Tα... πρακτικά της Λιάνας!

Kάνοντας αυτή τη δουλειά το μόνο σίγουρο είναι ότι γνωρίζεις (συναντάς) πολύ κόσμο. Συνήθως αυτούς που οι άλλοι εύχονται να γνωρίσουν. Τους γνωρίζεις υπό καλές συνθήκες, υπό κακές, ως συναδέλφους, ως αφεντικά, ως παράγοντες, ως σταρ, ως ό,τι βάλει το μυαλό σας.

Μάλλον δεν θα το πιστέψετε, αλλά οι περισσότεροι απ’ αυτούς με έκαναν να πλήξω στα δύο πρώτα λεπτά. Και σχεδόν όλοι είχαν κάτι που σιχαίνομαι: Στόμφο!

Ανάμεσα βέβαια σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που γνωρίζεις, γνωρίζεις και μερικούς υπέροχους.

Η Λιάνα Κανέλη είναι μία απ’ αυτούς.

Τη γνώρισα ένα βράδυ σε ένα τραπέζι σε εστιατόριο-δημοσιογραφικό στέκι. Καθόταν δίπλα μου με συναδέλφους που είχαμε τελειώσει τη δουλειά και χαζολογούσαμε. Ήταν αρχες των 90’s και τότε όλοι μιλούσανε για τηλεόραση. Η Λιάνα Κανέλλη ήταν ιερό τέρας της τηλεόρασης και εγώ είχα δουλέψει (δούλευα) τρία-τέσσερα χρόνια στην παραγωγή ειδήσεων (μεγάλο σχολείο) του ΑΝΤ1. Κάποια στιγμή ξέχασα ότι είχα δίπλα μου την Κανέλλη, η οποία έτσι κι αλλιώς μιλούσε μ’ έναν διπλανό της, και άρχισα να λέω (πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι!) τις απόψεις μου για την τηλεόραση…

Ω, ρε μάνα μου!

Φυσικά με άκουσε και φυσικά μπήκε στην κουβέντα. Για να μη σας τα πολυλογώ, γίναμε κώλος· υπό την έννοια, ότι άλλη άποψη είχα εγώ και άλλη εκείνη. Δεν τσακωθήκαμε, διαφωνήσαμε. Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν ότι ούτε μια φορά στην ολονύχτια διαφωνία μας δεν χρησιμοποίησε το επιχείρημα: «Εγώ έχω είκοσι χρόνια στην τηλεόραση. Εσύ πόσα έχεις και μιλάς;» Τέλος πάντων, πήγε ο καθένας σπίτι του άγρια χαράματα. Δεν είχαμε συμφωνήσει ούτε στο τόσο.

Την άλλη μέρα το μεσημέρι μού τηλεφωνούν από τον Σκάι TVκαι μου προτείνουν να αναλάβω διευθυντής προγράμματος!

Μένω άναυδος. Παγωτό κασάτο.

Ούτε ποτέ το ’χα σκεφτεί, και βέβαια για εκείνη την εποχή της τρομερής επίθεσης-εμφάνισης της τηλεόρασης ήταν για να χοροπηδάω αντί να περπατάω.

Πήγα λοιπόν για τα διαδικαστικά.

Δεν άντεξα και ρώτησα:

-Συγγνώμη, αλλά πώς σας ήρθα εγώ στο μυαλό;

-Σήμερα το μεσημέρι είχαμε μια σύσκεψη με τη Λιάνα Κανέλλη, η οποία θα ’ναι κι αυτή μαζί μας, και όταν της είπαμε ότι ψάχνουμε κάποιον για διειυθυντή προγράμματος, πρότεινε με πάθος εσένανε. Μας είπε τα καλύτερα για σένα και πώς εκτιμά τη γνώμη σου για την τηλεόραση!

Έμεινα με ανοικτό το στόμα.

Μπορεί πάλι να μη με πιστέψετε, αλλά το πρώτο που ένιωσα ήταν συγκίνηση. Δεν μου ’χε ξανατύχει. Τότε κατάλαβα ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να έχεις άλλη άποψη απ’ αυτούς, αλλά παρ’ όλα αυτά να εκτιμάς την άποψή τους. Μοιάζει μπερδεμένο, αλλά τελικά είναι πολύ απλό.

Της τηλεφώνησα να την ευχαριστήσω. Γίναμε φιλαράκια. Κάναμε πολλή παρέα για τρία-τέσσερα χρόνια. Είναι φιλόξενος άνθρωπος κι αυτό –κατά τη γνώμη μου– τα λέει όλα. Με έμαθε πράγματα, μου εκμυστηρεύτηκε πράγματα, με μάλωσε και με παίνεψε. Η Λιάνα έχει τόσο μυαλό όσο και καρδιά - ή το ανάποδο.

Μετά χαθήκαμε… Χωρίς λόγο. Έτσι όπως συμβαίνει συχνά-πυκνά με τους ανθρώπους. Έχω χρόνια να τη δω, παρά μια φορά τυχαία και στα πεταχτά.

Την έχω πάντα στην καρδιά μου. Και πώς θα μπορούσα άλλωστε ύστερα από όσα έκανε για μένα...

Δεν πρόκειται να σας πω τι είμαι, αλλά μπορώ να σας πω τι ΔΕΝ είμαι.

Δεν είμαι κομμουνιστής. Δεν είμαι αντικομμουνιστής, αλλά πάντως κομμουνιστής δεν είμαι. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να πω ότι η σπουδαιότερη επικοινωνιακή απόφαση που πήρε τα τελευταία είκοσι χρόνια πολιτικός αρχηγός, είναι της Αλέκας Παπαρήγα, η οποία πήρε τη Λιάνα και της έδωσε το free (κάνοντάς τη βουλευτή βέβαια) να μιλάει εκ στόματος ΚΚΕ στην ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.

Έκανα όοοοοοοολον αυτόν τον πρόλογο.. πρώτον επειδή βρήκα θαυμάσια ευκαιρία να την ευχαριστήσω δημοσίως για τότε που με βοήθησε, επειδή εξετίμησε μια διαφωνία που είχαμε και δεύτερον, για να καταλάβετε ότι όσο και να προσπαθώ η υποκειμενικότητά μου είναι στα κέφια της.

http://www.youtube.com/watch?v=hkXslxVWBfA

Δεν υπάρχει άνθρωπος σήμερα στην ελληνική τηλεόραση που να ξέρει ούτε το 10% την τηλεόραση όσο την ξέρει η Λιάνα Κανέλλη. Και δεν φτάνει μόνο αυτό: Η ίδια είναι γεννημένη για αυτό το μέσον. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις ζάπινγκ, να πέσεις πάνω στην Κανέλλη που ρητορεύει με πάθος σε κάποια εκπομπή και να μη σταματήσεις να ακούσεις (δεις) έστω για λίγο τι λέει. Και τέλος, υπερτερεί όλων των άλλων γιατί ξέρει απίστευτα πράγματα. Μα δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο απίστευτα... Και της αρέσει να το δείχνει. Έχει πάντα πάθος και είναι ετοιμόλογη. Και τόσο ειρωνική, όσο θα ήθελαν να είναι όλοι όσοι τη βλέπουν.

Το τέλειο φονικό όπλο.

Μεταξύ μας είναι άλλο πράγμα να είσαι ο Μαρκόπουλος κι άλλο η Κανέλλη. Άλλο ο Πρωτόπαππας κι άλλο η Κανέλλη, άλλο η Τρέμη κι άλλο η Κανέλλη, άλλο ο Αυτιάς κι άλλο η Τρέμη· τους έχει για βούτυρο στη φρυγανιά της.

Να σας πω κάτι: Γνώρισα πολλούς πολιτικούς και πολλούς σταρ της τηλεόρασης. Όποτε πήγα να τους πω κάτι, με σταματούσαν (ανεξαιρέτως όλοι) λέγοντας: «Ξέρω εγώ!»

Ξεράδια ήξεραν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Η μόνη που με άφηνε να της πω αυτό που σκεφτόμουν μέχρι τέλους και μετά… χαχαχαχαχαχα, είχε μιαν άαααααααλλη άποψη, ήταν η Λιάνα Κανέλλη. Σε άκουγε όμως πολύυυυυυυυ καλά. Μην κοιτάτε που στην τηλεόραση τους αφαλοκόβει αμέσως. Δεν έχει βλέπετε τον καιρό να ακούσει όλη την κλαπαναριά που θα της πει ο κλαπανάρας με τα μανικετόκουμπα επί τρίλεπτο. Τους διακόπτει λοιπόν, τους ανατρέπει τη σκέψη, τους χαλάει τη χωρίστρα, θέλουν να πνίγουν με την ίδια τους τη γραβάτα, ζητούν βοήθεια (τάξη) από τον διαιτητή-παρουσιαστή, ο οποίος βέβαια δεν τους κάνει τη χάρη.

-Τι λες μωρ’ συ;

-Μπορώ να γίνω κι εγώ επιθετικός, Λιάνα μου!

Εκείνη τον λέει «μωρ’ συ!» και μερικά εκατομμύρια τηλεθεατές το ρουφάνε γουργουρίζοντας και συ τη λες «Λιάνα μου!»… Πάλι καλά που δεν λες «έλεος».

Κοιτάξτε στο video πώς ο προεδρεύων της Βουλής ανακατεύεται γιατί το συντηρητικό μυαλό του του επιβεβαιώνει ότι θα τα βγάλει πέρα μαζί της. Το αποτέλεσμα ήταν να της δώσει κι άλλη ατάκα «πάρ’ τα για τα πρακτικά της Βουλής, ένα καρβέλι και ένα μπουκάλι γάλα!»

Bingo! Που ’λεγε κι ο Μαστοράκης, ο πρώτος που διέκρινε αμέσως το ταλέντο της.

Όχι, αν αποφάσιζα να ψηφίσω αύριο δεν θα ψήφιζα ΚΚΕ, αυτό που εκπροσωπεί η Λιάνα. Θα ψηφιζα όμως την ίδια με χέρια και με πόδια αν είχαμε το δικαίωμα να ψηφίσουμε οριζοντίως, δηλαδή να μπορούσε κανείς να ψηφίζει όποιον θέλει από όλα τα κόμματα.

Βγάζω λοιπόν το καπέλο στην Αλέκα Παπαρήγα, καθώς κατάλαβε αυτό που δεν κατάλαβαν τόσοι άλλοι. Όπως π.χ. ο Παναθηναϊκός, που επί χρόνια αντιμετωπίζει προβλήματα επικοινωνίας. Οι παλιότεροι θα θυμούνται τι θαύματα έκανε η Λόλα Νταϊφά στα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά.

Είδα αυτό video της Λιάνας Κανέλλη στη Βουλή και τη σκέφτηκα να μαγειρεύει, να σχεδιάζει, να γράφει τραγούδια, να μιλά μερικές ξένες γώσσες, να έχει απάντηση σε όλα, να προτείνει, να παίρνει αποφάσεις…

Είδα τη μαχητικότητά της. Μας λείπουν άνθρωποι με πάθος. Μα λείπει ένα καλό Νο. «10» που να σηκώνει κεφάλι και να βλέπει γήπεδο.

Να ’χαμε τρεις-τέσσερις ακόμα σαν τη Λιάνα!!!

Γυναικεία μυαλά, αν είναι δυνατόν! Γιατί με τους άνδρες τα είδαμε τα χαΐρια μας!

Μάνος Αντώναρος

Σημείωση:

Η αλήθεια είναι ότι έχω πεθυμήσει να γράψω κάτι ποδοσφαιρικό. Δυστυχώς δεν έχω τίποτα γράψω. Άλλωστε αν κάτι θα ’θελα να γράψω θα ήταν μερικές σκόρπιες σκέψεις που έχω για τη Δικαιοσύνη, αλλά έχω την αίσθηση ότι είναι ημέρα περισυλλογής. Αυτό δεν είναι το «γράμμα του νόμου», είναι μαρκίζα σε μπουζουξίδικο της Εθνικής Οδού.

Μου είπαν στο gazzetta radio ότι στο ημίχρονο Ολυμπιακός-Μαρσέιγ ο κόσμος δεν μιλούσε για το παιγνίδι –πράγμα εξωφρενικό για ανθρώπους που πάνε γήπεδο– αλλά για την ενδεχόμενη χρεοκοπία, για το μεροκάματο, για τα δάνεια, για την πείνα που φοβούνται ότι έρχεται.

Όποιος δεν το παίρνει αυτό το πολύ σοβαρό σημειολογικό μήνυμα, τότε δεν ξέρει πού πατά και πού βαδίζει… Και στα παπάρια μας να μην ξέρει πού βαδίζει αυτός. Το κακό είναι ότι με το ζόρι παρασύρει και μας.

Όσο για το παικτικό:

Είδα χθες Βαλένθια-Μπαρτσελόνα 2-2. Στο τελευταίο πεντάλεπτο έπαιζαν τόσο γρήγορα. Όπως παίζουν οι ελληνικές ομάδες το πρώτο δίλεπτο, που έχουν κουράγιο και δυνάμεις…