«Βάλ' τα, μπαμπά, να πάμε και Λονδίνο»!

Πόσα σουτ είχε ο Ζήσης στα δύο τελευταία παιχνίδια πριν από τη Σλοβενία; Οι περισσότεροι ίσως το αγνοούν. Εκείνος το ήξερε: «1/17 είχα, αλλά τι νόμιζες; Θα σταματούσα να σουτάρω;» Την απάντηση την είχαν πάρει ήδη οι Σλοβένοι. Μήπως και οι Έλληνες που βιάζονται να βαφτίσουν κάποιον άμπαλο στις αποτυχίες και παικταρά στις επιτυχίες;

Ο Νίκος Ζήσης, ένα παιδί με αδιαμφισβήτητες αρχές και μετριοπάθεια, δεν ξεσπαθώνει! Η αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr είναι ένα μάθημα σοβαρότητας στους παίκτες που ονειροβατούν ύστερα από μια μεγάλη εμφάνιση, αλλά και αυτοπεποίθησης σε όσους καταρρακώνονται από τα αρνητικά σχόλια που συνοδεύουν μία ή και περισσότερες κακές βραδιές.

Αυτοπεποίθηση, σιγουριά και η... κούραση που έφυγε

«Είμαι σε μια ώριμη ηλικία πλέον και ίσως είναι και θέμα εμπειρίας η διαχείρισης μιας κατάστασης. Γνώριζα πολύ καλά πόσο άστοχος ήμουν, αλλά σε πληροφορώ ότι ακόμα κι αν είχα 1/57 δεν θα έχανα την αυτοπεποίθησή μου. Ξέρω ποιος είμαι και τι μπορώ να κάνω, ξέρω αν μπορώ να βάλω τα σουτ που έχασα. Ε, τώρα μπήκαν. Κάποιες φορές σε πάει το παιχνίδι. Στο τελευταίο σουτ για παράδειγμα ένιωθα σίγουρος ότι θα μπει, πριν ακόμα σουτάρω».

Και πώς εξηγείται η πρωτοφανής, για το δικό του level, αστοχία που προηγήθηκε; «Εγώ βλέπω ότι όλη η ομάδα είναι καλύτερη παιχνίδι με το παιχνίδι. Ίσως κι εμένα με επηρέασε αυτή η φοβερή κούραση που προκύπτει από τα καθημερινά ματς που δίναμε. Δεν είναι τυχαίο ότι ένιωθα και σούταρα πολύ καλύτερα μετά τις τρεις μέρες ξεκούρασης που είχαμε, όπως επίσης σημαντικό είναι ότι θα παίζουμε στο εξής έχοντας μια ενδιάμεση μέρα ξεκούρασης. Θα κοιμηθούμε καλύτερα, θα φάμε καλύτερα, θα παίξουμε καλύτερα. Αλυσίδα είναι κάποια πράγματα».

Ήταν μόνο η κούραση ή και το (επιπλέον) βάρος της ευθύνης που κουβαλάει ο ίδιος, ο Φώτσης και ο Μπουρούσης; Αισθάνεται ότι όταν πλησιάζει στο τέλος πρέπει οι «τρεις σωματοφύλακες» να βγάλουν το φίδι από την τρύπα; «Είναι λογικό να βγούμε εμείς μπροστά. Είναι μεγαλύτερη η ευθύνη μας τώρα και το καταλαβαίνουμε εύκολα. Και δεν αισθάνομαι καθόλου βάρος για αυτό. Μου αρέσουν αυτά τα σουτ»...

Το διαπίστωσε κάποτε η Εφές δεχόμενη τρίποντο ενώ... ξάπλωνε στο παρκέ, η Γαλλία στο Βελιγράδι όταν από δική του διείσδυση και πρωτοβουλία βγήκε η ασίστ στα σίγουρα χέρια του Διαμαντίδη, η Αυστραλία όταν έπεσε στο καναβάτσο στο Μουντομπάσκετ και... η καταμέτρηση συνεχίζεται.

«Θα έχουμε επιτυχίες για χρόνια»

Η συζήτηση με τον Νίκο περιστράφηκε αρκετή ώρα γύρω από... διάφορες ωραίες θεωρίες που αναπτύσσει ο αθλητισμός. Όπως για παράδειγμα... η φανέλα. Μετράει; Είναι βαριά ή τα ΜΜΕ και ο κόσμος βρίσκουν έναν ωραίο τρόπο να φουσκώνουν γεγονότα και νίκες; «Φυσικά και μετράει η φανέλα και η δική μας είναι βαριά. Είμαστε μια μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη. Όποιος κι αν τη φοράει, όπως κι αν τον λένε. Είναι μεγάλη παρακαταθήκη αυτή που αφήσαν πίσω τους οι παίκτες που έφεραν τις μεγάλες επιτυχίες μετά το 2005, όπως και του ’87, με τους οποίους μεγάλωσα εγώ.

Το λέω με βεβαιότητα ότι και η επόμενη και η μεθεπόμενη γενιά που θα έρθει θα κάνει επιτυχίες. Δεν έχω μαντικές ικανότητες, απλά το μπάσκετ είναι το άθλημα του Έλληνα. Το αγαπάει και οι επιτυχίες της Εθνικής και του Παναθηναϊκού την τελευταία δεκαετία το έχουν κρατήσει ψηλά στις συνειδήσεις όλων. Θα δείτε πόσα νέα παιδιά θα έρθουν όταν σταματήσουμε κι εμείς και οι επόμενοι. Μπορεί το πρωτάθλημά μας να μην είναι πια το καλύτερο στην Ευρώπη, αλλά η παράδοση δεν χάνεται επειδή δεν υπάρχει έντονος ανταγωνισμός κάτω από τους δύο πρώτους».

Θεωρία νούμερο δύο: Οι Σλοβένοι που έχασαν από την Ελλάδα διαδοχικά το 2007, το 2009, το 2011 είναι... πελάτες; «Χα! Όλα παίζουν ρόλο, κι η λέξη πελάτες είναι κομμάτι του αθλητισμού και της ψυχολογίας. Ακόμα και οι... αναμνήσεις και οι παραδόσεις καμιά φορά. Αλλά αν το δεις από την ανάποδη, οι παραδόσεις είναι για να σπάνε. Οι νίκες όμως που πετύχαμε στις δύο προηγούμενες διοργανώσεις ήταν πολύ μεγάλες, η κάθε μία για ξεχωριστούς λόγους. Εδώ νικήσαμε μια καλή ομάδα, αλλά όχι μια τρομερή ομάδα. Μη γελιόμαστε κιόλας».

«Γουστάρουμε που είμαστε εδώ»

Η ψυχολογία είναι σαφές ότι άλλαξε μετά την πρώτη μεγάλη νίκη. Οι στόχοι δεν άλλαξαν όμως, και ο υπαρχηγός Ζήσης το ξεκαθαρίζει: «Με μια καλή νίκη θα αλλάξουν οι στόχοι μας; Η Εθνική τα προηγούμενα χρόνια πήγαινε για μετάλλιο και το λέγαμε ευθέως. Το ίδιο και τώρα. Αναγνωρίζουμε ότι η ομάδα δεν έχει το ταλέντο άλλων ετών και δεν κρυβόμαστε.

Ποτέ δεν κρυφτήκαμε! Είναι πολύ δύσκολο να πάρουμε μετάλλιο, αν και ποτέ μη λες ποτέ... Είμαστε ωστόσο άπειρη ομάδα, με έξι ρούκις σε μεγάλη διοργάνωση κι άλλους δυο-τρεις που είχαν μικρή εμπειρία. Θα πάμε όμως και θα παλέψουμε κάθε φάση και θα παίζουμε κάθε βράδυ σαν ομάδα. Ξέρετε γιατί; Γιατί όλοι γουστάρουμε που είμαστε εδώ μαζί».

Και με τα Σκόπια; Τι έγινε τότε; Θυμίζουμε στον Ζήση ότι από το gazzetta.gr γράψαμε ότι έπαιξαν άψυχα... «Μα για αυτό σκυλιάσαμε μετά, γιατί γνωρίζαμε ότι δεν τα είχαμε δώσει όλα και αυτή η ομάδα δεν έχει το περιθώριο να παίζει στο ρελαντί. Δεν παλέψαμε τότε σε άμυνα και ριμπάουντ και αυτό μας πλήγωσε. Αλλά αυτή η ήττα ήταν πάρα πολύ καλή.

Μόνο σε καλό μάς βγήκε ως τώρα. Δεν ήταν νοκ άουτ παιχνίδι και στο κάτω κάτω σε μια διοργάνωση όπου παίζεις 11 αγώνες σε 17 ημέρες θα υπάρξουν κάποια σκαμπανεβάσματα. Το σημαντικό είναι ότι εμείς όσο προχωράει η διοργάνωση, πάμε όλο και καλύτερα. Για να δούμε».

Το παράδειγμα και ο στόχος του... Αλέξανδρου Ζήση!

Για τον αθλητή Ζήση ο καθένας μπορεί να καταθέσει τη δική του προσωπική άποψη. Αν μη τι άλλο όμως, σε μια εποχή όπου τα επαγγελματικά συμβόλαια μπαίνουν πάνω από τη συμμετοχή στην Εθνική, η περίπτωση του 28χρονου γκαρντ αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς, νοοτροπίας και αυταπάρνησης. Θα μπορούσε κι εκείνος να μείνει κοντά στην οικογένειά του και να ζήσει τις μοναδικές στιγμές ευτυχίας που χαρίζει στους γονείς η παρουσία ενός νέου μέλους. Αντ’ αυτού, άφησε τις παραλίες, έτρεξε στα βουνά και τα λαγκάδια και το αποκορύφωμα:

Έφερε μαζί του, εδώ στη Λιθουανία, τόσο τη Φανή (που τραβάει και το κουπί...) όσο και τον μόλις δυόμισι μηνών γιο του... Σε ένα μακρύ, εξοντωτικό ταξίδι, με ανταποκρίσεις και αναμονές στα αεροδρόμια. Η πιο απτή απόδειξη του «Αν θέλεις, όλα τα μπορείς».

Και το πιο απίθανο; Ρωτάς τον χαζομπαμπά ποια θα ήθελε να είναι η... ανταμοιβή του Αλέξανδρου και σου απαντά: «Έκανε μεγάλο ταξίδι και ελπίζω να μας φέρει γούρι. Να ευχηθώ λοιπόν να έρθει να μας δει στο Λονδίνο»! Αν μιλούσε λοιπόν, ο μπόμπιρας τι θα έλεγε; «Βάλ’ τα, μπαμπά, να πάμε και Λονδίνο»! Θα ετοίμαζε καρότσι, πιπίλα, μπιμπερό και μαζί με την απαστράπτουσα μαμά του θα έκλεβαν πάλι τα φλας των φωτογράφων...

Διότι Εθνική σημαίνει οικογένεια, αλλά και οικογένεια μπορεί να σημαίνει Εθνική.