Από παιδί-θαύμα στην... εξορία!

Στη φετινή Premier League τα ποσά που δαπανήθηκαν για ξένους παίκτες παρουσιάζουν μείωση της τάξεως του 25%, καθώς οι σύλλογοι σε σύμπνοια με την Ομοσπονδία αποφάσισαν να ρίξουν το βάρος στα εγχώρια αστέρια. Κι όμως, ένα από τα σπουδαιότερα που «έπαιζε» στην πιάτσα οδηγήθηκε στη Γαλλία, παρά το ότι υπήρξε ενδιαφέρον και από την Άστον Βίλα. Ο λόγος για τον Τζο Κόουλ, που παραχωρήθηκε δανεικός από τη Λίβερπουλ στη Λιλ, με την απόφασή του να προκαλεί αρκετά ερωτηματικά. Το Gazzetta.gr με τη βοήθεια του Άγγλου δημοσιογράφου της Guardian Tζακ Πίτποουκ ξετυλίγει την καριέρα του χαρισματικού ποδοσφαιριστή και μεταφέρει το... feeling στο Νησί για τη μετακίνησή του στη Γαλλία.

Χαρακτηρίστηκε από πολλούς αναλυτές και media ως το μεγαλύτερο ταλέντο της Αγγλίας στο ξεκίνημα της νέας χιλιετίας. Έχοντας τραβήξει τα βλέμματα ήδη ως μαθητής, έκλεψε την παράσταση όταν πέτυχε... επτά γκολ με την ομάδα Νέων της Αγγλίας απέναντι στην Ισπανία. Σε ηλικία 16 ετών, απασχολούσε ήδη την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με δημοσιεύματα να αναφέρουν ότι ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον ήταν έτοιμος να δαπανήσει 10 εκατομμύρια λίρες για την απόκτησή του. Η μεταγραφή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, με τον Κόουλ να οδηγεί την ομάδα Νέων της Γουέστ Χαμ στην κατάκτηση του Κυπέλλου Νέων διαλύοντας με 9-0 στον τελικό την Κόβετρι. Ο... έτερος Διόσκουρους των «Σφυριών», Μίκαελ Κάρικ, κατέληξε εν τέλει στη Γιουνάιτεντ.

«Σφυρί της χρονιάς»
Έχοντας ήδη κάνει τους Άγγλους να παρομοιάζουν το αγωνιστικό του στιλ με αυτό του θρυλικού Πολ Γκασγκόιν, ο Κόουλ πήρε σε ηλικία 21 ετών το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Γουέστ Χαμ από τον τότε προπονητή του συλλόγου, Γκλεν Ρόουντερ. «Προσοχή, με τον Γκασγκόιν μόνο μέσα στο γήπεδο, καθώς εκτός δεν έχει καμία σχέση. Πρόκειται για καλό παιδί, το οποίο απλά κάποιες φορές δεν μασάει τα λόγια του και δεν κρύβει τα συναισθήματά του», διευκρινίζει ο Πίτποουκ από την εφημερίδα Guardian. Η χρονιά ολοκληρώθηκε με υποβιβασμό για την ομάδα του Λονδίνου, ωστόσο ο Κόουλ ξεχώριζε σαν... τη μύγα μέσα στο γάλα. Στο τέλος του 2003, ανακηρύχθηκε «Σφυρί της χρονιάς», όντας ο καλύτερος παίκτης των Χάμερς. Ο προπονητής που τον ανέδειξε αρχηγό απολύθηκε ύστερα από μια ήττα από τη Ρόδεραμ και ο Κόουλ επέλεξε να μην ακολουθήσει τη Γουέστ Χαμ στην Division B. Τα καλύτερά του χρόνια ανοίγονταν μπροστά του...

Τα χρόνια της δόξας
«Μπορούμε να πούμε ότι υπό τις οδηγίες του Μουρίνιο ο Κόουλ άλλαξε το στιλ του προς το καλύτερο. Ο Πορτογάλος, ο οποίος πάντα του φερόταν με ιδιαίτερο τρόπο αλλά τον θεωρούσε ιδιαίτερα σημαντικό, τον έβαζε αριστερά, αλλά δεν είχε ρόλο κλασικού winger. Είχε οδηγίες να συγκλίνει, να βγάζει φάσεις με τον Ντρογκμπά, να βοηθάει τον Λάμπαρντ και φυσικά να σουτάρει. Μέχρι τότε έπαιζε στο κέντρο, επιθετικός μέσος. Η νέα του θέση, αν και θυμάμαι ότι είχε προκαλέσει κάποια παράπονα από τον ίδιο, τον βοήθησε να εξελιχθεί ως παίκτης», τονίζει ο Πίτποουκ για τα χρόνια του υπό τις οδηγίες του Μουρίνιο. Η αλήθεια είναι πως ο Κόουλ βοηθήθηκε από τους τραυματισμούς του Νταφ και του Ρόμπεν για να κερδίσει φανέλα βασικού. Το σύνθετο ταλέντο του όμως βοηθούσε την ομάδα σε πολλούς τομείς, ένας εκ των οποίων και το σκοράρισμα. Το γκολ του με το «κακό» αριστερό απέναντι στη Νόριτς ψηφίστηκε στα καλύτερα της Premier League για την περίοδο 2004-05. Την επόμενη χρονιά καθιερώθηκε στην Τσέλσι, υπέγραψε νέο συμβόλαιο και συμπεριελήφθη στην καλύτερη ενδεκάδα της χρονιάς. Το μέλλον ήταν μπροστά του...

Ο πρώτος τραυματισμός
Ο Κόουλ ήταν φυσικά στις επιλογές του Σβεν Γκόραν Ερικσον για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, όπου τα «Λιοντάρια» έφτασαν μέχρι τα προημιτελικά. Λίγο μετά τη λήξη της διοργάνωσης όμως και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της Τσέλσι, υπέστη κάταγμα στο πόδι, τραυματισμός που τελικά τον οδήγησε στο χειρουργείο τον Ιανουάριο της επόμενης χρονιάς. Παρ’ όλα αυτά, πρόλαβε να επιστρέψει και αγωνίστηκε βασικός στον τελικό του Κυπέλλου με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο τραυματισμός και η επέμβαση δεν τον επηρέασε την επόμενη χρονιά, στην οποία είχε 33 συμμετοχές και 7 γκολ, ενώ έπαιξε και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, στον οποίο οι Μπλε ηττήθηκαν από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα πέναλτι.

Η αρχή της πτώσης
Με τον Λούις Φελίπε Σκολάρι να τον υπολογίζει στις πρώτες επιλογές του για την ενδεκάδα, ο Κόουλ ξεκίνησε βασικός στο Roots Hall με αντίπαλο τη Σάουθεντ τον Ιανουάριο του 2009 για τον τρίτο γύρο του Κυπέλλου, όταν και υπέστη τη ρήξη χιαστού. Η επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε για να διορθώσει το πρόβλημα τον κράτησε εκτός αγωνιστικών χώρων για αρκετό καιρό, ενώ έχασε και την προετοιμασία για την επόμενη χρονιά. Η επιστροφή του στην ενδεκάδα της Τσέλσι πραγματοποιήθηκε στις 23 Σεπτέμβρη του 2009 με αντίπαλο την QPR για το Carling Cup, ματς στο οποίο φόρεσε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Στις 8 Νοεμβρίου έφτασε τα 250 παιχνίδια με την Τσέλσι, ωστόσο στο τέλος της ίδιας χρονιάς έφυγε ως ελεύθερος μετά βαΐων και κλάδων για τη Λίβερπουλ.

«Καλύτερος του Μέσι!»
Ο Κόουλ αποτέλεσε την πρώτη μεταγραφή του Ρόι Χόντγκσον, πήρε τη φανέλα με το «10» και χαρακτηρίστηκε από τον αιώνιο αρχηγό των Ρεντς, Στίβεν Τζέραρντ, ως καλύτερος του Μέσι. «Νομίζω πως ήταν οι συγκυρίες που δεν επέτρεψαν στον Κόουλ να καθιερωθεί στη Λίβερπουλ. Έπεσε σε μια δύσκολη περίοδο, με έναν προπονητή που δεν μπορούσε να τον εμπνεύσει. Ήταν και άτυχος, δεν νομίζω ότι ευθύνεται τόσο ο ίδιος για το ότι δεν στέριωσε, όσο το γενικότερο περιβάλλον και η κακή χρονιά της Λίβερπουλ. Ίσως δεν ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή για αυτόν», τονίζει ο Πίτποουκ. Ο Κόουλ είχε 20 συμμετοχές την περσινή χρονιά με τους Ρεντς, στους οποίους δεν προσαρμόστηκε ποτέ. Έτσι, αποφάσισε να πάει δανεικός στη Λιλ, υπό τη σύμφωνη γνώμη του Κένι Νταλγκλίς.

Στη Λιλ για την αναγέννηση
Ο αθλητικός διευθυντής της Λιλ, Φρεντερίκ Πακέ, δήλωσε στον Ιndependent: «Θέλει να επαναφέρει την καριέρα του και μας αρέσει αυτό. Θέλουμε τέτοιου είδους κίνητρα στην ομάδα. Ξέρουμε ότι στην Αγγλία δεν παρακολουθούν πολύ το γαλλικό ποδόσφαιρο, αλλά του εξηγήσαμε τους στόχους μας και πήρε γρήγορα την απόφασή του». Κάπως έτσι ερμηνεύεται και από τους περισσότερους στο Νησί η φυγή του από την Premier League, η οποία θεωρείται ότι μπορεί να του ανοίξει ξανά τον δρόμο για την Εθνική. Ωστόσο, στους φλεγματικούς Άγγλους υπάρχει και μια... δόση χλευασμού, θεωρώντας ότι το να φτάσει ένας παίκτης του επιπέδου του Κόουλ να αγωνιστεί στο γαλλικό πρωτάθλημα, αποτελεί... ξεπεσμό. Όπως όμως τονίζει ο Πίτποουκ του Guardian, υπάρχει και η... ζήλια, καθώς πολλοί αδυνατούν να καταλάβουν τον λόγο που επέλεξε να πάει στη Γαλλία και όχι σε κάποια αγγλική ομάδα.

Στον δρόμο που χάραξε ο Χοντλ και ο Γουάντλ!
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και το σημειολογικό στοιχείο ότι ο Τζο Κόουλ αποτελεί τον πρώτο μεγάλο Άγγλο ποδοσφαιριστή που παίρνει μεταγραφή στο εξωτερικό μετά τους Μπέκαμ και Όουεν. Ειδικότερα για τη Γαλλία, όπως θυμίζει ο Πίτποουκ, είναι ο πρώτος Άγγλος που παίρνει τέτοια απόφαση μετά τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν ο Γκλεν Χοντλ μετακόμισε στη Μονακό και ο Κρις Γουάντλ στη Μαρσέιγ. Οπότε στο Νησί αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η πορεία του και είναι βέβαιο ότι είτε είναι καλή είτε κακή, θα αποτελεί σύνηθες θέμα για τα ΜΜΕ της χώρας.

Το κεφάλαιο Εθνική
«Πιστεύω ότι μπορεί να είναι στην αποστολή της Εθνικής για το Euro 2012. Αυτό που περιμένει ο ίδιος όσο τίποτα είναι το Τσάμπιονς Λιγκ. Θέλει να δείξει ότι είναι ακόμα σε υψηλό επίπεδο και να “αναγκάσει” τον Καπέλο να τον καλέσει. Αυτός πιστεύω ότι ήταν και ο βασικός λόγος που επέλεξε τη Λιλ», υποστηρίζει ο Άγγλος δημοσιογράφος του Guardian. Ο Ιταλός εκλέκτορας των Λιονταριών άλλωστε δεν ξεχνά εύκολα... Ο Κόουλ σκόραρε το γκολ της τελευταίας στιγμής απέναντι στην Τσεχία τον Αύγουστο του 2008, όταν ο Καπέλο και η Αγγλία γιουχάρονταν από τον κόσμο. Τον επόμενο μήνα, όταν η Εθνική τα έβρισκε... σκούρα απέναντι στην Ανδόρα και ο Καπέλο ένιωθε τη θηλιά γύρω από τον λαιμό του να σφίγγει, ο Κόουλ πέρασε αλλαγή και με δύο γκολ oδήγησε την ομάδα του στη νίκη. Τέσσερις μέρες αργότερα, με τη νίκη επί της Κροατίας ο Καπέλο... στρογγυλοκάθισε στη θέση του στον πάγκο. Πριν από το κομβικό αυτό ματς, ο Κόουλ είχε εκφράσει και το παράπονό του: «Κάποιες φορές θεωρώ ότι αν είχα έναν προπονητή που θα μου έλεγε “βγες στο γήπεδο και κάνε το παιχνίδι σου, μπορείς να μην παίξεις καλά σε δυο-τρία ματς” θα γινόμουν καλύτερος παίκτης. Δεν το είχα ποτέ αυτό στην καριέρα μου. Το να έχεις διάρκεια και να σε εμπιστεύονται αποτελεί το Άγιο Δισκοπότηρο κάθε παίκτη. Ελπίζω να έρθει η στιγμή που θα το νιώσω».

Στη Λιλ, ίσως τελικά ο Κόουλ βρει από τον Ρούντι Γκαρσία αυτή την εμπιστοσύνη που πάντα αναζητούσε, στοιχείο που θα σημάνει την ποδοσφαιρική του αντεπίθεση. Στα 29 του χρόνια έχει ήδη στην πλάτη δέκα χρόνια συνεχούς παρουσίας στην Premier League, τρία Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα και 56 συμμετοχές με την Εθνική, στοιχεία που δείχνουν ότι, αν μη τι άλλο, έχει την εμπειρία και την ποιότητα για να τα καταφέρει.