Αυτοί δεν ξέρουν. Εμείς ξέρουμε!

Ωστόσο, η αμέσως επόμενη σκέψη μου ήταν πως δεν είναι και τόσο μάγκας. Πως απλώς κάνει αυτό που έχει μάθει. Πως αυτή είναι η φιλοσοφία των προπονητών σε αυτές τις χώρες που ...δεν ξέρουν από μπάλα και περιμένουν να πάμε εμείς να τους μάθουμε. Πως δεν έχει βαριά μπρούλια ο Ρέντναπ, γιατί αν τα έχει βαριά αυτός, τότε τα έχουν βαριά όλοι οι προπονητές στην Αγγλία, οπότε γύρω από τα γήπεδα δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει κανείς από τα χαντάκια που θα άνοιγαν σέρνοντάς τα.

Τι έκανε ο Ρέντναπ; Αυτό που είχε προαναγγείλει. Έβαλε τα λεγόμενα «δεύτερα». Στα οποία συμπεριέλαβε και κάποια από τα ...«τρίτα». Δηλαδή, δίπλα σε έμπειρους παίκτες όπως οι Κουντιτσίνι, Παβλιουτσένκο, Τσορλούκα, έριξε στη μάχη και κάμποσα πιτσιρίκια από 18 εώς 21 χρονώ. Κι όχι ένα, δύο. Έξι και μαζί με τον πιο ψημένο (22 ετών!) Τζιοβάνι Ντος Σάντος, επτά!

Πού τους έβαλε να παίξουν; Σε αυτό που εμείς αποκαλούμε «καυτή έδρα» (και είναι), το οποίο για τους Άγγλους προπονητές είναι απλώς ...η έδρα του αντιπάλου.

Και σε τι ματς τους έβαλε; Σε εκτός έδρας ματς για την 1η αγωνιστική της Γιουρολίγκας κι όχι σε φιλικό ματσάκι ή σε αδιάφορο βαθμολογικά.

Και πότε; Από την αρχή! Όχι αλλαγή στο ενενηνταφεύγα, για να πάρουν τη συμμετοχή ή, απλώς, μυρουδιά μεγάλου αγώνα.

Τους έβαλε να παίξουν ο Ρέντναπ κι ό,τι γίνει. Χάσουν - κερδίσουν. Να παίξουν ήθελε. Να πάρουν την εμπειρία. Να τους «ψήσει». Θα πείτε, δεν τον ένοιαζε το αποτέλεσμα; Εδώ υπάρχουν δύο πιθανές απαντήσεις:

α) Τον ένοιαζε, αλλά τον νοιάζει περισσότερο η επόμενη μέρα. Να έχει παίκτες η ομάδα του και «αύριο». Να μπορεί να στηριχθεί σε «δικά του παιδιά» και να μην εξαρτάται μόνο από μεταγραφές κι από τα κέφια της διοίκησης ή τα λεφτά των ιδιοκτητών (πολύ περισσότερο τώρα που έρχεται το οικονομικό φερπλέη).
β) Τον ένοιαζε και πίστευε πως τα πιτσιρίκια μπορούν να πάρουν το αποτέλεσμα. Απλώς, πιστεύει τα πιτσιρίκια του, δηλαδή...

Διαλέγετε και παίρνετε, εγώ διαλέγω και τις δύο απαντήσεις.

Τι κάνουμε αντίστοιχα στην Ελλάδα, τα ξέρετε. Θεωρούμε τους παίκτες ταλέντα μέχρι τα 25, μέχρι δηλαδή να χάσουν το όποιο ταλέντο τους μένοντας μεταξύ πάγκου και εξέδρας περιμένοντας να τους έρθουν οι εμπειρίες στο σπίτι με ή μέηλ.

Ή μέηλ ή δεν μέηλ, δηλαδή και συνήθως ...δεν μέηλ.

Μέχρι να ...μέηλ και να αρχίσει να σκάβει χαντάκια ο μπάρμπα Χάρι με την πραμάτεια του, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...

Υ.Γ. Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν γνώριζα το αποτέλεσμα. Άλλωστε, μικρή σημασία έχει για το θέμα που πραγματεύομαι...