Τα πιστόνια της καρδιάς του πρωταθλητή...

Δηλαδή, πόσο μεγάλες ομάδες έχουν, με πόσους παλμούς βαράει η «καρδιά του πρωταθλητή», πόσα κιλά ζυγίζει η «βαριά φανέλα» και άλλα τέτοια, αν αναλογιστούμε πώς και οι δύο αιώνιοι ανέτρεψαν τα δυσάρεστα δεδομένα στα ματς με Ξάνθη και Ατρόμητα αντίστοιχα και πήραν ό,τι καλύτερο μπορούσαν: ένα ανέλπιστο τρίποντο ο Ολυμπιακός κι έναν βαθμό αισιοδοξίας ο Παναθηναϊκός.

Από την άλλη, όμως, όποιος θέλει πραγματικά να κοιτάξει πίσω από τις λέξεις, όποιος αντέχει να σκεφτεί παρά τη φασαρία που κάνει το ασταμάτητο «ντούπου-ντούπου» των πιστονιών της καρδιάς του πρωταθλητή, όποιος δεν τον πλακώνει το βαρύ πάπλωμα της βαριάς φανέλας, σίγουρα θα είδε κι άλλα πράγματα σε αυτή την 3η αγωνιστική από τους δύο αιώνιους...

Θα είδε, για παράδειγμα, ότι η «ελληνοποίηση» (μήπως εξελληνισμός;) της ομάδας, που ευαγγελιζόταν ο Περπινιάδης, έχει μείνει στα λόγια. Αυτό που έπαιξε με την Ξάνθη, δεν ήταν Ολυμπιακός, ήταν... Ολυμπιακόθ. Και αυτό το «θίγμα» δεν υποδηλώνει μόνο λάτιν προέλευση ή ένα φαφούτικο στόμα, αλλά μια φαφούτικη ομάδα που δεν έχει καμία σχέση με τον Ολυμπιακό των προηγούμενων χρόνων της κυριαρχίας του. Ο Ολυμπιακός μέρα με τη μέρα χάνει την ταυτότητά του με τις εμμονές του Μέρμηγκα.

Τον έβλεπες να χάνει από την Ξάνθη από το 14΄ και ο τρόπος, η χαλαρότητα που αντιμετώπιζαν οι περισσότεροι παίκτες του το παιχνίδι, σε έβαζε σε σκέψεις. «Ρε Μέρμηγκα, ξέρουν όλοι αυτοί πού παίζουν; Ξέρουν τι θα γίνει, τι θα ακούσουν έτσι και το χάσουν το ματσάκι;»

Οι περισσότεροι δεν ήξεραν...

Κακά τα ψέματα, αυτός ο Ολυμπιακός των λεγεωνάριων δεν έχει εκείνο το μέταλλο που είχε η ομάδα των προηγούμενων χρόνων. Δεν έχει τους παίκτες που γνώριζαν καλά την ελληνική πραγματικότητα κι έσερναν το κάρο στα δύσκολα. Δεν έχει τον τσαμπουκά ως ομάδα, δεν έχει ταυτότητα.

Θα μου πείτε «και πώς το γύρισε το ματς με την Ξάνθη;». Και θα απαντήσω με ερώτηση: «Ποιοι το γύρισαν;» Από όσους είχαν μείνει μέσα, το γύρισαν οι δύο που ξέρουν καλύτερα τα κατατόπια. Ο Τζιμπούρ που έχει γυρίσει τη μισή άλφα Εθνική τόσα χρόνια και ο Πάντελιτς, που ουσιαστικά ξεκίνησε εδώ πιτσιρικάς την καριέρα του (από τον Ηρακλή) και που συνεχίζει να ξελασπώνει τον Μέρμηγκα, παρότι εκείνος συνέχεια τον διώχνει.

Στον Παναθηναϊκό τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Τόσο γιατί δεν έχει τις πολλές εναλλακτικές του Ολυμπιακού, όσο και γιατί έχει χάσει την ταυτότητά του εδώ και χρόνια. Κι όχι γιατί του λείπουν αυτοί που «ξέρουν» το δρόμο, αλλά γιατί οι περισσότεροι από αυτούς βαδίζουν σε ποδοσφαιρικά γεράματα και γιατί οι καινούργιοι δεν έχουν τόσο φαρδιές πλάτες, για να σηκώσουν τη «βαριά φανέλα» που λέγαμε πριν.

Αν τον Ολυμπιακό τον χαρακτηρίζει μια –μπορεί προσωρινή– έλλειψη ταυτότητας, τον Παναθηναϊκό αντίστοιχα τον χαρακτηρίζει η φτώχεια. Τα έχουν φορτώσει όλα πάνω στον Λέτο κι ελπίζουν πως από δεύτερο βιολί που ήταν επί Σισέ ο Αργεντινός, μπορεί να εξελιχθεί σε βιρτουόζο. Για την ώρα, στα πρώτα τρία ματς, το λαλάει το όργανο ο Λέτο και τη σέρνει την ορχήστρα. Στα πιο δύσκολα, όμως, θα αντέξει; Και πόσα θα αντέξει;

Θα αντέξει τερματοφύλακες σαν τον Ορέστη, που νομίζουν ότι παίζουν στην αλάνα και συνεχίζουν να παίρνουν ευκαιρίες, λες και είναι το ποδόσφαιρο πάκμαν κι όσο πιο πολλά γκολ ή κάρτες τρως, τόσο πιο πολλά «κανονάκια» παίρνεις;
Θα αντέξει βετεράνους σαν τον Γιούρκα, που παίζουν μισό ματς και παραπονιούνται για ενοχλήσεις, υποχρεώνοντας τον προπονητή σε δεύτερη αλλαγή (δεξιού μπακ!!!) στο ημίχρονο, ενώ η πρώτη έχει γίνει στο 3ο λεπτό λόγω αποβολής του τερματοφύλακα και η ομάδα παίζει με δέκα;
Θα αντέξει να βλέπει αυτόν που θα περίμενε να του δώσει ένα «χεράκι», τον Κατσού ας πούμε, να βηματίζει και να πασάρει διαρκώς την μπάλα σε αντίπαλο με προκλητική αδιαφορία, λες και παίζει τένις;
Θα αντέξει να βλέπει τον Μήτρογλα να σκοράρει ολομόναχος μέσα από την περιοχή, με τον πιο κοντινό αμυντικό να βρίσκεται στη Θηβών και να ψάχνει για ταξί για να πάει για κλάμπινγκ στο Μπουρνάζι;

Υπό αυτές τις συνθήκες, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός πέτυχαν θαύματα στην 3η αγωνιστική. Θαύματα! Εκτός κι αν είναι πια τόσο χαμηλό το επίπεδο του πρωταθλήματός μας, που οι αντίπαλοι θυμίζουν τον Πόντιο στο κλασικό ανέκδοτο με την μπανανόφλουδα. Μόλις τη βλέπει, λέει μέσα του «φτου, γαμώτο, πάλι θα γλιστρήσω»!

Και γλιστράει!

Μέχρι να δούμε πίσω από τις λέξεις και τα πιστόνια της καρδιάς του πρωταθλητή, εγώ ο Μίλτος να ’μαι καλά...