Αυτό είναι μπάσκετ!

Περιμένοντας το σημερινό παιχνίδι της Eθνικής μας ομάδας, σκεφτόμουν το βράδυ τι ώρα να πάω στο γήπεδο. Πώς είπατε; Αν κάνω λάθος; Όχι, αλήθεια λέω! Και μάλιστα το είπα και on air στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ μετά τη ματσάρα της Λιθουανίας με τη Σερβία, ότι επόμενη σύνδεση με μένα τουλάχιστον, θα είναι μισή ώρα πριν από το τζάμπολ! Δεν υπάρχει λόγος να... σκοτώνουμε το πρόγραμμα για να ακούει ο κόσμος το ματς των... απίθανων Σκοπιανών και Γεωργιανών και μετά αυτό το παιχνίδι Ρωσίας-Φινλανδίας που ο Μπλατ ούτε για φιλικό δεν τους καλούσε! Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα. Και γι’ αυτό εγώ σκοπεύω να πιω τον καφέ μου στην πανέμορφη κεντρική και γραφική πλατεία του Βίλνιους, όπου ζαλίζεσαι από τα πανάκριβα αυτοκίνητα αλλά κυρίως από τις πανέμορφες, περιποιημένες και προσγειωμένες σε αντίθεση με τις ψωνισμένες Ελληνίδες, Λιθουανές! Να πάω στο πανέμορφο Siemens Arena να κάνω τι; Να δω τους άμπαλους πλην ΜακΚάλεμπ Σκοπιανούς που έφτασαν να είναι αγκαζέ με την οκτάδα; Ή τη Γεωργία και τη Φινλανδία που αν τους έλεγες πριν από την κλήρωση του Ευρωμπάσκετ ότι θα έχουν νίκες και θα παίζουν για την οκτάδα, θα νόμιζαν ότι έχεις πιει περισσότερη μπίρα από αυτούς!

Και όμως αυτή η αδικία του Ευρωμπάσκετ είναι σε βαθμό πρόκλησης και έχω απορία αν έγινε η κλήρωση με... παγωμένα μπαλάκια! Δεν γίνεται, ρε παιδιά, ένας εκ των Σκoπίων, Φινλανδίας ή Γεωργίας να πάει στην οκτάδα –γιατί ένας τους θα πάει σίγουρα!– και να έχει μείνει ήδη εκτός η Ιταλία που τους έχει για... πρωινό - όχι μόνο αυτούς αλλά ίσως και τους Σλοβένους! Και το χειρότερο; Να μείνει εκτός η Γερμανία του Νοβίτσκι, η οποία δυστυχώς δεν έχει έναν περιφερειακό για το άλμα, γιατί μέχρι και την Ισπανία χτύπησαν αλλά δεν αντέχουν στο τέλος! Και ακόμα χειρότερο; Να βλέπει η Τουρκία π.χ. ή η Σερβία από τον καναπέ τα χιαστί και τους τελικούς επειδή αυτούς τους... έστησαν στα δυο στενά!

Όπως έλεγα χτες, το πραγματικό Ευρωμπάσκετ είναι τώρα. Και είναι μισό! Το πραγματικό Ευρωμπάσκετ είναι αυτό που γίνεται στον Ε' όμιλο με όλους τους μεγάλους. Τρεις ματσάρες την ημέρα επί τρεις ημέρες και πέφτουν κορμιά εν μέσω θεάματος! Και καπάκι την επομένη στα... μπασκετικά κάτεργα, όπου πάλι καλά που έχουμε εθνικό ενδιαφέρον! Και μην ακούσω εδώ για τα περί αμύνης... Για εμάς και τους Ρώσους και τους Σλοβένους και όχι μόνο και την άμυνα και την... τακτική! Εμ βέβαια, με τα καφενεία που παίζουν, τα ματς είναι στους 65 πόντους και πολλοί είναι!

Συνεπώς τα παιχνίδια του Ε' ομίλου δεν πρόκεται να τα δούμε παρά μόνο στα ημιτελικά, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι σαν χιαστί και ημιτελικά ήδη! Και οι τέσσερις ομάδες του Ε' ομίλου θα είναι απίθανο να μην κάνουν περίπατο με τις ομάδες του δικού μας στα χιαστί στο Κάουνας! Άρα το πραγματικό Ευρωμπάσκετ είναι τώρα! Και στον έναν όμιλο! Με απίστευτα παιχνίδια. Πώς δηλαδή να μη δεις και ξαναδείς το Λιθουανία-Σερβία; Ατελείωτο παιχνίδι, αποθέωση, υπόκλιση! Μπασκετάρα με τα όλα της! Με τακτικές, με άμυνες, με καλαθάρες, με ανατροπές, με τρίποντα, με καρφώματα, με σούπερ κόσμο στις εξέδρες, με, με, με... Με σούπερ σκορ, με κατοστάρα σε ματς όπου παίζεται μια πρόκριση και ανταγωνίζονται δύο μεγαθήρια που πάνε για μετάλλιο! Ήταν τέτοια η εξέλιξη του αγώνα που αν και δεν έπαιζε η Εθνική μας, μέχρι και ο Άρης ο Γάτας στο στούντιο της ΕΡΑ ΣΠΟΡ, που ο άνθρωπος είναι ποδοσφαιρικός και είναι και φίλος του Μέσι(!), είχε μείνει έκθαμβος και μας έλεγε «συνεχίστε, συνεχίστε»(!) και ας μην έπαιζε η Ελλάδα μας!

Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι ήδη χαρούμενος που βρέθηκα στο Βίλνιους και αποζημιωμένος!

Όπως και εσείς βέβαια, καθότι η ΕΡΤ είναι συνεπέστατη σε όλες τις αναμετρήσεις! Στο Βίλνιους λοιπόν με ένα ματς Ισπανίας-Γερμανίας με σασπένς, με παικταράδες, με δέκα ΝΒΑers πρωταγωνιστές δίπλα μου. Καπάκι με ένα Γαλλία-Τουρκία, όπου έβλεπες σε κάθε φάση πέντε χέρια πάνω από τη στεφάνη και νόμιζες ότι είσαι στον ουρανό! Μέτριο ποιοτικά ματς και αργό, αλλά πήγε να γίνει μεγάλη ανατροπή - πολλοί ΝΒΑers και εδώ και προσωπικές φάσεις. Και μετά, το υπερθέαμα της Λιθουανίας με τη Σερβία. Με τους παίκτες να σουτάρουν για... πλάκα και ας παιζόταν το μέλλον τους στη διοργάνωση! Ποιο κατενάτσιο; Και επί τη ευκαιρία, είναι δυνατόν να δούμε την Εθνική μας να παίζει τέτοιο μπάσκετ; Λέμε, λέμε, λέμε... Για τακτικές που λέει και ένας φίλος, για άμυνα και, και... Παιδιά, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε! Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα δεν έχει παίκτη που να έχει παίξει στο ΝΒΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα βγάζει ένα-δυο αστέρια τη δεκαετία. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα έχει βρει την καραμέλα εθνικά και συλλογικά που λέγεται άμυνα και της... αμύνης τα παιδιά! Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όπως τυχαίο δεν είναι ότι δεν γεμίζουν και τα γήπεδα. Κατενάτσιο να δουν; Από την εποχή του Χερέρα; Έβλεπες τους Λιθουανούς και τους χαιρόσουν. Αυτούς που έφαγαν 100 πόντους και μια τριαντάρα στην ουσία στο κεφάλι από την Ισπανία και δεν ακούστηκε γκρίνια (στην Ελλάδα θα λέγαμε αλλάξτε προπονητή πριν από τη β' φάση!). Και έπαιζαν και χαίρονταν και δεν φοβούνταν και σούταραν! Ποιους Έλληνες έχουμε που σουτάρουν; Μοιραία έκανα τη σύγκριση και μοιραία μου ήρθαν στο μυαλό διάφορα.

Από τους προπονητές της πλάκας και της μόστρας, που παίρνουν τα παιδάκια στα εφηβικά και τους λένε «άμυνα και βάρη ρεεεεε!» και καπάκι «είσαι δυο μέτρα; Σέντερ ρε, δεν θέλω να σουτάρεις»! Και όλα αυτά για να πάρουν την κούπα και να πάνε στην πλατεία και να λένε «τους ...μησα ο μάγκας, είμαι πρωταθλητής»! Ασφαλώς υπάρχουν –για να μην τα ισοπεδώνουμε και όλα– και μερικοί που δουλεύουν σκληρά και πολύ σωστά, αλλά δεν τους ακούτε γιατί προτιμούν να αξιοποιούν ταλέντα παρά να παίρνουν τίτλους! Όπως επίσης δεν μπορώ να βλέπω, ρε παιδιά, όλοι να σουτάρουν και εμείς παραδοσιακά πλην λίγων εξαιρέσεων να έχουμε την μπάλα και να προσπαθούμε να πασάρουμε! Αλλά θα μου πείτε πώς να έχουν σουτ οι Έλληνες παίκτες; Αν δεν τους το λένε οι προπονητές αλλά και αν όταν μεγαλώνουν δεν θυσιάζουν τον βραδινό τους καφέ και τη μάσα στα VIPάδικα μέρη μπας και βρουν και κανένα μοντελάκι; Καθόμουν και έβλεπα τρία ματς στη σειρά και πώς σουτάρουν παίκτες και παίκτες. Και μετά σκεφτόμουν τη δική μας ομάδα, όπου σχεδόν όλοι τρέμουν! Και πιο πίσω πάω, ολόκληρος Παπαλουκάς και ακόμα όταν σουτάρει κάνεις τον σταυρό σου και τον βγάζει το live betting στο 1,20 έξω η μπάλα! Και αναρωτιόμουν εμείς στην Ελλάδα γιατί ρε μεγάλε είμαστε... πλακωμένοι με το καλάθι!

*Επειδή εν πάση περιπτώσει αυτοί είμαστε, αλλά αγαπάμε την ομάδα μας και προχωράμε, αφού και όσοι παίζουν αγαπάνε τη φανέλα σε αντίθεση με μερικούς άλλους... φορτωμένους, σήμερα χωρίς άγχος πάμε με τους Σλοβένους, οι οποίοι θυμίζουν ομάδα σε slow motion με τον 38άρη Γιακόντνικ, με τον Σμόντις να περπατά και τον Σλόκαρ πιο αργό σέντερ και από τον Κοκολάκη της παλιάς εποχής! Και τον Μάλκοβιτς στον πάγκο! Και τον Σάνο Ούντριχ που δεν μπορούσε να παίξει στη Λαμία με τον Πανελλήνιο μπασκετάκι... Δεν έχουμε άγχος, καθώς μάλλον μία νίκη θέλουμε για την πρόκριση και δεν μας ενδιαφέρει το χιαστί, αφού εκεί οι πιθανότητές μας με όποιον σχεδόν και να πέσουμε, είναι εξαιρετικά περιορισμένες λόγω βάθους πάγκου και παραγωγικότητας. Αλλά καλό –και ψυχολογικά– είναι να κερδίσουμε, για να έχουμε καθαρίσει μια και καλή ουσιαστικά με την πρόκριση!