Να... Μαρκάνω ή να μη Μαρκάρω;

Το λογικό, το φυσιολογικό έγινε. Πόσες φορές έχει χάσει στην έδρα της η Άρσεναλ και πόσες έχει κερδίσει εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός για να περιμένεις κάτι άλλο; Πόσο βάρος έχει η μία φανέλα και πόσο η άλλη; Πόσο μπάτζετ η μία ομάδα και πόσο η άλλη; Και ποιοι παίκτες έπαιζαν από κάθε πλευρά; Όσο κάνει ο Αρσάβιν, κοστίζει ο μισός Ολυμπιακός.

Ως εδώ, με τα μαθήματα λογικής, πάμε καλά. Το ποδόσφαιρο, όμως, δεν στηρίζεται αποκλειστικά στη λογική. Αν ήταν έτσι, θα γινόταν η κλήρωση, θα καθόσαντε στο τραπέζι οι προεδραίοι των ομάδων, θα τις βγάζανε έξω (τις λίστες ντε, με τα ονόματα, τα μπάτζετ, τις φανέλες και την ιστορία), θα τις μετράγανε και θα αποφάσιζαν ποιος κερδίζει, για να μην ξοδεύονται σε τζάμπα ταξίδια και κουράζουνε τους πιο φτηνούς και τους πιο ακριβούς τους παίκτες.

Το ποδόσφαιρο, όμως, τρέφεται από την έκπληξη. Από την υπέρβαση. Από το απρόσμενο, μέχρι κι από το ανεξήγητο. Πέρα από τις δυνατότητες των ομάδων, η καλή ή κακή τους μέρα, το πάθος ή η ψυχολογία (καλή ή κακή), μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα. Και εν τέλει, η έκπληξη, μαζί με την αδικία, είναι τα συστατικά που πωρώνουν τους οπαδούς σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτά τα «θυμάσαι τότε που έπιανε ο τερματζής μας τα άπιαστα και σε μια αντεπίθεση πήραμε το “διπλό” εκεί μέσα;» ή τα «θα το σηκώναμε άμα δεν μας σφάζανε τα κοράκια»...

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, αφού δεν συμφωνήθηκε στην κλήρωση πως το ματς με την Άρσεναλ είναι στα χαμένα, αφού πήγε να παίξει στο Λονδίνο, είχε τις πιθανότητές του. Κι έπρεπε να παίξει γι’ αυτές...

Μάλιστα, το πριγκέιμ είχε και κάποια στοιχεία (όπως τις πολλές και σημαντικές απουσίες της Άρσεναλ ή την κακή της φόρμα), που έβαζαν τους οπαδούς του σε διαδικασία «βρε, λες αυτή τη φορά να γίνει;».

Δεν έγινε...

Μπορούσε όμως να γίνει...

Γιατί αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός έπαιξε για τις πιθανότητές του. Δεν πάλεψε απλώς. Σχεδόν κυριάρχησε για ένα ημίχρονο, αλλά πλήρωσε στο ίδιο διάστημα τα μαύρα χάλια της άμυνάς του, που ήταν σχεδόν τόσο μαύρα όσο κι εκείνα της Άρσεναλ. Γιατί ουσιαστικά αυτό είδαμε. Ένα ματς χωρίς άμυνες, με τον Ολυμπιακό να πρωταγωνιστεί στο κέντρο όσο βάσταγε ο μπαγάσας ο Ιμπαγάσας και με τις ευκαιρίες να διαδέχονται η μία την άλλη. Αρένα!

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε έκανε καλύτερο εκτός έδρας πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και δεν θυμάμαι, του-λάστιχον όχι τα τελευταία χρόνια. Ταχύτητα, ανάπτυξη, ευκαιρίες, τσαμπουκάς, ένα «το θέλω αυτό το ματς» που έκανε μπαμ στα μάτια και τα πόδια των παικτών του. Δεν τον πήγε, αλλά αυτός πήγε όσο μπορούσε. Ίσως και παραπάνω, αλλά μόνο από τη μέση και πάνω.

Γιατί από τη μέση και κάτω, άρχιζαν τα δράματα. Τρεις φορές κατέβηκε η Άρσεναλ, έβαλε δυο γκολ κι έχασε κι ένα τετ α τετ. Καλά το είχε διαβάσει το ματς ο Μέρμηγκας, αλλά αυτό το κόλλημα με τον Μαρκάρω - Δεν Μαρκάρω δεν εξηγείται. Λύσσαξε το καλοκαίρι να τον πάρει για αντικαταστάτη του... Ρίο Μπράβο, για αριστερό μπακ (κι ας ξέραμε όλοι, κι εμείς κι αυτός πως ήταν σέντερ μπακ) και τώρα έχει λυσσάξει να τον κάνει παρτενέρ του Μέλμπεργκ στο κέντρο της άμυνας, για να μην ξέρει ούτε κι ο Σουηδός πού πατάει και πού βρίσκεται. Εκτός κι αν τρέχει τίποτα με τον Αβράμη...

Στο δεύτερο ημίχρονο ο ρυθμός έπεσε, αλλά και πάλι ο Ολυμπιακός το πάλεψε. Είχε και τη δοκάρα του Τόρο, αλλά έλειψαν πια οι ανάσες, κυρίως από τον Ιμπαγάσα, οπότε και το μυαλό δεν ήταν τόσο καθαρό για να δημιουργηθούν άλλες καταστάσεις στην περιοχή της Άρσεναλ, που πλέον απειλούσε πιο εύκολα, αλλά τα ποδάρια των δικών της παικτών έτρεμαν και οι φάσεις δεν τέλειωναν.

Κακά τα ψέματα, ο Ολυμπιακός την είχε την ευκαιρία του. Και την έχασε... Βρήκε την Άρσεναλ στα χειρότερά της, με εύθραυστη ψυχολογία, με ελλείψεις, έκανε από τη μεριά του το καλύτερό του παιχνίδι κι όμως έφυγε χαμένος.

Αν και, εφόσον αυτή την εικόνα που έδειξε στο Λονδίνο φροντίσει να τη διατηρήσει, τότε μπορεί να βγει κερδισμένος από αυτό το ματς. Να το πιστέψει πως μπορεί, να ξεχάσει τις παθητικές εμφανίσεις του παρελθόντος και –φυσικά– να διορθώσει τα λάθη του. Και τα ατομικά των παικτών και τα προσωπικά του Μέρμηγκα, με τα σκαλώματά του: «Να... Μαρκάνω ή να μη Μαρκάρω;»

Να μαρκάρεις!

Μέχρι να ξεχάσουν οι οπαδοί του Ολυμπιακού τα «αχ» αυτού του αγώνα, εγώ, ο Μίλτος, να ’μαι καλά...