Βασιλιάς Κάρλος!

Πολλοί είναι εκείνοι που τον κατηγορούν. Λίγοι όσοι έχουν καταφέρει όσα εκείνος. Στην Ελλάδα εύκολα έχουμε εξισώσει το ταλέντο του με ένα «κακομαθημένο κωλόπαιδο», που προσπαθεί να ξεγελάσει τους διαιτητές με θεατρινίστικες βουτιές. Για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο είναι ένα παίκτης-νικητής με 14 τίτλους. Ένα παίκτης-φαινόμενο για τις λόμπες του. Ένας τολμηρός παίκτης, που άφησε την ευκολία της Βαρκελώνης για μονοετές συμβόλαιο ύψους 540.000 δολαρίων στο ΝΒΑ. Ή απλά, ο «La Bomba». Αυτός που ανατίναξε ολόκληρο το Ευρωμπάσκετ!

Οικογενειακό ξεκίνημα...

Στα χαρακτηριστικά των διδύμων μπορείς να βρεις την ευφυΐα, τον ορθολογισμό και το ανήσυχο πνεύμα. Είναι από εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα έκαναν το... διδυμάκι που γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου του 1980 να ξεχωρίσει. Ακόμα και όταν έπαιζε στην αυλή του σπιτιού του με τον Ρικάρντο και τον Γούστο. Ήταν οι πρώτοι που έγιναν μάρτυρες ενός ξεχωριστού ταλέντου, του μικρού τους αδελφού! Εκείνοι αποφάσισαν να παίξουν μπάσκετ κι έτσι ο μικρός Χουάν Κάρλος βρέθηκε σε επαφή με το άθλημα σε νεαρή ηλικία. Στο ημίχρονο των αγώνων, ήταν το παιδάκι που έτρεχε με την μπάλα από καλάθι σε καλάθι και προσπαθούσε να σκοράρει. Η διαφορά του με τα άλλα συνομήλικα παιδάκια ήταν πως ο Ναβάρο σχεδόν πάντα έβρισκε στόχο!

Το ξεχωριστό του ταλέντο σύντομα θα περνούσε από το παιχνίδι στην προπόνηση. Σε ηλικία οκτώ ετών γράφεται στην ομάδα C.B. Santfeliuenc και από εκεί θα ξεκινούσε μια απίστευτη διαδρομή. «Από την οικογένειά μου έμαθα να αγαπάω το μπάσκετ. Έστω κι αν τότε μας κοιτούσαν σαν φρικιά. Έμοιαζε σχεδόν υποχρεωτικό να παίζεις ποδόσφαιρο. Ακόμα μοιάζει...» Τα παιδικά του χρόνια γεμίζουν με αναμνήσεις γύρω από μια μπασκέτα και με πολλές βιντεοκασέτες. «Πάντα ήταν το είδωλό μου ο Μάικλ Τζόρνταν. Καθόμουν για ώρες και παρακολουθούσα τους αγώνες του». Και όταν, φυσικά, χρόνια αργότερα (σ.σ. 2002) θα επιλεχτεί στο ντραφτ από την ομάδα του ειδώλου του, τα συναισθήματα θα έρχονται στην κορύφωσή τους.

Η πορεία του στην πρώτη ομάδα που έπαιξε θα ήταν σύντομη. Τέσσερα χρόνια μετά η Μπαρτσελόνα τον εντοπίζει και τον εντάσσει τα τμήματα υποδομής της. Αμέσως μετά οι Καταλανοί θα αρχίσουν να σαρώνουν τα πρωταθλήματα στις νεαρές ηλικίες, μεγαλώνοντας μια χρυσή γενιά παικτών. Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο Παού Γκασόλ και ο Ραούλ Λόπεζ ήταν οι χαρακτηριστικότεροι εκπρόσωποί της. «Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα πετύχαινα τόσα πολλά, πότε δεν είδα το μπάσκετ ως βιοποριστική λύση. Μέχρι να φτάσω στην πρώτη ομάδα είχα το όνειρο, αλλά κυρίως έπαιζα γιατί διασκέδαζα», θυμάται όμως τη σεζόν 1997-98 κι αφού είχε κατακτήσει τα πάντα σε νεαρή ηλικία, θα ερχόταν η μεγάλη στιγμή. Στις 23 Νοεμβρίου του 1997 έπαιξε απέναντι στη Γρανάδα και σε δέκα λεπτά πέτυχε δέκα πόντους!!

Η καθιέρωση θα έρθει τα επόμενα χρόνια με τον Άιτο Ρενέσες να είναι ο προπονητής που θα τον εντάξει ολοκληρωτικά και μόνιμα στην πρώτη ομάδα και με τον Ναβάρο να παρουσιάζεται κάθε χρόνο και καλύτερος. Το καλοκαίρι του 2002 θα χτυπήσει την πόρτα του ΝΒΑ και οι Ουάσινγκτον Ουίζαρντς θα την ανοίξουν, επιλέγοντάς τον στο Νο. 40 του ντραφτ. Εκείνος θα επιλέξει να μείνει στην Ισπανία, όμως κάποια στιγμή θα έκανε πράξη το όνειρό του.

I was walking in Memphis...

«Put on my blue suede shoes and I boarded the plane»... Κάπως έτσι, υπό τους ήχους του Μπρους Σπρίνγκστιν, θα ξεκινούσε το πιο ροκ ταξίδι για τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Ο κολλητός και κουμπάρος του, Γκασόλ, βρισκόταν στο Μέμφις από το 2001 και η στιγμή που θα έκανε ο Ισπανός γκαρντ το όνειρό του πραγματικότητα είχε φτάσει. Έχοντας κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα, ένα κύπελλο Κόρατς, μια Ευρωλίγκα και μερικούς ακόμα εγχώριους τίτλους και αναγνωρίσιμος, πλέον, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού λόγω και των κατορθωμάτων του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006 παίρνει τη μεγάλη απόφαση.

Μια απόφαση καθόλου εύκολη, αφού χρειάστηκε να σπάσει το συμβόλαιό του με την Μπαρτσελόνα και να φύγει για την Αμερική με την επιπολαιότητα και την αφέλεια που έχουν όσοι κυνηγάνε το γνήσιο αμερικανικό όνειρο. Δεν είχε τίποτα στα χέρια του, εκτός από ένα μονοετές συμβόλαιο ύψους 540.000 δολαρίων, περίπου 300 χιλ. ευρώ λιγότερα από την Μπαρτσελόνα. Είχε το όγδοο χειρότερο συμβόλαιο στο ΝΒΑ. Δεν σκέφτηκε τι θα γινόταν στην καριέρα του αν αποτύγχανε στο ΝΒΑ ή αν ακόμα χειρότερα, τραυματιζόταν. Ήθελε απλά να το ζήσει.

Κάθε αρχή και δύσκολη. «Δεν ήταν και τόσο άσχημη η πόλη, όπως μου έλεγαν», θα πει τότε. Ο Παού Γκασόλ ανέλαβε το ρόλο του ξεναγού στην πόλη. Του έδειξε πού να τρώει, πού να πίνει και πού να ψωνίζει. Οι δυο τους έκαναν μερικές... ατασθαλίες, απολαμβάνοντας κάνα κλασικό αμερικάνικο burger κατά τις πρώτες μέρες της ξενάγησής τους, όμως μετά ήρθε η οικογένεια. Η Βανέσα, η Λούσι και η Έλσα. Οι τρεις γυναίκες της ζωής τους, με την τελευταία να είναι μόλις τριών ετών! Για τα... αγγλικά ούτε λόγος. Ούτε ο Ναβάρο ούτε η σύζυγός του γνώριζαν τη γλώσσα και χρειάστηκε να προσπαθήσουν πολύ. «Είναι περίπλοκη η προσαρμογή, μου κοστίζει. Και μας λείπουν αρκετά πράγματα από την Ισπανία».

Εξίσου χρειάστηκε να υπερβάλει τον εαυτό του στο γήπεδο ο Χουάν Κάρλος, για να πείσει ότι έχει και το δικό του στιλ παιχνιδιού θέση στο ΝΒΑ. Κι εκεί τα κατάφερε καλύτερα. Στη ρούκι του σεζόν είχε 10,9 πόντους μέσο όρο σε 25 λεπτά ανά αγώνα, ενώ έπαιξε και στο All Star Game των ρούκι. Στο τέλος της σεζόν συμπεριλήφθηκε στη δεύτερη καλύτερη πεντάδα των πρωτοεμφανιζόμενων παικτών, ωστόσο το αμερικανικό όνειρο έφτανε στο τέλος του. Στις αρχές Φεβρουαρίου του 2008, το φιλαράκι του έφευγε για το Λος Άντζελες και τα πράγματα θα ήταν χειρότερα, πλέον, για τον Ναβάρο. «Η μεταγραφή του μου γέννησε διαφορετικά συναισθήματα. Ήμουν χαρούμενος γιατί πήγαινε σε καλύτερη ομάδα, αλλά και λύπη γιατί έχανα τον φίλο μου».

Λίγο καιρό μετά θα αποφάσιζε και ο ίδιος να αφήσει το Μέμφις. «Είμαι χαρούμενος με τη χρονιά που έκανα εκεί. Υπήρχαν και δύσκολες στιγμές. Στιγμές μοναξιάς και στιγμές που ένιωθα πως με υποτιμούν. Έγινα όμως πιο δυνατός, πιο σκληρός. Συνηθίζεις στις δυσκολίες και αντέχεις...»

Βασιλιάς στην πόλη του!

Η επιστροφή του στη Βαρκελώνη θα γίνει με τις... τιμές που του πρέπουν! Στις 19 Ιουνίου του 2008, λίγες μέρες αφότου έκλεισε τα 28 του χρόνια, θα έπαιρνε ένα σπουδαίο δώρο. Ένα δώρο ύψους κοντά στα 3 εκατ. ευρώ για κάθε χρόνο από τα πέντε που θα υπογράψει στην Μπαρτσελόνα. «Η Μπάρτσα είναι το σπίτι μου και πάντα θα είναι. Δεν μπορώ να παίξω ούτε στο Play Station αν δεν είναι η Μπαρτσελόνα. Ήταν εύκολη απόφαση, αφού και οι δύο θέλαμε το ίδιο».

Μάζεψε τα λιγοστά πράγματα που είχε πάρει στην Αμερική μαζί του, πήρε τις γυναίκες της ζωής του και επέστρεφε στην Καταλονία. Εκεί που μπορεί να παρακολουθεί ποδόσφαιρο και να παίζει τένις στον ελεύθερο χρόνο του. Εκεί που θα συνέχιζε τη συλλογή τίτλων, οι οποίοι αυτή τη στιγμή ανέρχονται στους 18 ομαδικούς, με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας το 2009 και την προσωπική του «επιστροφή» με τον τίτλο του MVP. Στους τίτλους του προσμετρώνται και όσα έχει κερδίσει με την Εθνική Ισπανίας. Η «χρυσή γενιά» του ισπανικού μπάσκετ μεγάλωσε με τίτλους και συνεχίζει τη συλλογή. Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο ανέβηκε και πάλι στην κορυφή του βάθρου. Και αυτή τη φορά –σε αντίθεση με το 2009 και το 2006– δεν έμεινε εκεί να χειροκροτά τον κουμπάρο του, που ήταν MVP! Είδε τους συμπαίκτες του να υποκλίνονται σε εκείνον...