MANOφέστο!

Διάβασα τα άρθρα των συναδέλφων μου που πήγανε στη Λιθουανία. Μιλάω για εκείνα που περιγράφουν τη ζωή τους εκεί. Tι είδαν, τι μύρισαν, τι τους έκανε εντύπωση (ΟΛΟΙ συμφωνούν σε ένα: Κυκλοφορούν γκομενάρες παντού! Πήγα να το γράψω κομψά, αλλά συναδελφικά φερόμενος σκέφτηκα να τους απελευθερώσω! Αχαχαχαχαχαχα) Τέλος πάντων, τους άρεσαν και οι λίμνες…
Είμαι πολύ χαρούμενος που οι συνάδελφοί μου εδώ είναι καλοί δησμοιογράφοι. Είχα πολύ καιρό να χρησιμποποιήσω τη λέξη «συνάδελφοι» και να το εννοώ. Ο καλός δημοσιογράφος πρέπει να μπορεί να γράψει τα πάντα και αυτά τα κείμενα είχαν μέσα τους ταξιδιωτικό, πολιτισμό και πάνω από όλα πολιτική.
Για όσους δεν θυμούνται, ο Γιάννης Διακογιάννης δεν έγινε μεγάλος μόνο επειδή θυμόταν τα ονόματα ακόμα και αυτών που ήταν εκτός αποστολής, αλλά επειδή από τότε –πολλά χρόνια πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία– έλεγε ότι ο τάδε παίκτης είναι π.χ. Κροάτης, ενώ οι άλλοι λέγανε Γιουγκοσλάβος. Αυτό έκανε τη διαφορά και όσοι άκουγαν καταλάβαιναν ότι η Γιουγκοσλαβία ήταν μια χώρα με πολλές εθνότητες. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά όταν σε ζωντανές συνδέσεις είχε πανσέληνο ζητούσε από τον σκηνοθέτη να δείξουν το φεγγάρι, κι όταν ο σκηνοθέτης το ’δειχνε, ο Διακογιάννης δεν έλεγε για στατιστικά, αλλά πρότεινε ένα… γαλλικό ρομαντικό τραγούδι που είχε τραγουδήσει η Πιάφ στο «Ολυμπιά» τότε που πολλών από σας εδώ, δεν είχαν γεννηθεί καν οι μπαμπάδες τους…
Ναι φυσικά, θα γράψεις για τον Ζήση που ξετρελαινόταν να σπάει τα καλάθια (μια χαρά να ’ναι το παιδί και να συνεχίσει την καλή του καριέρα, αλλά το πώς τον βαριέμαι σαν παίκτη, δεν περιγράφεται!) αλλά δεν θα είναι ποτέ συνταρακτικό.
Ουπς... και τότε καταλαβαίνεις γιατί «πετάει» το gazzetta.
Ποτέ κανείς δεν αγάπησε να του περιγράψεις αυτό που και εκείνος βλέπει. Το δικός σου μάτι είναι ο καλύτερος εκφωνητής, γραφιάς του σύμπαντος. Τέλος. Μπορείς όμως να του πεις αυτό που βλέπει το δικό σου μάτι κι όχι του φιλάθλου, του θεατή. Και ΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ καλά, τότε τον έχεις κερδίσει. Το μοναδικό καλύτερο από το μάτι είναι η φαντασία. Όποιος μας γαργαλήσει τη φαντασία, στην πραγματικότητα μας εξουσιάζει.
Το ’χουν κάνει με απόλυτη επιτυχία, από πολιτικούς μέχρι πορνοστάρ.
Οι εφημερίδες στην Ελλάδα τρικλίζουν σαν τον Ορέστη Μακρή μεθυσμένο και με πάρκινσον λίγο πριν από το εγκεφαλικό. Τόσο ντούρες είναι… Πιστεύω ότι κάνανε ακριβώς το μοιραίο λάθος. Προσπάθησαν να περιγράψουν αυτό που το μάτι είχε δει (τηλεόραση). Όλοι γράφουνε τη σπουδαία συνέντευξη από τον πρωθυπουργό. Συγγνώμη που το λέω, αλλά βασικά στα παπάρια μας. Αν όμως έγραφαν πώς τους υποδέχτηκε, πώς μύριζε, πόση νευρικότητα είχε, αν μιλάει στους συνεργάτες του στον ενικό ή πώς του μιλάνε εκείνοι, αν κτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η γυναίκα του, αν ήταν ευγενικός, αν μοιάζει (μορφολογικά ε; μη λέμε κι ό,τι θέμε) με τον Ανδρέα ή τη Μάργκαρετ κλπ, τότε θα γαργαλούσαν τη φαντασία του αναγνώστη, κάτι που δεν μπορεί να κάνει η τηλεόραση.
Εδώ λοιπόν στο internet είναι ο απόλυτος συνδυασμός και ταυτόχρονα πρόκειται και για ένα τεράστιο αρχείο. Σου λέει ο άλλος τι παικτούρα ήταν ο Γκαρίντσα και κάνεις τσακ στο google και βλέπεις αν ήταν παικτούρα ή παλτό.
Τι μπορεί να σε διαφοροποιήσει λοιπόν;
Το βρήκατε! Μπράβοοοοοοοο!
Η περιγραφικότητα… Μόνο οι λέξεις μπορούν να περιγράψουν· η camera δείχνει… δεν περιγράφει.
Και αυτοί οι συνάδελφοί μου αφήνουν στην άκρη το «παικτικό» μέρος του Ευρωπαϊκού και το πιάνουν από την άλλη άκρη.
Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.
Αν δεν μπορείς να περιγράψεις, γάμα το. Καλύτερα να λες μόνο στατιστικά. Και ο Παπαδογιάννης λέει περιγράφοντας και άλλα πράγματα εκτός παιγνίου· και ο Αλέκος Θεοφιλόπουλος το ίδιο κάνει. Είναι θέμα αισθητικής, γνώσεων, ταλέντου, με τι παιγνίδια έπαιζες μικρός και πάει λέγοντας.
Ένας πιτσιρικάς φίλος μου εδώ: Vlade «Magic» Miller στο gazzetta μου έγραψε:
«γράφεις ωραία άρθρα κ είσαι ο 3ος που διαβάζω εδώ....συμφωνώ στα περισσότερα..αλλά ως εκεί. Πρότεινε κάτι, έχω βαρεθεί το κράξιμο σε όλα τα site.. και μην μου πεις βρες το στα γραπτά μου! Από τον 15χρονο ως τον 50χρονο παντού όλοι κράζουν (άσχετα μα τον θυμήθηκαν όλοι τώρα). Θέλω προτάσεις. Θέλω τον Μάνο στο επόμενο άρθρο να αρχίζει έτσι «ΠΡΟΤΕΙΝΩ μπλα μπλα μπλα ασχέτως αν διαφωνούμε ή όχι».

Για πείτε μου τώρα… Έχει δίκιο ή άδικο;
Του απάντησα: «Χμ!» (με έπιασε εξ απρόοπτου, βλέπετε, και έπρεπε να κερδίσω χρόνο». Το τελευταίο πράγμα που θα ’θελα να ’μουν στη ζωή μου είναι (πολιτικός) καθοδηγητής, ινστρούκτορας. Άλλωστε πιστεύω ότι όλο το net είναι ένα απέραντο πολιτικό μανιφέστο.
Πριν από καιρό πρότεινα στις μαμάδες του site της γυναίκας μου www.eimaimama.gr να διαμαρτυρηθούν - πολύ πριν από τους Αγανακτισμένους. Μιλάμε για πολλές μαμάδες, δεκάδες χιλιάδες (βασικά) νεαρές μαμάδες. Τους πρότεινα λοιπόν να μαζευτούν στην Πλατεία Συντάγματος με τα πολύχρωμα καροτσάκια τους και τα μωρά τους. Να μη ζητήσουν τίποτε, να μην πουν τίποτε, να μην πέσουν από το Σούλι, απλώς να είναι εκεί με τα παιδιά τους, να μιλάνε μεταξύ τους, να τα βυζαίνουν, να τα κυνηγάνε, να τους αλλάζουν πάνες κ.λπ. Η μάνα είναι ιερό πράγμα. Η μάνα και το μωρό της είναι χίλιες φορές πιο ιερό. Κανείς δεν θα τολμούσε να τα πειράξει. Χημικά σε βρέφη; Έχει όριο η μαλακία… Κάθε πότε; Κάθε π.χ. Τετάρτη στις 7.00 το απόγευμα… Ούτε πανό ούτε θυμός ούτε τίποτε. Ο συμβολισμός θα ήταν: «Η Ελληνίδα μάνα διαμαρτύρεται!» Όσοι δεν συμφωνούν απλώς δεν έχουν ιδέα από την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα: άμα το πει η μάνα, τε-λει-ω-σε.
Α, και το τελευταίο: Είμαι σίγουρος ότι την τρίτη φορά που θα συγκεντρώνονταν, τα διεθνή ΜΜΕ θα έστρεφαν την προσοχή τους. Αυτό ήταν και το point.
Τους το πρότεινα λοιπόν.
Kαι φυσικά δεκάδες συμφώνησαν με τα χίλια.
Piece of cake, που λένε και οι Αμερικάνοι.
Αμ δε… Δειλά-δειλά μια μανούλα και ύστερα από λίγο κι άλλη μία και μετα μοοοοόοονο μερικές αναρωτήθηκαν: «Σύμφωνοι, αλλά αν ο μπάτσος απέναντι χώσει μία με το γκλομπ στο κεφάλι του μωρού μου ή το γεμίσει με αέρια, τι γίνεται; Είμαι μαζί σας, αλλά φοβάμαι να πάρω το μωρό μου και να πάω στο Σύνταγμα.
Όχι, όχι, δεν πρόκειται για τον βλάκα που πάντα χαλάει τις καλές ιδέες στα meetings (γι’ αυτό και βλέπουμε μόνο βλακείες). Εδώ μιλάει ένας άνθρωπος που στην πραγματικότητα εκπροσωπεί όλους που το σκέφτηκαν, αλλά το (χαχαχα) ξεπέρασαν…
«Κι αν κτυπήσει το μωρό μου;»
Τι να της πω εγω; Παράπλευρη απώλεια… Συμβαίνουν αυτά;
Ούτε μία στο τρισεκατομμύριο δεν παίρνω την ευθύνη. Δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου. Τώρα μάλιστα που έγινα και πατέρας, ούτε που το συζητώ.
Πώς μπορώ να ξέρω εγώ ότι το γιγαντάκι με την ασπίδα δεν είναι μόγκολο και σηκώνει το γκλομπ. Ποιος θα χαϊδέψει τις τύψεις μου; Ο Παπουτσής; Ή σύσσωμη η αντιπολίτευση.
Άρα φίλε μου, Vlade "Magic" Miller, δεν είμαι πολιτικός καθοδηγητής.
Όχι, δεν πρόκειται να σου γράψω πρώτον, δεύτερον, τρίτον κ.λ.π.
Όχι, γιατί δεν μπορώ, αλλά επειδή ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Δεν θέλω να ανέβω σ’ αυτό το τρένο· πάντα το άφηνα να περνάει…
Όμως εσύ συνεχίζεις να ’χεις δίκιο…
Δεν ξεκίνησα τυχαία με τους συναδέλφους που γράφουν διαφορετικά, που έχουν γνώσεις, ταλέντο και έχουν διαλέξει το Μέσoν (τουλάχιστον) του σήμερα…
Ο κόσμος ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ, όταν επανέλθει στα κανονικά του δεν θα θυμίζει τίποτα από τον κόσμο που ξέραμε. Ο πιτσιρικάς λοιπόν που θέλει να γίνει διακαώς αθλητικός συντάκτης, ας σταματήσει να χτυπάει πόρτες σε αθλητικές εφημερίδες κι ας ανοίξει ένα blog, να σταματήσει να βλέπει το ποδόσφαιρο σαν ξυλοκόπος και ας το δει σφαιρικά, διαφορετικά, με άποψη… να κάνει και να προτείνει νέα πράγματα.
Να σταματήσουν ΑΜΕΣΩΣ την πορεία προς την α-καβλίαση.
Ξέρετε γιατί δεν πέτυχαν οι Αγανακτισμένοι;
Επειδή ήταν ά-καβλοι, όχι δημιουργικοί δηλαδή.
Bρείτε έναν αρχηγό.
Έναν δικό σας αρχηγό.
Ένα νέο άτομο, που να ξέρει το σήμερα και να οραματίζεται το αύριο. Προχθές μιλούσα με έναν φίλο μου που ’θελε να προσλάβει μια κοπέλα ετών 35 για το τμήμα μάρκετινγκ. Moυ το ’πε επειδή το ’φερε η κουβέντα.
-Να τη ρωτήσεις πόσους φίλους έχεις στο Facebook, του είπα.
-Γιατί;
-Επειδή αν έχει 35 ή δεν έχει σελίδα, σημαίνει ότι δεν είναι άνθρωπος του σήμερα.
-Μα κι εγώ δεν έχω σελίδα στο Facebook.
-Κακώς, αλλά επειδή δεν θα προσλάβεις εσένα, πρόσλαβε μία που να έχει και μάλιστα ενεργή.
Βρείτε έναν 35άρη που θα κάνει τους πιτσιρικάδες να τον προσέξουν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο απ’ αυτό. Και για να τον προσέξουν πρέπει να είναι one of them. Πώς είναι ο Σπηλιωτόπουλος; ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!
Πού να τον βρούμε;
Βασικά θα σας βρεi εκείνος, αλλά το κόλπο είναι να ξεχωρίσετε ποιος είναι ο καλός. Και τον Χίτλερ τον ακολούθησαν πάαααρα πολλοί Γερμανοί (κι όχι μόνο).
Πάρτε παράδειγμα το gazzetta (ή και άλλα αθλητικά sites)
Yποθέτω ότι όλοι αυτοί εδώ (που έφτιαξαν το gazzetta) θα μπορούσαν να ’χαν σκεφτεί (την τιτάνια ιδέα) να ανοίξουν μια εφημερίδα, η οποία θα ήταν διαφορετική, εναλλακτική, με παρασκήνια κι άλλες τέτοιες εντελώς ανεφάρμοστες παπαριές. Αντ’ αυτού άνοιξαν το gazzetta… Και το σχεδίασαν, και μετά το άνοιξαν σε ιδέες, το απελευθέρωσαν, σας δώσανε λόγο, το site έκοψε τα greeklish, βάζει όλες τις ειδήσεις, έχει αποκλειστικά, επιμένει, έχει πολλές γνώμες, αλλά το πιο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: ανανεώνεται 24 ώρες το 24ωρο, δεν πέφτει ο server του και είναι ΠΑΝΤΑ εκεί –τζάμπα βέβαια– όποτε σας κάνει κέφι να το δείτε, είτε είστε καψούρης είτε επειδή έχετε χάσει 0-3, είτε επειδή πήξατε στο γραφείο είτε επειδή είστε πολύτεκνος, gay, χαρούμενος, γυναίκα, υφιστάμενος ή προϊστάμενος - αρκεί να γουστάρεις μπαλίτσα. Ρίχνεις και έναν καβγά κι έρχεσαι στα ίσια σου ή απολαμβάνεις τον καβγά των άλλων, το ψευδώνυμο σε κάνει άτρωτο. Άμα γουστάρεις ρίχνεις και λίγο λάδι στη φωτιά. Κι όλα αυτά αν αγαπάς καμιά ομάδα. Αν, όπως είπαμε, γουστάρεις μπαλίτσα. Και αν βαρεθείς μπαλίτσα διαβάζεις και τον/την blogger που γουστάρεις…
Οι τύποι λοιπόν εδώ έκαναν την επανάστασή τους πριν τους προλάβει η υποχρέωση να κάνουν επανάσταση. Άλλο κάνω επανάσταση κι άλλο πρέπει να κάνω ρε γαμώτο επανάσταση.
Δεν είμαι πολιτικός ινστρούκτορας.
I ’m terribly sorry, αλλά δεν είμαι… Μου αρκεί που σας γράφω. Όλο και κάτι σας περνάω (δεν είχα υποθέσει –ομολογώ– ότι θα μου περνάτε και σεις)…
Η βασική μου πρόταση λοιπόν, φίλε μου Vlade "Magic" Miller, είναι να σκεφτείς το αύριο του αύριο. Το άμεσο αύριο θα ’ναι μπάχαλο. Σε κάποιες από τις συγκεντρώσεις που (θα) γίνονται, είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι θα γίνει της μουρλής. Εύχομαι να μη χυθεί (πολύ) αίμα. Εκεί θα ’ναι αυτοί που θα θέλουν να ’ναι - είναι θέμα επιλογής τους. Όταν αυτό το πατιρντίρι κατακάτσει, φυσικά θα έχουν κερδίσει αυτοί που σιχαινόμαστε. Δεν θυμάμαι στη ζωή μου να κέρδισε ποτέ το Καλό, το Δίκαιο... Θα είναι όμως αδιάφορο γιατί ήδη θα είμαστε σε έναν άλλο κόσμο. Θα πετύχουν και θα τον προχωρήσουν αυτόν τον κόσμο όσοι θα το έχουν προβλέψει, πριν γίνει της μουρλής στη συγκέντρωση…
Δεν θέλω να γίνω πολιτικός καθοδηγητής.
Για μέντορας όμως ψήνομαι… χαχαχαχαχα!

Μάνος Αντώναρος

Αααααα, και τώρα που το θυμήθηκα! Μερικοί από σας γράφουν εξαιρετικά καλά, απλώς δεν είναι ούτε προφανές ούτε το ξέρουν.