Tουρλού-τουρλού

Σήμερα έχω διαολεμένη όρεξη για ένα post τουρλού-τουρλού… Αν σας μπερδεύει ο όρος, στα απλά ελληνικά λέγεται: λογοδιάρροια.
Πάμε λοιπόν:
Έβλεπα προχθες στο MEGA τον κ.Ρέππα να μιλά για το καινούργιο χαράτσι που επιβάλλει η κυβέρνηση στους ιδιοκτήτες ακινήτων. Οι δημοσιογράφοι τού έλεγαν: «Μα είχατε πει ότι δεν θα βάλετε πρόσθετα εισπρακτικά μέτρα κλπ» και εκείνος απαντούσε. Ή μάλλον εκανε ότι απαντούσε. Δεν το χρονομέτρησα, αλλά υπολογίζω ότι θα πρέπει να μίλησε κανένα δεκάλεπτο.
Δεν κατάλαβα λέξη.
Δεν ξέρω αν το είδατε και σεις και καταλάβατ, αλλά εγώ προσωπικά δεν κατάλαβα –σας λέωωωω– λέξη.
Είμαι βλάκας;
Τι να σας πω; Μπορεί!
Είμαι αμόρφωτος;
Μπορεί ρε παιδιά…
Κάτι λίγα διάολε όμως καταλαβαίνω... ή μάλλον θα έπρεπε να καταλαβαίνω. Ε, δεν κατάλαβα λέξη.
Το μόνο που κατάλαβα είναι ότι για να πάρουμε το περίφημο δάνειο, κάθε φορά πρέπει να το πληρώνουμε μπροστά. Και αφού το πληρώνουμε μπροστά, το χαζό μυαλό μου αναρωτιέται, τότε γιατί παίρνουμε δάνειο;
Ένα άλλο που καταλαβαίνω είναι ότι όταν θέλουν να μας «εξηγήσουν», μας εξηγούν με έναν τρόπο που δεν καταλαβαίνουμε. Όταν λοιπόν φτάσει το επόμενο μέτρο και ρωτάμε το αυτονόητο: μα δεν μας είπατε ότι δεν θα ’ρθει καινούργιο μέτρο, εκείνοι μας απαντούν με τον πιο φυσικό τρόπο: «Α, δεν καταλάβατε καλά».
Το αβγό που κρατώ στα χέρια μου έχει αφέλειες και λέω να το κουρέψω.
Χθες στο ίδιο δελτίο ακούω τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου να ξανα-εξηγεί. Πάλι δεν κατάλαβα λέξη. Ούτε γράμμα όμως… Το μόνο που κατάλαβα είναι ότι ο Γ.Παπακωνσταντίνου νόμιζε ότι ήταν σε φοιτητική κομματική διαμάχη και μιλούσε πάνω στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων και αυτοί με τη σειρά τους δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν ποιος ρωτά.
Καταλάβατε;
Όχι!
Ας ξαναπροσπαθήσω: Καταλάβατε;
ΟΚ! Κατάλαβα ότι καταλάβατε, αλλά δεν θέλετε να το παραδεχθείτε μπας και με προσβάλετε που είμαι βλαξ: Ούτε ένας, αλλά ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ δεν ενδιαφέρεται για τον κόσμο. Ούτε ένας δεν σκέφτηκε: «Ρε παιδιά, ο παππούκας που δεν έχει ούτε για τσιγάρα, πώς του επιβάλλουμε ένα ακόμα χαράτσι»;
Στα πα-πά-ρια τους!
Όχι, όχι… Δεν θα τους κάνω τη χάρη να αναλύσω. Δεν με ενδιαφέρουν οι ανα-λύσεις, αλλά οι λύσεις. Και σ’ αυτή τη χώρα έχουμε πήξει στις αναλύσεις, αλλά από λύσεις πάπαλα. Η μόνη λύση που ενδιαφέρει αυτούς που είναι υπεύθυνοι (λύσεων), είναι να μη χάσουν τη θέση τους πρώτο τραπέζι-πίστα στο θέατρο της εξουσίας.
Οι πολιτικοί όταν αρχίζουν τα αλαμπουρνέζικα και οι δημοσιογράφοι όταν δεν στυλώνουν τα πόδια λέγοντας «ε, λοιπόν δεν θα σας κάνω άλλη ερώτηση, αν δεν μου απαντήσετε: Είπατε ότι δεν θα πάρετε άλλα μέτρα. Ναι ή όχι;». Μέχρι να τον κάνεις να κλαίει και να παρακαλάει για άλλη ερωτηση.
Ας το πάμε λίγο πιο μακριά.
Εντάξει λοιπόν… Κάθε τρεις μήνες επιβάλλουν (νταβατζιλίκι) κάποιο εισπρακτικό μέτρο στον κόσμο Δεν το καταλαβαίνω, αλλά ας συμφωνήσουμε ότι είμαι κρετίνος. Το κάνουν για να σώσουν την πατρίδα. Άντε και συμφωνώ. Ένα πράγμα όμως μου κάνει τα νεύρα κρόσια: Γιατί ΚΑΘΕ φορά μάς διαβεβαιώνουν ότι ΔΕΝ πρόκειται να επιβληθούν νέα μέτρα;
Για πείτε μου, γιατί;
Επειδή ΔΕΝ μας φοβούνται. Επειδή μας έχουν για τον… (όχι δεν κάνει να το πω!)
Λογοδιάρροια με έπιασε απόψε, θα σας πω λοιπόν μικρή ιστορία:
Πριν από μερικούς μήνες ήμασταν με τη γυναίκα μου καλεσμένοι (μαζί με μερικούς άλλους δημοσιογράφους) στο εργοστάσιο της Playmobil στο Zierndorf λίγο έξω από τη Νυρεμβέργη. Θα σας πω μόνο ένα πράγμα: μας πήγανε και μας δείξανε ένα τεστ ασφαλείας που κάνουν σε κάθε νέο παιγνίδι (εξάρτημα) που βγάζουν στο εμπόριο και αφορά αποκλειστικά την ασφάλεια του παιδιού: Το δοκιμάζουν στο πώς θα αντιδράσει, αν το παιδάκι που το έχει στην κατοχή του το ξεχάσει για τρεις μήνες (είτε καλοκαίρι είτε χειμώνα) έξω στον κήπο ή στο μπαλκόνι. Γιατί; Μα επειδή το πρώτο τους μέλημα είναι η ασφάλεια, η υγεία των παιδιών.
Ρωτάω εγώ τώρα: Τι κάνει αυτή η χώρα για την ασφάλεια, την υγεία, την ψυχική υγεία, την παιδεία, το αύριο των παιδιών της, δηλαδή των πολιτών της;
Όμως για σκεφθείτε το λιγάκι.
Ποιος θα έκανε μήνυση στην εταιρία αν ένα αγοράκι που ξέχασε το στρατιωτάκι του τρεις μήνες στο λιοπύρι, το βάλει στο στόμα του και δηλητηριαστεί;
Κα-νέ-νας. Ούτε εσείς ούτε εγώ…
Κι όμως αυτό δεν αφορά την εταιρία. Είναι ηθική τους υποχρέωση.
Εμείς εδώ πεθαίνουμε επειδή στην περιοχή μας δεν υπάρχει νοσοκομείο, τα παιδιά μας μένουν αμόρφωτα γιατί δεν έχουμε σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα, άνθρωποι πέφτουν σε μελαγχολία γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα…
Και ταυτόχρονα μιλάμε με πάθος για ποδόσφαιρο.
Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Μα και ο πιο καμένος οπαδός έχει παιδί, αδελφάκι, μάνα, παππού, στομάχι.
Ο πρωθυπουργός είπε ότι θέλει να πετύχει να έχει οπωσδήποτε κάθε οικογένεια τουλάχιστον έναν εργαζόμενο…
Α (α)…
Ξανακάνω: Α!
Πριν από λίγα μόλις χρόνια, ελάχιστα λίγα χρόνια, ο στόχος ήταν κάθε οικογένεια να μην έχει ούτε έναν άνεργο.
Ρε παιδί μου, είπαμε μεταρρύθμιση… Δεν είπαμε ποτέ: απορρύθμιση.
Μας απειλούν ότι τους απειλούν ότι θα πετάξουν την Ελλάδα έξω από την Ευρώπη. Όποιος με διαβάζει γνωρίζει ότι δεν είμαι εθνικιστής, πατριδολάγνος. Αγαπώ την Ελλάδα γιατί είναι η πατρίδα μου. Όμως οι Ευρωπαίοι, η τελευταία χώρα που θα πετάξουν έξω από την Ευρώπη (Ε.Ε.) είναι η Ελλάδα. Όχι επειδή είμαστε σπουδαίοι, αλλά επειδή μας αγαπάνε (δεν μας εκτιμούν, αλλά μας αγαπάνε) περισσότερο από όσο εμείς εκτιμούμε τον εαυτό μας και την ιστορία μας.
Ίσως μερικοί να μην έχουν καταλάβει ή καλύτερα, δεν τους συμφέρει να καταλάβουν ότι δεν είμαστε στην Ε.Ε. επειδή παράγουμε νόστιμες σταφίδες, αλλά γιατί με την παρουσία μας βάζουμε την εθνική μας ιστορική υπογραφή σ’ αυτόν τον συνασπισμό. Του δίνουμε με άλλα λόγια ιστορική υπόσταση.
Κάθε καλοκαίρι που έρχεται η Αυστριακιά φίλη μου, η Milli, στην Ελλάδα θέλει να βρει λίγο καιρό να ανέβει στην Ακρόπολη και τότε τρέμει από συγκίνηση το πιγούνι της και δέος. Εμείς απλώς της σβήνουμε τα φώτα το βράδυ Αύγουστο μήνα, την κλείνουμε όποτε γουστάρουμε αφήνοντας αμανάτι τους τουρίστες που έχουν έρθει από τα πέρατα της γης για να την προσκυνήσουν. Κάθε φορά που πάω την κόρη μου στις μαγευτικές παραλίες της Χαλκιδικής, τρέμει η ψυχή μου ποια από τις χιλιάδες γόπες θα ξεθάψει από την αμμουδιά. Ενώ η Milli αποθηκεύει τις δικές της σε σιδερένιο κουτάκι για να τις πετάξει στον πρώτο κάδο απορριμάτων.
Όχι, δεν αγαπάμε εμείς την Ελλάδα... Οι άλλοι την αγαπούν.
Η ανησυχία μου για το μέλλον δεν πηγάζει από τους ξένους. Από τους ιθαγενείς πηγάζει. Ειδικά απ’ αυτούς που φοράνε τα χαϊμαλιά της εξουσίας.
Χθες ο Ανδρέας Βγενόπουλος είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Το ίδιο ενδιαφέρον είχε και η αντίδραση του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Υποθέτω ότι ανάλογο ενδιαφέρον θα έχουν και οι αντιδράσεις των άλλων.
Να με συγχωρνάτε, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Για να απολαύσω τη δευτερεύουσα απόλαυσή μου (όπως περιέγραψε πολύ εύστοχα το ποδόσφαιρο ένας αναγνώστης), πρέπει πρώτα να νιώσω την ασφάλεια της πρωτεύουσας ασφάλειάς μου για το επόμενο λεπτό. Δηλαδή την αξιοπρεπή διαβίωσή μου.
Ναι, η αξιοπρέπεια είναι τρομερό προσόν και να τη διαθέτεις, αλλά βασικά να την απαιτείς, να την προστατεύεις. Όταν σήμερα οι πολιτικοί, αλλά και (πολλοί) από τους μεγαλοδημοσιογράφους ούτε τη διαθέτουν αλλά ούτε μας την προστατεύουν, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Γίνονται μαύρα.
Όταν στον άνθρωπο που δεν έχει να ζήσει του ζητάς να πληρώσει έξτρα χαράτσι επειδή έκανε το λάθος να δουλέψει μια ζωή για ένα σπιτάκι ή γιατί θέλει το αυτονόητο –ηλεκτρικό ρεύμα– τότε του βιάζεις όποια αξιοπρέπεια του ’χει απομείνει.
Αλήθεια πώς νιώθετε που βιάζουν την αξιοπρέπειά σας;
Και μια και μιλάμε για αξιοπρέπεια και μια και το θέμα του Παναθηναϊκού είναι στην πρώτη γραμμή και αφού σήμερα οι σκέψεις μου είναι αραδιασμένες, θέλω να σας πω το εξής:
Έχω μερικά χρόνια να διαβάσω και πολύ περισσότερο να αγοράσω αθλητική εφημερίδα. Δεν μ’ αρέσει καθόλου ο τρόπος που τα τελευταία χρόνια χειραγωγούν τους οπαδούς. Είναι καθαρά δημοσιογραφική η θέση μου. Και τη λέω ξεκάθαρα.
Τρέφω τρυφερά συναισθήματα για τον Νικόλα Βασιλαρά. Τον έχω δει μόνο μία φορά για μισό λεπτό σε ένα πάρτι του gazzetta. Eίναι όμως γιος ενός καθηγητή μου στο σχολείο, ο οποίος έφυγε νωρίς από τη ζωή. Η μητέρα του ήταν συμμαθήτριά μου. Παντρεύτηκαν μετά το σχολείο με τον καθηγητή μου. Φυσικό είναι να τον διαβάζω προσεκτικά, βασικά από (αν μου το επιτρέπει) πατρικό ενδιαφέρον. Σήμερα λοιπόν που διάβασα στο άρθρο του ότι θα εμφανιζόταν στην ολοκαίνουργια εκπομπή του Κυριακου Θωμαΐδη στον Σκάι, στήθηκα να τον δω.
Μια χαρά τα ’πε και στάθηκε τέλεια μπρος στην κάμερα. Όμως αυτός που μου τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν ο διευθυντής του Derby (δεν το έχω διαβάσει ούτε μια φορά στη ζωή μου) και η δική του στάση μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες.
Έχω κάνει πάρα πολλά χρόνια τηλεόραση. Και μπροστά στις κάμερες, αλλά βασικά πίσω απ’ αυτές (έχει πιο ενδιαφέρον). Πολλούς από τους σημερινούς σταρ που κράζω, το κάνω γιατί τους γνωρίζω σαν κάλπικη δεκάρα και πριν και μετά. Βασικά πριν… Έχω άποψη. Και όποιος θέλει μπορούμε να τη συζητήσουμε όπου και όποτε επιθυμεί. Αλλά βασικά αυτό που υπογράφω και με τα δύο χέρια είναι ένα κλισέ: Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από την camera. KA-NEIΣ! Στην camera θα δείξεις αυτό που είσαι. Μια στιγμή θα ξεχαστείς και εκείνη θα καταγράψει όλο σου το είναι. Εγώ ο ίδιος που το γράφω, έχω πέσει αρκετές φορές θύμα της… Εμ τι;
Τέλος.
Ο κ. διευθυντής του Derby ήταν λοιπόν βούτυρο στο ψωμί της κάμερας. Με το που είπε «Kαλησπέρα σας!» και έκλεισε αυτάρεσκα τα μάτια και χαμογέλασε ψεύτικα, είπα: «Καλώς τονε!»
Το θυμήθηκα τη στιγμή που έγραφα περί αξιοπρέπειας.
Είχα ποοοοολλά χρόνια να δω άνθρωπο να χαμογελάει (ενώ μέσα του έβραζε) και να λέει με καλωσυνάτο υφος κακίες σε ό,τι και να του λέγανε. Και αυτά που (όλοι) του λέγανε μόνο κοπλιμέντα δεν ήταν.
Το ξέρω ότι δεν με πιστεύετε, αλλά αγνοούσα την ύπαρξή του.
Το ξέρω ότι δεν με πιστεύετε, αλλά μόνο όταν άκουσα το ονομά του θυμήθηκα ότι τον είχε αποκλείσει από τη μεσημεριανή συνέντευξη Τύπου ο Βγενόπουλος. Λάθος έκανε ο τραπεζίτης. Πρώτον επειδή και οι κακοί δημοσιογράφοι έχουν θέση στην ενημέρωση. Η ελευθεροτυπία δεν γουστάρει εξαιρέσεις και δεύτερον επειδή δεν μας έκανε τη χάρη να μας τον συστήσει…
Λάθος όμως έκανε και ο Κυριάκος Θωμαΐδης, ο οποίος τον είχε επιλεγμένο καλεσμένο. Ο κ. Θωμαΐδης γνωρίζει το αντικείμενό του, δεν έχει ανάγκη το τηλεοπτικό τουρλουμπούκι. Αυτές είναι τηλεοπτικές πρακτικές που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και το λέω εγώ που κάποτε έκανα live έναν τρομερό καβγά με τον Κίμωνα Κουλούρη. Ήταν μεγάλο λάθος μου. Δεν έχει καμιά σημασία αν είχα δίκιο ή άδικο. Επέστρεψα σπίτι μου φορτισμένος ότι τον είχα σκίσει. Όταν είδα το video κατάλαβα ότι η camera ήταν ανελέητη… Είχα χύσει ο ίδιος νερό στον μύλο της αναξιοπρέπειας.
(Υπόσχομαι να σας γράψω σε μια επόμενη φορά για την αλάθητη δύναμη της κάμερας)
Ο κ. διευθυντής του Derby είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή πιστεύει ότι είναι τηλεοπτικός τιτάνας. Ότι τον ισοπέδωσε τον Κώστα Αντωνίου. Το περιβάλλον του και η αυταρέσκειά του αποκλείεται να του επιτρέψουν να δει την αλήθεια. Ε, λοιπόν εγώ μέχρι που είδα την εκπομπή ήμουν απ’ αυτούς που έβριζαν τον πρώην τεχνικό διευθυντή του ΠΑΟ… Και ξαφνικά τον συμπάθησα. Με έπεισε... Όχι ο ίδιος που δεν μπορούσε να κρύψει τον εκνευρισμό του, αλλά ο κ. διευθυντής του Derby που κουνιόταν σαν φίδι και όλο τον αποκαλούσε «Έλα τώρα, Κώστα γλυκέ μου!» Έχετε ιδέα πόσο ταλέντο χρειάζεται (που βέβαια δεν το διέθετε) να πεις τη γλυκιά λέξη «γλυκέ μου» αληθινά γλυκά on camera;
ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο λάθος κάνουν (on camera) και οι πολιτικοί, οι μεγαλοδημοσιογράφοι και μερικοί άλλοι, κάθε φορά που μασκαρεύουν το ψέμα σε αλήθεια. Αν η υποκριτική ήταν εύκολη τέχνη, όλοι τους θα είχαν από καμιά δεκαριά Όσκαρ. Δεν έχουν όμως… Έχουν; Σιγά που έχουν!
Δίνω μια συμβουλή στους μικρότερους:
Να μην έχετε ΚΑΜΙΑ εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που τους φτύνουν κι αυτοί χαμογελούν καλωσυνάτα. Μόλις βρουν (θα την επιδιώξουν) τη στιγμή θα σας αφαλοκόψουν. Το χαμόγελο που βλέπετε δεν είναι χαμόγελο, είναι σύσπαση μίσους γύρω από τα χείλη. Αν παρατηρήσετε καλύτερα, θα διαπιστώσετε ότι αντίθετα με τα χείλια, τα μάτια δεν γελούν. Απειλούν. Μπορείς να κάνεις (λέμε τώρα) το στόμα να γελάσει, αλλά τα μάτια είναι τρομερά δύσκολο. Προσέξτε το την επόμενη φορά και πείτε μου αν έχω δίκιο ή άδικο.
Καλή σας μέρα.

Μάνος Αντώναρος

ΥΓ. Η γελοιογραφία είναι του πατέρα μου (Αρχέλαου)