Ο Γερμανός Κροάτης!

1. Στην Κροατία...

Ο Γιούριτσα Βράνιες γεννήθηκε στις 31 Ιανουαρίου του 1980 στο Όσιγιεκ της Κροατίας. Τα παιδικά του χρόνια σημαδεύτηκαν από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, όπως και η καριέρα του, η οποία είχε ξεκινήσει με κάπως παράδοξο τρόπο. Η πρώτη ομάδα στην οποία εντάχθηκε ο Κροάτης ήταν η Βοϊβοντίνα στο Νόβι Σαντ. Περίπου 120 χιλιόμετρα καθημερινά, τουλάχιστον μέχρι τα σύνορα να κλείσουν και η καριέρα του Βράνιες να μπει σε... μονόδρομο. Ο πατέρας του, Βέντραν Βράνιες, ανέλαβε τον Γιούριτσα από μικρό και ήταν άτυπα ο εκπρόσωπός του. Το 1997 αποφάσισε να τον πάει στην Όσιγιεκ, όπου «έφτιαξε» το όνομά του και περίμενε καρτερικά τον επόμενο σταθμό της καριέρας του. Με τη βοήθεια του προπονητή του Μίλαν Τζούρισιτς, το ταλέντο του και τους... νόμους που άνοιγαν την αγορά, το πρώτο μεγάλο βήμα θα ερχόταν.

«Η Όσιγιεκ είναι η ομάδα, είναι η πόλη μου. Η επιστροφή μου για να κλείσω την καριέρα μου εκεί είναι ανάμεσα στις προτεραιότητές μου, όμως μόνο αν δεν βρω μια καινούργια πρόκληση για μένα στο εξωτερικό».

2. Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν...

Ένα σπίτι λίγο έξω από τη μικρή πόλη, μια Mercedes SLK, μερικά ξενύχτια στο Ντίσελντορφ, αρκετοί συμπατριώτες του κι ένας μικρός κήπος για να κάνει barbeque με τον πατέρα του και τον μικρό του αδελφό... Κάπως έτσι άλλαξε η ζωή του Γιούριτσα Βράνιες, ο οποίος μέσα σε ένα καλοκαίρι έγινε διάσημος και πλούσιος. Έστω κι αν προορισμός του δεν ήταν η Μπάγερν Μονάχου, που υποστήριζε από μικρός, αλλά η Μπάγερ Λεβερκούζεν που εκείνη την εποχή ξόδευε εκατομμύρια μάρκα, προκειμένου να χτίσει τη δική της αυτοκρατορία. Θα το έκανε με αποκορύφωμα τη συμμετοχή στον τελικό του Champions League, «ένα μικρό Μουντιάλ», όπως χαρακτήρισε εκείνη τη βραδιά ο Βράνιες, ο οποίος είδε όλη τη βραδιά απ' τον πάγκο.

Τα πρώτα χρόνια στην «Μπαγιαρένα» δεν ήταν εύκολα. Ο Γιούριτσα είχε ζητήσει από τον Κλάους Τοπμέλερ να φύγει και υπήρχαν ομάδες στην Ελβετία που ενδιαφέρονταν, ωστόσο ο Γερμανός τεχνικός του το απέκλεισε. «Πίστευα ότι μπορούσα να παίξω. Ο Ρόμπερτ Κόβατς μου έλεγε ότι έχω την ποιότητα να παίξω στην Μπουντεσλίγκα κι αφού το έλεγε εκείνος, έτσι ήταν». Έκανε υπομονή, όμως δεν ήταν πάντα αρκετή. «Αν όσοι έπαιζαν ήταν καλύτεροι από εμένα δεν θα είχα πρόβλημα. Όμως, δεν ήταν έτσι». Η αλήθεια, όμως, είναι πως με την ποιότητα που είχε η Μπάγερ Λεβερκούζεν εκείνη την εποχή στη μεσαία γραμμή ήταν δύσκολο να του δοθεί ευκαιρία. Κι αφού δεν του δόθηκε ούτε όταν αποχώρησε ο Μίκαελ Μπάλακ το 2002, αποφάσισε έναν χρόνο μετά να αποχωρήσει και ο Γιούριτσα Βράνιες.

3. Μια βραδιά στη... φυλακή!

Η επόμενη ιστορία δεν αφορά άμεσα τον Γιούριτσα Βράνιες, ωστόσο κινείται γύρω από το όνομά του και τη μεταγραφή του. Μια μεταγραφή, για την οποία ακόμα και σήμερα δεν είναι ξεκάθαρο πόσο κόστισε. Ο λόγος; Ο Αντούν Νόβαλιτς, νυν πρόεδρος της Ντιναμό Ζάγκρεμπ και άλλοτε μάνατζερ παικτών, ο οποίος είχε μεσολαβήσει το 1999 για τη μεταγραφή του Γιούριτσα Βράνιες και του Μάρκο Μπάμπιτς στη Λεβερκούζεν με ένα ποσό που υπολογιζόταν κοντά στα 11 εκατ. μάρκα. Οι υπογραφές είχαν μπει από τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς και η μετακίνηση των παικτών θα γινόταν το καλοκαίρι του 2000. Ποιο είναι το πρόβλημα; Τα χρήματα ουδέποτε έφτασαν στα ταμεία της Όσιγιεκ και τα εκμεταλλεύτηκε προσωπικά ο Νόβαλιτς.

4. Η σωτηρία της ψυχής!

Έχοντας μόλις πενήντα συμμετοχές σε τρία χρόνια στη Λεβερκούζεν, ο Γιούριτσα Βράνιες είχε δύο... μαξιλαράκια. Το κυριότερο ήταν η Εθνική ομάδα. Ο Κροάτης μέσος ήταν διεθνής από το 1999 όταν έκανε το ντεμπούτο του απέναντι στην Αίγυπτο σε φιλικό παιχνίδι και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 ήταν μέλος της αποστολής. «Είμαι μόλις 21 ετών και είμαι στην ίδια ομάδα με τον Προσινέντσκι, τον Κόβατς, τον Σούκερ και τον Μπόκσιτς. Είναι ένα όνειρο και μόνο να προπονούμαι μαζί τους», δήλωνε εκείνη την εποχή και το όνειρο θα συνεχιζόταν με τη συμμετοχή του σε δύο παιχνίδια. Απέναντι στην Ιταλία μπήκε ως αλλαγή στο 63' και συνέβαλε στην ανατροπή του σκορ, ενώ δεν είχε το ίδιο πετυχημένη παρουσία στα 30 λεπτά που αγωνίστηκε κόντρα στο Εκουαδόρ.

Το δεύτερο μαξιλαράκι στην καριέρα του θα ήταν η Στουτγκάρδη. Αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του σε άλλη ομάδα της Μπουντεσλίγκα, αντιλαμβανόμενος την επερχόμενη παρακμή της Λεβερκούζεν και κατάφερε σταδιακά να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του και ύστερα από μια καλή σεζόν και μια μέτρια, ήρθε ο μεγάλος σταθμός της καριέρας του.

5. Το θαύμα της Βρέμης!

Ο αριθμός «7» θα σήμαινε το ξεκίνημα της καριέρας του στη Βέρντερ. Παραδόξως και ειρωνικά, με τον ίδιο τρόπο θα γραφόταν και το φινάλε. Το πρώτο συμβόλαιο του Γιούριτσα Βράνιες με τη Βέρντερ Βρέμης ήταν για τρία χρόνια. Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα υπέγραφε την επέκτασή του ως το 2011 και θα γινόταν αρχηγός της ομάδας. Στη Βρέμη θα περνούσε τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του. Θα κέρδιζε δύο τίτλους με τη Βέρντερ, θα έπαιζε στο Champions League, θα ζούσε την καριέρα που ονειρευόταν όταν ήταν μικρός. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν στο ξεκίνημα της σεζόν 2009-2010. Ο Τόμας Σάαφ δεν τον υπολόγιζε όσο στο παρελθόν και ο Βράνιες στην προσπάθειά του να σώσει την καριέρα του έπαιξε στην Τουρκία και στην Γκεντσλερμπιρλιγκί.

Επιστρέφοντας στη Βρέμη το σοκ ήταν διπλό. Αφενός έπρεπε να προπονείται με τη δεύτερη ομάδα και αφετέρου έμαθε ότι το νούμερο «7» είχε πλέον νέο κάτοχο. Οι μέρες του ήταν μετρημένες και ο ίδιος το γνώριζε. «Ήταν υπέροχα. Στη Βέρντερ πέρασα τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου. Γενικά δεν μπορώ να παραπονιέμαι γιατί έπαιξα σε μια καταπληκτική ομάδα. Έχω, όμως, ένα μικρό παράπονο».

6. Η κόντρα με τον Σάαφ!

Ίσως όχι τόσο μικρό όσο έλεγε... Τον περασμένο Ιανουάριο, μια συνέντευξή του σε γερμανικό περιοδικό θα ήταν αφορμή να επιστρέψει στην επικαιρότητα. Ο Γιούριτσα Βράνιες μίλησε για τον Τόμας Σάαφ και τη συνεργασία που είχαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. «Έχω συνεργαστεί με τον Φέλιξ Μάγκατ, τον Μπέρτι Φογκς, τον Κριστόφ Ντάουμ, τον Ματίας Ζάμερ και τον Κλάους Τοπμέλερ, όμως κανένας δεν είναι τόσο καλός όσο ο Σάαφ. Είναι με διαφορά ο καλύτερος προπονητής που είχα στην καριέρα μου», θα παραδεχτεί, ωστόσο στη συνέχεια το πορτραίτο που του έφτιαξε, θα το καρφώσει στον τοίχο.

«Δεν αρκεί, όμως, να είσαι καλός προπονητής. Χρειάζεται να είσαι και λίγο ψυχολόγος, να είσαι πιο ανθρώπινος. Είναι πολύ ψυχρός με τους παίκτες. Μιλάει μόνο με τους τρεις-τέσσερις αγαπημένους του και πάντα ήταν κακόκεφος στα αποδυτήρια. Είναι ζήτημα αν στα πέντε χρόνια στη Βέρντερ, μιλήσαμε περισσότερες από τρεις φορές και ξέρω παίκτες που δεν είχαν μιλήσει ούτε μια φορά μαζί του. Υπήρχαν μέρες που ερχόταν και δεν μας χαιρετούσε καν».

Στο φινάλε της συνέντευξης, ο Βράνιες αναφέρθηκε και στον Τόμας Βόλτερ, τον προπονητή στη δεύτερη ομάδα της Βέρντερ, ο οποίος «είναι άνθρωπος και χάρη σε αυτόν δεν εγκατέλειψα το ποδόσφαιρο».

7. Ο φίλος...

Οι ζωές τους ήταν σχεδόν παράλληλες. Γεννήθηκαν με δύο μέρες διαφορά το 1980. Ο μεν Γιούριτσα στις 31, ο δε Ιβάν στις 29 Ιανουαρίου. Κροάτες αμφότεροι, έστω κι αν ο ένας εκ των δύο θα ερχόταν στη ζωή στη Γερμανία και θα περνούσε εκεί όλη του την καριέρα. Συναντήθηκαν στην Βρέμη. Ο Ιβάν ήταν στη Βέρντερ από το 2001, ο Γιούριτσα μετακόμισε το 2005. Όταν το 2007 ανακοινώθηκαν τα νέα, ήταν σαν να αφορούσε τη ζωή και των δύο. Ο Ιβάν Κλάσνιτς διαγνώστηκε με νεφρική ανεπάρκεια και χρειαζόταν να κάνει μεταμόσχευση, πρωτίστως για τη ζωή του. Ο Γιούριτσα ήταν ένας από τους ανθρώπους που δεν θα έφευγαν στιγμή από το πλευρό του.

«Η ασθένειά του μας ένωσε ακόμα περισσότερο. Στο διάστημα που ήταν στο νοσοκομείο, ελάχιστοι άνθρωποι επιτρεπόταν να τον βλέπουν και να μπαίνουν στο δωμάτιό του. Οι γονείς του, ο αδελφός του, η σύζυγός του, ορισμένοι πολύ στενοί συγγενείς κι εγώ. Ήμουν εκεί για εκείνον και γνώριζε ότι μπορεί να στηρίζεται σε μένα. Ήταν σίγουρο πως ό,τι κι αν γινόταν –ανεξάρτητα αν θα μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο ή όχι– θα μέναμε φίλοι».