Vive la... Grèce (1)

Oι Γάλλοι συνηθίζουν να φωνάζουν «Vive la France», αλλά στο μπάσκετ αυτή που συνήθως επιβιώνει είναι η Ελλάδα. Μεθαύριο οι δύο «αιώνιοι αντίπαλοι» τίθενται ενώπιος ενωπίω στο Κάουνας και ο Βασίλης Σκουντής παγώνει τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στο χρονικό των αναμετρήσεών τους...

O συχωρεμένος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Βαλερί Ζισκάν Ντ' Εστέν συνομολόγησαν το «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία», αλλά από τότε πέρασαν 32 χρόνια και το σύνθημα έχει δοκιμασθεί κατά κόρον όχι τόσο σε πολιτικό, όσο σε μπασκετικό επίπεδο. Είναι ένα κλασικό sequel του οποίου η επόμενη πράξη θα παιχτεί την Πέμπτη στο Κάουνας και θα κρίνει ποια από τις δύο ομάδες θα βρεθεί στη ζώνη των μεταλλίων και ποια θα μείνει εκτός νυμφώνος, αλλά τουλάχιστον θα διατηρήσει ζωντανή την ελπίδα της πρόκρισης στο προ-ολυμπιακό Τουρνουά.

Καλώς τους κι ας μην άργησαν λοιπόν. Πρόπερσι που τους αντίκρισαν μπροστά τους στο Μπίντγκοτζ ο Σπανούλης, ο Φώτσης, ο Σχορτσιανίτης, ο Μπουρούσης και ο Ζήσης θα μπορούσαν κάλλιστα να τους υποδεχτούν όπως κάποτε ο Αλέφαντος (ως προπονητής του Ολυμπιακού) τον ΠΑΟΚ, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα: «Καλώς τα παιδιά, καλώς τα... 13-0»! Το σερί διακόπηκε από το τρίποντο του Ντε Κολό και μπορεί οι Γάλλοι να ξόρκισαν την κατάρα, αλλά από την ελληνική Σκύλλα έπεσαν πάνω στην ισπανική Χάρυβδη, που τους κατάπιε αμάσητους στον προημιτελικό και τους έστειλε συστημένους στο Παρίσι, ενώ η Εθνική ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου...

Μας διάλεξαν, λέει, και τώρα οι Γάλλοι! Μμμμ, δεν θα το έλεγα, αν και μας συμφέρει αυτό το σημάδεμα, υπό την έννοια ότι η επιλογή των «τρικολόρ» ερμηνεύεται όντως κατά το δοκούν: στην πραγματικότητα οι Γάλλοι επέλεξαν να μην αντιμετωπίσουν την Ισπανία ή τη Λιθουανία στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ και πέφτουν πάνω στην ελληνική ομάδα, στην οποία παρέχουν ένα αχρείαστο κίνητρο. Το εννοώ αυτό, διότι δεν ήταν ανάγκη να μας διαλέξουν ή να μας θεωρούν του χεριού τους για να τονιστεί ακόμη περισσότερο η σημασία του προημιτελικού...

Α, για να μην το ξεχάσω: για τους Γάλλους αυτές οι προτιμήσεις (ή όπως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν) είναι ένα γαϊτανάκι με πονεμένες ιστορίες: στο περυσινό Μουντομπάσκετ, οι «τρικολόρ» δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν την Ελλάδα στη φάση των «16» και γι' αυτό επέλεξαν να ηττηθούν από τη Νέα Ζηλανδία, αλλά την πάτησαν μεγαλοπρεπώς: σε εκείνο το ματς τούς βόλευε μια ήττα με διαφορά μέχρι τους έντεκα πόντους, αλλά στα τελευταία δευτερόλεπτα τους παρέσυρε η... χάκα: έφαγαν ένα τετράποντο από τον Κερκ Πένι και ένα τρίποντο από τον Τόμας Αμπερκρόμπι, ηττήθηκαν με 82-70 και ενώ ήλπιζαν να παίξουν με τη Ρωσία (η οποία την ίδια στιγμή νικούσε στην αλησμόνητη παρωδία την Ελλάδα με 73-69) , έπεσαν πάνω στους οικοδεσπότες Τούρκους και χαιρέτισαν από νωρίς!

Κι εμείς πάντως δεν πήγαμε πίσω, καθότι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού στα πάτρια εδάφη, μια μέρα νωρίτερα...

Παρεμπιπτόντως η Ιστορία και η στατιστική δεν δικαιώνουν αυτές τις επιλογές και συνήθως οι ομάδες που πέφτουν στο συγκεκριμένο τριπάκι σπάνε τα μούτρα τους: το 1989 ο Άρης ηττήθηκε στο Μιλάνο για να μην παίξει στον ημιτελικό του φάιναλ φορ με τη Μακάμπι, το 2010 η Εθνική προτίμησε να χάσει από τη Ρωσία για να μην αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ, αλλά αποκλείσθηκε από την Ισπανία και πάει λέγοντας. Ασφαλώς κάποιες ομάδες δικαιώθηκαν με τη συνειδητή επιλογή μιας ήττας (που διάβολε, δεν σημαίνει κιόλας παραβίαση του fair play ή αθλητικό αμοραλισμό) αλλά αποτελούν τις εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Γενικώς (έχω την εντύπωση ότι) είναι κακό να πηγαίνεις κόντρα στο πεπρωμένο σου, ωστόσο αυτή η υπόθεση δεν μπορεί να εξαντληθεί σε λίγες γραμμές και δεν αποτελεί κιόλας το ζητούμενό μας.

Πριν από το τρίποντο του Ντε Κολό και ενώ το σύνθημα του Καραμανλή και του Ντ' Εστέν είχε παραφρασθεί σε «Ελλάδα-Γαλλία-Πελατεία» το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε είχε ως εξής: Τι δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του ο (γεννημένος στις 16 Αυγούστου του 1983) Ζήσης; Η απάντηση ήταν απλή: Ο Νίκος μέχρι τα 26 του δεν είχε δει ποτέ την Ελλάδα να χάνει από τη Γαλλία σε επίσημο ματς!

Μεσούντος και εκτυλισσόμενου του 13-0, οι «τρικολόρ» πέτυχαν τέσσερις νίκες επί της ελληνικής ομάδας και επειδή κατέστησαν κειμήλια μουσειακού χαρακτήρα, τις φύλαγαν στο Λούβρο! Επρόκειτο όμως για επιτυχίες σε φιλικά και άνευ ενδιαφέροντος ματς: 91-90 στις 31 Ιανουαρίου του 1988 στο Εβρέ, 70-67 στις 17 Ιουνίου 1993 στο Καστελνό (στους Μεσογειακούς Αγώνες, μεταξύ ομάδων ελπίδων), 76-73 στις 11 Ιουλίου του 1998 στη Βρέμη και 72-68 στις 12 Αυγούστου 20096 στη Ναντζίνγκ. Στον αντίποδα, από το 1983 έως και τις 15 Σεπτεμβρίου του 2009, η Ελλάδα σημείωσε 13 νίκες σε ισάριθμα επίσημα ματς, χώρια εκείνες των φιλικών!

Τους είχαμε για τα καλά, περί τούτου δεν χωρεί αμφιβολία: τώρα (είναι προφανές ότι) δεν τους έχουμε, αλλά μπάλα είναι και γυρίζει! Λίγο με τον κλεφτοπόλεμο και την πανουργία, λίγο εξαιτίας της δικής τους παραδοσιακής αφέλειας, λίγο με το (επίπλαστο) κίνητρο που μας προσέφεραν, λίγο το σύνδρομο που τους καταδιώκει, ε, ο Θεός μπορεί να ξαναποδειχθεί μέγας φιλέλλην!

Όλα αυτά που επισημαίνω δεν σημαίνουν ότι θεωρώ την Ελλάδα ανάξια να παίξει στα ίσια τους Γάλλους και να τους ρίξει νοκ άουτ. Απλώς με βάση την τρέχουσα εικόνα των δύο ομάδων, αυτοί είναι το φαβορί και η Εθνική κυνηγά μια υπέρβαση, η οποία ωστόσο βρίσκεται στο dna της. Κεντημένο, θαρρείς, μαζί με το εθνόσημο και τα νούμερα, στη φανέλα της...

ΥΓ. Έχει πολύ ψωμί αυτό το ζευγάρι, οπότε επιφυλάσσομαι για αύριο με τις πιο συναρπαστικές ιστορίες στα χρονικά των ελληνογαλλικών αναμετρήσεων...