Το ημερολόγιο του Ευρωμπάσκετ!

Το ραντεβού μας ήταν προγραμματισμένο στο lobby του ξενοδοχείου «Kaunas» αμέσως μετά το μεσημεριανό φαγητό, λίγες ώρες πριν από τον τελευταίο αγώνα της ελληνικής ομάδας με τη Λιθουανία για τη διεκδίκηση της 5ης θέσης στο τουρνουά. Ο 28χρονος διεθνής γκαρντ της Σιένα ήταν απόλυτα συνεπής στο ραντεβού του και η αφήγησή του ξεκίνησε ύστερα από σύντομη συνομιλία του με τον πρώην συμπαίκτη του (στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας) Ματίας Σμόντις, ο οποίος μόλις τον είδε ενδιαφέρθηκε να μάθει πόσο σοβαρό ήταν το διάστρεμμα που υπέστη... Κάπου εκεί πατήσαμε record στο κασετοφωνάκι, καθίσαμε αναπαυτικά στον καναπέ και «ρουφήξαμε» τη σχεδόν ενενηντάλεπτη συζήτηση με ένα από τα πλέον αξιόλογα παιδιά του ελληνικού μπάσκετ! Απολαύστε τον...

Η αναχώρηση μέσω Βιέννης

«Επειδή το ταξίδι θα ήταν μεγάλο και θα έπρεπε να αλλάξουμε δύο αεροπλάνα και στη συνέχεια να ταξιδέψουμε οδικώς μιάμιση ώρα μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο όπου θα μέναμε στην α' φάση, αποφασίστηκε να “σπάσουμε” το ταξίδι στα δύο, να φύγουμε απόγευμα και να διανυκτερεύσουμε στη Βιέννη. Είχε πλάκα, γιατί αν δεν κάνω λάθος, δέκα από τους δώδεκα παίκτες βγήκαμε για φαγητό εκείνο το βράδυ, περπατήσαμε στους πεζοδρόμους της πόλης και γενικά περάσαμε πολύ ωραία... Από την προετοιμασία είχε φανεί ότι το κλίμα ήταν πολύ καλό και ότι η ομάδα ήταν ενωμένη, εκείνο το βράδυ όμως πείστηκα ότι είχαμε γίνει παρέα και ό,τι και να γίνει μέσα στο γήπεδο, θα περνούσαμε καλά. Άλλωστε, οι βάσεις είχαν μπει στη διάρκεια της προετοιμασίας. Έγιναν πολλά καλαμπούρια, ειδικότερα με το... “αυγολέμονο” και το... “φέτα με ψωμί”, που ήταν κάποια “κουφά” τραγούδια που δεν σημαίνουν τίποτα, με τα οποία όμως κολλήσαμε και κάνοντας πλάκα σπάγαμε τη μονοτονία και φτιάχναμε την ατμόσφαιρα. Είναι τόσες πολλές οι ώρες και οι μέρες μακριά από τους δικούς σου, που κάπως πρέπει να εκτονωθείς. Ειδικότερα φέτος το καλοκαίρι, που πριν από το Ευρωμπάσκετ είχαμε τρία ταξίδια στο εξωτερικό και σχεδόν όλο τον Αύγουστο είμαστε μαζί. Το καλό για τα έξι καινούρια παιδιά που βρέθηκαν μαζί μας, ήταν ότι ο Φώτσης και ο Μπουρούσης, που είναι παλιές “καραβάνες”, είναι μεγάλοι πλακατζήδες! Ωστόσο, αυτός που εξελίχθηκε σε μεγάλη “ατραξιόν” ήταν ο Δημήτρης Μαυροειδής. Το παλικάρι έχει φοβερό χιούμορ και δεν πτοήθηκε ούτε από το ότι ήταν πρωτάρης ούτε από το γεγονός ότι έχασε το βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Αισθανόταν σαν να ήταν χρόνια στην ομάδα, έβγαζε καθημερινά πολύ γέλιο και με τον τρόπο του βοήθησε πολύ στο καλό κλίμα των αποδυτηρίων».

Η άφιξη στη Λιθουανία

«Με το που φτάσαμε στο Βίλνιους, μας έκανε τρομερή εντύπωση η μεγάλη κινητοποίηση της αστυνομίας σε όλες τις μετακινήσεις μας. Ειδικότερα, στη διαδρομή της καθημερινής μας μετακίνησης από το Ντρουσκινινσκάι, όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, έως το Αλίτους που ήταν το γήπεδο, κοντέψαμε να... “τρακάρουμε” τρεις φορές. Επρόκειτο για μια απόσταση 60 χιλιομέτρων, την οποία διανύαμε κάθε μέρα σε μισή ώρα και αυτό επειδή τα συνοδευτικά αυτοκίνητα έμπαιναν στο αντίθετο ρεύμα κι άνοιγαν δρόμο! Σε όλες τις διοργανώσεις συμβαίνει κάτι παρεμφερές, απλά οι Λιθουανοί υπερέβαλαν εαυτούς και μας διευκόλυναν υπερβολικά. Η μικρή κωμόπολη όπου μέναμε, βρεχόταν από μία λίμνη και ήταν καταπράσινη, ιδανική για ησυχαστήριο... Όταν παίζεις πέντε αγώνες σε έξι μέρες, δεν είναι δύσκολο να γίνει η “στραβή”, γι’ αυτό και χρειάζεσαι ηρεμία. Η ησυχία που βρήκαμε εκεί μας δυνάμωσε πάρα πολύ, ειδικότερα μετά την ήττα από τα Σκόπια, οπότε και δεχθήκαμε άδικη κριτική».

Ο συγκάτοικος, η Φανή και ο μικρός Αλέξανδρος

«Στο ξεκίνημα της προετοιμασίας έμενα με τον Βασίλη (σ.σ. Σπανούλης), αλλά μόλις τραυματίστηκε κι έφυγε, έμεινα λίγες μέρες με τον Κώστα τον Χαραλαμπίδη, λίγες μέρες με τον Μαυροειδή και σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά με τον Κωστάκη τον Παπανικολάου. Μετά το βραδινό φαγητό, είχα το προνόμιο και την τύχη να μπορώ να αλλάξω λίγο παραστάσεις και να περάσω μία ώρα με τη γυναίκα μου, που μαζί με τον γιο μας ταξίδεψε από την αρχή του τουρνουά στη Λιθουανία. Αυτή η μία ώρα που τους έβλεπα με αποφόρτιζε από την πίεση, γέμιζε τις μπαταρίες μου και μου έδινε μεγάλη χαρά και δύναμη...»

Τα δύο πρώτα ματς

«Η πρεμιέρα είναι πάντα δύσκολη και χαρακτηρίζεται από νευρικότητα. Πόσο μάλλον για μια ομάδα σαν την εφετινή, που δεν είχε ούτε εμπειρία ούτε περίσσιο ταλέντο για να κρατηθεί. Έπρεπε να ψάξουμε και να βρούμε όσο πιο γρήγορα γινόταν, έναν χαρακτήρα που θα μας επέτρεπε να αντεπεξέλθουμε στις “σφαλιάρες”, που σε ένα τόσο μεγάλο τουρνουά πάντα έρχονται... Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν πολύ μήπως συμβεί κάτι τέτοιο συμβεί κόντρα στη Βοσνία. Δεν ήμασταν καλοί, αλλά παρότι χάσαμε πολλά ελεύθερα σουτ και βρεθήκαμε και στο -6, είχαμε υπομονή και γυρίσαμε σχετικά εύκολα το ματς. Περιορίσαμε τον Ντόμερκαντ και τον Τελέτοβιτς, που ήταν τα μεγάλα επιθετικά τους όπλα και εν συνεχεία σιγά-σιγά χτίσαμε μια διαφορά, πήραμε τη νίκη και απελευθερωθήκαμε από το άγχος του πρώτου αγώνα. Ένα στοιχείο-κλειδί που μας βοήθησε να πετύχουμε τον στόχο μας και να πάμε στο προ-ολυμπιακό, ήταν η εξαιρετική δουλειά του τεχνικού τιμ. Σε κάθε ματς ήμασταν απόλυτα διαβασμένοι για τον τρόπο παιχνιδιού και τα ατού των αντιπάλων και ακολουθούσαμε πιστά το πλάνο που είχε σχεδιάσει ο Ηλίας (σ.σ. Ζούρος) και οι συνεργάτες του, οι οποίοι όλοι μαζί έκαναν εξαιρετική δουλειά. Αυτό συνέβη και με τη Φινλανδία. Οι προπονητές μάς προειδοποίησαν ότι είναι πολύ αθλητική και επικίνδυνη ομάδα, με αποτέλεσμα να μπούμε στο γήπεδο πολύ συγκεντρωμένοι και να “τελειώσουμε” σχετικά εύκολα τη... δουλειά!»

Η «γκέλα» με τα Σκόπια

«Προερχόμαστε από ένα 2-0 και όλοι, λίγο-πολύ, μέσα μας πιστεύαμε ότι εύκολα ή δύσκολα θα βρίσκαμε τον τρόπο να κερδίσουμε. Αυτό ίσως να συνέβη επειδή η Εθνική ομάδα είχε μάθει να κερδίζει ακόμη και χωρίς να παίζει καλά, αλλά ειδικότερα φέτος κανένας μας δεν είχε το δικαίωμα να σκεφτεί με αυτό τον τρόπο. Δεν είχαμε ούτε την ποιότητα ούτε το ειδικό βάρος σαν ομάδα, για να πούμε “τώρα θα γυρίσουμε τον διακόπτη και θα τους νικήσουμε”. Αυτό χτίζεται με τα χρόνια και γι' αυτό η “γκέλα” μάς έκανε καλό τελικά! Μετά από εκείνο το ματς, άκουσα κι ακούσαμε, διάβασα και διαβάσαμε πολλά! Ήμουν άστοχος (σ.σ. 9π. με 3/11 σουτ), το ξέρω αλλά σε ένα τόσο μεγάλο τουρνουά, με 11 αγώνες σε 19 μέρες, είναι λογικό να έρθουν και τέτοιες βραδιές. Δηλαδή τι να πει ο Ναβάρο που μετά από αυτά που έκανε σε προημιτελικό (σ.σ. 26π. με 11/16 σουτ) και ημιτελικό (35π. με 13/23 σουτ), ίσως να είναι και ο ΜVP του Ευρωμπάσκετ (σ.σ. η συζήτηση έγινε την παραμονή του τελικού), κόντρα στη Μεγάλη Βρετανία είχε 1/12 σουτ; Όσον αφορά τα σχόλια για... ήττα που ισοδυναμεί με εθνική ντροπή, τι να πω; Τι σχέση έχει αν ο αντίπαλός μας έπαιξε καλύτερα και μας κέρδισε, με το αν η Μακεδονία είναι ελληνική. Σίγουρα ήταν ένα αρνητικό αποτέλεσμα που ίσως να είχε μια παραπάνω ιδιαιτερότητα, αλλά μέχρι εκεί. Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνουν οι Σκοπιανοί πριν από δύο χρόνια όταν τους ρίξαμε 30 πόντους; Σε ένα τέτοιο τουρνουά, όσο πιο έμπειρος είσαι τόσο πιο εύκολα μπορείς να αποστασιοποιηθείς απ‘ όσα λέγονται τριγύρω και γράφονται στις εφημερίδες και να συγκεντρωθείς στη δουλειά σου. Σε γενικές γραμμές, πάντως, όλα όσα λέχθηκαν περί εθνικού ζητήματος δεν μας άγγιξαν σχεδόν καθόλου, γιατί δεν προλαβαίναμε να ασχοληθούμε. Σε είκοσι ώρες έπρεπε να δώσουμε τον πιο κρίσιμο αγώνα με το Μαυροβούνιο και κινδυνεύαμε να αποκλειστούμε. Τώρα, αν τους ξανασυναντούσαμε, από πλευράς κινήτρου και μόνο, θα ήταν ένα τελείως διαφορετικό ματς. Ποιος ξέρει, ίσως του χρόνου στο Πουέρτο Ρίκο...»

Η φανέλα του... μπαμπά και ο πρώτος τελικός

«Από το 2007, που η Φανή παρακολουθεί από κοντά όλες τις διεθνείς διοργανώσεις, έχουμε ένα γούρι για όλα τα σημαντικά παιχνίδια, να έρχεται στο γήπεδο φορώντας τη φανέλα μου. Φέτος, ψάχναμε να βρούμε μια φανέλα για τον Αλέξανδρο και τη λύση μας την έδωσε η γυναίκα του coach, η Σοφία, που μας χάρισε μία στα... μέτρα του, με το όνομά μου στην πλάτη. Όταν τον είδα στα χέρια της Φανής μέσα στο γήπεδο, πραγματικά συγκινήθηκα. Είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται εύκολα και μόνο αν είσαι πατέρας μπορείς να το νιώσεις. Αγωνιστικά κόντρα στο Μαυροβούνιο, μετά από ένα μέτριο πρώτο μέρος, στην 3η περίοδο μπήκαμε μέσα στο γήπεδο και κυνηγούσαμε κάθε φάση ξεχωριστά σε άμυνα κι επίθεση και αυτό μας βοήθησε να κάνουμε αυτό το 19-0 σερί και να “καθαρίσουμε” το παιχνίδι».

Η μετάβαση στο Βίλνιους

«Το όνομα του ξενοδοχείου δεν μου έλεγε κάτι, αλλά μόλις φτάσαμε θυμήθηκα ότι ήταν το ίδιο που μας είχε φιλοξενήσει το 2002, όταν πήραμε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ νέων ανδρών. Αμέσως το θυμήθηκαν τόσο ο Γιάννης (σ.σ. Μπουρρούσης) όσο και ο Κώστας (σ.σ. Καϊμακόγλου) και συζητήσαμε λίγο τις αναμνήσεις μας. Ήταν μακράν το καλύτερο από τα τρία στα οποία μείναμε στη Λιθουανία. Χτισμένο μπροστά σε μια λίμνη και μέσα σε δάσος, διέθετε ένα απέραντο γήπεδο γκολφ, το οποίο χρησιμοποιούσε σχεδόν κάθε μέρα ο Σκαριόλο στις ελεύθερες ώρες του. Το καλό με τη β' φάση ήταν ότι οι αγώνες διεξάγονταν ανά δύο μέρες, οπότε είχαμε την ευκαιρία να ξεκουραστούμε και να κάνουμε σωστή αποθεραπεία για κάποιους μικροτραυματισμούς. Το ξενοδοχείο μας ήταν περίπου 25 χιλιόμετρα έξω από την πόλη, οπότε η βόλτα στο κέντρο δεν ήταν πολύ εύκολη, αλλά τουλάχιστον μία μέρα έκανα μια μικρή απόδραση για να συναντήσω τη Φανή και τον μικρό και με βάση τα όσα είδα, το Βίλνιους είναι πανέμορφη πόλη....

Το... άντρο του ΝΒΑ!

«Στο “Le Meridien” είχαν καταλύσει οι 11 από τις 12 αποστολές των ομάδων που συμμετείχαν στη β' φάση του Ευρωμπάσκετ και λίγο-πολύ, όπου και να κοίταζες στο ξενοδοχείο, έβλεπες μια γνώριμη φιγούρα από το ΝΒΑ. Ήταν πολύ ωραίο να βλέπεις όλους αυτούς τους μεγάλους αστέρες δίπλα σου στο lobby ή να τρως μαζί τους στο εστιατόριο! Και οι τρεις που έχουν πάρει πρωτάθλημα (Πάρκερ, Γκαζόλ και Νοβίτσκι), αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα απλότητας. Αυτός που ξεχωρίζει μακράν, όμως, είναι ο Γερμανός! Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που τον είδα να κάνει πλάκα με τους νεαρούς συμπαίκτες του, λες και είναι φιλαράκι τους εδώ και χρόνια! Ποιος, ο πρωταθλητής του ΝΒΑ και MVP των τελικών, Ντιρκ Νοβίτσκι, που ήρθε εδώ πτώμα από την κούραση, παίζοντας στο 40%-50% των δυνατοτήτων του, απλά και μόνο για να βοηθήσει τη χώρα του... Για μένα είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης όλων των εποχών στο ΝΒΑ και το κατόρθωμά του θα το θυμόμαστε για πολλές δεκαετίες. Αισθάνθηκα πραγματικά μια γλυκιά ανατριχίλα, όταν στο τουρνουά του Μπάμπεργκ με φώναξε από μακριά με το επώνυμό μου και με αγκάλιασε. Φοβερά απλός άνθρωπος, του αξίζει το απόλυτο respect».

Η κρίσιμη νίκη επί της Σλοβενίας

«Μπήκαμε στο γήπεδο πολύ συγκεντρωμένοι και παρότι κάναμε μια μεγάλη κοιλιά κυρίως στην άμυνα εναντίον ζώνης, βάλαμε τα κρίσιμα σουτ και πήραμε μια νίκη που ουσιαστικά μας έβαλε στην οκτάδα, που ήταν και ο αρχικός μας στόχος. Ήταν ένα ματς που ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα, όχι γιατί έβαλα τα δύο κρίσιμα τρίποντα, αλλά γιατί δικαιώθηκε η προσπάθειά μας. Σε προσωπικό επίπεδο μπορώ να πω ότι χάρηκα, όχι γιατί έδωσα απαντήσεις στις όποιες αρνητικές κριτικές περί... άμπαλου και μέτριου παίκτη, οι οποίες δεν με αγγίζουν καθόλου, αλλά γιατί μπόρεσα να σηκώσω το βάρος της ευθύνης και να καθοδηγήσω την ομάδα επιθετικά σε ένα σημείο όπου είχαμε κολλήσει. Είναι ωραίο να παίζεις καλά, αλλά ακόμη πιο σπουδαίο όταν παράλληλα η ομάδα κερδίζει. Αλλιώς είναι δώρον άδωρον».

Το... αδιάφορο ματς με τη Ρωσία

«Η νίκη των Σκοπίων επί της Σλοβενίας μάς χάλασε τα σχέδια γιατί σε αντίθετη περίπτωση, αν κερδίζαμε τους Ρώσους θα είχαμε βλέψεις ακόμη και για την πρωτιά του ομίλου. Το αποτέλεσμα των Σκοπιανών, όμως, μας επέτρεπε να φτάσουμε μέχρι τη 2η θέση, κι έτσι μπήκαμε στο γήπεδο χωρίς την απαραίτητη συγκέντρωση... Αφεθήκαμε ψυχικά και σωματικά και δυστυχώς εγκαταλείψαμε για ένα ματς τους αμυντικούς μας προσανατολισμούς κι αρχίσαμε να τρέχουμε, επιλέγοντας ουσιαστικά να παίξουμε στο ρυθμό των αντιπάλων μας. Δεν παρατήσαμε τον αγώνα, απλά από ένα σημείο και μετά δεν μας βγήκε κι έτσι αρκεστήκαμε στην 3η θέση».

Η προπόνηση με τη Γεωργία

«Μετά από ένα μουδιασμένο και κακό πρώτο ημίχρονο, στο β' μέρος σφίξαμε την άμυνα, βγάλαμε κάποιους αιφνιδιασμούς και πετύχαμε ορισμένα ελεύθερα σουτ παρουσιάζοντας αισθητή βελτίωση. Ήταν μια καλή προπόνηση, έτσι ώστε να βρούμε ρυθμό για τη μάχη με τους Γάλλους».

Ο προημιτελικός με τη Γαλλία

«Παρακολουθώντας τον αγώνα Ισπανίας-Γαλλίας και βλέποντας τους Γάλλους να μη χρησιμοποιούν τον Νοά και τον Πάρκερ, επιλέγοντας ουσιαστικά να παίξουν μαζί μας, μπορώ να πω ότι χάρηκα και απέκτησα και έξτρα κίνητρο για τη μάχη εναντίον τους. Σχεδιάσαμε πολύ καλά το συγκεκριμένο παιχνίδι και εκτελέσαμε ακόμη πιο αποτελεσματικά το πλάνο μας, αλλά στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν ο Πάρκερ και Μπατούμ βρήκαν το ρυθμό τους, πληρώσαμε τη μεγάλη αστοχία μας. Εγώ ειδικά τα... έσπασα! Καλώς ή κακώς για να πετύχεις μια μεγάλη διάκριση σε ένα τέτοιο τουρνουά, πρέπει να κάνεις υπέρβαση και εμείς σε αυτό το κρίσιμο ματς βρεθήκαμε τόσο κοντά. Δυστυχώς, όμως, δεν τα καταφέραμε και χάσαμε από μια ποιοτικά καλύτερη ομάδα. Κρίμα, γιατί στο ξεκίνημα φαινόντουσαν ψυχολογικά ανέτοιμοι. Μια τέτοια νίκη, γι’ αυτή την ομάδα, θα ήταν άθλος. Η απογοήτευση ήταν τεράστια γιατί αγγίξαμε την πρόκριση. Μετά τον αγώνα, όλα τα παιδιά αισθανόμασταν άδειοι. Στα αποδυτήρια και μετά στο φαγητό, δεν μιλούσε κανείς. Επικρατούσε νεκρική σιγή...»

Η ολική επαναφορά ενόψει Σερβίας

«Όταν τελειώσαμε το φαγητό και ανεβήκαμε στα δωμάτια, με επισκέφτηκε ο γιατρός, ο Νίκος Κουκουλιάς, που είναι καλός μου φίλος και ο Νίκος Φιλίππου. Με είδαν χάλια και προσπάθησαν να μου αλλάξουν τη διάθεση. Κάποια στιγμή μού γύρισε ο διακόπτης και είπα μέσα μου “πρέπει να το ξεχάσουμε”. Πήγα και στα άλλα δωμάτια, μιλήσαμε με όλα τα παιδιά και σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα άρχισε να βελτιώνεται. Το επόμενο πρωί, όλοι νιώθαμε καλύτερα. Φάγαμε πρωινό, είδαμε video και ετοιμαστήκαμε για το παιχνίδι σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Όταν μπήκαμε στο πούλμαν, το κλίμα είχε αναστραφεί και όλοι πιστεύαμε ότι θα κάνουμε μεγάλη προσπάθεια και ό,τι βγει. Κανείς βέβαια δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στο πρώτο δεκάλεπτο θα προηγούμαστε με 26 πόντους διαφορά! Θυμάμαι ότι πριν από το τζάμπολ όλοι λέγαμε ότι στην πρώτη περίοδο και οι δύο ομάδες θα κουτουλάμε από την κούραση, και στο τέλος θα κερδίσει η ομάδα που θα είναι λιγότερο κακή».

Το έξτρα κίνητρο του Μπουρούση

«Ξέροντας τον Γιάννη, ήμουν σίγουρος ότι το ματς ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του και από την προθέρμανση το μάτι του γυάλιζε. Ήθελε πολύ να παίξει καλά απέναντι στον Κρστιτς, ο οποίος πέρυσι τον χτύπησε με την καρέκλα αλλά και κόντρα στον Ίβκοβιτς, με τον οποίο “ψυχράνθηκε” μέσα στη σεζόν, γεγονός που ενδεχομένως να του στοίχισε την αποχώρησή του από τον Ολυμπιακό! Για ένα ακόμη παιχνίδι απέδειξε ότι το λέει η καρδιά του, ότι ξέρει να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις και ότι στα κρίσιμα θα βγαίνει πάντα μπροστά. Είναι ο χαρακτήρας του έτσι. Είχε απίστευτη απόδοση και αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να έβαλε 10 πόντους μέσα σε δύο λεπτά! Μετά τον τραυματισμό μου στο 29ο λεπτό και όταν οι Σέρβοι κατέβασαν τη διαφορά στο -10, φοβήθηκα... Αλλά σε εκείνο το σημείο κάναμε ένα 5-0 και μόλις σιγουρεύτηκα ότι η νίκη δεν φεύγει από τα χέρια μας, είπα μέσα μου “Θεέ μου, το πετύχαμε” κι ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση, γιατί αυτή η ομάδα θα έχει συνέχεια. Σκεφτείτε ποιες ομάδες αφήσαμε πίσω μας (σ.σ. Σερβία, Τουρκία, Γερμανία, Σλοβενία, Κροατία και Ιταλία) και θα συνειδητοποιήσετε το κατόρθωμα. Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος για όλα τα παιδιά και ειδικότερα τα πιο νέα, που έζησαν αυτή την εμπειρία. Στα αποδυτήρια όλοι ήμασταν σεληνιασμένοι. Τραγουδούσαμε το γνωστό τραγούδι για το Πουέρτο Ρίκο και ο Μπουρούσης ήθελε να ξαναπαίξουμε τα 3,5 λεπτά του περυσινού αγώνα που διεκόπη λόγω των επεισοδίων, για να τους κερδίσουμε ξανά και να προσθέσουμε μία ακόμη διεθνή συμμετοχή στο ενεργητικό μας (γέλια!!!). Ο Φώτσης έλεγε “θα προσπαθήσω να ισοφαρίσω τις συμμετοχές του Γιαννάκη” και γενικά ακούστηκαν απίστευτες ατάκες. Ήρθε και ο πρόεδρος συγκινημένος για να μας συγχαρεί, γενικά, είμαστε μια... ωραία ατμόσφαιρα!»

Ο επίλογος για τον coach Ζούρο

«Ο coach έκανε φοβερή δουλειά υπό τρομερά αντίξοες συνθήκες και με συνεχείς αλλαγές στα πλάνα του. Πρώτα προέκυψε η οριστική απουσία του Μαυροκεφαλίδη και ακολούθως η ατυχία με τον Περπέρογλου, στον οποίο θέλω να αφιερώσω αυτή την είσοδο στην εξάδα και να του ευχηθώ να επιστρέψει το συντομότερο υγιής στα γήπεδα, γιατί έχει βοηθήσει πολύ και φέτος ήταν άτυχος. Εν συνεχεία ο τραυματισμός του Σπανούλη, το προσωπικό πρόβλημα και η αποχώρηση του Σοφοκλή (σ.σ. Σχορτσανίτης) που έφυγε χωρίς καν να μας χαιρετίσει και σαν κερασάκι στην τούρτα, ήρθε το κάταγμα του Νικ (σ.σ. Καλάθης). Μιλάμε για παίκτες κομβικούς, έτσι; Όχι αστεία... Παρ' όλα αυτά, ο προπονητής μας δεν πανικοβλήθηκε και από την πρώτη στιγμή μάς κατέστησε σαφές ότι όποιοι είμαστε, θα γίνουμε ομάδα και δικαιώθηκε πλήρως! Του αξίζουν συγχαρητήρια και σε αυτόν και στους συνεργάτες του, γιατί η Εθνική είναι μια ομάδα που έχει πολλή πίεση. Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Η Εθνική είναι δύσκολη ομάδα και δεν είναι για όλους. Σε αυτήν έχουν θέση μόνο όσοι πραγματικά γουστάρουν και το λέει η ψυχή τους. Μπορεί σε κάποιους να χρωστάει παραπάνω κάποιες επιτυχίες, όλοι μας όμως της χρωστάμε πολύ περισσότερα γι’ αυτό που έχουμε γίνει. Από την πρώτη στιγμή, όλοι μας διαπιστώσαμε ότι δεν είμαστε κάτι το φανταχτερό σαν ομάδα και στις δηλώσεις μας είπαμε ότι πάμε για το προ-ολυμπιακό. Τελικά, είμαι πεπεισμένος ότι πήραμε αυτό που αξίζαμε! Αν εξαιρέσουμε τον τελευταίο αγώνα με τη Λιθουανία όπου δεν έπαιξαν τρεις παίκτες και ήταν λίγο-πολύ αδιάφορος, μπροστά μας τερμάτισαν η Ισπανία που ήταν η καλύτερη ομάδα του τουρνουά και η Γαλλία, η Ρωσία και τα Σκόπια που μας κέρδισαν καθαρά! Είχαμε σταθερή πορεία και το συναίσθημα της δικαίωσης είναι πολύ γλυκό, ειδικότερα σε μια εποχή πολύ δύσκολη για τη χώρα μας...»