Έλα μωρέ, ποιος Κόμπι τώρα...

Ο Κόμπι Μπράιαντ ήρθε στην Ελλάδα, έμεινε δύο ημέρες, έλαβε μέρος σε διάφορες εκδηλώσεις, αλλά πέρασε περίπου απαρατήρητος. Επαναλαμβάνω, ο Κόμπι Μπράιαντ. Ο κορυφαίος, για πολλούς, μπασκετμπολίστας του πλανήτη.

Να το πω διαφορετικά: ένας από τους σημαντικότερους αθλητές της υφηλίου, εκπρόσωπος μάλιστα του αθλήματος που φέρνει στη χώρα μας τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Ελάχιστοι πήραν είδηση την παρουσία του. Τα τηλεοπτικά κανάλια (πλην της Nova και του ΣΚΑΙ) αδιαφόρησαν πλήρως, ενώ οι αθλητικές εφημερίδες φιλοξένησαν ρεπορτάζ περιορισμένης έκτασης στις πίσω σελίδες, εκεί που βολοδέρνει εξορισμένο εδώ και χρόνια το μπάσκετ.

Ο Κόμπι Μπράιαντ έμεινε δύο μέρες στην Ελλάδα και δεν άναψε ούτε ένας προβολέας για το χατίρι του.

Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου θα συνέβαινε αυτό;

Σε καμία. Διότι πουθενά αλλού δεν αντιμετωπίζεται έτσι από τα Μέσα Ενημέρωσης το εθνικό σπορ ή το σπορ που θα έπρεπε να είναι εθνικό. Τα ελληνικά ΜΜΕ ζουν με ευχαρίστηση τη χούντα του ποδοσφαίρου και του στοιχήματος, αυτή που οπλίστηκε από επίσημα χέρια και συντηρείται με κρατικά χρήματα, προξενώντας ασφυξία στον υπόλοιπο αθλητισμό (ειδικά τον ερασιτεχνικό) μιας χώρας που μόλις προ επταετίας φιλοξένησε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αυτή είναι η κληρονομιά του 2004 στην Ελλάδα. Η κοιτίδα του αθλητισμού είναι πλέον ξεδιάντροπο μονοπώλιο της ασπρόμαυρης μπάλας. Με ασπίδα το πλαστό επιχείρημα «αυτά θέλει ο κόσμος». Λες και είναι πρωτοφανές φαινόμενο η διαμόρφωση της κοινής γνώμης μέσα από πλύση εγκεφάλου.

Θα περίμενε κανείς να έχει περάσει στο περιθώριο το πρωτάθλημα των στημένων αγώνων, του υποκόσμου, της διαπλοκής, των Ψωμιάδηδων και των Μπέων. Να πάρει, δηλαδή, τη θέση που αντιστοιχεί στο ανάστημά του ή ακόμα καλύτερα, να διακοπεί μέχρι να προχωρήσει –αν ποτέ προχωρήσει– η κάθαρση. ΄Η έστω να διεξάγεται μπροστά σε ολόαδειες κερκίδες.

Και όμως, το τέρας θεριεύει. Μολονότι ζει στη βαριά σκιά των καταιγιστικών αποκαλύψεων και κινείται στους διαδρόμους των ποινικών δικαστηρίων, το πρωτάθλημα της «Σούπερ» Λιγκ κουκουλώνει σαν κουβέρτα οτιδήποτε άλλο κινείται στον ελληνικό αθλητισμό. Εκτός της Nova, που έχει έννομο και ισχυρό συμφέρον να διαφημίσει την πραμάτεια της, τι ακριβώς άξιο προβολής βρίσκουν τα ΜΜΕ σε αυτό τον θλιβερό χορό;

Ακόμα και το μπάσκετ, που όσο να ’ναι έχει τη δική του δυναμική, αποσπά μόνο ψίχουλα από την πίτα. Πόσα πρωτοσέλιδα κέρδισε η Εθνική Ανδρών με τη θαυμάσια πορεία της τις μέρες του Ευρωμπάσκετ; Πρώτο θέμα εννοώ, όχι κουτάκι σε μιαν ακρούλα της μπροστινής σελίδας. Η κρατική ΕΡΑ Σπορ αγνόησε χωρίς αιδώ το πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα Ελλάδας-Σερβίας, αυτού που έστειλε την Εθνική μας στο προ-ολυμπιακό, για να μεταδώσει φλυαρία σχετικά με τον Ολυμπιακό Βόλου και την Καβάλα. «Έχουμε θέμα που καίει δύο πόλεις», ήταν η δικαιολογία που προέβαλε στον αέρα ο συντονιστής, όταν ο σπίκερ διαμαρτυρήθηκε από το Κάουνας.

Όταν πρόκειται για ποδόσφαιρο, «δύο πόλεις» αποτελούν εθνική υπόθεση. Οι πόλεις του Μπέου και του Ψωμιάδη, σημειωτέον.

Πόσοι από εσάς γνωρίζετε ότι ο ΠΑΟΚ δίνει αύριο (ελπίζω και το Σαββατοκύριακο) τον υπέρ πάντων αγώνα για πρόκριση στους ομίλους της Ευρωλίγκας; Μήπως το αναφέρουν τα δελτία ειδήσεων των καναλιών; Μιλάνε, όμως, για τον αόρατο πρίγκιπα. Και για τον Τσάκα.

Για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό δεν ανοίγω συζήτηση, αφού οι δύο «αιώνιοι» έχουν εξασφαλισμένους τους προβολείς σε οτιδήποτε πράττουν. Το τουρνουά όπου μετέχουν αμφότεροι στην Κωνσταντινούπολη, ασφαλώς θα κερδίσει περισσότερες στήλες από τους κρίσιμους αγώνες του ΠΑΟΚ στο Βίλνιους.

Θα μάθουμε όμως τα πάντα για τις ομαδάρες του ποδοσφαίρου. Και για αυτήν που πανηγυρίζει την... ευπρόσωπη ήττα από τα δεύτερα της Άρσεναλ και για εκείνη που αποκλείστηκε από Μακάμπι και Οντένσε και για την άλλη που θεωρεί τίτλο τιμής το εντός έδρας «Χ» με τα τρίτα της Τότεναμ και για την παράλλη που μετράει ακόμη τα γκολ της Άντερλεχτ.

Βλέπετε, αυτές είναι που μας βγάζουν ασπροπρόσωπους στην Ευρώπη. Ούτε ο Νίκος Ζήσης αξίζει δεύτερο χειροκρότημα ούτε η Αλεξάνδρα Τσιάβου ούτε ο Βλάσης Μάρας ούτε η Νικόλ Κυριακοπούλου ούτε η Μαριάννα Λυμπερτά ούτε ο Αντώνης Φώτσης ούτε ο Δημήτρης Χονδροκούκης ούτε η Χριστίνα Τσουκαλά ούτε ο Σπύρος Γιαννιώτης ούτε η Βασιλική Μηλούση ούτε η Αγγελική Γερόλυμου.

Τι είναι μπρε ετούτοι; Ποιος Κοσμίδης τώρα και ποια Τσιάβου; Ας αρχίσουν να κλοτσάνε το ασπρόμαυρο τόπι, για να τους δώσουμε σημασία.

Εμείς του μπάσκετ είμαστε και από τους τυχερούς. Στις περισσότερες ομοσπονδίες των μικρότερων αθλημάτων, των λιγότερο προβεβλημένων, η παύση πληρωμών φέρνει παύση εργασιών. Κάποιες αποφάσισαν να ματαιώσουν τα πρωταθλήματα, άλλες απέσυραν τις ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, σχεδόν όλες προσπαθούν να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να επιβιώσουν.

Οι Μαρινάκηδες, όμως, θα επιβιώσουν. Και οι Βαρδινογιανναίοι και οι Αδαμίδηδες και φυσικά οι Ψωμιάδηδες με τους Τσακογιάννηδες και όλοι αυτοί οι απίθανοι που κάνουν πασαρέλα με την ανοχή και συνενοχή της Πολιτείας, είτε φέρουν στο μητρώο τους υποψίες για συμφωνημένους αγώνες και παράνομο πλουτισμό είτε πλαστογραφημένα έγγραφα είτε ποινικά αδικήματα και καταδίκες. Θα ζήσουν όλοι και θα περνούν καθημερινά καμαρωτοί από τις οθόνες κι από τα πρωτοσέλιδά μας, βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα σε όσους πασχίζουν να κάνουν αθλητισμό με δανεικά και με άδειες τσέπες.

Πριν σπεύσετε να διαμαρτυρηθείτε επειδή τοποθετώ το μπάσκετ στο τσουβάλι των αναξιοπαθούντων, σημειώστε ότι μπάσκετ δεν είναι μόνο ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και η Εθνική ομάδα. Οι μικρότερες κατηγορίες κρύβουν την πορτοκαλί μπάλα κάτω από σχισμένα ρούχα, οι γυναίκες πεινάνε, ενώ ακόμα και οι μικρομεσαίοι της Α1 παρασιτοζωούν.

Ο Κόμπι Μπράιαντ δεν θα τα μάθει ποτέ αυτά. Ευτυχώς για όλους, το λοκάουτ του ΝΒΑ συνέπεσε με την άφιξη των ισχνών αγελάδων. Εάν ζούσαμε στο σωτήριον έτος 2008, μπορεί να τον βλέπαμε τώρα ντυμένο με τη φανέλα του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Και με τι μούτρα θα τον βάζαμε να παίξει στα γήπεδα-στρούγκες της Νέας Σμύρνης, του Ρεθύμνου ή της Καλλιθέας; Επτά χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο ελληνικός αθλητισμός στεγάζεται ακόμα σε κλουβιά.

Εκεί που θα έπρεπε να είναι κλεισμένοι ορισμένοι από τους αγράμματους αρχιερείς του ποδοσφαίρου μας...