Το «είμαι καλά» πριν το τέλος!

Όπως αποδεικνύεται από τα λεγόμενα των φίλων του, ο θάνατός του, που προήλθε από λάμα μαχαιριού, δεν ήταν ακαριαίος καθώς λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή πρόλαβε να ψελλίσει ένα «είμαι καλά»! Δυστυχώς η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική!

Αποκαλυπτικά είναι τα όσα αναφέρει ο εικοσάχρονος φίλος του Ρουσάκη, με τον οποίο είχαν φύγει μαζί από τα Μάλια τη νύχτα της φονικής συμπλοκής. Είναι αυτός που μετέφερε το άψυχο πτώμα στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο.
«Αρχίσαμε να τρέχουμε προς το αυτοκίνητο όλοι μαζί. Σε μια στιγμή γύρισα προς τα πίσω και είδα τον Ρουσάκη πεσμένο στο έδαφος και τους Οφιτζήδες να έχουν απομακρυνθεί.

Τότε πλησιάσαμε τον Ρουσάκη. Είδαμε αίματα στην μπλούζα του, μας είπε“είμαι καλά” και λιποθύμησε. Εγώ χτυπήθηκα από πέτρες στα πόδια και στα χέρια, ελαφρά» ήταν τα λόγια του εικοσάχρονου και πρόσθεσε: «Την ώρα που βάζαμε τον Γιάννη μέσα στο αυτοκίνητο, κάποιοι από τους Οφιτζήδες επέστρεψαν και πέταξαν ξανά πέτρες εναντίον μας και κάποια από αυτές έσπασε το πίσω τζάμι. Όταν οι γιατροί παρέλαβαν τον Γιάννη, μας έβγαλαν έξω. Μάθαμε από κάποιον αστυνομικό ότι πέθανε».

«Κάνω τον καραγκιόζη»

Όμως αυτή που συνεχίζει να συγκλονίζει είναι η μητέρα του θύματος, η οποία εκτός από τον αδικοχαμένο υιό της σκέφτεται και τα άλλα μέλη της οικογένειάς της και τονίζει:

«Δούλευε και πλήρωνε το ενοίκιό του και τα έξοδά του. Καθημερινά του τηλεφωνούσα και μου έλεγε πού ήταν και με ποιους. Τότε δεν έπαθε τίποτα, αν και ήταν μακριά μου. Τώρα μου πήραν το παιδί μου μέσα από το σπίτι μου. Έπλενα σκάλες 23 χρόνια για να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να τους προσφέρω ό,τι μπορώ. Κάνω τον καραγκιόζη στη μικρή μου, που αναζητά τον αδερφό της, για να μην κλείσει το σπίτι μου.

Δεν ξέρω όμως τι θα κάνω με τον πατέρα του, ο οποίος έχει τα δικά του προβλήματα υγείας. Ό,τι και να μου συνέβαινε το αντιμετώπιζα, δυστυχώς όμως αυτό δεν μπορώ να το αντέξω, πονάω, μου λείπει το παιδί μου.

Ήξερα ότι είχα τον Γιάννη αν θα μου συνέβαινε κάτι, ήταν το φιλαράκι μου. Ξυπνούσα τα πρωινά για να πάω στο ξενοδοχείο που εργάζομαι και περνούσα πάντα από την κρεβατοκάμαρά του για να τον δω και να του μιλήσω. Να τον χαϊδέψω και να τον φιλήσω πριν φύγω».