Tο χελιδόνι

Μας έχουν κλέψει τις στιγμές.
Μας τις έχουν λιώσει, όπως ο καθένας μπορεί να λιώσει ένα σπυρί βρασμένο ρύζι με το δάκτυλό του.
Χθες που ήταν Σάββατο, επέστρεψα σπίτι μου ύστερα από έναν γάμο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση που οι δρόμοι ήταν άδειοι. Ένα τόσο ζεστό σαββατόβραδο και οι δρόμοι ήταν άδειοι.
Έλλειψη χρημάτων;
Ε, ναι.
Έλλειψη διάθεσης;
Μα φυσικά.
Αυτό το τελευταίο με απασχολεί πιο πολύ από όλα.
Στα παπάρια μου που ο Παπανδρέου δεν πήγε στις ΗΠΑ. Επίσης το ίδιο πολύ που ο Σαμαράς είναι σήμερα σε όποιο κανάλι κι αν ανοίξεις. Φυσικά στα παπάρια μου που ο Καραμανλής αποθεώθηκε στη Θεσσαλονίκη, που ο Τσίπρας στην ηλικία του μιλάει λες και έφαγε οδοντογλυφίδες, που ο Καρατζαφέρης νομίζει ότι είναι συγγραφέας επιθεωρήσεων γ' διαλογής και που η Αλέκα είναι βέβαιη ότι ζούμε στο 1980…
Με απασχολεί που ο κόσμος ζει τη δική του μελαγχολία.
Οι ψυχολογοι το λένε «κρίση πανικού».
Γιατί;
Επειδή μας έχουν κλέψει τις στιγμές.
Καλώς ή κακώς είμαστε ένας λαός που η στιγμή μπορεί να τον απογειώσει και να κάνουμε θαύματα ή μπορεί να μας ενταφιάσει και να μην αντιδρούμε ούτε στα πλέον βασικά.
Τι να το κάνω εγώ αν (λέμε και καμιά αηδία να περάσει η ώρα) ξεπληρώσουμε το χρέος και η νέα γενιά δεν έχει πια τη διάθεση να ξεδώσει, να κάνει πλάκες, να είναι λίγο κουκουρούκου, να βλέπει τη ζωή αισιόδοξα.
Μας κατηγορούν οι ξένοι ότι δεν είμαστε προγραμματισμένοι, ότι δεν μπορούμε να φέρουμε εις πέρας ένα (τιιιιι;) project κλπ και ξεχνούν ότι αυτή εδώ η χώρα είναι παλαιότερη αυτης της ηπείρου, επειδή ΑΚΡΙΒΩΣ ποτέ δεν έδωσε σημασία σε όλα αυτά που μας προσάπτουν.
Ο κάθε λαός έχει τα χαρακτηριστικά του. Τις μπαταρίες που κινούν τη μηχανή του. Εμείς από την εποχή του Ομήρου θέλαμε μια τόσο δα στιγμούλα για να αλλάξουμε τον κόσμο. Ο Τρωικός Πόλεμος έγινε γιατί κάποιος πήρε την γκόμενα ενός δικού μας. Ο Οδυσσέας πέρασε των παθών του τον τάραχο για να βεβαιωθεί ότι η δική του γκόμενα ήταν πιστή.
Έρχονται από όλα τα μέρη της Γης να δουν παραστάσεις στην Επίδαυρο και τους πέφτει το νεφρό ανάποδα, καθώς κάθονται στις πλέον μη αναπαυτικές κερκίδες της υφηλίου και ούτε ένας δεν σκέφτεται ότι οι αρχαίοι ημών τις έφτιαξαν έτσι για να… ξαπλώνουν με τα κρασιά τους και τα φρούτα τους, για να απολαύσουν τη διασκέδαση. Και μέσα από τη διασκέδαση να μάθουν, να προβληματιστούν.
Εμείς έχουμε τον Αριστοφάνη και εκείνοι έχουν τον Γκαίτε και τον Σαίξπηρ. Μεγάλοι, δεν λέω, αλλά πολλή μαυρίλα βρε παιδί μου. Και εμείς όταν γουστάραμε μαυρίλα για να δώσουμε ένταση στο πολύχρωμό μας, βάζαμε έναν Αισχύλο και ερχόμασταν στα ίσα μας. Και ο τύπος έτρωγε τα παιδιά του, επειδή η γυναίκα του η Ήρα ήταν ζηλιάρα ή η μάνα σκότωνε τα παιδιά της… γιατί; Μα λόγω έρωτα.
Αν νομίζετε (που είμαι σίγουρος ότι δεν το νομίζετε) ότι αυτά δεν περνάνε από γενιά σε γενιά, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος.
Οι Βορειοευρωπαίοι πίνουν για να γίνουν λιώμα.
Εμείς πίνουμε γιατί πίνει η παρέα ή επειδή μια μινόρε νότα μάς έφτιαξε· ε, τώρα αν τύχει και γίνουμε λιώμα δεν τρέχει τίποτα.
Εμείς είμαστε του μινόρε και αυτοί του ματζόρε.
Το ματζόρε θέλει μια συναυλία για να το εισπράξεις….
Το μινόρε θέλει μια τόσο δα νότα για να σε κάνει να πιάσεις το χέρι του/της διπλανού/ής σου, να κάνεις πρόταση γάμου χωρίς να το πολυσκεφτείς, να χοροπηδήξει η ψυχή σου…
Πού ήταν λοιπόν χθες σαββατόβραδο τα παιδιά μας;
Κλεισμένα σπίτι; Τρυπιόντουσαν; Ή είχαν το κεφάλι ανάμεσα στις παλάμες τους;
Απευθύνομαι στους επιχειρηματίες:
Αλήθεια, δεν έχετε προσέξει πόσο δημιουργικοί είναι οι υπάλληλοί σας όταν είναι χαρούμενοι; Είτε επειδή έχει κερδίσει η ομάδα τους είτε επειδή τους κάθισε η γκόμενα που κυνηγάνε, είτε επειδή το παιδί τους μπήκε στο πανεπιστήμιο είτε επειδή τους περιμένει ένα ωραίο στιφάδο σπίτι;
Προσπαθώ να πω ότι μια μικρή στιγμή μπορεί να μας κάνει να γίνουμε αυτό που όλοι προσδοκάνε από μας. Όμως χρειαζόμαστε αυτή τη μικρή γαμημένη στιγμή.
Δεν επιβιώνουν όλα τα πουλιά στο κλουβί.
Ένα καναρινάκι θα κελαηδάει στο κλουβί (αν και είμαι εντελώς αντίθετος με τα κλουβιά και τις γυάλες). Για βάλε όμως ένα χελιδόνι να δούμε τι θα γίνει…
Οι δρόμοι το σαββατόβραδο ήταν άδειοι.
Κάποια χελιδόνια είναι στο κλουβί.

Μάνος Αντώναρος

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ:
Όταν τα νέα παιδιά έχουν τις στιγμές τους, τότε ο απόηχος φτάνει και στους μεγαλύτερους. Είναι η τροφή για μας τους μεγαλύτερους… Αλλιώς είμαστε αδηφάγα όντα που νοιαζόμαστε μόνο για την πάρτη μας. Πάρτε ένα ποδοσφαιρικό παράδειγμα:
Στέφανος Καπίνο και Κώστας Μήτρογλου. Δύο νέα παιδιά.
Ο ένας ένιωσε στα 17 του τη στιγμή να φορέσει τη φανέλα του τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού σε επίσημο αγώνα και ο άλλος αποδεικνύεται τρομερός στράικερ όπου και να παίζει. Δεν είναι ίδιες ιστορίες, αλλά είναι το ίδιο σημαντικές για αυτούς. Όχι τόσο για μας, αλλά για αυτούς τους ίδιους.
Δυο νέα παιδιά έχουν τις στιγμές τους.
Φορέστε για ένα δευτερόλεπτο τα παπούτσια τους για να καταλάβετε τι εννοώ. «Κλέψτε» λίγο από το χαμόγελο που απέκτησαν. Όλα τα παιδιά του κόσμου δικαιούνται τις δικές τους στιγμές. Και εμείς που βλέπουμε τη ζωή πιο ρεαλιστικά, πιο ωμά, οφείλουμε να τα βοηθήσουμε να τις έχουν!
Καλή Κυριακή!

ΥΓ. Η γελοιογραφία είναι από το αρχείο του πατέρα μου με τίτλο «Ποδοσφαιρικά»