Tο «my way» του Αρσέν

Ποια είναι όμως τα συστατικά που έχουν δημιουργήσει αυτή την περίεργη φετινή αρνητική μαγιά για την Άρσεναλ και έχουν οδηγήσει στην... πυρά τον προπονητή της; Ο αρθρογράφος του Sports Illustrated, Μπεν Λίτλετον, αναλύει όσα έχουν συμβεί αρχικά από τον περασμένο Φεβρουάριο και ακολουθήθηκαν από την επιλογή του Βενγκέρ να παραμείνει στο «Έμιρεϊτς».

«Τα πάντα μοιάζουν να έχουν αφετηρία εκείνον τον χαμένο τελικό στο «Γουέμπλεϊ» (φώτο). Ήταν 27 Φεβρουαρίου, όταν η Άρσεναλ υποτάχθηκε απρόσμενα στην Μπέρμιγχαμ και απώλεσε ένα σίγουρο τρόπαιο (Carling Cup). Έκτοτε έχει νικήσει μόλις σε έξι από τα τα 23 ματς που έχει παίξει, συμπεριλαμβανόμενης της ντροπής στο Μάντσεστερ (8-2).



Λίγο αργότερα ήρθε και το μεγάλο δίλημμα για τον Αλσατό κόουτς. Η πρόταση των Αράβων να αναλάβει εν λευκώ την Παρί Σεν Ζερμέν τον έβαλε στην μπρίζα. Ναι μεν αισθανόταν μπλοκαρισμένος έπειτα από μια δεκαπενταετία στο Λονδίνο, μα ακόμα ήταν μέσα στους τέσσερις στόχους της χρονιάς (πρωτάθλημα, Κύπελλο, Λιγκ Καπ, Τσάμπιονς Λιγκ) και επέλεξε να παραμείνει.

Σε αυτό συνηγόρησαν και οι υποσχέσεις της διοίκησης. Βέβαια δεν φταίνε αποκλειστικά τα μεγάλα κεφάλια του συλλόγου για το ότι δεν αποκτήθηκαν οι Χουάν Μάτα, Σάντι Καθόρλα, οι οποίοι είχαν αρχικά δώσει την υπόσχεσή τους, μα στην πορεία επέλεξαν τα περισσότερα φράγκα που έδιναν Τσέλσι και Μάλαγα αντίστοιχα. Με τον Σεσκ Φάμπρεγας και τον Σαμίρ Νασρί επίσης δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Ήθελαν να φύγουν και έφυγαν, αφήνοντας ζεστά χρήματα στα ταμεία, τα οποία δυστυχώς για τον Αρσέν πάνε κυρίως στα χρέη για το «Έμιρεϊτς».



Η αλήθεια είναι πως ο Βενγκέρ πλέον δεν έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στις μεταγραφές, όπως συνέβαινε μέχρι πέρσι. Πλέον λογοδοτεί στον Ιβάν Γκαζίδη (φώτο), ο οποίος πρόσφατα το είχε ξεκαθαρίσει και δημόσια («στην Άρσεναλ δεν υπάρχει πια δικτατορία»). Και κάπως έτσι έχει ξεμείνει από κλασάτες επιλογές. Σε αυτό προσθέστε τα τρομερά ανασταλτικά προβλήματα. Ο Βόιτσεχ Σέζνι δεν είναι τόσο καλός φέτος, ενώ ο Τόμας Βερμάλεν, ο καλύτερος αμυντικός του, εξαιτίας των τραυματισμών έχει παίξει μόλις ένα ολόκληρο ματς.



Κάπως έτσι ήρθαν και οι αποδοκιμασίες που δραματοποίησαν την κατάσταση για τον Βενγκέρ. Ο ίδιος όμως τώρα φαίνεται να πεισμώνει. Μέχρι την ανατροπή με τη Σριούσμπερι στο Λιγκ Καπ δεν είχε μιλήσει. Αμέσως μετά την είπε σε όλους («ορισμένοι ξεχνούν πως είμαι εδώ και επί 14 χρόνια βγαίνουμε στο Τσάμπιονς Λιγκ»). Σταδιακά αντιδρά. Σύντομα θα έχει διορθώσει πολλά κακώς κείμενα. Ίσως το καλοκαίρι να φύγει (έχει ακόμα τρία χρόνια συμβόλαιο). Μέχρι τότε όμως θα έχει φροντίσει να φτιάξει τα πράγματα, ώστε εάν θα αποχωρήσει, αυτό να γίνει με τον δικό του πανηγυρικό τρόπο».

Η επιστροφή του Αλσατού
Σε όλα αυτά συνηγορεί με τον δικό του τρόπο ο αρθρογράφος της Mirror, Όλιβερ Χολτ, ο οποίος θεωρεί πως ο Βενγκέρ είναι ήδη καλύτερα, βρίσκει τον εαυτό του και αυτό θα φανεί άμεσα. Προφανώς αρχής γενόμενης από το ματς με τον Ολυμπιακό...

«Ήταν λίγο μετά τη νίκη επί της Μπόλτον. Το χαμόγελό του είχε γλυκόπικρη αίσθηση και πρόδιδε τα συναισθήματα που κρύβει μέσα του. Με αυτό το μειδίαμα στο πρόσωπό του, δίχως λόγια, ο Αρσέν Βενγκέρ απάντησε στην ερώτηση αν τον πλησίασε η Ίντερ για να την αναλάβει μετά την απόλυση του Τζανπάολο Γκασπερίνι. «Θα το θέλατε να φύγω, ε;» μουρμούρισε, για να συνεχίσει: «Εν μέρει καταλαβαίνω. Έχω τις ευθύνες μου, αλλά ξεχνάτε εύκολα. Όλοι σας», είπε με παράπονο.

Ο Αλσατός φαίνεται πληγωμένος εξαιτίας της επιθυμίας μερίδας του Τύπου και των οπαδών της Άρσεναλ να απολυθεί. Έχει όμως κάτι που δεν έχω αντικρίσει σε άλλον σύγχρονο προπονητή παρά μονάχα στον Άλεξ Φέργκιουσον. Μοιάζει με το πληγωμένο θηρίο που ετοιμάζεται να σηκωθεί και να δαγκώσει ακόμα πιο δυνατά από πριν. Φαινόταν στο βλέμμα του. Σταδιακά θα ηρεμήσει και το ίδιο θα συμβεί και με την ομάδα του. Προς το παρόν απόλαυσε το γεγονός πως κόντρα στην Μπόλτον άκουσε και πάλι το κοινό να τραγουδάει το όνομά του. Αμέσως μετά ξεκαθάρισε: «Έχουμε μπροστά μας ένα ματς για το Τσάμπιονς Λιγκ. Απόψε όμως, επιτρέψτε μου να πάω σπίτι και να απολαύσω ένα ποτήρι κρασί». Και έπειτα απ’ όλα αυτά σκέφτηκα. Ναι, είναι καλά. Αυτός είναι ο στωικός Γάλλος που όλοι λατρεύουν. Ακόμα και αυτοί που τον μισούν».