Οχι δάκρυα για την Εθνική

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω αυτό το κείμενο με το ίδιο σλόγκαν που χρησιμοποίησα για το αυριανό μου σχόλιο στη Sportday. Δεν είναι άλλωστε δικό μου το σήμα κατατεθέν, αλλά του Γιάννη Αγγελάκα.

Σιγά μη κλάψω.
Σιγά μη φοβηθώ.

Δεν της ταιριάζουν δάκρυα αυτής της ομάδας, όσο οδυνηρή και αν ήταν η εξέλιξη του προημιτελικού με τη Γαλλία. Της ταιριάζει μόνο ένα μπράβο, επειδή πραγματοποίησε την υπέρβαση που υποσχέθηκε, φόρεσε για 30-32 λεπτά το καπέλο του αφεντικού απέναντι σε έναν αντίπαλο θεωρητικά ανώτερο και άγγιξε μία νίκη που θα ξάφνιαζε τους ανύποπτους και θα βούλωνε το στόμα όσων περίμεναν να τη λοιδορήσουν.

Λύγισε την τελευταία στιγμή, επειδή της έλειψε μία ηγετική φιγούρα ικανή να φωνάξει "εμπρός!" στους υπόλοιπους ή έστω ένα "μαύρο άλογο" που θα άλλαζε τις ισορροπίες. Ήμασταν έναν παίκτη μακριά από τη νίκη, έναν παίκτη μακριά από το μετάλλιο. Και χάσαμε μία χρυσή ευκαιρία για πρόκριση στα ημιτελικά ή ακόμα και στον τελικό του Ευρωμπάσκετ.

Ελπίζω ότι ο άχαρος αυριανός αγώνας, μεσημεριάτικα (3μμ) στο αχανές και προφανώς μισοάδειο γήπεδο-μέγαρο του Κάουνας, θα βρει την Εθνική μας ετοιμοπόλεμη στις επάλξεις και θα της προσφέρει το βραβείο της παρηγοριάς. Όχι τόσο για να της χρυσώσει το πικρό χάπι, όσο για να την κρατήσει σε τροχιά διακρίσεων και να διατηρήσει ανέπαφη την αλυσίδα που ξεκίνησε το 2003 στη Σουηδία. Του χρόνου συμπληρώνεται δεκαετία από το τελευταίο "νεκρό" καλοκαίρι.

Το δέλεαρ της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα κρατήσει την ομάδα συσπειρωμένη, θα προσφέρει κίνητρο και επιβράβευση στους παίκτες και τον προπονητή που έδωσαν την ψυχή τους στη Λιθουανία την ίδια ώρα που άλλοι έκαναν διακοπές και θα φέρει το ελληνικό μπάσκετ αντιμέτωπο με μία καινούρια πρόκληση, σε πείσμα των καιρών που θέλουν το στερέωμα να καταρρέει.

Δεν είναι δα τίποτε ομαδάρες αυτές που κέρδισαν ήδη το εισιτήριο για το Προολυμπιακό τουρνουά. Την Ευρώπη θα εκπροσωπήσουν επίσης στα προκριματικά για το Λονδίνο η Λιθουανία, η νικήτρια του σημερινού αγώνα Ελλάδας-Σερβίας και οι ηττημένες των δύο αποψινών ημιτελικών του Ευρωμπάσκετ (Ισπανία-FYROM και Γαλλία-Ρωσία). Από την αμερικανική ήπειρο θα παίξουν η Δομινικανή Δημοκρατία, το Πουέρτο Ρίκο και η Βενεζουέλα. Από την Αφρική, η Ανγκόλα και η Νιγηρία. Από την Ωκεανία, η Νέα Ζηλανδία. Και δύο ομάδες από την Ασία.

Ολη αυτή η παλιοπαρέα θα παλέψει για τρία εισιτήρια που οδηγούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πόσα μεγαθήρια βλέπετε εσείς;

Το πιο δύσκολο εμπόδιο για το Λονδίνο μπορεί να είναι ο αυριανός αγώνας με τη Σερβία...

Τεόντοσιτς; Κέσελι; Κρστιτς; Τέπιτς; Ιβκοβιτς; Σιγά μη φοβηθώ.

Ακόμα και αν πραγματοποιηθεί το απευκταίο σενάριο και αποσυρθεί η Εθνική μας για μία διετία από το διεθνές προσκήνιο, σιγά μη κλάψω. Εδώ δεν κλαίνε αυτοί που φταίνε!

Θα έκλαιγα αν ήμουν Λιθουανός και πάθαινα το χθεσινό χουνέρι από τους Σκοπιανούς.

Θα έκλαιγα αν ήμουν Τούρκος και έμενα εκτός 8άδας αν και δευτεραθλητής Κόσμου.

Θα έκλαιγα αν ήμουν Σέρβος και έχανα το τρένο των ημιτελικών αν και δευτεραθλητής Ευρώπης.

Θα έκλαιγα αν ήμουν Ιταλός και άφηνα ανεκμετάλλευτη την παρουσία του Μπαρνιάνι και των άλλων ΝΒΑ-ers.

Θα έκλαιγα αν ήμουν Σλοβένος, Γερμανός, Κροάτης, Μαυροβούνιος.

Εμείς οι Έλληνες παρουσιάσαμε στο Ευρωμπάσκετ μία ομάδα που θύμιζε Εθνική Ελπίδων και κατορθώσουμε να ανεβάσουμε τον πήχυ στο ίδιο σημείο με την πλήρη Εθνική Ανδρών του 2007 ή και του 2005. Τον ρίξαμε την ύστατη στιγμή, με τις φτέρνες.

Τον ρίξαμε, επειδή μας έλειψε ένα "κλικ".

Δύο ή τρία τριποντάκια, από οποιονδήποτε, για να ξεμπουκώσει η ομάδα και να πάρει ανάσες και κουράγιο.

Περισσότερη προσήλωση στο μαρκάρισμα του Μπατούμ στην δ' περίοδο.

Λίγη τύχη όταν ξεκίνησε το κρεσέντο του Πάρκερ απέναντι στον κουρασμένο Καλάθη.

Έναν παγκίτη ικανό να προσφέρει χείρα βοηθείας όπως έκαναν σε προηγούμενους αγώνες οι Βασιλειάδης, Παπανικολάου.

Έναν βασικό πρόθυμο να σηκώσει τη φλεγόμενη σκυτάλη, σε ρόλο Σπανούλη του 2009.

Πιο εύστοχο Ζήση. Καλύτερο Φώτση.

Δύο χαμένες βολές εδώ, μία απρόσεκτη άμυνα εκεί.

Ενα λαγό από το καπέλο του προπονητή.

Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, έκλεισε το σπίτι της Εθνικής μας η αδυναμία της στο μακρυνό σουτ. Είχαν δίκιο όσοι προοιώνιζαν ότι αυτό το στοιχείο θα έκρινε το παιχνίδι. Οι δικοί μας σούταραν "τούβλα" (3/21), ενώ οι Γάλλοι αξιοποίησαν τα λίγα που επιχείρησαν (5/9), αρχικά με τον Ντε Κολό και στο τέλος με τον Μπατούμ.

Έχουμε, όμως εμείς Μπατούμ; Έχουμε Ντε Κολό; Έχουμε μήπως Πάρκερ και δεν τον βλέπω;

Γι'αυτό σας λέω: σιγά μη κλάψω. Μία βαθιά υπόκλιση θα κάνω στην ομάδα για τη σημερινή της προσπάθεια. Και από αύριο θα έχω να θυμάμαι τη χαμένη ευκαιρία του Κάουνας, όπως θυμάμαι ακόμα με πόνο ψυχής τη χαμένη ευκαιρία της Στοκχόλμης. Τότε μάλιστα χάσαμε από αντίπαλο κατώτερο ή -στη "χειρότερη" περίπτωση- ισάξιο. Oχι από Πάρκερ και Μπατούμ, αλλά από Μπουλέρι, Γκαλάντα και Ραντούλοβιτς,