Το χρυσό παιδί!

Οικογενειακές ιστορίες...

Τα πιο σκληρά reality είναι μερικές φορές εκείνα που δεν βλέπουμε. Όταν το πρώτο ενικό παίρνει τη θέση της μυθοπλασίας και μια λέξη μπορεί να ξεπερνάει χίλιες εικόνες. Ο Αντρέι Κιριλένκο δεν μιλάει συχνά για την παιδική του ηλικία, για τις αναμνήσεις από την Αγία Πετρούπολη, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Το έκανε, όταν χρειάστηκε να ξεκινήσει τον αγώνα του κατά της φτώχειας, ως μέλος εκστρατείας που έγινε στη Γιούτα. Γιατί συνήθως μπορείς να είσαι πρεσβευτής μόνο σε κάτι που έχεις γνωρίσει από πρώτο χέρι.

«Μεγάλωσα στην πόλη της Αγίας Πετρούπολης. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Αμερική δεν έχουν ιδέα για τη Ρωσία και τις πόλεις της, ωστόσο η Αγία Πετρούπολη είναι μια πανέμορφη μεγάλη πόλη με 5 εκατ. κατοίκους. Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής στο σχολείο και ο πατέρας μου προπονητής ποδοσφαίρου σε μια τοπική ομάδα εργοστασίου. Επαγγέλματα που αν τα πεις σε κάποιον Ρώσο, γνωρίζει καλά πως δεν πληρώνουν καλά». Στην πραγματικότητα, η ιστορία του Αντρέι Κιριλένκο ξεκινάει στις 18 Φεβρουαρίου του 1981 από το Ιζχέβσκ. Μια μικρή πόλη, 600.000 κατοίκων, την οποία αποχωρίστηκε σε βρεφική ηλικία, όταν οι γονείς του μετακόμισαν στη μεγάλη πόλη, με στόχο –τι άλλο από– ένα καλύτερο αύριο για το παιδί τους.

«Μέναμε σε έναν ενιαίο χώρο, περίπου 700 τετραγωνικών μέτρων. Στην ουσία ήταν ένας διάδρομος με πολλά διαφορετικά δωμάτια. Μέναμε μαζί με δύο ακόμα οικογένειες, συνολικά δέκα άτομα, που μοιραζόμασταν μια τουαλέτα και μια ντουζιέρα. Το διαμέρισμα ήταν γεμάτο ποντίκια και κατσαρίδες. Ήταν σχεδόν αδύνατον για τους γονείς μας να προσφέρουν πράγματα κι έτσι η μοναδική μας διασκέδαση ήταν το μπάσκετ. Ξεκίνησα να παίζω σε ηλικία επτά ετών. Ευχαριστώ τον Θεό που αυτό το παιχνίδι μονοπώλησε το ενδιάφερον μου και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πόσο άθλια ήταν η ζωή της οικογένειάς μου».

Η μητέρα του ήταν εκείνη που τον ώθησε στο μπάσκετ. Αθλήτρια και η ίδια στα νιάτα της και δασκάλα στο σχολείο. Εκεί που τα παιδιά καλούνται από τις πρώτες τάξεις να αποφασίσουν ποιο άθλημα τους αρέσει και να προπονούνται αποκλειστικά σε αυτό. Οι διπλές και τριπλές προπονήσεις έκαναν την καθημερινότητα του Αντρέι πιο εύκολη, όμως δεν μπορούσαν να αλλάξουν την πραγματικότητά του. «Οι γονείς μου μάλωναν σχεδόν καθημερινά. Ήταν λογικό, γιατί με το ζόρι είχαμε λεφτά για να τα βγάζουμε πέρα. Είχα ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια για δύο χρόνια κι έπρεπε να το ράβουμε κάθε εβδομάδα για να μπορώ να παίζω. Μερικές φορές η μαμά μου έπιανε και δεύτερη δουλειά και ούτε καν τη βλέπαμε στο σπίτι».

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης επέφερε και την ολοκληρωτική κατάρρευση της οικογένειας Κιριλένκο, η οποία στο μεταξύ είχε αποκτήσει ακόμα έναν γιο. «Οι γονείς μου έχασαν τις δουλειές τους και αποφάσισαν να χωρίσουν. Τότε ένιωσα την ανάγκη να φροντίσω τη μητέρα μου και τον αδελφό μου. Αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στο μπάσκετ και υποσχέθηκα πως θα κάνω τα πάντα για να αλλάξω τη ζωή τους». Η αφοσίωση πολλές φορές αποτυπώνεται σε νούμερα... Τέσσερις ήταν οι προπονήσεις που έκανε την ημέρα, μηδέν τα καλοκαίρι που αφιέρωσε στον εαυτό του!

«Πήγαινα σε ένα καμπ έξω από την Αγία Πετρούπολη κάθε καλοκαίρι. Στις 8 το πρωί κάναμε προπόνηση, στις 9π.μ. τρώγαμε πρωινό και στις 11π.μ. είχαμε πάλι προπόνηση. Κάναμε ακόμα μία το απόγευμα και όταν γύρω στις 8μ.μ. είχε τελειώσει η μέρα μας, πηγαίναμε στο γήπεδο και παίζαμε μεταξύ μας. Περνούσα εφτά ημέρες την εβδομάδα στο γήπεδο. Το μπάσκετ ήταν το μόνο πράγμα που με ευχαριστούσε στη ζωή μου και με βοήθησε να μείνω υγιής, μακριά από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ». Μέσα από τη διαδικασία, ο Αντρέι Κιριλένκο θα μάθαινε καλά τι σημαίνει ομαδική λειτουργία, πειθαρχία και όλα εκείνα τα μυστικά του παιχνιδιού, τα οποία τον καθιστούν πολύτιμο για μια ομάδα.

Η εκπλήρωση του ονείρου!

Οι αφίσες του Τσαρλς Μπάρκλεϊ και του Μάικλ Τζόρνταν πάνω απ’ το κρεβάτι του υπήρχαν για να τον εμπνέουν και για να του δίνουν ώθηση... Σε καμία περίπτωση δεν ήταν εκεί επειδή ξυπνούσε με το όνειρο του ΝΒΑ. Υπήρχαν, όμως, εκείνοι που θα δουν στον Αντρέι Κιριλένκο τον επόμενο μεγάλο παίκτη της Ρωσίας. Η Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης θα τον κάνει γνωστό στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και σε ηλικία 15 ετών θα υπογράψει το πρώτο του συμβόλαιο. «Έγινα επαγγελματίας και είχα πλέον αρκετά χρήματα για να υποστηρίξω τους γονείς μου και τον αδελφό μου. Από τότε, η οικογένειά μου δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ ξανά και είμαι περήφανος γι’ αυτό!».

Εξίσου περήφανος ένιωσε και το 1997, όταν έγινε ο νεαρότερος παίκτης στην ιστορία του ρωσικού πρωταθλήματος που έπαιξε σε αγώνα. Ένα μήνα πριν κλείσει τα 16 του χρόνια. «Σκεφτόμουν συνέχεια πως ήμουν έτοιμος να παίξω, αλλά δεν το περίμενα κιόλας». Ο προπονητής του τον επέλεξε στα τελευταία λεπτά του αγώνα, για να παίξει άμυνα στον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Το αποτέλεσμα; Ένα από τα στοιχεία που αργότερα θα τον έκαναν διάσημο, αποκαλύφθηκε στο παρκέ. Έκοψε τον αντίπαλό του, κέρδισε φάουλ, ευστόχησε στη βολή. «Με δυσκολία ανέπνεα εκείνα τα λεπτά», θυμάται τώρα...

Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Η ΤΣΣΚΑ τον αγόρασε από τη Σπαρτάκ και ύστερα από ένα χρόνο ο... ψυχρός πόλεμος θα λάμβανε τέλος! Ο Αντρέι Κιριλένκο θα γινόταν σε ηλικία 18 ετών και 132 ημερών ο νεαρότερος Ευρωπαίος που θα επιλεγόταν στο ντραφτ και ο Ρώσος παίκτης που πήρε την καλύτερη θέση στη διαδικασία. Η Γιούτα θα τον επέλεγε στο νούμερο 24, όμως το όνειρο του ΝΒΑ θα ολοκληρωνόταν δύο χρόνια αργότερα κι αφού η Ευρώπη είχε θαυμάσει λίγο ακόμα από το ταλέντο του Αντρέι. Το 2001 υπέγραψε στη Γιούτα εξαετές συμβόλαιο έναντι 86 εκατ. δολαρίων!

Το πέρασμα στην Αμερική!

Ένας από τους λόγους που είναι διάσημο στον κόσμο το Ιζχέβσκ, είναι το εργοστάσιο παραγωγής όπλων που υπάρχει στην πόλη. Τα διάσημα ΑΚ-47 ή πιο γνωστά και ως Καλάζνικοφ. Ο Αντρέι Κιριλένκο δεν είχε σκοπό να ταυτιστεί με ένα θανατηφόρο πολεμικό όπλο, ωστόσο ο Κουίνσι Λιούις το σκέφτηκε για εκείνον. «Όταν πήγα στο ΝΒΑ διάλεξα το νούμερο 13, επειδή αυτό είχα μάθει να φοράω από εφτά χρονών. Μετά το νταφτ, οι Τζαζ απέκτησαν τον Τζον Αμίτσι, ο οποίος ως μεγαλύτερος και βετεράνος είχε προτεραιότητα κι έτσι πήρε το νούμερο. Έπρεπε να αλλάξω και δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Ένας συμπαίκτης μου, που πρότεινε το “47” επειδή τα αρχικά μου είναι ΑΚ. Έχει πλάκα, αν σκεφτείς πως τώρα όλοι με ξέρουν έτσι». Η Ιστορία γράφεται πάντα με λεπτομέρειες...

Γράφεται, όμως, επίσης με πολλή και σκληρή δουλειά. Το πρώτο διάστημα στην Αμερική ο Αντρέι Κιριλένκο έπρεπε να προσαρμοστεί στο διαφορετικό μπάσκετ. «Είναι πιο εύκολο από το ευρωπαϊκό, γιατί παίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο ένας εναντίον ενός. Όμως, είναι πιο δύσκολο γιατί εδώ όλοι οι παίκτες έχουν μάθει απ’ το κολέγιο να είναι αθλητές κι έχουν περάσει ατελείωτες ώρες στο γυμναστήριο. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να τους φτάσεις». Το αθλητικό κομμάτι δεν ήταν το μόνο του πρόβλημα, αφού μέρα με τη μέρα το σώμα του μεταλλασσόταν και αποκτούσε μυς.

«Δεν υπήρχε κανένα μέρος να πάω. Ήμουν όλη μέρα στο ξενοδοχείο και δεν ήξερα τι να κάνω. Σκεφτόμουν “Θεέ μου, υπέγραψα εδώ για τέσσερα χρόνια. Τι υποτίθεται ότι θα κάνω εδώ?”». Ήταν περίπου τότε που άρχισε να τηλεφωνεί σε όποιον Ευρωπαίο παίκτη ήξερε. Μίλησε με τον Τόνι Πάρκερ, τον Αντώνη Φώτση, τον Πέτζα Στογιάκοβιτς, τον Ράτκο Βάρντα, τον Τούρκογλου, τον Ντίβατς και τον βοήθησε περισσότερο απ’ όλους ο Τζον Αμίτσι. Για τον οποίο θα μάθαινε χρόνια αργότερα τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, χωρίς ωστόσο να προβεί σε κάποιο αρνητικό σχολιασμό.

Το μπάσκετ θα τον βοηθούσε να προσαρμοστεί στον τρόπο ζωής και όχι το αντίθετο. Στην πρώτη του σεζόν θα είναι μέλος της καλύτερης ρούκι πεντάδας της χρονιάς, έστω κι αν για τους συμπαίκτες του θα είναι ο «περίεργος» που διαβάζει βιβλία πριν από τον αγώνα. «Με βοηθάει να μη σκέφτομαι το ματς και ταυτόχρονα να διεγείρει το μυαλό μου», θα... απολογηθεί ο ίδιος. Παράλληλα, όμως, θα υπάρχει κάτι ακόμα που θα διεγείρει τον Αντρέι Κιριλένκο.

Hit me baby one more time!

Τo 2002 στο MTV της Ρωσίας, ένα τραγούδι θα πάρει με την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του στο Νο. 1. Το «Saharniy» από τη Μάσα Λοπάτοβα σαρώνει στα chart, όμως η Britney Spears ή κατά άλλους Gwen Stefany της Ρωσίας, δεν θα διστάσει να τα παρατήσει όλα για τον άντρα της! Ο Αντρέι Κιριλένκο και η κόρη του σπουδαίου Ρώσου παίκτη Αντρέι Λοπάτοφ γνωρίστηκαν τυχαία και είχαν σχέση έξι μήνες, πριν εκείνη τα παρατήσει όλα για να μετακομίσει μαζί του στην Αμερική. «Ήξερα τον πατέρα της, όμως όταν τη γνώρισα δεν είχα ιδέα ότι ήταν κόρη του», διηγείται ο Αντρέι για τη γνωριμία τους.

Το ξεκίνημα έγινε σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση, στην οποία κλήθηκε ο Αντρέι να συμμετάσχει. Ο Κιριλένκο εντυπωσιάστηκε από την «MaLo» και εκείνη από την προσφορά του και σύντομα την προσωπικότητά του. «Έξι μήνες δεν είναι πολλοί για να πεις ότι ξέρεις έναν άνθρωπο και παρατάς τα πάντα για να είσαι μαζί του. Όμως, σύντομα ανακάλυψα πως είναι ο ένας για μένα. Ένιωσα ότι ήταν η στιγμή. Σκέφτηκα ότι πρέπει να ζήσω τη δική του ζωή και να αφοσιωθώ σε εκείνον».

Η Μάσα έχει πλέον στη Γιούτα μαγαζί με ρούχα, ενώ η τελευταία απόπειρά της στο τραγούδι ήταν το 2008, όταν στο βίντεο κλιπ συμμετείχε και ο Κιριλένκο. «Εγώ θα ήμουν διασημότερη από τον Αντρέι στη Ρωσία, αν δεν είχα σταματήσει την καριέρα μου», τον... πειράζει σε μια από τις συνεντεύξεις της, αποδεχόμενη πως «σε μια σχέση, κάποιος πρέπει να υποχωρήσει». Η έτερη υποχώρηση που έχει κάνει, μπορεί να αποτελεί τη φαντασίωση κάθε άντρα. Η Λοπάτοβα δήλωσε δημοσίως πως επιτρέπει στον άντρα της να την απατά μια φορά το χρόνο, αντιλαμβανόμενη τι γίνεται όταν οι ομάδες στο ΝΒΑ βρίσκονται στο λεγόμενο on the road!

«Οι άντρες αθλητές σε αυτή τη χώρα είναι εξαιρετικά ελκυστικό προϊόν. Τους κυνηγάνε όλες οι γυναίκες και δεν μπορούν να αντισταθούν. Το καταλαβαίνω, είναι στη φύση τους. Του είπα πως μπορεί μια φορά το χρόνο να κάνει σεξ με μια άλλη γυναίκα. Για ένα βράδυ. Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς αφοσίωση», εξήγησε, αφήνοντας τον Αντρέι να νιώθει ότι πρέπει να... απολογηθεί. «Ένιωσα έκπληξη. Δεν σχεδιάζω να κάνω κάτι επειδή μου το είπε, αλλά είναι αλήθεια πως μου το επιτρέπει».

Η οικογένεια του Αντρέι μετράει τρία ακόμα μέλη. Ο Φεντία, που γεννήθηκε το 2002, ο Στεπάν, ο οποίος ήρθε στον κόσμο το 2007 κι ένα μικρό κοριτσάκι. Η Αλεξάντρα ή Σάσα, η πιο ειδική περίπτωση. Μετά τη γέννηση του δεύτερου γιου τους, η Μάσα Λοπάτοβα έμαθε ότι δεν θα μπορούσε να κάνει άλλο παιδί. «Ένιωθα πως κάτι έλειπε από την ευτυχία μας. Ήμασταν 99% ολοκληρωμένοι, όμως κάτι ακόμα χρειαζόταν». Ένα κοριτσάκι δύο μηνών έκλεψε την καρδιά τους. Σε μια από τις επισκέψεις του Αντρέι Κιριλένκο στο ίδρυμα που διατηρεί στη Ρωσία για ορφανά παιδιά, η μικρή Αλεξάντρα έμοιαζε το τελευταίο κομμάτι στο παζλ.

Ο Αντρέι, η Μάσα και οι δύο τους γιοι, οι οποίοι στο μεταξύ πήραν και την αμερικανική υπηκοότητα ξεκίνησαν τις απαραίτητες διαδικασίες για να υιοθετήσουν το κοριτσάκι. Έπειτα από ένα χρόνο υπομονής και συνεχών εξετάσεων το κατάφεραν. «Έκλαιγα για περίπου τέσσερις ώρες συνεχόμενες. Χωρίς να μπορώ να σταματήσω. Την έκανα μπάνιο, τη φρόντισα, μπορεί να έκανα κι άλλες δουλειές ταυτόχρονα, όμως τα δάκρυα δεν σταματούσαν», θα περιγράψει η Μάσα, όταν η γραφειοκρατία θα μοιάζει πλέον παρελθόν και η ευτυχία θα είναι ολοκληρωμένη.

«Πάντα ονειρευόμουν μια μεγάλη οικογένεια. Ένα σπίτι γεμάτο παιδιά, σκυλιά, παιδιά... Παλαιότερα έκανα πολλά πράγματα στον ελεύθερό μου χρόνο. Πλέον δε με νοιάζει! Θέλω μόνο να παίζω με τα παιδιά μου και να είναι ευτυχισμένα». Ο Αντρέι ονειρεύτηκε ό,τι δεν είχε ως παιδί. Και φροντίζει ώστε εκατοντάδες παιδιά να έχουν ό,τι ονειρεύονται. Ακόμα και οικογένεια.