Βάλτε μπασκέτα στο... Ritch!

Αν και πάλι θα μου πουν κάποιοι «μάνατζέρ τους είσαι εσύ, ρε Γεωργίου, και κόπτεσαι;». Εντούτοις με αφορμή την άφιξη του Κόμπε Μπράιαντ και μετά το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας, καθίσταται σαφές ότι όταν έχεις θέληση και αφιερώνεις χρόνο από την προσωπική σου ζωή, το σουτάκι το βρίσκεις! Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στο ελληνικό μπάσκετ σήμερα και όχι μόνο όμως, δεν είναι άλλο από το σουτ. Δηλαδή από το πιο απλό πράγμα που υπάρχει στο μπάσκετ, με τη λογική ότι στόχος σου είναι να βάλεις την μπάλα στο καλάθι. Άρα, λοιπόν, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ένας σύγχρονος παίκτης του μπάσκετ πολύ απλά είναι να μάθει να βάζει την μπάλα στο καλάθι! Έλα όμως που στο ελληνικό μπάσκετ έχουμε χάσει πολλά μαθήματα βασικών και έχουμε γεμίσει ταλέντα στην... οικοδομή και τα φυσικά προσόντα έστω, και έχουν μείνει άμπαλα μπροστά! Και μη βιαστείτε να μου πείτε για Διαμαντίδη, για Παπαλουκά, για Σπανούλη κλπ. Γιατί πολύ απλά θα σας απαντήσω ότι κάποιοι παίκτες τα έχουν όλα ή κάποιοι κάνουν τόσο τέλεια κάποια άλλα ή όλα τα άλλα που κρύβουν τη συγκεκριμένη αδυναμία τους. Αλλά πόσοι είναι αυτοί την τελευταία δεκαετία; Και άλλωστε ακόμα και ο Παπαλουκάς έχει σκεφτεί και ο ίδιος την καριέρα του αν είχε μάθει να σουτάρει; Αν είχε καλύτερα ποσοστά; Αν είχε δουλέψει σε αυτόν τον τομέα. Και μιλάμε για τον Παπαλουκά που έχει δουλέψει πολύ περισσότερο από σχεδόν κάθε άλλο μπασκετμπολίστα, αλλά και αυτός εν τέλει ήταν μαύρη τρύπα στην επίθεση στο πέντε εναντίον πέντε, αφού δεν απειλούσε και του έδιναν τα σουτ οι αντίπαλες άμυνες.

Ο Παπαλουκάς βέβαια είχε στο 10 τα άλλα σημεία στην επίθεση, όπως την πάσα και το ντράιβ, και έτσι αντιστάθμιζε την αδυναμία του στο μακρινό σουτ. Αν το είχε δουλέψει θα ήταν παίκτης των 20π. και 8ασ. ανά παιχνίδι και θα έπαιζε και στο ΝΒΑ, όχι σαν παρκαδόρος του ΝΒΑ...

*Όλα αυτά τα λέω επειδή ο Κόμπε Μπράιαντ, που τους έχει όλους γραμμένους σαν σουπερστάρ και υπερκονομημένος και στη δύση της καριέρας του, εντούτοις πήγε και έκανε τα σουτάκια του στην περιοδεία του, για να κονομήσει και αυτός με τη σειρά του στην Ελλάδα μέσω της εταιρίας που διαφημίζει. Και ο μάγκας Κόμπε πήγε και έκανε όχι μόνο γυμναστήριο ξημερώματα, αλλά και σουτάκια μια ώρα μόνος του. Όπως έλεγαν και μεγάλοι προπονητές αλλά και σουτέρ στο παρελθόν, «το σουτ δεν είναι έμφυτο ταλέντο, αλλά αποκτάται μέσα από την προπόνηση». Σύμφωνοι, υπάρχουν κάποιοι που το έχουν όπως λέμε και το δουλεύουν ακόμα περισσότερο, αλλά υπάρχουν και αυτοί που δεν το είχαν αλλά το δούλεψαν. Στην Ελλάδα λοιπόν κυρίως αλλά και στην Ευρώπη, εδώ και χρόνια έχουμε μπει σε ένα πρότυπο του να είναι οι πάικτες βιονικοί λες και θα πάνε να πολεμήσουν τους... Ταλιμπάν ή θα πάνε στον πόλεμο των άστρων.

Οι περισσότεροι προπονητές τους κοιτάνε στις παιδικές ηλικίες να πάρουν τίτλους και όχι να φτιάξουν παίκτες όπως θα έπρεπε. Και όλοι ακολουθούν το σύγχρονο πρότυπο της κατασκευής υπεραθλητών. Μόνο που αν δεν έχεις και αυτούς που βάζουν την μπάλα στο καλαθάκι, δεν πας πολύ μπροστά. Και ειδικά πλέον που το μπάσκετ αλλάζει και με τις άμυνες ζώνης, επειδή δεν έχουμε πολλούς... Τζόρνταν να παίζουν ιπτάμενο μπάσκετ, οι περισσότεροι σουπερστάρ κολλάνε και ψάχνονται! Με αποκορύφωμα όπως είδαμε και στο σύγχρονο Ευρωμπάσκετ, την πρωταθλήτρια Ευρώπης που είχε τον μπόμπερ Ναβάρο στα δύσκολα και στις άμυνες ναρκοπέδιο και ας είχε τους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης σε κάθε θέση. Πόσες φορές άλλωστε δεν φωνάζουμε «ένα σουτ ρε, ένα σουτ»! Και δείτε πόσο είναι στην πρώτη γραμμή πλέον παίκτες κλασικοί σουτέρ όπως ο Λάνγκτον, ο οποίος αποσύρθηκε αλλά τον ήθελαν όλοι μέχρι τα 35 του(!) και ο Τελέτοβιτς της Κάχα που είναι... αντιμπασκετικός ουσιαστικά, αλλά είναι μπόμπερ και μάλιστα μπόμπερ 2,07!

*Σε λίγο λοιπόν, επειδή το μπάσκετ αποκτά ποδοσφαιροποίηση όπως φάνηκε και με τα Σκόπια, με το στιλ πλέον κατενάτσιο, ξυλίκι, ζώνη και ό,τι κάτσει μπροστά, για να μην έχεις προβλήματα πρέπει να βάζεις την μπάλα μέσα στο καλαθάκι και από μακριά. Και πλέον στα επόμενα χρόνια θα ψάχνουν ολοι σουτέρ. Θυμηθείτε το! Και το ερώτημα είναι εδώ τι κάνουν οι δικοί μας. Οι δικοί μας που όπως είδαμε και στην Εθνική μας ομάδα πλην ελάχιστων εξαιρέσεων έχουν κάκιστη σχέση με το σουτ και ειδικά το μακρινό. Σαν να φοβούνται να σουτάρουν, σαν να νομίζουν ότι η μπάλα έχει... ηλεκτρισμό όταν είναι στα 6,75(!) και σουτάροντας σαν... σφαιροβόλοι τις περισσότερες φορές, με αποτέλεσμα να κάνουμε τον σταυρό μας πιο πριν! Ανάλογες καταστάσεις με πολλούς αθλητές και στα ντέρμπι των «αιωνίων» και πάει λέγοντας...

Το ερώτημα είναι λοιπόν γιατί δεν βάζουν την μπάλα στο καλάθι, γιατί δεν σουτάρουν, γιατί χάνουν βολές π.χ.; Απλά είναι τα πράγματα. Επειδή δεν κάνουν προπόνηση σε αυτό το κομμάτι. ΟΚ. Οι ομάδες τους και οι προπονητές τους στις μικρές ηλικίες δεν δούλεψαν μαζί τους όσο θα έπρεπε και όπως θα έπρεπε. Εντάξει, στις μεγάλες ομάδες έχουν τακτική και γυμναστήριο και βάρη. Μετά τι κάνουν όμως;

*Ο συγχωρεμένος ο Ντράζεν Πέτροβιτς πριν πάει στο ΝΒΑ, πήγε και έκανε χίλια σουτ το πρωί και χίλια το βράδυ. Οι άλλοι παικταράδες σουτέρ έκαναν 10.000 σουτ την εβδομάδα. Ο Ναβάρο κάθεται σαν... βλάκας και σουτάρει μετά την προπόνηση της Μπαρτσελόνα. Ο Κόμπε τα ίδια. Και υπάρχουν αρκετοί ακόμα. Και παλιά να πάμε; Ο Γιαννάκης ήταν ολημερίς στο γήπεδο. Ο Γκάλης το ίδιο! Εμείς λοιπόν ψάχνουμε γιατί δεν σουτάρουν καλά τα ταλέντα μας; Πώς να σουτάρουν καλά όταν σουτάρουν μόνο στην προπόνηση; Έχετε δει πολλούς να κάθονται μετά τη βραδινή προπόνηση στο γήπεδο για σουτ; Μετά την απογευματινή; Ή να πηγαίνουν πριν από τα βάρη το πρωί στο γήπεδο αποκλειστικά για σουτ; Η απάντηση είναι απλή: όχι. Και η απάντησή τους απλή: «δεν έχουμε χρόνο»! Και η δική μου απάντηση απλή. Θα χάσουν οι περισσότεροι τα Ritch και τα Ernest στη Θεσσαλονίκη για να μείνουν μια-μιάμιση ώρα ακόμα στο γήπεδο; Αφού στις 9-9.30 σκάνε μύτη οι μοντέλες. Και αφού στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχουν όρο στο συμβόλαιο, δεν τους βάζει χέρι ο προπονητής και η ομάδα, γιατί να σκάσουν αυτοί; Γιατί να χάσουν το κονέ, γιατί να μη χτυπήσουν το θήραμα; Το γυναικείο θήραμα... Και πού θα πάνε βόλτα την Porsche να δείξουν ότι δεν είναι επιτέλους βλάχοι; Άλλωστε τα συμβόλαια τρέχουν είτε μάθουν να σουτάρουν είτε όχι!

Γι’ αυτό και μην περιμένετε σημαντική βελτίωση από κανέναν πλέον. Άμπαλοι θα μείνουν οι περισσότεροι επιθετικά. Άντε με κανένα... γιούργια και ελευθερώστε τα πουλιά (!), άντε πότε θα μας κάτσει το... φύλλο λες και παίζουν πόκα(!)- άλλωστε όπως μου έλεγαν και στη Λιθουανία κάποιοι, «ρε Γεωργίου, εννιά τρίποντα χώσαμε με τη Σλοβενία, τι κράζεις;». Απάντησα «με 30% και κάτω στο τέλος τι θα λέτε»; Αφού άλλωστε και εγώ να μπω ακόμα το θυμάμαι το σουτάκι και μια μέρα θα τα βάλω στις πέντε! Και μετά τερματίσαμε κανονικά κάτω από 30% και μας δικαίωσαν μια ακόμα φορά... Όπως τα λέγαμε και πέρυσι για τον Ολυμπιακό, «πού πας χωρίς σουτ» και έβαλε μια μέρα έξι ο Χαλπερίν και τρία ο Γκόρντον επειδή κατέβηκε ένα... αστρόπλοιο στο ΣΕΦ! Αν και βέβαια ο Ισραηλινός είναι σουτέρ καθαρόαιμος, αλλά τον είχαν παροπλίσει στον βωμό της αμύνης! Όποιος θέλει λοιπόν κάθεται και σουτάρει κάθε μέρα και ξεχνάει τα Ritch, ειδάλλως πρόεδροι, βάλτε μια μπασκέτα στο Ritch για να βάζετε και κανένα καλαθάκι από μακριά χωρίς να σταυροκοπιέστε!