Ολυμπιονίκης με… σφουγγαρίστρα!

Να αναφέρουμε ότι η γενιά των αθλητών της εποχής Στεφανόπουλου, δηλαδή πριν από το 1990, δεν είχαν σε καμία περίπτωση τα προνόμια μεταγενέστερων ολυμπιονικών. Έζησαν, δηλαδή, τον αθλητισμό στα πέτρινα χρόνια του, δίχως απολαβές σημαντικές και πλούτη.

Διαβάστε τι γράφει αυτό το θηρίο των ρίνγκ, ο Γιώργος Στεφανόπουλος. Κάποτε έριχνε με την μπουνιά του ακόμα και τείχη, ενώ τώρα χρησιμοποιεί την γροθιά του για να σφίγγει πιο δυνατά μέσα στην χούφτα του το κοντάρι από την σφουγγαρίστρα.

«Με αφορμή τη χθεσινή επιστροφή των Ολυμπιονικών στα καθήκοντά τους, στα σώματα ασφαλείας και στο στρατό αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω τη δική μου εμπειρία από τη θητεία μου τον τελευταίο χρόνο στο Δημόσιο καθώς ανήκω στη μειοψηφία των 30 Ολυμπιονικών που εργάζονται σε δημόσιες υπηρεσίες και όχι στα σώματα ασφαλείας.

Θέλω να ξεκαθαρίσω, επειδή ακούστηκαν τρελά ποσά τις τελευταίες μέρες για τα πριμ των ολυμπιονικών, ότι βίωσα τα πέτρινα χρόνια του αθλητισμού κι από την επιτυχία μου στο Λος- Άντζελες δεν πήρα ούτε μία δραχμή! Πήρα προνόμια από την πολιτεία αλλά όχι ολυμπιακό πριμ.

Καταρχήν έχω επιστρέψει στην υπηρεσία μου στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Αγ. Κοσμά σχεδόν ένα χρόνο. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι, αν δεν παρουσιαστείς αύριο, δε θα πάρεις το μισθό σου. Κι έτσι πήγα χωρίς καμία αντίρρηση. Από τις πρώτες μέρες απευθύνθηκα σε κάποιον ανώτερό μου και του είπα:

«Δεν έχω πρόβλημα να έρχομαι κάθε μέρα και να δουλεύω 8ωρο αλλά σε παρακαλώ μη μου ζητήσεις να περιφέρομαι από γραφείο σε γραφείο. Θέλω να νιώθω χρήσιμος. Στείλε με σε σχολεία, σε ιδρύματα να μιλάω στα παιδιά, να παρουσιάζω το άθλημά μου, να μιλάω για όσα πέρασα, να τους μιλήσω για στόχους. Το' χω κάνει πάρα πολλές φορές μέχρι τώρα κι είναι πολύ σημαντικό. Αν δε θέλεις να πηγαίνω εγώ, φέρνε εδώ σχολεία να οργανώσουμε προγράμματα. Θέλω να προσφέρω κάτι δημιουργικό...».

Κάθισα πριν λίγους μήνες κι έβγαλα ένα βιβλίο για τη ζωή μου όχι για να γίνω πλούσιος, γιατί αν με ενδιέφερε αυτό θα το είχα βγάλει τότε που υπήρχε χρήμα αλλά για να μιλήσω με τη δική μου ζωή στον άνεργο, στον απογοητευμένο, σε αυτόν που νομίζει ότι δεν αξίζει τίποτα και ότι δε θα τα καταφέρει. Ήθελα να δώσω ελπίδα, γιατί κάποτε βρέθηκα κι εγώ πολύ χαμηλά. Πιστεύω ότι τα παιδιά είναι η μόνη μας ελπίδα.
Μια από τις πιο δύσκολες και σκληρές εμπειρίες της ζωής μου ήταν η επίσκεψή μου πριν από λίγα χρόνια μαζί με άλλους Ολυμπιονίκες στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα. Πόσα πολλά μπορούμε να προλάβουμε αν πλησιάσουμε τα νέα παιδιά...

Αντί αυτού μου έδωσαν μια αρμαθιά κλειδιά και μαζί με 5 ακόμα Ολυμπιονίκες μας έβαλαν σε ένα μικρό δωματιάκι που δεν έχει ούτε τηλέφωνο και με δυσκολία μας χωράει όλους και μας είπαν:

«Θα κλειδώνετε και θα ξεκλειδώνετε γήπεδα κι αν βλέπετε μες στο χώρο κανέναν χωρίς κάρτα σταδίου θα τον διώχνετε». Κι από τότε δουλεύω κάθε μέρα οχτάωρο, χτυπάω κάρτα, δουλεύω και Σάββατα και Κυριακές χωρίς καμία διαμαρτυρία και κλειδώνουμε και ξεκλειδώνουμε όλοι οι Ολυμπιονίκες εκ περιτροπής γήπεδα .

Σήμερα το πρωί με πλησίασε πολύ αποφασιστικά μια καθαρίστρια του Αγ. Κοσμά και μου δήλωσε:

«Θα σου φέρω έναν κουβά και μια σφουγγαρίστρα για να σφουγγαρίζετε το γυμναστήριο...». «Μα εγώ δεν ξέρω να σφουγγαρίζω» της είπα γελώντας.
«Σώπα βρε, μου είπε προσπαθώντας να με ενθαρρύνει για να τα καταφέρω, εσύ δεν ξέρεις; Εσύ παίρνεις την πέτρα και τη στύβεις». «Ναι, την πέτρα ξέρω να τη στύβω...να την καθαρίζω δεν ξέρω!» της είπα πάλι γελώντας.

Η καθαρίστρια νευρίασε κι έφυγε μονολογώντας. «Ωχ, μωρέ εγώ σου μιλάω σοβαρά κι εσύ με κοροϊδεύεις».

Δε μου φταίει βέβαια η γυναικούλα..., αυτή βλέπει εκεί 5 μαντραχαλάδες να κλειδώνουν και να ξεκλειδώνουν με τη σειρά και σκέφτηκε:

«Αφού κλειδώνουν και ξεκλειδώνουν, γιατί να μη σφουγγαρίσουν κιόλας!
Αυτή ίσως να μη γνωρίζει καν τι είναι πυγμαχία, ολυμπιακό πνεύμα, «τιμητικό ευεργέτημα»..., γιατί να μου φταίει αυτή;

Αυτοί που έβαλαν τους Ολυμπιονίκες στη μηχανή του κιμά και τους πολτοποίησαν μου φταίνε, γιατί αυτό που γίνεται δυστυχώς δεν είναι τίποτα παραπάνω από ισοπέδωση και απόλυτη πολτοποίηση.

Όταν απευθύνθηκα στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, για να διαμαρτυρηθώ για την κατάντια και για να ζητήσω να προστατεύσουν τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας μου απάντησαν:

«Τι προτιμάς, να είσαι άνεργος ή να ξεκλειδώνεις πόρτες;». Κι έτσι με έβαλαν στη θέση μου αλλά και στο «σύστημα» και μου έκλεισαν το στόμα.

Οι Ολυμπιονίκες δε φοβούνται ούτε τη δουλειά ούτε τα ωράρια, γιατί έχουν μάθει να δουλεύουν πολύ σκληρά στη ζωή τους. Αυτό που φοβούνται είναι η αντιμετώπιση. Τη μηχανή του κιμά δεν αντέχουν στην οποία μπήκα κι εγώ. Αν μας έλεγαν ότι με την επιστροφή στα καθήκοντά μας θα σωθεί η Ελλάδα από τα δεινά της, θα πηγαίναμε όλοι και θα δουλεύαμε όχι οχτάωρα αλλά δωδεκάωρα, γιατί εμείς έχουμε μάθει μόνο να προσφέρουμε στην πατρίδα. Αλλά δυστυχώς δε μας ήθελαν γι' αυτό.

Οι τροϊκανοί που επέβαλαν τα μέτρα και ζήτησαν να «μαζευτεί» το δημόσιο, αν γνώριζαν ότι οι Έλληνες Ολυμπιονίκες ξευτιλίζονται με αυτό τον τρόπο, θα φρόντιζαν οι ίδιοι να τους προστατεύσουν, γιατί στη Γερμανία η πολιτεία έχει θεσπίσει νόμους που διασφαλίζουν την ισόβια αξιοπρεπή διαβίωση όχι μόνο των ολυμπιονικών αλλά και όλων των διακεκριμένων αθλητών, δίνοντας κίνητρα σε εταιρίες κι οργανισμούς, ώστε να αξιοποιούν δημιουργικά και κυρίως αξιοπρεπώς αυτούς τους ανθρώπους.

Έχουν τόσα πολλά να προσφέρουν οι Ολυμπιονίκες στα νέα παιδιά, που είναι η μόνη ελπίδα αυτού του τόπου αλλά δυστυχώς ξεκλειδώνουν γήπεδα κι αν δεν μπει ένα πάτος σε αυτή την ξεφτίλα αύριο ίσως σφουγγαρίζουν κι αν χρειαστεί, ίσως καθαρίζουν και τουαλέτες.

Εδώ και δέκα χρόνια έχω αποκτήσει πανεπιστημιακό πτυχίο, για το οποίο αν και το έχω καταθέσει στην υπηρεσία μου από το 2000 δεν έχω πάρει ούτε ένα ευρώ επίδομα, την ώρα που το παίρνουν οι συμβασιούχοι.

Το «γιατί», αν και το ρώτησα επανειλημμένως, δεν το ξέρω ούτε εγώ.
Το «ωραίο» είναι ότι επειδή πλησιάζω τα 50 σε λίγο, θα με βάλουν στο σωρό και θα με ρίξουν και μένα και τους άλλους ολυμπιονίκες στην εφεδρεία και τελικά αυτό το «παράσημο» που μου έδωσε η πατρίδα μου, θα μου το πάρει κατά το ήμισυ πίσω. Πού αλλού στον κόσμο άραγε συμβαίνουν αυτά; Γι' αυτή τη δουλειά έχω φτύσει κυριολεκτικά αίμα. Δε μου τη χάρισαν.

Με κορόιδευαν τρία χρόνια μέχρι να μου τη δώσουν. Δεν μπήκα από το παράθυρο. Τη δουλειά μου τη σέβομαι πολύ και γι' αυτό γύρισα αμέσως μόλις μου ζητήθηκε. Από 12 χρονών δούλεψα τσαγκάρης. Έγινα στα 22 Ολυμπιονίκης και όταν γύρισα από το Λος Άντζελες πήγα στα πανηγύρια για να πουλάω πάλι παπούτσια, γιατί ήμουν Ολυμπιονίκης αλλά άνεργος.

'Όταν μπήκα τελικά μετά από πολύ αγώνα στο δημόσιο αρχικά έγινα σκουπιδιάρης, γιατί ήμουν του δημοτικού. Πήγα ξανά στα 29 σχολείο για να πάψω να είμαι σκουπιδιάρης. Τέλειωσα το σχολείο, τέλειωσα το Πανεπιστήμιο κι έγινα διοικητικός υπάλληλος στον Άγιο Κοσμά. Αυτό ήξερα όλα αυτά τα χρόνια ότι είμαι. Μετά από όλο αυτό τον κύκλο ζωής μου ζήτησαν να κλειδώνω και να ξεκλειδώνω και πριν από λίγες ώρες μου ζήτησαν και να σφουγγαρίζω.

Παρόλα αυτά ούτε η κάρτα με ενοχλεί ούτε το ωράριο, ούτε τα σαββατοκύριακα που δουλεύω. Αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να συνηθίσω όσος χρόνος κι αν περάσει στο δημόσιο είναι η ισοπέδωση, η ασέβεια κι η απόλυτη αγνωμοσύνη.

ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ!»