Πιο άσχημη από... αύριο!

Θέλω να πιστεύω ότι προϊόντος του Ευρωμπάσκετ, η Εθνική ομάδα θα επιβεβαιώσει αυτό που έλεγε κάποτε ο (μπασκετμπολίστας και μετέπειτα πρόεδρος του Σπόρτιγκ) Στέλιος Φενέκος, κορτάροντας τις γκόμενες...

«Κυρία μου, είστε πιο όμορφη από χθες και πιο άσχημη από αύριο»!

Κολακεύονταν οι γυναίκες με αυτό το κομπλιμέντο και φαντάζομαι πως κάτι τέτοιο θα άρεσε και στον Ηλία Ζούρο, που κι αυτός πήρε χθες το επίσημο βάπτισμα του πυρός στον πάγκο της Εθνικής και τραβάει το ίδιο κουπί με τους μισούς παίκτες του. Δικαιολογείται, λοιπόν, η ομάδα να έχει βραδεία εκκίνηση και να καθυστερεί να βρει τα πατήματά της, αλλά μολονότι δεν τη ζήτησε, δικαιούται μια πίστωση χρόνου, ασκούμενη σε αυτό το «παίζω και μαθαίνω». Μια συνεχής διαδικασία στην οποία (προσδοκά ότι) κάθε μέρα θα κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός, θα βελτιώνει τις ατέλειες και θα φτιασιδώνει τις κακοτεχνίες...

Αυτή είναι η πρόκληση, μεγαλύτερη ακόμη και από το αποτέλεσμα!

Οι Βόσνιοι δεν είναι ομαδάρα, άλλωστε από την τελευταία φορά που νίκησαν σε ένα Ευρωμπάσκετ έχουν περάσει 14 χρόνια και σε 21 ματς μετρούν ήδη 19 ήττες. Ωστόσο (ως εκπρόσωποι της γιουγκοσλαβικής σχολής και χάρη σε τρεις-τέσσερις αναγνωρισμένους παίκτες) ήταν εξ ορισμού επικίνδυνοι και συν τοις άλλοις φάνηκαν σκληροτράχηλοι και επί 33 λεπτά αρνούνταν να παραδοθούν: μείωσαν από 57-49 σε 57-56 και τότε μόνο η Εθνική ομάδα κατάφερε να τους χειραγωγήσει απαντώντας με ένα πειστικό και εντέλει καθοριστικό σερί 11-0, συμπεριλαμβανομένου και ενός σουτ τριών πόντων (που έμοιαζε βγαλμένο από την προσευχή) του Ζήση.

Στο ζύγισμα των καλών και των κακών εικόνων το πρόσημο βγαίνει θετικό, ωστόσο οι πρώτες μπορούν να γίνουν ακόμη καλύτερες και κυρίως διαχρονικότερες και οι δεύτερες πρέπει να περιοριστούν ή να εξαλειφθούν εντελώς...

Στα «πλην» της ελληνικής ομάδας, όπως προέκυψαν από τη σημερινή πρεμιέρα, θα έβαζα την αστοχία στα περιφερειακά σουτ (με τον Βασιλειάδη να έχει 0/5 τρίποντα, αλλά να τη βγάζει λάδι μπροστά στα 0/9 του σεσημασμένου για την ικανότητά του και ρέκορντμαν της Ευρωλίγκας, Τελέτοβιτς), την εξ αυτής απορρέουσα αλλά όχι διαρκή... δυσκοιλιότητα στο σετ παιχνίδι, τις επιπολαιότητες οι οποίες γεννούν αβίαστα λάθη, την απώλεια συγκέντρωσης σε ορισμένες φάσεις, τα ποσταρίσματα που έφαγε μέσα στη ρακέτα και το γεγονός ότι έδωσε θάρρος και όπλισε το χέρι του Κικάκοβιτς.

Στον αντίποδα, υπάρχουν περισσότερα «συν» και αυτά με τη σειρά τους καθίστανται τα ερείσματα της αισιοδοξίας: το (ανεκτημένο στο δεύτερο ημίχρονο) αμυντικό φίλτρο, η υπεροχή στα ριμπάουντ (τα οποία υπήρξαν αχίλλειος πτέρνα στα φιλικά ματς), οι καλές συνεργασίες μεταξύ των παικτών, που κάποια στιγμή οδηγούν και σε αυτοματισμούς, η επιθετική πολυφωνία, η επιτυχής ανάγνωση των καταστάσεων (τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση) στα κρίσιμα σημεία, το ανάλογο σημάδεμα παικτών και η ολοφάνερη επιθυμία όλων να αναδείξουν το αγαθό της ομάδας. Ξεχωρίζω και αφήνω τελευταία μια αρετή, την οποία ο Ζούρος θεωρεί εκ των ων ουκ άνευ: τη δεδομένη ικανότητα της Εθνικής (κυρίως με τον Καλάθη στο πηδάλιο) να τρέξει στο ανοικτό γήπεδο και να πετύχει εύκολα καλάθια, που θα τη βγάλουν κιόλας από τις ορισμένες επιθέσεις στο «5 εναντίον 5».

ΥΓ. Και κάτι προσωποπαγές: εάν ο Κουφός που πλέον είναι κανονικός σέντερ (και μάλιστα μπορεί να σταθεί στο ίδιο σχήμα και με τον Μπουρούση) συνεχίσει αυτό το βιολί, τότε η Εθνική θα έχει αποκτήσει σπουδαίο σημείο αναφοράς μέσα στη ρακέτα. Επιφυλάσσεται ο Κώστας, το ίδιο κι εμείς...