Είμαστε ακόμα ζωντανοί!

Ώρα απολογισμού λοιπόν για την Εθνική μας ομάδα, καθώς απομένει ένα παιχνίδι τυπικής διαδικασίας το Σάββατο για τις θέσεις 5-6 με τη Λιθουανία. Που καλύτερα είναι να το χαρούμε, να παίξουμε ελεύθερα και να χρησιμοποιηθούν και όλα τα παιδιά του πάγκου που αξίζουν, αφού για να είσαι ομάδα στα αποδυτήρια πρέπει να έχεις οικογενειακή εικόνα και κλίμα. Η Εθνική μας καθάρισε, για να ξεκινήσουμε από το ματς αυτό τους Σέρβους.

Ένα παιχνίδι πολύ πιο δύσκολο για μένα από αυτό με τη Γαλλία, καθώς εδώ είχαμε το άγχος του στόχου, της συμμετοχής στο προ-ολυμπιακό τουρνουά, ενώ στο παιχνίδι με τους Γάλλους και να χάναμε δεν άλλαζε κάτι ούτε χάναμε κάποιον στόχο. Συνεπώς η αναμέτρηση ήταν κρισιμότατη, οι Σέρβοι κάθε άλλο παρά αδιάφοροι ήταν, καθώς αυτοί και αν έχουν κριτική που χάνουν μια χρονιά και απέτυχαν πλήρως στη Λιθουανία, αφού ξεκίνησαν για μετάλλιο και είχαν και δρόμο στρωμένο για τελικό!

Και η Εθνική μας παρά ταύτα, παρά την απειρία της σε ατομικό επίπεδο, παρουσιάστηκε σαν ομάδα με εμπειρία ατομική και ομαδική και με ψυχολογία της βαριάς φανέλας και αυτό πιστώνεται στον Ζούρο και στους συνεργάτες του. Επίσης πιστώνεται ότι άφησε (κάτι που θέλαμε για κάποια διαστήματα με τη Γαλλία επίσης να γίνει) πιο ελεύθερους επιθετικά τους παίκτες (δεν περίμεναν να γυρίζει συνέχεια η μπάλα για να σουτάρουν και έψαχναν τον ανοιχτό διάδρομο σαν πρώτη σκέψη) και έτσι κάναμε το ιδανικό ξεκίνημα. Εντάξει, η Σερβία είχε μικροαπουσίες στην περιφέρεια που δημιούργησαν πρόβλημα στον Τεόντοσιτς με την υπερφόρτωση, είχε έναν Ίβκοβιτς θεατή παραδόξως στον πάγκο, είχε μια ομάδα χωρίς ψυχή και ενέργεια, αλλά όλα αυτά δεν λένε κάτι. Και δεν λένε γιατί εμείς παίζαμε με τα... δεύτερα και αν μιλάγαμε ρεαλιστικά προ του τζάμπολ ή πολύ περισσότερο προ του τουρνουά, θα κάναμε λόγο για γκραν φαβορί Σερβία και ότι θα είναι επιτυχία να την κοντράρουμε απλά!

Και όμως η ελληνική ομάδα έκανε πλάκα στους Σέρβους και απλά λογικά έπεσε στο τέλος η διαφορά, αφού ήταν παρά φύσιν, με την ομάδα μας να κάνει στο δεύτερο της κρισιμότερο παιχνίδι της στο Ευρωμπάσκετ, την καλύτερή της επιθετικά παρουσία. Και αυτό που μου άρεσε επίσης είναι ότι είδα τον Ζούρο να... ουρλιάζει και να χτυπιέται στον πάγκο και στο +20! Πολύ σωστός γιατί ποτέ δεν ξέρεις την έκβαση ενός αγώνα πώς θα εξελιχθεί και επίσης πάντα πρέπει να είσαι –στη σωστή του έκταση– τελειομανής.

*Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ*

Η Εθνική μας ομάδα ξεκίνησε με μετρημένες φιλοδοξίες, με πολλά νέα πρόσωπα και νέο προπονητή. Με την αποχώρηση ακόμα δύο βασικών στελεχών (Σπανούλης-Σχορτσιανίτης) που ήταν στο πρώτο στάδιο της προετοιμασίας και σαν συνέχεια μεγάλων αποχωρήσεων (Διαμαντίδης και νωρίτερα Παπαλουκάς), το κλίμα βάρυνε και ο στόχος εστιάστηκε στην παρουσία μας στην οκτάδα και σαν υπέρβαση το προ-ολυμπιακό τουρνουά. Ορθή προσέγγιση, η οποία ήρθε σε συνδυασμό και με τις εξαιρετικές διασταυρώσεις μας. Βεβαίως είχαμε πονηρό όμιλο, όπου εύκολα θα μπορούσες να πάθεις ζημιά (πάθαμε μία με τα Σκόπια) και στη συνέχεια έναν άνετο και ας μπήκαμε κουβαλώντας την ήττα από τους άσπονδους φίλους μας.

Η αλήθεια και σαφώς, αν και είδαμε πάρα πολλά σε αυτή τη διοργάνωση, είναι ότι δύσκολα η Εθνική μας θα είχε πετύχει όσα πέτυχε αν ήταν στον πρώτο όμιλο του Βίλνιους για παράδειγμα. Το επίπεδο εκεί ήταν υψηλότερο και επιχειρήματα του τύπου «να, έφτασαν δύο ομάδες από τους δικούς μας ομίλους στην τετράδα», θυμίζουν επίπεδο καφενείου. Που όποτε θέλουμε χρησιμοποιούμε μια έκπληξη που έγινε αλλού για να αναδείξουμε την αξία μας, ή για να δείξουμε αν αποτύχαμε, ότι να, αποτυγχάνουν όλοι οι μεγάλοι!

Γι’ αυτό και όπως λέγαμε πριν από το τζάμπολ αυτή η ομάδα βάσει κλήρωσης πήγαινε φουλ για οκτάδα και με ένα μεγάλο ματς αγκάλιαζε μέσω Πουέρτο Ρίκο μάλλον και προ-ολυμπιακού την Ολυμπιάδα και το Λονδίνο. Μετά το Βίλνιους, για να επιστρέψουμε στη ροή μας, ήρθε το Κάουνας. Εκεί που η ομάδα έχασε παλεύοντας μέχρι τέλους με τη Γαλλία και νίκησε τη Σερβία. Ομάδες σαφώς καλύτερες...

*Κατόπιν όλης αυτής της πορείας η ομάδα είναι απόλυτα πετυχημένη. Μπορεί να ευνοήθηκε από την συγκρότηση των ομίλων, αλλά δεν παρέλειψε να κερδίσει πονηρά παιχνίδια, κρίσιμα παιχνίδια και να κάνει και νίκη με σαφώς μεγαλύτερη αντίπαλο λόγω ρόστερ (Σερβία). Και να είναι σε όλα ανταγωνιστική και σοβαρή, καθώς ακόμα και με τα Σκόπια το σκορ άνοιξε στο τέλος. Και φυσικά όπως λέγαμε, θα ήταν πετυχημένη ακόμα και 20 πόντους να έτρωγε από τη Γαλλία και τη Σερβία. Και θα ήταν πετυχημένη γιατί είχε σημείο αναφοράς. Γιατί δούλεψαν και σωστά μάλιστα όλοι.

Πάνω από όλα είναι πετυχημένη γιατί κατέβηκε με τα... δεύτερα και όμως έφτιαξε χημεία και κλίμα άμεσα. Και αυτό είναι κυρίως δουλειά του προπονητή. Με τη λογική του μετρίου ως ατάλαντου ρόστερ (πλην εξαιρέσεων ασφαλώς) και σε συνδυασμό με τους ενισχυμένους σε βαθμό πληρότητας αντιπάλων, η επιτυχία μας καθίσταται ακόμα μεγαλύτερη. Και μην ξεχνάμε ότι μια ομάδα καινούργια εντελώς ουσιαστικά εύκολα θα μπορούσε να είναι... σκορποχώρι και χωρίς αρχή και τέλος, όπως η Κροατία και η Σλοβενία. Όπως δεν ξεχνάμε ότι νικήσαμε με τα «δεύτερά» μας παραδοσιακές δυνάμεις, οι οποίες και στην κακή τους παρουσία και μέρα δεν παύουν να είναι σχολές και να έχουν παίκτες με τεράστια προσωπικότητα.

Με όλα αυτά είναι σαφέστατο αυτό που λέμε και δεν άλλαξε ότι η ομάδα από την αρχή και παρά την ήττα από τα Σκόπια δουλεύει σωστά αλλά και ότι έχει ταβάνι. Θα πει κανείς «μα νίκησε τη Σερβία». Δεν ξέρουμε αν θα νικούσαμε π.χ. σε ένα χιαστί τους Σέρβους, χωρίς αυτό για τους λόγους που προαναφέραμε να μειώνει τη νίκη μας, αλλά πάντα ένα τελευταίο ματς έχει ιδιαιτερότητες. Πολλοί βάζοντας μια τελεία στο θέμα θα γκρινιάξουν ότι γκρινιάζω επειδή πάντα βρίσκουμε κάτι να λέμε. Θα υπενθυμίσω ότι βρίσκουμε πάντα να λέμε κάτι και στις ήττες, κάτι καλό εκεί.

Εχθρός του καλού το καλύτερο και στόχος η καθημερινή βελτίωση και με τη λογική αυτή ποτέ δεν εφησυχάζεις και ψάχνεσαι - και όποιος κατάλαβε κατάλαβε! Εξ ου άλλωστε και το «Είμαστε ακόμα ζωντανοί!», όταν η ομάδα ακροβάτησε λόγω αποχωρήσεων για μερικούς μήνες μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας...

*Αυτή η ομάδα ήταν ομάδα με τη σημασία της λέξεως. Δουλεμένη, συνεπής, σοβαρή, πειθαρχημένη. Διαβασμένη στο 90% των αγώνων, το οποίο σημαίνει ότι πέραν του Ζούρου παίρνει εξαίρετο βαθμό και το υπόλοιπο επιτελείο του (Πρίφτης, Μανωλόπουλος κλπ). Παρά την απουσία του Σχορτσιανίτη βρήκε λύσεις σε ένα χρόνιο πρόβλημα, το ριμπάουντ, μέσα από ομαδική δουλειά.

Η ψυχολογία της –και αυτό είναι βασικά έργο προπονητή– ήταν καλύτερη από ό,τι περίμενε και ο πιο αισιόδοξος. Αν και άπειρη, μπήκε σαν την... Μπαρτσελόνα στα πιο κρίσιμα ματς με Κροατία και Σερβία και αντέδρασε σωστά μετά το κάζο με τα Σκόπια. Είχε χημεία τέλεια, πάθος, έκανε λίγα λάθη και αντιδρούσε σωστά σε δύσκολες καταστάσεις. Και φυσικά είχε σήμα κατατεθέν την άμυνα, αφού από εκεί ξεκινούν όλα ειδικά όταν δεν έχεις και πολύ ταλέντο.

Δεν είχαμε βέβαια σκορ και τρίποντο. Άλυτο το πρόβλημα στη ζώνη και στα δέκα παιχνίδια· σε δύο μόλις πετύχαμε πάνω από έξι τρίποντα και περάσαμε το 35%! Προσπαθήσαμε βεβαίως ορθόδοξα να σπάσουμε τη ζώνη, αλλά δεν... Και «δεν», γιατί δεν έχουμε πολύ ταλέντο σε βάθος. Και έλειπε ο μεγάλος ηγέτης, ο παίκτης που θα το πάρει προσωπικά.

Αυτή η ομάδα με τον Σπανούλη λόγου χάρη μόνο, θα ήταν +30%. Και με τον Περπέρογλου ακόμα που δεν λογίζεται στα βαριά ονόματα, θα είχε δυο-τρία τριποντάκια. Κατόπιν τουρνουά μπορούσαν να είχαν γίνει κάποιες άλλες αλλαγές στο ρόστερ στη δωδεκάδα. Π.χ. ο Βουγιούκας που πάντως δεν πήγε στα τελικά, ίσως ταίριαζε περισσότερα έχοντας μάθει να παίζει πεντάλεπτα και με μεγαλύτερη σαφώς επιθετική έφεση από τον δυναμικό Μαυροειδή. Ο Πατ Καλάθης ίσως χωρούσε στη θέση ενός πλέι μέικερ (αφού μπορούσε να κατεβαίνει ο Ζήσης, επομένως πάλι τρεις είχαμε) για το μακρινό σουτ. Πάντως ο Ζούρος βασικά εδώ προτίμησε τον Μπράμο αντί του Πατ και δικαιώθηκε. Ίσως δεν σκέφτηκε την αλχημεία εκείνη τη στιγμή, να πάρει και τους δύο.

Και ίσως μπορούσαμε να έχουμε έναν άλλο πλέι μεικερ πιο έμπειρο ή πιο οργανωτικό. Η δημιουργία και το τρίποντο ήταν ένα θέμα και η ομάδα έμενε σε χαμηλά σκορ και δεν μπόρεσε να φτάσει –με εξαίρεση το ματς με τους Σέρβους– στους 70π. Και έχασε από την επίθεση δύο ματς, με Σκόπια και Γαλλία. Όπως έγραψα, μπορούσαμε να ρισκάρουμε λίγο παραπάνω με τους Γάλλους

*Ο ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ*

Ζούρος: Σαφώς παίρνει υψηλότατο βαθμό. Άλλος προπονητής νέος και σχετικά άπειρος σε τόσο υψηλό επίπεδο και ειδικές συνθήκες, θα μπορούσε να τα έχει κάνει... σαλάτα. Κατάφερε να δώσει στην ομάδα ομαδικό πνεύμα. Να εμπνεύσει την ψυχολογία της σε ΟΛΑ τα παιχνίδια πριν από το τζάμπολ, κάτι που δεν είχαν πετύχει πολύ μεγαλύτερα ονόματα. Θα πει κανείς δεν είχε το άγχος η ομάδα. Σύμφωνοι, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα δεδομένα. Ο Ζούρος δούλεψε πολύ και παίρνει άριστα στο αμυντικό κομμάτι. Στο κοουτσάρισμα έκανε λάθη, αλλά σαφώς λάθη κάνει ο κάθε κόουτς - ακόμα και ο Ομπράντοβιτς.

Τα λάθη ήταν λίγα για τόσο μεγάλη σε διάρκεια και επίπεδο διοργάνωσης. Αυτό που δεν έκανε ο Έλληνας τεχνικός ήταν να ρισκάρει περισσότερο με κάποια τρικ στην επίθεση, ειδικά όπως ανέλυσα τον λόγο με τη Γαλλία. Γιατί προσαρμόστηκε και στο σχήμα με τον Ζήση και στο «1» και τον Βασιλειάδη στο «2» μαζί με Φώτση σχετικά γρήγορα. Θα μπορούσε να πει κανείς όπως είπαμε και πριν για την δωδεκάδα, αλλά οι ενστάσεις δεν είναι τόσο σοβαρές. Επίσης σε κάποια ματς άργησε τις αλλαγές, αλλά αυτά συμβαίνουν σε κάθε αγώνα σε πολλούς. Και δεν έβαλε στα τρίποντα ειδικά plays για τον Φώτση και καταμερισμό των σουτ σχεδόν αποκλειστικά σε συγκεκριμένους παίκτες. Ίσως πάντως εδώ, για να μην τους χαλάσει την ψυχολογία. Αν ξεπεράσει και αυτό το σκόπελο ο Ζούρος, μπαίνει στην α' κατηγορία προπονητικά δίπλα σε μεγαθήρια ύστερα από δυο-τρία χρόνια και αυτή είναι η πρόκλησή του.

Όχι δουλειές τύπου Ζαλγκίρις δηλαδή, αλλά πρώτης γραμμής. Και επίσης θα διαφωνήσω ότι χάσαμε από την άμυνα με Σκόπια και Γαλλία. Δεν μπορεί, κόουτς, να ψάχνουμε το τέλειο σε κάθε αγώνα, παιχνίδι είναι. Άρα δεν μπορεί να λέμε ότι θα τρώγαμε 55 πόντους! Ας βάζαμε 70 λέω εγώ... Συνολικά λοιπόν απόλυτα επιτυχημένος και δίνοντας απαντήσεις με τη δουλειά του, αλλά η βελτίωση πάντα έχει περιθώρια και μεγάλα μάλιστα.

Ζήσης: Άκουσε πολλά. Άδικα όμως. Ο Ζήσης είναι παρών μια δεκαετία και αυτό δεν το ξεχνάμε. Δεν έκανε μεγάλο τουρνουά επιθετικά, γιατί πολύ απλά κάποιοι τον βάφτισαν ηγέτη-σκόρερ, κάτι που έχει να το κάνει από τα παιδικοεφηβικά του χρόνια! Πάντως στην ψυχολογία και στην ηρεμία της ομάδας ειδικά μετά το ματς με τα Σκόπια, όπου σταμάτησε να σκέφτεται ότι πρέπει να βάζει... γκολ και που κατέβηκε και στο «1», είχε πολύ καλή εικόνα και ας έχασε τα σουτ. Ήταν σωστά τα σουτ. Ο Ζήσης είναι χρυσός ρολίστας και συμπληρώνει ιδανικά κάθε ηγέτη και σκόρερ στην περιφέρεια κλείνοντας πολλές τρύπες.

Καλάθης: Σε ανοδική πορεία. Χωρίς τον Διαμαντίδη δίπλα του δεν ήταν εξολοθρευτής και δεν είχε καθαρό μυαλό πάντα, αλλά παιχνίδι με το παιχνίδι κέρδιζε μπόνους και έβλεπε καθαρότερα. Πηγαίνει για μεγάλα ψάρια και στην Εθνική στο μέλλον, καθώς είναι ορατή η καθημερινή του βελτίωση πλέον και μπορεί να αποτελέσει τον διάδοχο του Παπαλουκά ως έναν βαθμό.

Ξανθόπουλος: Και μόνο που τον φωνάξανε από το γαμήλιο ταξίδι του και ήρθε, όταν άλλοι την έκαναν με ελαφριά πηδηματάκια, μας κάνει να τον συμπαθούμε και να μην το ξεχνάμε! Μαχητής, τα έδωσε όλα, επιθετικά δεν υπήρχε, αλλά αυτός είναι ο Ξανθόπουλος. Δεν μπορεί στα 27 του να μάθει να σουτάρει! Τα έδινε όλα στο παρκέ και μας αρκεί.

Σλούκας: Παροπλίστηκε μετά τα πρώτα ματς αλλά όχι άδικα. Νεαρό παιδί, μπήκε στα βαθιά ελλείψει των πρωτοκλασάτων, αλλά δεν πρέπει να παραπονιέται και ούτε και να απογοητεύεται. Έχει μέλλον, αρκεί να δουλέψει σκληρά και σωστά. Και να μάθει να παίζει με το μυαλό πριν από το σώμα, όπως κάνει ο Ζήσης σε αυτό το κομμάτι τέλεια.

Βασιλειάδης: Ξεκίνησε άσχημα, βρήκε χέρι, ψυχολογία και τον... Βασιλειάδη στην α' φάση και λίγο στο Βίλνιους και χάθηκε στο Κάουνας. Υπάρχει εξήγηση. Ο Βασιλειάδης, ως κλασικός σκόρερ, θέλει μπάλες. Δύσκολα θα βρει χέρι αν δεν παίζει πεντάλεπτα συνεχόμενα και δύσκολα θα παίξει στο «3». Είναι ο παίκτης για τον οποίο θυσιάζεις κάποια πράματα στην άμυνα, ώστε να ρισκάρεις να αλλάξεις ρυθμό και επιθετική ισχύ, όπως έγινε με Μαυροβούνιο και Κροατία. Και όπως δηλαδή παίζει στο Μπιλμπάο.

Μπράμος: Η μεγάλη έκπληξη. Απορήσαμε με την κλήση του και την δωδεκάδα, αλλά ο Ζούρος δικαιώθηκε. Βέβαια κάποιοι τον βάφτισαν και σκόρερ ξαφνικά ενώ δεν ήταν ποτέ, ακόμα τουλάχιστον! Θέλει πολλή δουλειά στο σουτ, αλλά στην άμυνα πήρε 10 και μαζί με τον Φώτση έκοβαν και έραβαν (οι περισσότεροι αιφνιδιασμοί από την άμυνά τους ξεκίνησαν) χωρίς να τους παίρνουν χαμπάρι οι περισσότεροι. Απαραίτητο εργαλείο.

Παπανικολάου: Πιτσιρικάς και με μέλλον. Κάποιοι παρεξηγιούνται που τον κρίνω για το σουτ. Αν θέλει να γίνει μεγάλος παίκτης και να δικαιολογήσει το ταλέντο του και να μη γίνει... Πρίντεζης που έμεινε στάσιμος, κάθε μέρα 1.000 σουτ και ντρίμπλα. Δεν υπάρχει τριάρι σύγχρονο χωρίς να σουτάρει και να μην ντριμπλάρει καλά. Δεν υπάρχει σύγχρονο τριάρι που να μην παίζει πρώτα στο «2» και μετά στο «4». Στην άμυνα παίρνει 10, ήταν ο τρίτος καλός μας αμυντικός και τα έδωσε όλα και είναι μάγκας. Και μεγάλος μαχητής. Σαφώς έχει θέση με το σπαθί του, αλλά σαφώς στο χέρι του είναι να ολοκληρωθεί.

Καϊμακόγλου: Παίκτης ρολίστας που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ήταν εδώ. Πάντως είναι από τα παιδιά που δεν έχουν μεγάλο ταλέντο, αλλά έχουν καρδιά και μυαλό και παίζει και στο «3» και στο «4», είναι μαχητής και δεν μιλάει και δεν γκρινιάζει... Και φυσικά πανέξυπνος στο παιχνίδι του, με κορυφαίο αυτό απέναντι στη Γαλλία. Χρήσιμος ρολίστας, δεν θα σου κάνει τη διαφορά, αλλά ένα ακόμα πολύτιμο εργαλείο.

Φώτσης: Δεν έχω εγώ λόγια να πω... Παρών πάντα εδώ και δέκα χρόνια στο κάλεσμα με εξαίρεση τον τραυματισμό του το 2007, ήταν ο επιθετικός ηγέτης όσο μπορούσε, γιατί δεν είναι και... κοντός, της ομάδας. Στους πρώτους σκόρερ, ο καλύτερος μακρινός σουτέρ με εξαιρετικά ποσοστά, εγγύηση στο ριμπάουντ και καλύτερος για μένα αμυντικός της ομάδας, κλείνοντας όλες τις τρύπες ακόμα και συμπαικτών του στην φροντ λάιν! Απίστευτη ωριμότητα και αποτελεσματικότητα και ας μην τα είχε όλα έτοιμα όπως στον ΠΑΟ επιθετικά!

Μπουρούσης: Έδωσε τις δικές του απαντήσεις. Ακούστηκε μέχρι και ότι είχε πρόβλημα με τον Ζούρο (!,) αν και ποτέ δεν μάθαμε πως προέκυψε αυτό. Μάλλον επειδή είναι πάντα ο Μπουρούσης που εκφράζεται και κάνει γκριμάτσες, κάποιοι θα νόμιζαν ότι έβρισε τον Έλληνα προπονητή! Ο Μπουρούσης που σημειωτέον είναι πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ της ομάδας, αλλά το σημαντικό είναι ότι τα μεγάλα ματς τα έκανε με τους δυσκολότερους αντιπάλους και σαν ομάδα και ατομικά, δηλαδή με Σερβία και Γαλλία! Σαφώς ήθελε να αποδείξει κάτι και σε Ίβκοβιτς και σε Κρστιτς, αλλά και απάντησε σε όσους τον επέκριναν για μια ομιλία του. Αυτός ο Μπουρούσης είναι που θέλει η εθνική ομάδα, ο σοβαρός Μπουρούσης που κάνει τη διαφορά, αφού έπαιξε μέχρι και με πλάτη εδώ και είναι το μοντέρνο «πεντάρι». Πρέπει να αποκτήσει διάρκεια όμως και να έχει πάντα κίνητρο.

Κουφός: Ευχαριστημένοι και από τον Κουφό, ο οποίος αποδείχθηκε πολύτιμος δίνοντας σκορ σε πολλές αναμετρήσεις. Ο σοβαρός Κουφός που οι Αμερικανοί τού χάλασαν τον επιθετικό του οίστρο για να του βάλουν όγκο, αλλά μάλλον κατάλαβαν το λάθος τους, πλέον έχασε κιλά και ξαναβρίσκει τις κινήσεις του. Σύμφωνοι, έχασε φάσεις στην άμυνα και λόγω του ότι προσαρμόζεται από το ΝΒΑ πιο αργά εδώ, αλλά ρολίστα των 8π. και 4ρ σε 15' μ.ό. δεν βρίσκεις εύκολα. Και σε λίγο δεν θα είναι απλώς ρολίστας. Πάνω που τον χάναμε και αυτός τον εαυτό του, ο ίδιος ξαναβρίσκει το καλό του πρόσωπο και εμείς σέντερ που θα παίζει και στο «4» για μια δεκαετία!

Μαυροειδής: Κέρδισε μέσω των φιλικών τη συμμετοχή του στη δωδεκάδα και το χάρηκε. Σοβαρό και μορφωμένο παιδί, τα έδωσε όλα στο παρκέ στην άμυνα κυρίως και πάλεψε με τα θηρία. Αυτός ήταν ο ρόλος του και ανταποκρίθηκε όταν χρειάστηκε. Σαφέστατα είναι παίκτης ιδανικών συνθηκών και ρόλων, αλλά ξέρεις ότι θα παίξει πάντα σύμφωνα με την αξία του.

*ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ*

Η ομάδα αυτή με έναν Σπανούλη θα ήταν όπως είπαμε +30% λόγω του παίκτη ηγέτη στα κρισιμα σημεία, του παίκτη με την καλή διείσδυση και που με τις βοήθειες πάνω του θα βελτιώναμε και το τρίποντό μας. Αν γυρίσει και ο Περπέρογλου δένει και το «3», έχοντας καλύτερο από εκεί σουτ. Αυτοί λογικά λογίζονται και μας ενισχύουν σημαντικά. Για τους υπόλοιπους δεν ξέρουμε και δεν λέμε τώρα κάτι. Η ομάδα πάντως έχει βάση. Αν προσθέσει και λίγη ποιότητα ακόμα και ειδικά σε συγκεκριμένες θέσεις, όπου είχαμε και τις απώλειες, θα μπορεί να είναι στην ελίτ και πάλι και στην τετράδα. Καλό που με το προ-ολυμπιακό τα παιδιά θα είναι πάλι μαζί και θα έχουν την ευκαιρία να δουλέψουν με περισσότερη όρεξη το επόμενο καλοκαίρι.

*Ο ΚΟΣΜΟΣ*

Μην ξεχάσουμε και τους ηρωικούς φίλους της Επίσημης Αγαπημένης, πελαργούς και μη. Καμία πενηνταριά άτομα, που τόσες μέρες και σε μακρινό ταξίδι, έδωσαν το «παρών» και η Εθνική μας δεν αισθάνθηκε ούτε αυτή τη φορά μόνη και ας ήμασταν λιγότεροι από ποτέ! Ο κόσμος που φόρεσε τη Γαλανόλευκη και έφυγε απόλυτα ικανοποιημένος, αφού έχοντας μιλήσει με τους περισσότερους διαπίστωσα ότι ξέρουν πολύ μπάσκετ και μόνο στα σύννεφα δεν πετούσαν...