Το αθλητικό μνημόνιο της Ελλάδας

Προέκταση της κοινωνίας είναι ο αθλητισμός ή έστω μέρος του. Πώς θα μπορούσε λοιπόν, να γίνει αλλιώς; Τώρα που είναι νωρίς θα πρέπει να το χωνέψουμε. Ξεχάστε τα περασμένα μεγαλεία με τα διπλά εις τας Ευρώπας, τις πορείες, τα όνειρα. Ο ελληνικός αθλητισμός ακολουθεί τον ρυθμό της χώρας. Η Ευρώπη ρίχνει τορπίλες και η Ελλάδα προσπαθεί να αποκρούσει, να κερδίσει χρόνο μπας και γλιτώσει τον διασυρμό.

Μηδέν βαθμούς ο Ολυμπιακός σε δύο αγώνες, μηδέν και η ΑΕΚ, έξω από το Champions League και το Europa ο Παναθηναϊκός με τρεις ήττες σε τέσσερις αγώνες. Έξω και ο Βόλος, για άλλους λόγους. Την κούρσα οδηγεί ο ΠΑΟΚ με δύο ισοπαλίες σε ισάριθμους αγώνες και άλλες δύο νίκες στα play offs.

Δεν υπάρχουν λεφτά κι από τη στιγμή που τα αναπτυξιακά προγράμματα του αθλητισμού είναι... κινέζικα για τους παράγοντες που ανέκαθεν νοιάζονταν μόνο για το παρόν, τότε το τέλος έρχεται με μαθηματική ακρίβεια.

Οι επιτυχίες θα είναι μεμονωμένες και όλο και πιο σπάνιες, σε όλα τα σπορ. Το ποδόσφαιρο αργοπεθαίνει με τους παράγοντες που ξεκίνησαν ένα πρωτάθλημα-έκτρωμα και κάθε εβδομάδα αποχωρεί και μια ομάδα από το σπίτι του Big Brother, τους προέδρους που βάζουν εισιτήρια 25 ευρώ στο πέταλο (συγχαρητήρια κύριε Παπουτσάκη, πρόεδρε της Super League), τις ΠΑΕ που χρωστάνε σε όποιον μιλάει ελληνικά και όλους τελικά (αφεντικά, διαιτητές, επιτροπές, ΜΜΕ) να είναι κομμάτι του κυκλώματος ή το ίδιο το κύκλωμα.

Το βόλεϊ έχει ήδη κηρύξει... στάση πρωταθλήματος στις γυναίκες και στους άνδρες, κοτζάμ Παναθηναϊκός κλείνει ξένους με 2.000 ευρώ το μήνα, στο πόλο οι παγκόσμιες πρωταθλήτριες θα παίξουν μπας και βρουν καμιά δουλειά στο Dancing with the stars, γιατί από λεφτά γιοκ. Δυο-τρεις ομάδες υπάρχουν στο ανδρικό που να πληρώνουν αξιοπρεπώς κι αυτές για πόσο...

Στο ανδρικό μπάσκετ, κάτω από τους δύο αιώνιους δύσκολα θα βρεις ομάδα που θα διεκδικούσε κάτι περισσότερο από την παραμονή στη λίγκα ACB, ενώ στα από κάτω πατώματα (Α2, Β' Εθνική) οι πρόεδροι που δίνουν ό,τι υπόσχονται μοιάζουν με ευεργέτες. Στο γυναικείο μπάσκετ, οι εδώ και χρόνια αήττητες αθλήτριες του Αθηναϊκού που θέλει επτά νίκες για να σπάσει το ασύλληπτο ρεκόρ του Άρη (είχε 80 σερί) ετοιμάζονται να γράψουν τα χρωστούμενα μηνών στο χιόνι. Οπότε καταλαβαίνετε τι γίνεται στις υπόλοιπες ομάδες...

Τι έμεινε; Μια Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου που παλεύει για να μπει στο Euro και έχει σταθερά αξιοπρεπή πορεία και κυρίως το μπάσκετ, με τον Παναθηναϊκό να μοιάζει σαν τη μύγα μες στο γάλα του ελληνικού αθλητισμού κυνηγώντας ευρωπαϊκά τρόπαια. Ο Ολυμπιακός θα παραμείνει το λιγότερο ανταγωνιστικός, η δε Εθνική κρατάει τη σημαία ψηλά επειδή ακριβώς υπήρχε πρόγραμμα που έβγαζε και θα βγάζει φουρνιές. Ακόμα κι εκεί όμως, χτυπήθηκε από την οικονομική κρίση. Οι παίκτες σκέφτονται πρώτα τα συμβόλαια που ξέρουν ότι δύσκολα θα ξαναβρούν και μετά την τιμητική συμμετοχή.

Αλλά και ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό δείχνουν ότι βαδίζουν προς το τέλος εποχής, σύμφωνα με τις διακηρύξεις των αφεντικών τους.

Σε λίγο ο Χιμένεθ θα φάει γιαούρτια επειδή με τον Μπουγαΐδη δεν κερδίζει στην Ευρώπη, ο Βαλβέρδε πατσαβούρες διότι δεν παίρνει βαθμό από ομάδες με διπλάσιο μπάτζετ.

Και θα βγαίνουμε στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε φοβερές εμφανίσεις σε ήττες ή σε ισοπαλίες με αντιπάλους που έβαζαν ακαδημίες.

Είναι φανερό πως το ΔΝΤ διεισδύει ολοένα και περισσότερο στον αθλητισμό. Το μεγαλύτερο δε χτύπημα, θα το υποστεί ο μαζικός, ερασιτεχνικός αθλητισμός, ο οποίος συρρικνώνεται από τις αλόγιστες μειώσεις στους προϋπολογισμούς των σπορ. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά πια ούτε για να πηγαίνει κάθε εβδομάδα για 5Χ5!

Και σε όλα αυτά, το χειρότερο είναι ότι οι Έλληνες δεν έχουν μάθει να αγαπούν τον αθλητισμό, αλλά τις νίκες. Όταν έχεις λεφτά, κάπως ξεπερνάς τη διαχρονική αδυναμία της έλλειψης οργάνωσης και σωστών βάσεων. Χωρίς λεφτά και χωρίς αθλητική παιδεία, ο θόρυβος της πτώσης θα είναι πιο εκκωφαντικός από ποτέ.

ΥΓ. Κι ύστερα ήρθαν οι Άραβες... Πλάκα πλάκα βέβαια, μόνο ξένοι επενδυτές με ισχυρό πορτοφόλι μπορούν πλέον να αναστήσουν τον πεθαμένο ελληνικό αθλητισμό και ρίχνοντας λίγο χρήμα στην αγορά να δημιουργηθούν συνθήκες ανταγωνιστικότητας, τραβώντας ο ένας τον άλλον... Διότι σε αντίθετο ενδεχόμενο ξεχάστε οριστικά σε ένα-δυο χρόνια από τώρα παίκτες σαν τον Λέτο, τον Μιραλάς, τον Βιεϊρίνια. Όπως ήδη ξεχάσαμε τον Μίλκοβιτς, τον Αγκάμεζ, τον Φώτση, τον Μπουρούση, τον Νίκολας, πολίστες, μπασκετμπολίστες και δεκάδες άλλους αθλητές που λογικά σκεπτόμενοι αρνούνται να έρθουν να παίξουν στη χώρα που διαλύεται...