Αν έπαιζαν Διαμαντίδης-Σπανούλης...

Τον χρόνο τον έχει νικήσει κανείς; Ε, ούτε τη... Ρωσία θα νικήσουμε ακόμα κι αν παίξουμε δέκα φορές! Το παράδειγμα είναι υπερβολικό, αλλά για να καταδείξει τη ρεαλιστική διαφορά Ελλάδας και Ρωσίας. Είναι πιο ψηλοί, πιο γρήγοροι, πιο αλτικοί. Αν έχουν και τακτική και συγκέντρωση, τότε δεν πρόκειται να τους κερδίσουμε ακόμα κι αν χθες έπαιζαν ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, για τους οποίους γίνεται λόγος διαρκώς. Κορμιά χρειαζόμαστε για να παίξουμε τους Ρώσους, ταχύτητα χρειαζόμαστε, ικανότητες πάνω στο καλάθι.

Και με τον τρόπο που παίξαμε, δηλαδή με ένα... χαβαλετζίδικο στιλ του «όσα φάμε κι όσα βάλουμε», δεν έχουμε τύχη να κερδίσουμε κανέναν. Πόσο μάλλον ομάδες σαν τη Ρωσία που δεν «ματσάρονται» εύκολα από τους Έλληνες. Βρισκόμασταν μόλις δύο μέτρα από το παρκέ και οι μονομαχίες ήταν τόσο άνισες, που ένιωθες να έβλεπες παιδιά της Γ' Λυκείου να τα βάζουν με πρωτάκια του Γυμνασίου. Βρέθηκε κάποια στιγμή ο Μπράμος να παίζει τον Κιριλένκο, ο Βασιλειάδης τον Χριάπα, ο Κουφός τον Μοζγκόφ.

Το χειρότερο είναι πως τους Ρώσους μπορεί να τους ξαναβρούμε μπροστά μας, καθώς αν τερματίσουν φυσιολογικά πρώτοι και η Εθνική Ελλάδος χάσει στον προημιτελικό, τότε θα διασταυρωθούμε στον «τελικό» για μια θέση στο προ-ολυμπιακό με τον ηττημένο του Ρωσία-Σερβία/Γερμανία/Τουρκία. Θα ήταν μια χαρά να βρούμε εκεί μία εκ των Τουρκία ή Γερμανία. Σε όλες τις άλλες διασταυρώσεις, θα πάμε ως γκραν αουτσάιντερ.

Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι η Γαλλία, την οποία λογικά θα βρούμε στον προημιτελικό, θα... κερδίσει. Ναι, έχει πληρέστερη, καλύτερη, πιο ταλαντούχα ομάδα. Αν υπήρχε όμως ως επιλογή (αν και ουδέποτε τέθηκε τέτοιο θέμα), τότε είναι το ακριβώς αντίθετο της Ρωσίας. Η Γαλλία παίζεται! Κι ο λόγος δεν είναι ένας. Είναι η ψυχολογία του νικητή, είναι ότι... η Ισπανία δεν κοντράρεται καν, η Λιθουανία έχει το τεράστιο αβαντάζ της έδρας που θα λύγιζε την απειρία των Ελλήνων. Μόνο η Γαλλία είναι αντίπαλος με τον οποίο έχουμε δικαίωμα στο όνειρο.

Γιατί εκτός των άλλων, τα ματσαρίσματα είναι πολύ πιο νορμάλ, πιο κοντινά στη... νέα ελληνική πραγματικότητα. Προφανώς και με Διαμαντίδη, Σπανούλη ή έστω Σχορτσιανίτη, Παπαλουκά, δηλαδή με δύο λύσεις περισσότερες, προφανώς και θα ήταν αυξημένες οι πιθανότητες. Κι ο Μπράμος όμως, μπορεί να κερδίσει τον Πάρκερ (σε ομαδικό επίπεδο φυσικά κι όχι ατομικό, για να μην παρεξηγούμαστε...)! Με αυτοθυσία, με τακτική, με... ξύλο στην άμυνα και ένα σκορ κοντά στους 60 πόντους, ίσως γίνει το μεγάλο... ριφιφί! Κι αν συμβεί κι αυτό, τότε οι Γάλλοι θα βλέπουν Ελλάδα και θα στρίβουν διά του αρραβώνος...

Μέχρι τότε, δηλαδή την Πέμπτη στις 6 μ.μ. όταν και θα γίνει το τζάμπολ του προημιτελικού, υπάρχει πολύς δρόμος. Το κυριότερο είναι η ομάδα να πάει προετοιμασμένη ψυχολογικά και σωματικά. Υπό αυτή την έννοια, ο αδιάφορος βαθμολογικά αγώνας με τη Γεωργία έρχεται... λουκούμι. Γιατί υπάρχει χρόνος και για ξεκούραση και για προπόνηση.

Χρόνος δεν υπάρχει για εσωτερικές έριδες. Κι αν η υπόθεση Ελληνιάδη ξεπεράστηκε σχετικά ανώδυνα, τότε και με τον Μπουρούση πρέπει να βρεθεί μια λύση χωρίς αναταράξεις. Ούτε εκείνος μπορεί να γκρινιάζει σε κάθε στραβή ούτε ο Ζούρος μπορεί να τον αφήνει επιδεικτικά έξω δίκην τιμωρίας. Αν ήταν αρχές Αυγούστου, ναι. Το τουρνουά όμως τελειώνει σε οκτώ ημέρες και τώρα είναι η στιγμή για να πάρει το καλύτερο από τους καλύτερους. Για να κερδίσεις τη Γαλλία χρειάζεται υπέρβαση. Και υπέρβαση σημαίνει ότι θες τον Μπουρούση, τον Φώτση, τον Ζήση, τον Καλάθη, τον Κουφό στην καλύτερή τους βραδιά, συνεπικουρούμενους από τους υπόλοιπους.