουρα παιδί, ακόμα και τώρα, που έχει καβατζάρει τα σαράντα.

Τώρα που το σκέφτομαι, εκείνο το «για πάντα» ήταν για τους υπόλοιπους της παρέας τόσο «για πάντα», όσο κρατούσαν και οι έρωτες της εφηβικής και πρώτης μετεφηβικής ηλικίας.

Ακριβώς στο «για πά...» από το «για πάντα», η Νάνσυ, Νατάσα, Ελένη, Στελλίτσα, Δημητρούλα, Αντωνία και οποιαδήποτε άλλη από εκείνες τις... δημοκρατικές δυνάμεις, ανακοίνωνε πως «θέλω να μείνω για λίγο μόνη μου να σκεφτώ». Ύστερα από λίγα λεπτά, κατόπιν ωρίμου σκέψεως και ενδελεχούς μελέτης κι ενώ εκείνο το «...ντα» από το «για πάντα» είχε γίνει κόμπος στο λαιμό, η παντοτινή αγάπη ζητούσε «συγνώμη, αλλά νομίζω πως είναι καλύτερα να μείνουμε φίλοι».

Δεν μέναμε...

Τότε, το άσβεστο πάθος που άφηναν εκείνα τα κορίτσια της συγγνώμης να καίει τα σωθικά μας, συνήθως το έσβηναν με παγωμένο νερό από τις λίμνες των χωρών τους κάποια άλλα κορίτσια, που έρχονταν το καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά αποφασισμένα να ζήσουν τη χαρά του παιχνιδιού. Να παίξουν... μπάλα. Να ζήσουν τον μύθο του «φέιμους γκρικ καμάκι» που εκείνες, από μόνες τους, δημιουργούσαν.

Γιατί δεν πιστεύω να νομίζετε ότι μπιχλιάρης Ελληνάρας σάμερ λάβερ* με το αμάνικο μπλουζάκι (για να ευωδιάζει η άπλυτη μασχάλη βαρβατίλα) και τον λασπωμένο λασπωτήρα στο μαλλί ήταν σε θέση να ρίξει στο κρεβάτι οποιαδήποτε τέτοια... ιέρεια του έρωτα, που δεν έψαχνε φίλους και δεν είχε καμία διάθεση για σκέψη και περισυλλογή στις ημέρες των διακοπών της. Από μόνα τους το έστρωναν το... σεντόνι του Τσάμπιονς Λιγκ τα κορίτσια, από μόνα τους το ξέστρωναν, εκείνες κάρφωναν στον πισινό τους το καμάκι, όπως την οδοντογλυφίδα στο μεζεδάκι...

(* Η ταινία «σάμερ λάβερς» του 1982, ήταν από τα χιτ εκείνων των καλοκαιριών. Είχε γυριστεί στη Σαντορίνη και πρωταγωνίστρια ήταν η πιτσιρίκα τότε Ντάριλ Χάνα).

Σε αυτές τις διακοπές, λοιπόν, τα είχαμε φάει όλοι τα... μεζεδάκια μας. Μέχρι κι ο Παππούς έφαγε, που είχε έρθει για πρώτη φορά μαζί μας. Ο Παππούς (που τον κάλεσε ο Φώτης), ο Κεβόρκ ο Αρμένης ή Πέτρος ο Μορφονιός (που δεν τον ήθελε ο Φώτης), εγώ και φυσικά... ο Φώτης, είχαμε πάει τετράδα διακοπές στην Κέρκυρα κι ό,τι τους βρήκε... τους βρήκε τους Κερκυραίους. Μόνο ο Δεμπασκαλάς δεν είχε έρθει πάλι μαζί μας, είτε γιατί είχε –όπως ισχυριζόταν– δουλειά στον καφενέ του Μπάφα, είτε γιατί κανόνιζε την Πίτσα του Λάμπρου του μανάβη. Είτε και για τα... τρία μαζί (αυτός αποκλείεται να μη βάσταγε και κάποιο μυστικό, για να μας το ξεφουρνίσει αργότερα σε ανύποπτη στιγμή και να μας πρηστούν οι αμυγδαλές επειδή μέναμε με ανοικτό το στόμα στο ρεύμα που κατέβαινε από τη Μουργκάνα). Ο Δεμπασκαλάς δεν ήρθε γιατί δεν ήθελε να πάει ταξίδι κι ο Πατούσας επειδή είχε ήδη πάει το τελευταίο του ταξίδι...

Πήγαμε οι τέσσερις, λοιπόν, σβήσαμε τις φωτιές από τις μοναξιές μας, καρφώσαμε όσα μεζεδάκια μάς έλαχαν στην Κέρκυρα, κόντεψαν να μας επικηρύξουν από τις ασυναρτησίες του Φώτη και τους τσαμπουκάδες του Πέτρου του Μορφονιού και στο –μικρό– ταξίδι του γυρισμού καταστρώναμε τα πλάνα μας για τον χειμώνα που ερχόταν. «Εγώ, να το ξέρετε, φέτος θα αρραβωνιαστώ», είπε ο Φώτης, απειλώντας να μας βάλει στα έξοδα για τον 3ο ή τον 4ο από τους 64 ή 92 αρραβώνες του - θα σας γελάσω. «Αφού δεν έμεινε, ρε, καμία να αρραβωνιαστείς», του χώθηκε ο Μορφονιός (δυστυχώς για τα κορίτσια που ακολούθησαν, έπεσε έξω), ο οποίος είχε σκαλώσει στον έρωτά του με την Ερίκα, μια Φινλανδή, κατάξανθη θεογκόμενα, με δέρμα από βούτυρο και τον πισινό στην πλάτη (κρίμα το κορίτσι, με τέτοια... δυσμορφία).

«Εγώ, πάντως, θα πάω στη Στοκχόλμη να βρω την Ερίκα», είπε κάποια στιγμή και κοντέψαμε να τουμπάρουμε το φεριμπότ από τα γέλια. «Άμα δεν τη βρεις στη Στοκχόλμη, πέρνα μια βόλτα κι από το Όσλο», του είπε γελώντας ο Παππούς, πριν ο Μορφονιός επιβεβαιώσει τις καλές σχέσεις του με τη Γεωγραφία: «Τι δουλειά έχω, ρε, στο Όσλο. Από τη Φινλανδία είναι η Ερίκα, όχι από τη Σουηδία». Ο Φώτης προς στιγμήν άφησε κατά μέρος τους αρραβώνες του και τα νοερά ταξίδια του Μορφονιού στις σκανδιναβικές πρωτεύουσες (δεν μπορεί, κάπου θα το πετύχαινε και το Ελσίνκι, έστω κι αν δεν είχε ρωτήσει ούτε το επώνυμο ούτε τη διεύθυνση της Ερίκας - μάλλον νόμιζε πως ήταν η μοναδική τέτοια εκεί πάνω και θα την έβρισκε με τη φωτογραφία της) και «χώθηκε» στον Παππού: «Κι εσύ τι θα κάνεις, ρε καράφλα; Θα κανονίσεις καμιά γκόμενα ή θα πάθεις τενοντίτιδα πάλι;»

Τεντοντίτιδα θα πάθαινε, αλλά όχι από αυτό που εννοούσε ο Φώτης. Από το πολύ το διάβασμα κι από το γύρνα γύρνα τις σελίδες των βιβλίων. «Εγώ έχω γκόμενα τη σχολή», απάντησε συνειδητοποιημένος για τον στόχο που είχε βάλει να τελειώσει τη Νομική σε τέσσερα χρόνια. Την τέλειωσε, βέβαια, αλλά με τόσα μεταπτυχιακά που ακολούθησαν, πριν από δυο-τρία χρόνια ακόμα φοιτητής ήταν...

Αφού ο Φώτης αρραβωνιάστηκε, ο Μορφονιός ταξίδεψε νοερά στη Σκανδιναβία και ο Παππούς έβγαλε γκόμενα τη Νομική, ήρθε η σειρά μου, με την έμφυτη ευγένεια που διέκρινε πάντα τον Φώτη: «Κι εσύ τι θα κάνεις, ρε χαμένε; Τι σκέφτεσαι συνέχεια και δεν μιλάς; Τι μας κοιτάς λες και κρατάς σημειώσεις; Βιβλίο θα γράψεις;»

Γέλασαν πιο πολύ απ’ ό,τι πριν, με τις γεωγραφικές αναζητήσεις του Μορφονιού. Δικαίως, όπως αποδεικνύεται...

Μέχρι να το γράψω επιτέλους και να βρει ο Μορφονιός την Ερίκα στη Στοκχόλμη της... Φινλανδίας, εγώ ο Μίλτος να ’μαι καλά...