Κορόιδο... Βλοντάκη!

Οι Χιώτες, λέει η παροιμία, πάνε δυο-δυο, αλλά (επειδή το γουότερ πόλο δεν είναι μπιτς βόλεϊ), στις πισίνες πρέπει να πηγαίνουν δεκατρείς - δεκατρείς, χώρια που οφείλουν να προσέχουν κιόλας, για να μην πνιγεί κανένας. Εάν μάλιστα στο τέλος μετριούνται και βρίσκονται πάλι δεκατρείς, τότε θα πανηγυρίζουν κιόλας!

Αλλά τέρμα πια με τα ανέκδοτα, άλλωστε για Χιώτες μιλάμε κι όχι για Πόντιους!

Το πρωτάθλημα της Α1 αρχίζει σήμερα και οι λεγάμενοι είναι από τα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου: πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι ΤΟ ΦΑΒΟΡΙ, αλλά άσ’ το να μείνουμε φίλοι, που λέει (φρονίμως ποιών) και ο Βαγγέλης Ρούπακας. Δικαιούται άλλωστε να κρατάει μικρό καλάθι, όχι επειδή η μαστίχα δεν θα έχει εφέτος βεντέμα στο νησί, αλλά διότι το μεγάλο καλάθι το άφησε σχεδόν γεμάτο εδώ και 14 χρόνια!

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση, υπενθυμίζω ότι ο παλαίμαχος διεθνής αμυντικός της Βουλιαγμένης (και περπατημένος και στο ισπανικό πρωτάθλημα ως προπονητής της Μπαρθελονέτα, με παίκτη τότε τον Μανουέλ Εστιάρτε) έχει να καμαρώνει ακόμη για το πρωτόλειό του στους πάγκους: ήταν τη σεζόν 1996-97, όταν οδήγησε την ομάδα του Ναυτικού Ομίλου Χίου στους τελικούς του πρωταθλήματος της Α1.

Ανοίξαμε αυτή την κουβέντα σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο του Sentra 103,3, όχι χάριν ενός νοσταλγικού ταξιδιού, αλλά επειδή η Ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται, αρκεί να διαψεύσει την άποψη των μαρξιστών ότι κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε καταλήγει σε φάρσα ή σε τραγωδία!

Αν και δεν είμαι προληπτικός, χτυπάω ξύλο, διότι σε μια χώρα τα σύνορα της οποίας ορίζονται αυτή τη στιγμή ανάμεσα στην εξαχρείωση και στη συμφορά, το τι είναι φάρσα και τι τραγωδία, πράγματι σηκώνει πολλή (και μάλιστα θλιβερή) κουβέντα που δεν κρίνεται σώφρον να την ανοίξουμε τώρα...

Κλείνω εδώ αυτή την παρένθεση και επιστρέφω στα χλωριωμένα ύδατα του Ιωνικού κολυμβητηρίου της Χίου, με την ελπίδα ότι προϊόντος του (χειμωνιάτικου) καιρού κι αυτή και όλες οι υπόλοιπες πισίνες, θα λειτουργούν κανονικά και δεν θα κλείσουν, επειδή θα στερέψουν οι κρουνοί του πετρελαίου...

Με τον Ρούπακα λοιπόν γυρίσαμε 14 χρόνια πίσω, διότι εκείνη ήταν η τελευταία σεζόν, όπου το πρωτάθλημα της Α1 είχε τόσο έντονο ανταγωνισμό και τέτοιο πλουραλισμό: ένα πρωτάθλημα στο οποίο τουλάχιστον μέχρι την όγδοη θέση, οι πάντες μπορούσαν να νικήσουν τους πάντες, με αποκορύφωμα το (σχετικώς) απροσδόκητο ζευγάρι που προέκυψε στον τελικό. Εντέλει η Βουλιαγμένη επιβλήθηκε της Χίου με 2-0 και κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της ιστορίας της, ενώ της Χίου τής έμεινε από τότε αυτό το απωθημένο και προσδοκά να το εκπληρώσει εφέτος: για τούτο το μακρινό απωθημένο, άλλωστε, ο Παππής πήγε κόντρα στο κύμα της οικονομικής κρίσης, αλλά και στα ολυμπιακά συναισθήματά του (βλέπε Χατζηθεοδώρου, Βλοντάκης, Ντόσκας, Μιράλης), έκανε εννέα μεταγραφές και δημιούργησε μια ομάδα η οποία μοιάζει με «dream team» και θα την ονειρευόταν κάθε προπονητής.

Για τον Ρούπακα δεν το συζητώ: αυτός (δεν την ονειρεύεται, αλλά) την ψηλαφίζει νυχθημερόν, τη διαπλάθει, την εκπαιδεύει, φιλτράρει την επιθυμία και το πάθος ενός εκάστου των παικτών με το απαραίτητο ομαδικό πνεύμα, τη σωστή χημεία και τη διαχείριση της πίεσης (για την επιτυχία) και ελπίζει ότι δεν θα τον ματιάσουν! Βάζω επίτηδες και τη βασκανία μέσα σε αυτόν τον λογαριασμό, διότι προφανώς το νταβαντούρι που προκάλεσαν οι μεταγραφές της Χίου και η αντεπίθεσή της για να διεκδικήσει τα σκήπτρα, αν δεν προκαλεί ζηλοφθονία, σίγουρα ενοχλεί τις παραδοσιακές δυνάμεις και ταράζει το κατεστημένο...

Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν από τριάντα χρόνια τέτοιες μέρες (όποτε έγραφα προαναγγελίες του πρωταθλήματος), να βάζω τον τίτλο «Ο Εθνικός και οι άλλοι». Ακολούθησε η επανάσταση της... παραλίας με τις επιτυχίες της Γλυφάδας και της Βουλιαγμένης και από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, το έργο έγινε πάλι μονότονο και πειραιώτικο: Ο Ολυμπιακός και οι άλλοι!

Τώρα όμως, ποιο είναι το φαβορί και ποιοι είναι οι άλλοι; Έλα μου ντε!

Στην πραγματικότητα το νόημα του πρωταθλήματος που αρχίζει σήμερα είναι «αυτοί και οι άλλοι»! Οι «αυτοί» είναι κατά πάσα πιθανότητα (και εάν δεν υπάρξουν ενστάσεις στη ροή του περίεργου, ελέω των πολλών διακοπών και των αστάθμητων παραγόντων) ο Ολυμπιακός, η Βουλιαγμένη, ο Παναθηναϊκός και η Χίος. Οι άλλοι είναι όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένης και της νεοφώτιστης ομάδας του Αργοστολίου, η οποία (προς δόξαν της διασποράς των δυνάμεων και των πόλων έλξεως που ξεφυτρώνουν παντού) έχει στο ρόστερ της έναν από τους κορυφαίους και πιο επιτυχημένους παίκτες όλων των εποχών: τον μέχρι πρότινος αρχηγό του Πανιωνίου, Γιάννη Θωμάκο!

Εάν το πρωτάθλημα που βρίσκεται επί θύραις γυριζόταν σε ταινία, θα μπορούσε ασφαλώς να αποτελεί το sequel της «Επιστροφής στο μέλλον»! Η Α1 ξαναγυρίζει στην ατμόσφαιρα του 1997, όταν πέρα από τη Βουλιαγμένη, τη Χίο, τον Ολυμπιακό και τη Γλυφάδα, υπήρχαν τουλάχιστον ομάδες όπως η Πάτρα (που μάλιστα έφτασε στον τελικό του LEN Trophy), η Χαλκίδα (με τον Αμερικανό Κρις Χάμπερτ), τα Χανιά (με την ασταμάτητη φάμπρικα παραγωγής παικτών), ο Εθνικός (με την παράδοσή του) που μπορούσαν να βάλουν τρικλοποδιές στα (θεωρούμενα ως) φαβορί. Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και τώρα, άλλωστε τον Γιαννουρή (παλιννόστησε μετά τη θητεία του στην ιταλική Λατίνα) δεν τον κόβω να πήγε για πλάκα στην Πάτρα...

Το σκηνικό βεβαίως δεν είναι πολύ ευχάριστο, λόγω της οικονομικής κατάστασης και του κινδύνου διακοπής του πρωταθλήματος (όχι λόγω των υποχρεώσεων της Εθνικής ομάδας, αλλά) επειδή θα αδειάσουν τα ντεπόζιτα των κολυμβητηρίων. Το παραδέχθηκε άλλωστε και ο πρόεδρος της ΚΟΕ Δημήτρης Διαθεσόπουλος, τις προάλλες στην κλήρωση των αγώνων, λέγοντας «αρχίζουμε και βλέπουμε...»! Αυτή είναι η μία όψη του φεγγαριού, η θεοσκότεινη, αλλά διάβολε, υπάρχει και η λαμπερή: ο καταμερισμός των δυνάμεων, η έξοδος από τις συνηθισμένες μονοπωλιακές καταστάσεις και βεβαίως οι θρίαμβοι που κατήγαγε το καλοκαίρι η ελληνική υδατοσφαίριση σε επίπεδο εθνικών ομάδων κι επανέφεραν το άθλημα στον αφρό. Ε, κάτι είναι κι αυτό για να μας ανοίξει περισσότερο την όρεξη και να χαιρετίσουμε με ενθουσιασμό τα σκουφάκια που βγαίνουν πάλι έξω...

Έχω, ως γνωστόν, ιδιαίτερη αδυναμία και μεγάλη αγάπη στο γουότερ πόλο, που ωστόσο δεν με κάνουν να γκρινιάζω και να πιστεύω ότι όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να αδικείται. Το κακό με την υδατοσφαίριση είναι ότι αποτελεί ένα από τα δυσκολότερα στους κανονισμούς και κατ’ επέκταση στη διαιτησία του, στην τηλεοπτική κάλυψη και στην παρακολούθησή του από το κοινό, ιδιαιτέρως από τους αμύητους. Συν τοις άλλοις, δεν είναι δα και πολύ θελκτικό για το φιλοθεάμον κοινό, να παρακολουθεί έναν αγώνα στον οποίο συμμετέχουν... ασώματες κεφαλές.

Γελώ τώρα που το γράφω αυτό, διότι θυμάμαι την εκπληκτική ατάκα που είπε ο... (σεσημασμένος για αυτές) στόμας του Στιβ Γιατζόγλου, το 1987, όταν ο Κοσκωτάς έδωσε πενήντα εκατομμύρια δραχμές για να πάρει στον Ολυμπιακό τον Νίκο Βενετόπουλο από τον Ηρακλή; «Μα ρε πρόεδρε, τόσα λεφτά για ένα κεφάλι χωρίς κορμί»!

Μια και το ’φερε η κουβέντα στις ατάκες –και για να ξαναγυρίσω στα χωρικά ύδατα του ΝΟ Χίου– εκεί πλέον μαζεύτηκε το «enfant gâté» (όχι απλώς του ελληνικού, αλλά του παγκοσμίου) γουότερ πόλο: ο Χατζηθεοδώρου με τους 27 τίτλους, ο Βλοντάκης με την απαράμιλλη κλάση, ο αυτόχθων και επανακάμψας από τον Πειραιά χαρισματικός σκόρερ Ντόσκας, ο Σέρβος Ράτζεν, ένας από τους καλύτερους αμυντικούς του κόσμου, ο μπαρουτοκαπνισμένος τερματοφύλακας Καραμπέτσος (μαζί με τον Μισετζή, εμβληματικό απομεινάρι της ομάδας του ’97), ο Μιράλης που υπήρξε το casus belli με τον Ολυμπιακό, ο γαλουχημένος στα πρωταθλήματα με τον «Θρύλο» Θεοδωρόπουλος, ο Κατσουλάκης και ο Κανδιόγλου από τον ΠΑΟΚ και ο Πωλογεώργης από τα Χανιά, για να αποδειχθεί ότι τουλάχιστον στις μεταγραφές οι Χιώτες πάνε εννιά-εννιά!

Το 2002 είχαν ρωτήσει τον Βλοντάκη τι είναι ο φουνταριστός και τότε ο Αντώνης έδωσε μια μυθική απάντηση, η οποία καταχωρήθηκε ως κειμήλιο στα κατάστιχα του γουότερ πόλο: «Φουνταριστός είναι το... κορόιδο που τρώει ξύλο, για να πηγαίνει ο Χατζηθεοδώρου στα μπουζούκια»! Έγραψε εκείνη η ατάκα και συν τοις άλλοις έγινε η λεζάντα της εποποιίας που έγραψε ο Ολυμπιακός κατακτώντας τέσσερις τίτλους σε επτά μήνες!

Από τότε πέρασαν εννέα χρόνια και τα αηδόνια ξανασμίγουν, απλώς τώρα ο Ρούπακας θα ’χει δυο... κορόιδα παγκοσμίου βεληνεκούς (τον Βλοντάκη στην επίθεση και τον Ράτζεν στην άμυνα), ώστε να πηγαίνει με το πάσο του ο Θοδωρής στα μπουζούκια!

ΥΓ. Καλή δύναμη σε όλους όσοι είναι καθ’ οιονδήποτε τρόπον μπλεγμένοι με αυτό το πρωτάθλημα. Την έχουν ανάγκη αυτή την ευχή, αλλά και την αξίζουν όλοι τους...