Κουράγιο Σωτηράκη!

Εντάξει, μπορεί να συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, μπορεί να υπάρχουν και χειρότερα, αλλά πραγματικά δεν βρίσκω λόγια γι’ αυτό που βρήκε τον Σωτήρη Νίνη ρε γαμώτο. Ένα ρημάδι καλοκαίρι έκατσε σαν άνθρωπος, έκανε κανονικά τις διακοπές του (το Άλφα και το Ωμέγα για κάθε αθλητή), δεν είχε έξτρα υποχρεώσεις με την Εθνική, ΔΟΥΛΕΨΕ στο πλευρό ενός προπονητή που τον πιστεύει τρελά (όπως και ο Χενκ) και τελικά τι έγινε; Τον έφαγε η γκαντεμιά!

Ναι, η ρήξη χιαστών δεν είναι τραυματισμός που σου κόβει την μπάλα, ούτε η αποκατάσταση τραβάει όσο τραβούσε παλιά. Δεν παύει ωστόσο να είναι «χοντρή» ζημιά, η οποία φρενάρει τον Σωτηράκη πάνω στο καλύτερο. Πέντε μήνες δεν περνάνε εύκολα και πραγματικά χρειάζεται δύναμη ψυχής και επαγγελματισμός στο 100% για να επανέλθεις όπως ήσουν.

Να δούμε βέβαια τι ακριβώς θα πουν και οι γιατροί του Παναθηναϊκού, αλλά να ξέρετε ότι συνήθως αυτά δεν αλλάζουν και ο δρόμος που ακολουθείται για την επιστροφή είναι ο ίδιος. Δυστυχώς αλλά σε τρεις μήνες δεν γυρίζει ούτε ο… Τσακ Νόρις από τέτοιο τραυματισμό! Και πάλι καλά που δεν έχει πειραχτεί και ο μηνίσκος γιατί ένα μηνάκι έξτρα θα το είχε, αφού επηρεάζει την επούλωση του τραύματος…

Προσωπικά πάντως τον Νίνη δεν τον φοβάμαι. Είναι σκληρό παιδί και πιστεύω ότι θα δουλέψει και παραπάνω απ’ όσο θα του πουν οι φυσιοθεραπευτές, μόλις βγει από το χειρουργείο. Έχει μάθει άλλωστε στις δυσκολίες. Μπορεί από τα 17 του να μιλούσε η μισή Ευρώπη γι’ αυτόν (κάτι που τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του το βλέπουν μόνο στον ύπνο τους), αλλά τα χαστούκια του τα έχει φάει και ήταν και γερά. Εγχείριση στους κοιλιακούς στις αρχές, σοβαρό χτύπημα στον αστράγαλο πέρσι (πάλι με την Εθνική!!!), καψόνια από τον Πεσέιρο το ’08, είναι κάποια από αυτά που πρόχειρα έρχονται στο μυαλό του καθενός και που μόνο της πλάκας δεν είναι.

Έχει δουλέψει όμως και αρκετά. Φαίνεται στο κορμί του, φαίνεται και στον χαρακτήρα του. Δεν είναι πια παιδί, αλλά άντρας και αυτοί που τον γνωρίζουν καλά μιλάνε με σιγουριά για τρομερή αλλαγή στη νοοτροπία του και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει όσα συμβαίνουν γύρω του. Έχει πάψει να «τρελαίνεται» με αυτά που διαβάζει (να ξέρετε πως δεν θέλει και πολύ να σαλτάρεις όταν ακούς ότι στα 19 σου σε θέλει η Ρέαλ και η Μάντσεστερ) και πάνω απ’ όλα ΑΚΟΥΕΙ. Γι’ αυτό και είμαι σίγουρος πως θα κάνει αυτό που πρέπει και σύντομα αυτή η περιπέτεια που τον βρήκε θα αποτελεί απλά ένα κακό όνειρο.

Όσο για τον Παναθηναϊκό, το «χτύπημα» είναι τεράστιο. Και γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν μιλάμε για ΑΥΤΟΝ τον Παναθηναϊκό. Δυστυχώς αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει την πολυτέλεια να καλύπτει κενά όπως του Σώτου ή και του Λάζαρου, που ήταν ο άλλος μεγάλος άτυχος και τραβάει κι αυτός τον δικό του Γολγοθά. Μιλάμε για δύο από τους πλέον ποιοτικούς παίκτες της ομάδας, για δύο Έλληνες που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα για το πρωτάθλημα, για να μην μακρηγορούμε, για δύο ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ απώλειες.

Και κάτι τελευταίο. Ακόμη κι αν δεν είμαι ο πιο… θρήσκος άνθρωπος του κόσμου, πάντοτε λογάριαζα την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πίστευα ότι μπορεί να βάλει το «χέρι» της στο οτιδήποτε και να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Με τέτοιο πέπλο μιζέριας που υπάρχει πάνω από τον Παναθηναϊκό λοιπόν, πώς να μην έρθουν κι αυτά; Όπου φτωχός και η μοίρα του…