«Σκύλος» που γαβγίζει...

Το μήλο και το σπασμένο πλυντήριο!

Μια μεγαλούπολη, 4.500.000 κατοίκων, είναι η πρώτη εικόνα στην ιστορία μας. Σε μια χώρα που έχει μάθει να ζει με τον δικό της τρόπο, με τις δικές της προκαταλήψεις και που πολύ περισσότερο έχει να αντιμετωπίσει την προκατάληψη του έξω κόσμου. Η Μπογκοτά, πρωτεύουσα της Κολομβίας, δεν ήταν ποτέ το ασφαλέστερο μέρος του κόσμου. Η εγκληματικότητα μειώνεται χρόνο με τον χρόνο και περισσότερο αποτελεί μύθο που τρομάζει τους τουρίστες, παρά πραγματικότητα που αφορά τους ντόπιους. Λίγους μήνες πριν από τον Απρίλιο του 1980, όταν ο πληθυσμός της πόλης ήταν κατά 5 εκατ. λιγότερος απ’ ό,τι είναι σήμερα, ξεκινάει η ιστορία.

«Η μητέρα μου, μου λέει συχνά για το πώς την κλοτσούσα στην κοιλιά όλη την ώρα. Από τότε έλεγε σε όλους ότι ο γιος της θα γίνει ποδοσφαιριστής. Ευτυχώς είχε δίκιο». Η... αποκάλυψη του ποδοσφαιριστή θα γινόταν στις 17 Απριλίου του 1980, όταν γεννήθηκε ο Φαμπιάν Αντρές Βάργκας Ριβέρα. Ο πατέρας του έπαιζε ποδόσφαιρο, ο θείος του ήταν χορηγός σε ερασιτεχνική ομάδα και μια μεγάλη, οικογενειακή παρέα δεν έκανε τίποτα άλλο απ’ τον να κλοτσάει μια μπάλα και να προκαλεί ζημιές.

«Είχα την τύχη να έχω πολλά ξαδέλφια στην ίδια ηλικία που μέναμε κοντά. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις, παίζαμε όλοι μαζί και οι οικογενειακές μας συγκεντρώσεις ήταν ιερές. Παίζαμε ποδόσφαιρο με τις ώρες, ήμασταν ακούραστοι. Σταματούσαμε μόνο όταν θα σπάγαμε κάτι στο σπίτι του θείου μου ή του παππού μου. Μια φορά έσπασα το πλυντήριο μιας θείας μου», διηγείται ο Κολομβιανός, ο οποίος θα έβλεπε χρόνια μετά στην παρέα του να προστίθεται και ο μικρός του αδελφός. Ο Ιβάν Γιεσίντ Βάργκας γεννήθηκε το 1987 και ακολούθησε και εκείνος με τη σειρά του την... οικογενειακή επιχείρηση, ενώ τώρα παίζει την Αμέρικα Κάλι στην Κολομβία.

Στην ίδια ομάδα, δηλαδή, όπου έγινε γνωστός και ο αδελφός του, αφού πρώτα είχε να λύσει κάποια θεματάκια. Το παρατσούκλι «επαναστάτης», που τον συνοδεύει μαζί με το –μη κολακευτικό για τη ζωή του, αλλά τιμητικό για τη θέση όπου αγωνίζεται– «σκύλος», τον ακολουθούσε από τα χρόνια του σχολείου. «Ήμουν αντιδραστικός. Παρότι ήμουν πολύ καλός μαθητής, δεν έχανα την ευκαιρία να κάνω τα δικά μου». Συνέχισε, μάλιστα, στο πανεπιστήμιο και σπούδαζε διοίκηση επιχειρήσεων, μέχρι τη στιγμή που έπρεπε να κάνει την επιλογή του.

Τα όνειρα της νιότης!

Η πρώτη του ομάδα, μια άσημη στη γειτονιά. Η Ντεπορτίβο Μαρακανέιρος φιλοξένησε τα πρώτα παιδικά όνειρα του Φαμπιάν Βάργκας, ο οποίος θαύμαζε τον Κάρλος Βαλντεράμα, τον Φαουστίνιο Ασπρίγια κι έμενε άφωνος με όσα μπορούσε να κάνει ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Παίκτες, με τους οποίους μεγάλωσε, πριν έρθει η ώρα να μεγαλώσει ο ίδιος. Το 1996 πήρε την πρώτη του μεταγραφή για την Αμέρικα Κάλι και ξεκίνησε η πορεία του προς το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Έστω κι αν στο ξεκίνημά της έκλινε λίγο προς τα δεξιά... «Στο ξεκίνημα της καριέρας μου έπαιζα δεξιά. Κάτι που αποδείχθηκε πολύ σημαντικά για μένα, γιατί μπορώ πλέον να παίζω σε κάθε σημείο του γηπέδου χωρίς πρόβλημα». Η Κολομβία, οι σπουδές του και η παράλληλη ζωή θα συνεχιζόταν μερικά χρόνια ακόμα. Θα κατακτήσει τέσσερις τίλους με την ομάδα του, όμως ο σπουδαιότερος θα έρθει το 2001. Με την Κολομβία θα γίνει διεθνής το 1999 και το 2001 θα είναι ο νεαρότερος παίκτης της που θα φορέσει το χρυσό μετάλλιο στο Κόπα Αμέρικα, αγωνιζόμενος μάλιστα στα περισσότερα ματς ως βασικός.

Δύο χρόνια μετά θα έρθει η εξαργύρωση των καλών εμφανίσεων. Η πόρτα της Ευρώπης θα ήταν δύσκολο να ανοίξει για έναν μη κοινοτικό παίκτη, αλλά η Αργεντινή δεν ήταν καθόλου άσχημη προοπτική για τον Φαμπιάν. «Μέχρι τώρα όσα όνειρα έχω κάνει, τα έχω δει να πραγματοποιούνται. Το να φορέσω τη φανέλα της Μπόκα ήταν ένα από αυτά και ευχαριστώ τον Θεό που θα το ζήσω. Στην Κολομβία, αυτός ο σύλλογος δεν συγκρίνεται με κανέναν. Έχει παίξει ο Κόρντομπα, ο Μπερμούντεζ και ο Σέρνα και η επιτυχία τους έχει κάνει όλους τους Κολομβιανούς να συμπαθούν την Μπόκα».

Η αληθινή καριέρα ξεκινούσε. Με την Μπόκα Τζούνιορς θα έχει σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, ωστόσο θα κατακτήσει τρία πρωταθλήματα, δύο διηπειρωτικά και δύο Copa Sudamericana. Ενδιάμεσα, θα περάσει μερικούς μήνες στην Βραζιλία, δανεικός στην Ιντερνασιονάλ από την Μπόκα Τζούνιορς. 12 δύσκολοι μήνες, αφού ο Φαμπιάν Βάργκας θα τραυματιζόταν για πρώτη φορά στην καριέρα του (σ.σ. έσπασε τον αστράγαλό του σε αγώνα της Εθνικής) σοβαρά και θα έχανε σχεδόν τη μισή σεζόν.

«Άλλαξε όλη τη ζωή μου στο ποδόσφαιρο. Δεν θα άντεχα να συνεχίσω στην Μπόκα με τον Μπαζίλε, αλλά βρήκα τον εαυτό μου στην Ιντερνασιονάλ. Θυσιάστηκα για να βρω μια θέση. Δεν είναι καθόλου εύκολο το ποδόσφαιρο στη Βραζιλία, είναι πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι στην Αργεντινή, με λιγότερη πειθαρχία και τακτική», θα πει για την εμπειρία του στη χώρα του καφέ, η οποία θα του προσφέρει έναν ακόμα τίτλο, την κατάκτηση του Διηπειρωτικού με την Ιντερνασιονάλ.

Στην επιστροφή του στην Αργεντινή θα κατακτούσε δύο ακόμα πρωταθλήματα, και το 2009 θα ήταν η στιγμή που θα έπρεπε να τελειώσει το ένα του όνειρο. Παρότι πίστευε ότι θα έμενε στην Μπόκα για πάντα, η ευκαιρία να πραγματοποιήσει μια ακόμα επιθυμία του, σε συνδυασμό με τα οικονομικά προβλήματα έφεραν το τέλος. «Πάντα ένιωθα εδώ σαν στο σπίτι μου. Είναι πολύ ιδιαίτερο κλαμπ, όπου πρέπει να δώσεις τα πάντα, αλλά θα σου δώσει και τα πάντα. Είμαι ευγνώμων στον Θεό που έφερε την Μπόκα στον δρόμο μου».

Το όνειρο και ο εφιάλτης!

«Πάντα ονειρευόμουν να έχω μια ευκαιρία στην Ευρώπη. Είμαι 29 χρονών και χωρίς κοινοτικό διαβατήριο δεν θα μου παρουσιαστεί εύκολα ξανά τέτοια ευκαιρία». Η Αλμερία επένδυσε το καλοκαίρι του 2009 στον Φαμπιάν Βάργκας με 4 εκατ. ευρώ για να τον αγοράσει, ωστόσο σε κανέναν δεν εξελίχθηκαν τα πράγματα όπως θα ήθελε. Ο Κολομβιανός θα τραυματιστεί –και πάλι– σε αγώνα της Εθνικής του ομάδας και η ζημιά στο γόνατό του θα χρειαστεί περίπου έξι μήνες για να θεραπευτεί.

«Ήταν πολύ σκληρό, γιατί ήρθα με μεγάλες προσδοκίες και τραυματίστηκα. Χάλασαν τα όνειρά μου. Χάρη όμως στη στήριξη της οικογένειάς μου και των φίλων μου, συμβιβάστηκα με τον τραυματισμό, κατάλαβα πως απλά καθυστερεί τους στόχους μου και δεν τους αναβάλλει και δυνάμωσα ψυχικά. Τώρα βλέπω το φως στην άκρη του τούνελ. Ξεκίνησα να προπονούμαι με την ομάδα κι έχω τεράστια επιθυμία να παίξω».

Θα κάνει την επανεμφάνισή του στις 28 Φεβρουαρίου του 2009 και θα προλάβει να παίξει σε δέκα παιχνίδια. «Η μετάβασή μου ήταν σαν να πέφτεις απ’ τον παράδεισο στη γη. Ήμουν σε μια ομάδα που πάλευε για τίτλο κι έφτασε σε μία που το περισσότερο που διεκδικεί είναι να μείνει στην κατηγορία. Για μένα, όμως, είναι μια πρόκληση», έλεγε στους μήνες που πρόλαβε να αγωνιστεί, σαν να ήξερε τι θα επακολουθούσε την επόμενη σεζόν. Υγιής, πλέον, θα έκανε γεμάτο πρωτάθλημα, με κορυφαία στιγμή την απόδοσή του στον αγώνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης, στον οποίο απέσπασε ισοπαλία 1-1 η Αλμερία, αλλά και δύο ταπεινωτικές βραδιές.

Μία ήττα 8-0 από την Μπαρτσελόνα και μία ακόμα με 8-1 από τη Ρεάλ. Τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση βγήκε και κάτι θετικό, αφού ο Φαμπιάν Βάργκας κατόπιν συνεννόησης με τον Λιονέλ Μέσι μάζεψε τις φανέλες των Καταλανών, για να τις βγάλει σε δημοπρασία στη χώρα του υπέρ των πληγέντων από τις πλημμύρες.

Πατριωτάκι και... σύζυγος!

«Αν κάποιοι έχουν μεγάλη καρδιά, αυτοί είναι οι Κολομβιανοί. Δεν γίνεται να ξεχνάμε τόσο εύκολα τους συμπατριώτες μας. Με πονάει να βλέπω ανθρώπους που δούλευαν χρόνια για να έχουν λίγα πράγματα, να τα χάνουν όλα σ’ ένα βράδυ». Ο μεγαλύτερος πόνος του είναι που πρέπει να ζει μακριά από τη χώρα του και τους δικούς του ανθρώπους. Είναι το τίμημα, όπως το αποκαλεί, για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Η μεγαλύτερη επιθυμία του είναι να επιστρέψει και να παίζει στην Εθνική ομάδα, παρά τα προβλήματα που έχει προκαλέσει στην καριέρα του. Και μεγαλύτερος στόχος του, να πρεσβεύει όσο καλύτερα γίνεται την Κολομβία.

«Από την πρώτη στιγμή που έφυγα από τη χώρα ένιωσα τον ρατσισμό που υπάρχει. Κοιτάζουν το διαβατήριό σου και μόλις δουν ότι είσαι Κολομβιανός, αλλάζουν συμπεριφορά και σε κοιτάζουν περίεργα. Στην Ισπανία είχα πρόβλημα να πάρω τηλεφωνική γραμμή, να αγοράσω αυτοκίνητο... Εγώ πάντα βλέπω τον εαυτό μου ως πρεσβευτή της χώρας μου και προσπαθώ για το καλύτερο».

Το ίδιο κάνει και εκτός γηπέδων. Μαζί με τη γυναίκα του Ελιάνα, μεγαλώνουν την οκτάχρονη Καμίλα και μοιράζονται όλες τις δουλειές. «Άλλαξε τη ζωή μου. Το να γίνεσαι γονιός σού δίνει άλλη ιδέα για τη ζωή. Από τότε που γεννήθηκε, το μόνο που σκέφτομαι είναι να τη βλέπω να μου χαμογελάει», είχε πει σε συνέντευξή του στην Αργεντινή και παραδέχτηκε πως όταν χρειάζεται αλλάζει και πάνες. Επίσης, του αρέσει να ακούει σάλσα, είναι εξαρτημένος από το internet, δηλώνει εξαιρετικός χορευτής, γνωρίζει να μαγειρεύει –σπεσιαλιτέ του το γλυκό κοτόπουλο– και στα ταξίδια διαβάζει λογοτεχνικά βιβλία.

Το χόμπι του είναι να παίζει γκολφ. «Έκανα μερικά μαθήματα και ξετρελάθηκα». Ίσως γιατί είναι ένα άθλημα που απαιτεί συγκέντρωση, αφοσίωση κι έχει ξεκάθαρο στόχο. Όπως ακριβώς είχε και ο Φαμπιάν Βάργκας χθες.