Τάδε έφη Μπλατ!

Η Άντζελα Δημητρίου είχε πει κάποτε πως «κανείς δεν είναι... άσφαλτος» κι αυτό ισχύει για όλους, μηδενός εξαιρουμένου. Ισχύει ασφαλώς και για τον Ντέιβιντ Μπλατ, τον οποίο συνεχίζουμε να αγαπάμε παρά το conflict, που λένε και στο χωριό του, με αφορμή τα διατρέξαντα στον περυσινό αγώνα (του Μουντομπάσκετ) ανάμεσα στην ελληνική ομάδα και τη Ρωσία. Για να μην ξεχνιόμαστε, στην Άγκυρα είχε προκληθεί σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο για το ποιοι (δεν) ήθελαν να νικήσουν, αλλά ο πανδαμάτωρ χρόνος επούλωσε τις πληγές, οι οποίες αποκλείεται να ξαναματώσουν το Σάββατο για έναν απλό λόγο: τώρα και οι δύο θέλουν να νικήσουν!

Στον έναν χρόνο που πέρασε από τότε, τον φίλο μας τον Ντέιβιντ τον φάγαμε για τα καλά στη... μάπα: είτε ως υποψήφιο προπονητή της Εθνικής είτε ως αντίπαλο του Παναθηναϊκού στον τελικό του φάιναλ φορ της Βαρκελώνης είτε ως... θετό πατέρα του Σχορτσανίτη! Παρεμπιπτόντως αυτή είναι μια ιδιότητα που (φαίνεται πως) τον ιντριγκάρει διότι έξι χρόνια προτού ο Ομπράντοβιτς δηλώσει ότι «θα ήθελα ο γιος μου όταν μεγαλώσει να γίνει σαν τον Διαμαντίδη», το ίδιο ακριβώς είχε πει ύστερα από έναν αγώνα με την ΑΕΚ και ο Ντέιβιντ για τον δικό του γιο και τον (τότε παίκτη του στην Μπενετόν Τρεβίζο) Νίκο Ζήση. Το επανέλαβε μάλιστα στις 8 Μαΐου του 2011 στέλνοντας τον γιο του στην αγκαλιά του Ομπράντοβιτς!

Ε, κατόπιν όλων αυτών, φοβάμαι πως το παιδί θα έχει ήδη υποστεί διχασμό προσωπικότητας για το ποιος είναι και πού πηγαίνει...

Αγαπάμε Μπλατ, περί τούτου δεν χωρεί αμφιβολία! Ειδικώς το δικό μας σινάφι τον αγαπά τόσο πολύ που τον παίρνει συνεχώς στο κατόπι, διότι γνωρίζουμε ότι μαζί του δεν πρόκειται να πλήξουμε ποτέ. Αφήνω κατά μέρος τον προπονητή Μπλατ, ο οποίος επίσης είναι πολύ ενδιαφέρων (για την προσέγγισή του στο παιχνίδι, τις άμυνες ζώνης match up στις οποίες θεωρείται μετρ, κοκ) και καταπιάνομαι με τον άνθρωπο ή μάλλον με τον... ρήτορα Μπλατ!

Ναι, δεν υπερβάλλω: ο Αμερικανοεβραίος από τη Βοστόνη έχει το χάρισμα του λόγου και γι’ αυτό είναι περιζήτητος από τους δημοσιογράφους. Σπουδαγμένος στο υψηλότατου ακαδημαϊκού επιπέδου πανεπιστήμιο του Πρίνστον, από το οποίο αποφοίτησαν ο (πρωταθλητής ΝΒΑ με τους Νικς, πρωταθλητής Ευρώπης με τη Σίμενταλ Μιλάνο, συγκάτοικος και μέντορας του Φιλ Τζάκσον, γερουσιαστής, υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές του 2000) Μπιλ Μπράντλεϊ και πριν από μερικούς μήνες ο νεόκοπος Ελληνοαμερικανός παίκτης του Άρη, Νταν Μαυραειδής, κοσμογυρισμένος, με ξεχωριστή κουλτούρα και με την απαραίτητη αστική ευγένεια, ο 52χρονος προπονητής της Εθνικής Ρωσίας δεν περνάει απαρατήρητος. Επίσης δεν περνάει σιωπηλός, εξ ου και ο πειρασμός στον οποίο υπέκυψα να σταχυολογήσω μερικές από τις καλύτερες ατάκες που έχει αρθρώσει και να τις καταθέσω στην ιστορική μνήμη, με την ελπίδα ότι όλο και κάτι θα βρει να πει με αφορμή τον αγώνα του Σαββάτου.

Ο Νίτσε έγραψε το «τάδε έφη Ζαρατούστρα» και εδώ έχουμε να κάνουμε με το «τάδε έφη Μπλατ»...

• «Είχα σκεφτεί να πω πολύ ωραία πράγματα, αλλά τα έκανα θάλασσα, όπως η Μπρίτνεϊ Σπίαρς στην τελετή απονομής των βραβείων του MTV» (μετά τη νίκη της Ρωσίας επί της Λιθουανίας στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2007)

• «Ι love Russia. Αγαπώ επίσης τους παίκτες μου, αλλά μισώ τον εαυτό μου γιατί φάγαμε 30 πόντους από τον Σισκάουσκας, που υποτίθεται ότι τον ξέρω κιόλας από τότε που τον είχα παίκτη στην Μπενετόν» (στην ίδια συνέντευξη Τύπου)

• " Τους είπα ότι η άμυνα είναι σαν ένα ζουμερό φρούτο που το βλέπεις ωραίο στο μανάβικο και ξέρεις ότι άμα το φας θα αποκτήσεις δύναμη. Το αγοράζεις, λοιπόν, απλώς μέχρι να το φας έχεις την αγωνία αν εκτός από δυναμωτικό είναι και γευστικό. Τους όξυνα την περιέργεια και ιδού τα αποτελέσματα" (σχόλιο για τη θεαματική βελτίωση της Ρωσίας στην άμυνα, στη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ του 2007)

• «Είμαι ο Δαυίδ που με τη σφεντόνα του έριξε κάτω τον Γολιάθ» (μετά τη νίκη της Ρωσίας επί της Ισπανίας στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2009)

• «Επιτέλους, πετάξαμε από πάνω μας αυτή τη μαϊμού που είχαμε στο λαιμό μας εδώ και έναν μήνα» (πάλι στο Ευρωμπάσκετ του 2007, μετά τη νίκη επί της Γαλλίας, η οποία νωρίτερα σε φιλικό αγώνα είχε συντρίψει τη Ρωσία με 92-56)

• «Λατρεύω τον Ζήση και ως παίκτη, αλλά και άνθρωπο. Επειδή μάλιστα έχω έναν μικρό γιο που παίζει μπάσκετ, θα ήθελα όταν μεγαλώσει να του μοιάσει σε όλα» (7 Δεκεμβρίου 2005, στο Γαλάτσι, μετά το ματς της Ευρωλίγκας ΑΕΚ- Μπενετόν Τρεβίζο 57-83)

• «Σήμερα θα σας διδάξω την επίθεση χωρίς σύστημα. Είναι η επίθεση στην οποία ο πλέι μέικερ δεν κάνει κανένα σινιάλο στους συμπαίκτες του για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι αντίπαλοι. Την επίθεση χωρίς σύστημα πρέπει να την εφαρμόζουμε κόντρα στον Παναθηναϊκό, γιατί ο Ομπράντοβιτς έχει κάνει τόσο καλή δουλειά, ώστε οι παίκτες του παίρνουν θέσεις στην άμυνα, προτού οι αντίπαλοι πάρουν τις δικές τους για να επιτεθούν» (σε σεμινάριο στο γήπεδο του Αγίου Θωμά, το 2007)

• «Πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω κάποιον που έχει παίξει 28 λεπτά και δεν έχει σκοράρει, αλλά είναι μακράν ο MVP του αγώνα» (σχόλιο για τον Μιχάλη Κακιούζη, στις 16 Ιανουαρίου 2010, μετά τον αγώνα Άρης-Καβάλα)

• «Στον δρόμο προς το γήπεδο περάσαμε από το Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου έγιναν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης εποχής. Είμαι σίγουρος ότι για να χτιστεί αυτό το Στάδιο χρειάστηκε πάνω από μια εβδομάδα! Ε, μην έχετε την απαίτηση να χτιστεί μια ομάδα σε λίγες μέρες» (μετά την ήττα του Αρη από το Μαρούσι στο ντεμπούτο του στην Α1, 23 Ιανουαρίου 2010)

• «Μετά την επίθεση των Γιαπωνέζων στο Περλ Χάρμπορ, ένας ναύαρχος τους είχε πει ότι μόλις κάναμε πολύ μεγάλο λάθος, διότι ξυπνήσαμε έναν κοιμισμένο γίγαντα. Αυτό λέω κι εγώ τώρα που παίζουμε με τον Παναθηναϊκό και δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο μοιραίο λάθος» (13 Φεβρουαρίου 2010, πριν από τον αγώνα Κυπέλλου Παναθηναϊκός-Άρης)

• «Όπως η λεοπάρδαλη δεν αλλάζει ποτέ τις βούλες της, το ίδιο και οι περήφανες ομάδες δεν αλλάζουν ποτέ το στιλ τους» (Μάιος 2010, σχόλιο για τους τελικούς των πλέι οφ ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό)

• «Στην ελληνική μυθολογία ο Άρης είναι ο θεός του πολέμου και η ομάδα τον έχει στο σήμα της πάνω σε μια περικεφαλαία. Ε, από μια τέτοια ομάδα δέχομαι την ήττα, αλλά δεν δέχομαι να μην πολεμάει» (18 Ιανουαρίου 2010, στην επίσημη παρουσίασή του ως προπονητή του Άρη)

• «Όταν ήμουν στο λύκειο, ο προπονητής μας είχε πει ότι σε έναν καβγά μεταξύ σκύλων, σημασία δεν έχει το μέγεθος αλλά το πώς μάχεται ο σκύλος» (29 Ιανουαρίου 2010, πριν από τον αγώνα Ολυμπιακός-Άρης)

• «Παίξαμε καλά, αλλά χάσαμε. Περισσότερο όμως με πείραξε το κρύο που κάνει σήμερα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Εάν το ήξερα θα έμενα στη Ρωσία και δεν θα έπαιζα κιόλας με τον Ολυμπιακό δύο φορές σε δέκα μέρες» (31 Ιανουαρίου 2010, μετά το ματς, Ολυμπιακός-Άρης 82-77)

• «Για να νικήσεις μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός, πρέπει να βάλεις μεγάλα σουτ απέναντι σε παίκτες που σε κυνηγάνε στην άμυνα. Εμείς μερικές φορές νομίζαμε ότι έχουμε να σουτάρουμε μπροστά σε στημένους κώνους»! (το ίδιο βράδυ)

• «Μα τι με ρωτάτε, εάν μπορούμε να νικήσουμε την Άλμπα εκτός έδρας; Εδώ έπεσε κοτζάμ Τείχος του Βερολίνου...» (8 Φεβρουαρίου 2010, πριν από το ματς με τη γερμανική ομάδα στους «16» του Εurocup)

• «Δείξαμε επιμονή, είχαμε τα κατάλληλα εργαλεία και λαξεύσαμε τον πάγο, ώσπου τελικά σπάσαμε το άγαλμα. Όταν τελείωσε η δουλειά, αποκαλύφθηκε η μορφή του θεού Άρη» (23 Φεβρουαρίου 2010, μετά τη νίκη του Άρη επί της Άλμπα)«

• «Συνήθως έρχεστε στις συνεντεύξεις Τύπου και με ρωτάτε για την ομάδα και για τον επόμενο αγώνα. Σήμερα σας έχω μια έκπληξη: θα σας κάνω εγώ ερωτήσεις. Λοιπόν, όποιος ξέρει την ημερομηνία της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Γερμανούς και ποιος τραυμάτισε τον θεό Άρη στην Ιλιάδα να σηκώσει το χέρι του!» (Αλεξάνδρειο, 25 Φεβρουαρίου 2010)

• «Μοιάζει με έναν επιβάτη που άργησε να πάει στο σταθμό και προσπαθεί ν ανέβει στο τρένο, το οποίο ξεκίνησε και αναπτύσσει μεγάλη ταχύτητα»(Φεβρουάριος 2010, σχόλιο για την προσαρμογή του Ματ Γουόλς)

• «Δεν έχω να σας πω τίποτε. Διαβάστε μόνο αυτό που έχω γράψει στο πινακάκι μου: Νικάμε με διαφορά 23 πόντων και το προηγούμενο Σάββατο στα Τρίκαλα φάγαμε 29 πόντους στην τελευταία περίοδο. Λοιπό, κανονίστε την πορεία σας» (προς τους παίκτες του Άρη, στην ανάπαυλα πριν από το τελευταίο δεκάλεπτο του αγώνα με την Μπανταλόνα)

• «Στην Ιλιάδα, αν και θεός του πολέμου, ο Άρης τραυματίστηκε από ένα κτύπημα του Διομήδη, κάτι που συνέβαινε μόνο στους κοινούς θνητούς. Ωστόσο επέστρεψε στη μάχη και με την αυταπάρνηση του παρέσυρε και τους υπόλοιπους. Κάντε το ίδιο» (16 Μαρτίου 2010, πριν από τον αγώνα Περιστέρι-Άρης)

• «Επειδή εσείς οι Έλληνες δίνετε μεγάλη σημασία στους οιωνούς και στους συμβολισμούς, θα σας πω ότι σήμερα ήρθα στην προπόνηση με το καπελάκι των Σπερς, αν και δεν είναι η ομάδα μου στο ΝΒΑ. Το έκανα όμως επειδή κι αυτοί αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα τραυματισμών, αλλά τα ξεπέρασαν και βρήκαν πάλι τον ρυθμό τους» (19 Μαρτίου 2010)

• «Έχουμε τραυματίες τον Ρίτσαρντσον, τον Κακιούζη, τον Μπετς και τον Μάιλς. Μπορείτε να γράψετε ότι το νοσοκομείο μας εφημερεύει» (20 Μαρτίου 2010, μετά τη νίκη του Άρη επί της ΑΕΚ)

• «Εάν ο Μαραντόνα έπαιζε μπάσκετ, θα ήταν ο ιδανικός πλέι μέικερ. Με τις υπερφυσικές ικανότητές του, είχε μια μοναδική ικανότητα να κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του. Ο δεύτερος παίκτης που θαύμαζα ήταν ο Παραγουανός τερματοφύλακας Σιλαβέρτ, τον οποίο θεωρώ ως τον μεγαλύτερο ηγέτη που είδα ποτέ σε ομαδικό άθλημα, ειδικότερα όταν αγκάλιαζε τους συμπαίκτες του» (21 Απριλίου 2010, με αφορμή τον τελικό του Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο, Παναθηναϊκός-Άρης)

• «Πώς θα σχολίαζα την πορεία μας; Είμαστε σταθερά ασταθείς!» (22 Απριλίου 2010, μετά την εκτός έδρας νίκη του Άρη επί του Πανελληνίου)

• «Μεταξύ της έβδομης και της όγδοης θέσης, για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ την τέταρτη στην οποία θα τερματίσει ο Πανελλήνιος» (στην ίδια συνέντευξη Τύπου).

• «Δούλεψα στην Ελλάδα και αγαπώ τη χώρα και τους ανθρώπους της. Γι’ αυτό νιώθω ντροπή με όσα είδα να συμβαίνουν σήμερα. Ντρέπομαι πολύ όχι ως προπονητής, αλλά ως ένας άνθρωπος που είναι φιλέλληνας. Δεν μπορεί να βγαίνει ο Φώτσης με την ομάδα και να μην αγωνίζεται, δεν γίνεται να σουτάρεις βολές και να πετάς επίτηδες την μπάλα στο στεφάνι. Τι στο διάολο είναι όλα αυτά που έγιναν;» (2 Σεπτεμβρίου 2010, μετά τη νίκη της Ρωσίας επί της Ελλάδας με 73-69 στην Άγκυρα)

• «Τότε ήμουν 13 χρονών, άκουγα με τον πατέρα μου τη ραδιοφωνική μετάδοση του αγώνα από ένα παλιό τρανζίστορ που είχαμε στο σπίτι και με το που μπήκε το καλάθι του Αλεξάντερ Μπέλοφ και νίκησαν οι Σοβιετικοί έβαλα τα κλάματα. Όταν μεγάλωσα, όμως, κατάλαβα ότι τελικά δεν επρόκειτο για κλοπή, όπως πιστεύαμε τότε στις ΗΠΑ» (8 Σεπτεμβρίου 2010, στην Άγκυρα, δήλωση για τον πολυσυζητημένο σκανδαλώδη τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά του 1972 με την οποία βρήκε τον μπελά του από τους συμπατριώτες του Αμερικανούς πριν από τον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ, ΗΠΑ-Ρωσία)

• «Ο Σχορτσανίτης είναι ένας από τους ηγέτες μας και χωρίς αυτόν δεν είμαστε τόσο καλοί. Και οι Λέικερς χωρίς τον Κόμπε δεν είναι καλοί» (4 Ιανουαρίου 2011, σε ερώτηση για τον ρόλο του Σοφοκλή στη Μακάμπι)

• «Ο γιος μου παίζει μπάσκετ και εύχομαι κάποια στιγμή να έχει προπονητή τον Ομπράντοβιτς. Τότε θα είμαι σίγουρος ότι θα γίνει καλός παίκτης» (7 Μαΐου 2011, στη συνέντευξη Τύπου των φιναλίστ της Ευρωλίγκας)

• «Το μεγαλείο του Ομπράντοβιτς δεν έγκειται στο γεγονός ότι έχει 20 τρόπαια σε 24 τελικούς, αλλά στο στιλ το οποίο έχει καθιερώσει, στον σεβασμό που επιδεικνύει στις αρχές του και στο γεγονός ότι ανέκαθεν όλες οι ομάδες του παίζουν σωστό και τίμιο μπάσκετ» (στην ίδια συνέντευξη)

• «Ένας αγώνας μπάσκετ δεν είναι σαν τις ταινίες του Χόλιγουντ για να έχει happy end, αλλά η ήττα μας δεν χαλάει τόσο πολύ το έργο που παίξαμε όλη τη χρονιά» (8 Μαΐου 2011, μετά τον τελικό του φάιναλ φορ)

• «Ο Διαμαντίδης είναι ίσως ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Μπορεί να αλλάξει άρδην τη μορφή ενός αγώνα, διαθέτει αυτή τη σπάνια ήσυχη ποιότητα και βλέπει γρηγορότερα από κάθε άλλον τις φάσεις, ακόμη κι αυτές που θα γίνουν αργότερα» (στην ίδια συνέντευξη Τύπου, στη Βαρκελώνη)

• «Ο Ομπράντοβιτς μοιάζει να είναι βγαλμένος από άλλη εποχή. Ίσως μάλιστα να μην ανήκει σε καμία εποχή! Είναι σαν τον Φιλ Τζάκσον» (επίσης μετά τον τελικό στη Βαρκελώνη)

• «Σε κανέναν παίκτη δεν αρέσει να κάθεται στον πάγκο. Η ψυχολογία τού να κάθεσαι στον πάγκο είναι ίδια όπου κι αν βρίσκεται ο πάγκος, είτε στη Βοστόνη είτε στο Βλαδιβοστόκ» (σχόλιο για τον χρόνο συμμετοχής και τον ρόλο του Τιμοφέι Μοζγκόφ, 4 Σεπτεμβρίου 2011)

• «Σε όλη μου τη ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει πάντοτε κάτι για τους άλλους. Ε, λοιπόν, τη μέρα του ρεπό μας, στην Κλαϊπέντα, αποφάσισα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Έφυγα από το ξενοδοχείο, περπάτησα πολύ, χάζευα τα παιδιά που έπαιζαν μονό στο δρόμο, μπήκα σε ένα μπαρμπέρικο για να κουρευτώ και ύστερα αποφάσισα να χαρίσω στον εαυτό μου ένα πολυτελές δώρο: μπήκα σε ένα ινστιτούτο αισθητικής που είδα κατά τύχη κι έκανα πεντικιούρ»! (7 Σεπτεμβρίου 2011)