Θέλει πρώτα κόπο και μετά τρόπο...

Στη νικηφόρα πρεμιέρα κόντρα στη Βοσνία ο Κουφός έκανε double double (10 πόντους-10 ριμπάουντ) σε 21 λεπτά συμμετοχής. Έγκλημα καθοσιώσεως! Με τη Φινλανδία έπαιξε 11 λεπτά, με την ΠΓΔΜ πήγε στα 9. Ποιο ήταν το... έγκλημά του; Ότι ξέρει μπάσκετ, λέει, όμως είναι πίσω σε αντίληψη τακτικής. Ναι, αλλά για να κοπεί η πλάκα, δεν μπορεί ο χρόνος να μοιράζεται με βάση την επετηρίδα ή τα ονόματα του καθενός. Δεν υπάρχει το περιθώριο σε αυτή την ομάδα. Τέλος!

Όποιος μπορεί να βάλει εύκολο καλάθι, να καταθέσει ενέργεια, να πάρει προσωπικές φάσεις, πρέπει να έχει την εμπιστοσύνη του προπονητή στα καλά και στα δύσκολα. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδήμων για να διαπιστώσεις ότι η ομάδα ζορίζεται φοβερά στην επίθεση. Για αυτό και πρέπει να δαγκώνει λαρύγγια στην άμυνα, ώστε να πάει σε καταστάσεις πρωτεύοντος ή δευτερεύοντος αιφνιδιασμού. Ο καπετάν Φώτσης έδωσε το έναυσμα με έξι πόντους στο ξεκίνημα του δευτέρου μέρους, ο Καλάθης ανθίστηκε τη δουλειά και άρχισε να τρέχει αφρενάριστος, ο Κουφός ως εξαιρετικός finisher τελείωσε κάθε σωστή πάσα που πήρε και ο Βασιλειάδης έβαλε όσα χρειαζόταν από μακριά.

Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο επιθετικά για να κερδίσει η Ελλάδα ένα Μαυροβούνιο που δεν είχε στρατηγική, ταλέντο και τον Πέκοβιτς να... βαριέται δεχόμενος τάπες από όποιον μιλούσε ελληνικά. Και... αμερικάνικα βεβαίως βεβαίως, αν επιτρέπει ο Μπόγρης τη συμμετοχή ομογενών...

Αν δαγκώνεις...

Μην πάμε όμως, από το ένα άκρο στο άλλο. Τίποτα δεν έγινε με την ήττα από την ΠΓΔΜ, τίποτα δεν έγινε και με τη νίκη επί του Μαυροβουνίου. Αν η Ελλάδα νικήσει την Κροατία, είμαστε μια ανάσα από τον στόχο της οκτάδας! Πώς όμως θα νικήσει και πώς θα μπει στην οκτάδα;

Ακολουθεί απόσπασμα από το χθεσινό editorial: «Όταν νιώσει ο καθένας από τους 12 ότι έβγαλε στο γήπεδο ό,τι είχε και δεν είχε, όταν πάει στο ριμπάουντ μανιασμένα και στην άμυνα κυνηγάει τον αντίπαλο με λύσσα, τότε και τα σουτ θα βγουν και η ψυχολογία θα ανέβει και κάποιες καλύτερες συνεργασίες που είναι άκρως απαραίτητες θα φανούν στο γήπεδο».

Κι έγραφαν χθες ορισμένα παιδιά στα comments να αφήσουμε τις λογικές της φουστανέλας, γιατί κανένας δεν θα βελτιώσει το σουτ αν παίξει πιο παθιασμένα. Η απάντηση δόθηκε σε λιγότερο από 24 ώρες: Και λυσσασμένα κυνήγησαν τον αντίπαλο και βουτιές για να σώσουν μπάλες έκαναν και φυσικά η ψυχολογία βελτιώθηκε. Το σερί 17-0 που έδωσε τη νίκη ήταν προϊόν αυτοθυσίας στην άμυνα, το οποίο έφερε επιθέσεις... πάρε-βάλε στην επίθεση. Εύκολα κι απλά!

Το φράγμα των 55

Αυτό διαβάζεται και τούμπαλιν: Αν σε μια βραδιά με τόσα εύκολα καλάθια τελειώνεις το ματς με 71 πόντους, τότε το πράγμα φωνάζει από μόνο του. Για να κερδίσει η Εθνική αντιπάλους ποιοτικότερους του Μαυρουβουνίου, στην άμυνα το παθητικό 55, βαριά βαριά 60, είναι οριακό! Είναι φράγμα που όσο ξεπερνιέται, τόσο οι πιθανότητες νίκης θα λιγοστεύουν.

Πριν αρχίσει το καθοριστικό παιχνίδι με την Κροατία, το απόγευμα της Δευτέρας, ας φροντίσουν από την ομοσπονδία να ξαναβάλουν στα μεγάφωνα δευτερόλεπτα πριν από το τζάμπολ το τραγούδι που έπαιξε και με το Μαυροβούνιο. Το «Eye of the tiger» μάς χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε!

ΥΓ1. Η απόδοση του Ζήση έχει εξήγηση και ο Ζούρος οφείλει να πάρει από εκείνον το καλύτερο. Δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ παίκτης που παίζει στο πλάι. Ρόλο δεν έχει, για αυτό και η απόδοσή του είναι δυσανάλογη της αξίας του, η οποία για τη συγκεκριμένη Εθνική είναι υπεραπαραίτητη. Μαζί με τον Νικ μπορούν να φτιάξουν super δίδυμο στους πόιντ γκαρντ και να απαλλάξει και την ομάδα από λάθη των αναπληρωματικών του Καλάθη, τα οποία δεν γίνονται πουθενά σε αυτό το επίπεδο...

ΥΓ2. Ωραίο είναι να λέμε ότι και... οι 12 ήταν υπέροχοι. Όσο περνάει όμως ο καιρός στο τουρνουά, το rotation πρέπει να είναι όλο και μικρότερο. Καλώς ή κακώς, 8-9 παίκτες θα πρέπει να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, όπως κάνει κάθε ομάδα στα δύσκολα...