Δεν σε ξέρω, αλλά σ’ αγαπώ!

Γράφω ως φίλαθλος που παρακολουθεί το άθλημα χαζεύοντας απλώς το θέαμα. Δεν ξέρω πολλά... Καταλαβαίνω αρκετά, αλλά αυτό ποτέ δεν σε κάνει γνώστη. Πρέπει να πω ότι ένας αγώνας μπάσκετ στον οποίον έχω ενδιαφέρον (παίζει η ομάδα μου ή η Εθνική) μου προκαλεί άγχος.
Η συνεχής εναλλαγή του σκορ ή η συχνή ανατροπή του με τρελαίνει. Δεν το αντέχω. Έτσι, πιάνω συχνά τον εαυτό μου να αλλάζει κανάλι σε μια πολύ δύσκολη στιγμή και να επανέρχομαι όταν υπολογίσω ότι η μπόρα έχει περάσει.

ΟΚ! Ντρέπομαι που το λέω σε ανθρώπους (αναγνώστες και συναδέλφους) που ζουν και αναπνέουν για το μπάσκετ.
Όμως είναι η αλήθεια.
Από την άλλη αυτο το άθλημα μου ’χει δώσει (σε όλους μας) στιγμές ανείπωτης χαράς και υπερηφάνειας. Τι να σας λέω τώρα; Είναι σαν να παραβιάζω ορθάνοιχτες πόρτες.

Θα σας πω μόνο δύο δικές μου αναμνήσεις και μετά θα βγάλω τον σκασμό διαβάζοντας τους εξαιρετικούς συναδέλφους που θα στέλνουν τις ανταποκρίσεις τους από το φετινό Ευρωμπάσκετ.
Θυμάμαι λοιπόν ότι πρωτόδα μπάσκετ live στο Καλλιμάρμαρο. Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’70 και ο Παναθηναϊκός έπαιζε ευρωπαϊκό παιγνίδι με μια γαλλική ομάδα (δεν θυμάμαι ποια). Χάσαμε.

Χάσαμε μάλιστα εύκολα, αλλά θυμάμαι τον εκνευρισμό μου, όταν στα τελευταία λεπτά παίζαμε με τέσσερις αναπληρωματικούς και τον Απόστολο Κόντο να σουτάρει από όλες τις γωνίες και να μπαίνουν όλα μέσα, αλλά να μην μπορούμε καν να πλησιάσουμε. Θυμάμαι έναν κύριο μπασκετόφιλο πίσω μου να μουρμουράει:
-Μα κανείς δεν σκέφτεται να προστάψει τον Κόντο; Γιατί δεν τον βγάζει;
Είχα συμφωνήσει τόσο πολύ...

Ξανάδα μπάσκετ όταν είδε όλη η Ελλάδα. Τότε που ’ρθε ο Θεός Γκάλης στην Ελλάδα, στον Άρη. Ήταν η πρώτη (και τελευταία φορά) που είδα αθλητή να κάνει τόσο εξωφρενικά πράγματα με τόσο μεγάλα ποσοστά επιτυχίας.
Ίσως οι περισσότεροι από σας να ’χετε δει τον Γκάλη στο Υοutube, ίσως να ’χετε την πολυτέλεια (ή την ατυχία) να τον συγκρίνετε με άλλους παικταράδες της εποχής του π.χ. τον μακαρίτη τον Ντράζεν Πέτροβιτς· αλλά τότε εμείς όλοι στην Ελλάδα βλέπαμε τον Νικ να στέκεται στον αέρα, να ντριμπλάρει, να μοιράζει, να βάζει το ένα καλάθι μετά το άλλο και σταματημό δεν είχε.

Θυμάμαι ότι μέχρι τότε, το μπάσκετ π.χ. στις εφημερίδες κάλυπτε έναν μικρό χώρο στις αθλητικές σελίδες, οποίος ξαφνικά μεγάλωσε, μεγάλωσε, μεγάλωσε... γιγαντώθηκε. Η Ελλάδα που έψαχνε απεγνωσμένα έναν ήρωα, τον είχε βρει σε έναν τύπο που είχε έρθει από την Αμερική, δεν ήταν πρώτο μπόι, δεν έκανε δηλώσεις και δεν έκανε πίσω σε ό,τι αφορούσε τον επαγγελματισμό. Δεν μιλούσε, αλλά έβαζε την μπάλα και τους αντιπάλους στα καλάθια.

Όλοι (κι όλες, χαχαχαχα!) γίναμε μέσα σε λίγους μήνες μπασκετόφιλοι. Γιαγιάδες που δεν τον έβλεπαν τον Γκάλη του ‘διναν ευχές, κοπέλες που σιχαίνονταν οτιδήποτε είχε σχέση με μπάλα πάθαιναν υστερία. Και ξαφνικά, μια ολόκληρη γενιά που δεν είχε δει ποτέ τον Αμερικάνο, τον Τρόντζο, τον Μήλα, τον Ματθαίου, τον Μουρούζη, τον Κολοκυθά, τον Κόντο, τον Γιατζόγλου, τον Καστρινάκη και τόσους άλλους, άρχισε να κάνει συγκρίσεις...

Θυμάμαι το 1987 όταν πήραμε το Ευρωπαϊκό, έβλεπα το ματς μόνος σπίτι μου, στην αυλή, μπροστά από μια 14άρα τηλεόραση που μόλις είχα αγοράσει. Δεν ήξερα πού και πώς να διοχετεύσω την αγωνία μου. Όταν ο Καμπούρης έβαλε και τη δεύτερη βολή, ένας άνθρωπος βολίδα μπήκε μπροστά μου και έδωσε από ενθουσιασμό μια κλοτσιά στην οθόνη διαλύοντάς την.

Ήταν ένας γείτονάς μου που είχε τόση σχέση με τον αθλητισμό, όση σχέση είχα εγώ με το κέντημα. Αγαλιαστήκαμε και φιλήθηκαμε μπροστά στην κατεστραμμένη τηλεορασούλα μου που... κάπνιζε.
Μέχρι τότε η Πατουλίδου δεν είχε πάρει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, δηλαδή μέχρι τότε δεν είχαμε ζήσει μεγάλου μεγέθους επιτυχία. Ήταν ο Γκάλης που άναψε το πράσινο φως για τις επιτυχίες που ήρθαν και σε πολλά άλλα αθλήματα. Η Ελλάδα πίστεψε στον εαυτό της. Δεν είναι αθλητικό το θέμα - ή δεν είναι μόνο αθλητικό.

Είναι κρίμα που δεν έχουμε σήμερα ένα στάδιο που να λέγεται «Νίκος Γκάλης». Είναι ντροπή κατά τη γνώμη μου και ποτέ δεν είναι αργά για να επανορθώσουμε.
Το ελληνικό μπάσκετ έφτασε τρομερά ψηλά.
Μας έκανε τόσο ευτυχισμένους. Με τι πληρώνεται άραγε η ευτυχία;
Το Ευρωπαϊκό αρχίζει...

Θα κάτσω στον καναπέ μου και θα το απολαύσω.
Ναι, δεν ξέρω τα συστήματα.
Ναι, πιθανότατα θα αλλάξω κανάλι στη δύσκολη στιγμή.
Ναι, θα πανηγυρίσω ή θα λυπηθώ.

Ναι, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να κλοτσήσει την plasma μου ό,τι και να γίνει.
Ναι, θα ονειρευθώ ξανά, σε μια εποχή όπου τα όνειρα... απαγορεύονται.