Είδα το γκολ του Νίνη λάιβ!

Έτσι, μας γυρίσανε χρόνια πίσω, σε μέρες ραδιοφώνου, μόνο που το 2011 το ίντερνετ είναι σε θέση να μας δώκει ένα επιπλέον δεκανίκι. Προσέξτε, λοιπόν, με τι οπτικοακουστικό σύστημα τελευταίας τεχνολογίας παρακολουθήσαμε το ματς του Ισραήλ: καταρχάς, όλοι μαζί βγήκαμε στη γύρα σαν τα... νηστικά παλικάρια από την Ομόνοια, που σε πλησιάζουν με το βλέμμα χαμένο μεταξύ Αγίου Κωνσταντίνου και Αθηνάς και σου λένε «ρε φιλαράκι, μήπως σου περισσεύει ένα ευρώπουλο να πάρω μια τυρόπιτα γιατί έχω να φάω τρεις μέρες;»

«Ρε φιλαράκι, μήπως σου βρίσκεται κανένα λινκάκι να δω Εθνική, γιατί έχω να δω τρεις μήνες;»

Λινκάκια βρέθηκαν, για τυρόπιτες δεν ξέρω...

Εγώ, λοιπόν, είχα ανοίξει στον ανθυπολογιστή μου (λάπτοπ) δύο παράθυρα, το ένα από ρώσικη λάιβ (τρόπος του λέγειν) μετάδοση του αγώνα και το άλλο από αράβικη. Ο Βαγγέλης, δυο γραφεία πιο πέρα, είχε ανοικτό το ραδιόφωνο (μέσω ίντερνετ, πάντα, για να μην μπερδευόμαστε με το λαγκ) στον υπολογιστή του (αυτός έχει μεγαλύτερο βαθμό, σαν υπολοχαγός ένα πράμα) και έβλεπε παράλληλα σε ένα παράθυρο τον αγώνα. Από όσα κατάλαβα από τη γλώσσα, πιθανότατα από Άφρικα μεριά. Αφρικάνικη τηλεοπτική μετάδοση και ελληνική ραδιοφωνική, σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία πολυμέσων. «Καραγκούνης, βουτ κερδίζει το φ... καλδιρί καπαλδιρί Τοροσίδη μουτσαμπουντού ουνγκουντούνγκου», κάπως έτσι πήγαινε η μετάδοση...

Τέλος πάντων, αντίστοιχα λινκάκια είχαν ψαρέψει και στα υπόλοιπα γραφεία. Μόνο που...

Μόνο που κανένα δεν έπαιζε το ματς σερί. Άλλα λινκάκια κόβονταν, άλλες συνδέσεις έπεφταν, άλλες φάσεις χάνονταν, άλλες έμεναν μισές κι εγώ κάποια στιγμή είδα τον Καραγκούνη να πέφτει και περίμενα άλλα δυο λεπτά μέχρι να τον δω να σηκώνεται, προφανώς επειδή στο μεσοδιάστημα της διακοπής, είχε ξαναπέσει.

Πάντως, όλο και κάτι είδα. Μία στο ένα παράθυρο, μία στο άλλο, ήβλεπα την πολύ καλή εμφάνιση της ομάδας και ήμουν ο μοναδικός στο γραφείο που είδε λάιβ την γκολάρα του Νίνη και ο μοναδικός που την πανηγύρισε, γιατί οι υπόλοιποι προφανώς ήβλεπαν τον Καραγκούνη να πέφτει ή να σηκώνεται σε στοπ καρέ.

Μεγάλες στιγμές ζήσαμε, κι αυτή τη φορά όχι τόσο λόγω αποτελέσματος, αλλά επειδή όση προσπάθεια έκαναν οι διεθνείς για να πάρουν το τρίποντο και να πλησιάσουν το Γιούρο, άλλη τόση κάναμε κι εμείς για να τους δούμε. Κουρασμένος ήμουνα όταν έληξε το παιχνίδι, τενοντίτιδα κόντεψα να πάθω από το «κούνα - κούνα» το ποντίκι και το «πάτα - πάτα» το κουμπί, για να αλλάζω παράθυρα ή λινκάκια.

Πάλι καλά, δηλαδή, που δεν έδινα και το χέρι στον Καραγκούνη να σηκωθεί...

Μέχρι να βρω κουράγιο να ασχοληθώ με τη βαθμολογία ή τα σενάρια πρόκρισης και η κρίση ή η τηλεθέαση να σταματήσουν να αποτελούν δικαιολογία για οποιαδήποτε ξεφτίλα, εγώ ο Μίλτος να ’μαι καλά...