Το Τζίνι του ΠΑΟΚ!

Οι τρεις αυτοί, όπως έχω ξαναγράψει, είναι η ραχοκοκαλιά αυτής της ομάδας. Οι παίκτες που μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα, αυτοί που ανεβάζουν την ποιότητα των υπολοίπων, αυτοί που μπορούν να πάρουν ένα ματς με τη δική τους ποιότητα και την προσωπικότητά τους.

Στο Καζάν ο ΠΑΟΚ δεν είχε ουσιαστική βοήθεια από αυτούς τους τρεις. Έλειπε το 100% του Παύλου, σχεδόν το 80% του Βιεϊρίνια (ψάξτε να βρείτε πόσες θετικές ενέργειες έκανε στο ματς) και το 50% του Κοντρέρας, που αποχώρησε τραυματίας μετά τα πρώτα λεπτά του δευτέρου μέρους.

Υπό κανονικές συνθήκες, με τέτοιες «απουσίες» και απουσίες, η Ρουμπίν έπρεπε να πάρει το ματσάκι μαρς. Ωστόσο, ο ΠΑΟΚ απέδειξε στο παιχνίδι αυτό πως ...ό,τι κι αν δεν έχει, πάλι «το έχει»! Πατάει γερά στα πόδια της αυτή η ομάδα και βγάζει μέταλλο στο γήπεδο, όχι μόνο από τους τρεις σωματοφύλακες, αλλά από όλους τους παίκτες!

Έβλεπες τον Μαλεζά στη Ρωσία να βγάζει γούστα κι άμα η εικόνα ήταν ασπρόμαυρη, θα νόμιζες πως ήταν ο Μπεκενμπάουερ με τέτοια σιγουριά που αγωνιζόταν. Όλα τα έκοβε, λες κι έπαιζε ξερή και σε κάθε μοιρασιά μάζευε τους βαλέδες από χέρι.

Και δεν ήταν μόνο αυτός. Εκείνος ο Έτο, και στο ματς με την ΑΕΚ και στο Καζάν, έπαιζε με τέσσερα πνευμόνια. Ο Φωτάκης είναι δύο επίπεδα πάνω από τον παίκτη που ξέραμε. Κόβει, ράβει, τρέχει, σκοράρει, δεν είναι πια ένας απλός βοηθητικός, αλλά ένα πολύτιμο εργαλείο. Μέχρι κι ο Μπάφι ξανάγινε ποδοσφαιριστής, που τα τελευταία δύο χρόνια όταν άκουγες «Μπαλάφας», πήγαινε το μυαλό σου στον Λάμπρο τον ρεπόρτερ...

Πώς έγιναν όλα αυτά; Ήταν όλοι άχρηστοι ή μέτριοι παίκτες και ξαφνικά βρήκανε και τρίψανε όλοι μαζί το λυχνάρι, για να βγει το Τζίνι και να τους κάνει παιχταράδες; Μάλλον όχι. Μάλλον κάτι είχαν μέσα τους και περίμεναν ένα ...Τζίνι να τους το βγάλει.

Ο Μπόλονι είναι το Τζίνι του φετινού ΠΑΟΚ. Αυτός ανεβάζει τους παίκτες, ανεβάζει την ομάδα. Αλλά ανεβάζει μαζί και τον πήχη! Βλέπουν όλοι πια ότι ο ΠΑΟΚ έχει δυνατότητες και περιμένουν την υπέρβαση. Και την περιμένουν άμεσα. Από το ματς της Κυριακής με τον Ολυμπιακό.

Και ίσως μετά από αυτό το ματς να κριθεί και ο ίδιος ο Μπόλονι, όχι πια ως προπονητής (η δουλειά του, άλλωστε, φαίνεται), αλλά ως ...ψυχολόγος. Από το πώς θα προσγειώσει την ομάδα του σε περίπτωση επιτυχίας ή από το πώς θα μαζέψει τα νερά σε περίπτωση ...πλημμύρας. Γιατί δεν θέλει πολύ να χαθεί ο έλεγχος σε μια ομάδα που μετά από καιρό βρίσκεται -επιτέλους- να κάνει πρωταθλητισμό και -κυρίως- να το παραδέχεται κιόλας, χωρίς να πιπιλάει την καραμέλα «κοιτάζουμε το επόμενο παιχνίδι και θα κάνουμε ταμείο στο τέλος».

Μέχρι να κριθεί ο Μπόλονι και ως ψυχολόγος, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...

Υ.Γ. Για τον Κλάους δεν έχω κανένα σχόλιο. Το παλικάρι μιλάει μόνο του στο γήπεδο. Και δίνει απαντήσεις σε όσους τον ταλαιπωρούσαν τόσα χρόνια, αφήνοντάς τον πίσω από τον Μούσλι που μάσαγε τσίχλα και πάθαινε θλάση ή, ακόμα, κι από τον Σάκη τον Παπάζογλου, που αν στο λεξικό δίπλα στη λέξη «γκολ» βάζανε τη φωτογραφία του, τότε δίπλα στη λέξη «ομορφόπαιδο» θα βάζανε εκείνη του Τσάκα...