Για τα 6 παιδιά που χάθηκαν!

Στους τόσους μήνες που γράφω (με πολλή χαρά) εδώ στο gazzetta ΕΝΑ (αλήθεια μόνο ΕΝΑ) πράγμα μου έκανε εντύπωση.
Η επίθεση που έφαγα από τους φίλους του Άρη, όταν έγραψα για τον κόσμο (όχι την ομάδα) του ΠΑΟΚ.
Με θυμώνει όταν άνθρωποι δεν μπορούν να μιλήσουν λογικά. Όχι να συμφωνήσουν μαζί μου… αυτό είναι αδιάφορο… αλλά να ρε παιδί μου… να μην έχεις οπωσδήποτε μια αρνητική απάντηση συνεχώς κάτω από τη γλώσσα.
Σήκωσα τα χέρια ψηλά.

Η αλήθεια είναι ότι είχα βρεθεί ποοοοοολύ καιρό out of traffic (σε επίπεδο οπαδών) και μάλλον είχα χάσει πολλά επεισόδια.
ΟΧΙΙΙΙΙΙ! Δεν προτίθεμαι να ξαναρχίσω αυτή την ανώφελη κουβέντα. Τον πρόλογο τον έκανα γιατί είχα λόγο:
Σήμερα κλείνουν 12 χρόνια από τότε που σκοτώθηκαν σε τροχαίο τα 6 παιδιά, οπαδοί του ΠΑΟΚ στα Τέμπη. Διάβασα με προσοχή το άρθρο του Γιώργου Βροντάκη και αυτό που μου ‘κανε περισσότερο εντύπωση ήταν η παράγραφος:

«Θρήνος δεν υπάρχει μόνο στην οικογένεια του ΠΑΟΚ, αλλά με το τραγικό γεγονός συγκινήθηκαν και άλλοι φίλαθλοι από όλη την Ελλάδα. Ένα από τα χιλιάδες τηλεγραφήματα που δέχτηκε η ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ήταν και από τον μεγαλύτερο σύνδεσμο φιλάθλων του Άρη, τον Super 3, ο οποίος εξέφρασε τα συλλυπητήριά του και δήλωσε ότι σε ένδειξη πένθους δεν θα κάνει τη ραδιοφωνική του εκπομπή.»
Το πένθος φίλοι/ες μου τα ισοπεδώνει όλα.

Το πένθος μας συνδέει. Όχι η χαρά (δυστυχώς), αλλά το πένθος. Την αρχαία τραγωδία που όλοι μας έχουμε κι από μια σταγόνα της στο DNA μας, την υπηρετούμε πιστά.
Πολλές ομάδες έχουν τους νεκρούς ήρωές τους. Ο Ολυμπιακός έχει, ο ΠΑΟΚ έχει, η Μάντσεστερ έχει, η Τορίνο έχει… πολλές έχουν. Αεροπορικά δυστυχήματα, τροχαία, κερκίδες με κλειστές πόρτες. Νέοι άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή από τη μια στιγμή στην άλλη είτε πηγαίνοντας (φεύγοντας) στο γήπεδο για να παίξουν ή να παρακολουθήσουν.

Ημουν νεαρός ρεπόρτερ στον " Ελεύθερο Τύπο", όταν μου τηλεφώνησαν στις 2 το πρωί να πάω να καλύψω ένα τροχαίο που’χε συμβεί στην παραλιακή λεωφόρο στην Αθήνα. Το σπίτι μου ήταν δίπλα και έφτασα σε 5 λεπτά… Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου τι είδα, όταν πλησίασα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ… Το βλέμμα μιας κοπελίτσας στο σκοτάδι, που μου «ζητούσε» βοήθεια και δεν μπορούσα τίποτα να κάνω. Μερικά χρόνια αργότερα ήμουν στην παραγωγή ειδήσεων του ΑΝΤ1, όταν χωρίς να είμαι προετοιμασμένος έφταναν σωρηδόν στο κανάλι αμοντάριστα πλάνα από από μια πτώση επιβατηγού αεροπλάνου (νομίζω) στο Παγγαίο. Όχι δεν θέλω να τα θυμάμαι…
Την μια στιγμή είσαι ευτυχισμένος και την άλλη δεν υπάρχεις.

Όχι, δεν είναι σαν την καρδιακή προσβολή. Αυτό είναι τουλάχιστον φυσιολογικό. Και σπάνια αφορά νεαρά άτομα. Ένα τροχαίο όμως είναι ανόητο… και αφορά βασικά νεαρά άτομα. Αυτό είναι φρικαλέο. Δεν το χωράει το μυαλό μου… και βέβαια ούτε που ξεχωρίζω χρώμα κασκόλ.
Ναι τα παιδιά του ΠΑΟΚ επέστρεφαν στην πόλη τους…θα γελούσαν, θα ήπιαν, θα πείραξαν, θα έκαναν αγαρμπιές, θα ήταν ευτυχισμένα και ξαφνικά εκεί που τους είχε πάρει γλυκά ο ύπνος όλα τέλειωσαν.

Ναι, έγιναν ήρωες.
Ναι, αλλά πάτε τώρα να το πείτε στις μανάδες τους.
Οι ομάδες έχουν ήρωες. Αγνούς ήρωες που χάθηκαν για άσχετους με το παιγνίδι λόγους… Σήμερα -12 χρόνια μόλις μετά- έχουν (οι ομάδες;) ξανά νεκρούς. Όχι όμως επειδή ένας άπειρος 19χρονος οδηγός έκανε παράβαση και πέρασε στο αντίθετο ρεύμα… αλλά γιατί κάποιος(οι) τραβάνε μαχαίρια.

Δυστυχώς δεν μπορώ να συνετίσω αυτούς που τραβάνε μαχαίρια. Δεν είναι δυνατόν. Δεν γεννήθηκα χθες για να μην ξέρω ότι μόνο και που κουβαλάς μαχαίρι πάνω σου, η συνεννοηση γίνεται αδύνατη.
Μπορω όμως να πω σ’ αυτούς που δεν έχουν μαχαίρια, να μην πηγαίνουν εκεί που έχει μαχαιροβγάλτες. Και σεις οι πιτσιρικάδες που μπορεί να με διαβάζετε, σας διαβεβαιώνω ότι ΤΟ ΙΔΙΟ ακριβώς θα συμβουλέψετε τα παιδια σας, 20 χρόνια από τώρα… Το κόλπο σ’ αυτή τη ζωή είναι να μπορέσεις να πας στο αύριο…

Αν ο 19χρονος οδηγός του πουλμαν 12 χρόνια πριν στα Τέμπη δεν έβγαινε στο αντίθετο ρεύμα, τότε σήμερα αυτά τα παιδιά 12 χρόνια μεγαλύτερα, θα έβλεπαν τον Βεϊρίνια.
Σε έναν κόσμο τόσο ασταθή, που η ανασφάλεια (ή έλλειψη ασφάλειας) βασιλεύει, δεν χρειάζεται να’χεις πάρει 3 phd για να παίρνεις όλα τα μέτρα ασφαλείας, που μπορείς ώστε να φτάσεις στο αύριο.
Δεν γεννήθηκα επίσης χθες για να μην ξέρω ότι σε ένα 18χρονο παιδί είναι ποοοολύ δύσκολο να του εξηγήσεις ότι πρέπει να προσέχει.
Ναι, είναι πολύ δύσκολο.
Αλλά δεν είναι δύσκολο να του το μάθεις όταν είναι 2 χρονών…

Βλέπω με τρόμο, θυμό, έκπληξη νέους γονείς να πηγαίνουν βόλτα με το αυτοκίνητο , κρατώντας τα παιδιά τους αναμεσα σ’ αυτούς και το τιμόνι, είτε κρατώντας τα αγκαλιά οι μανάδες στο κάθισμα του συνοδηγού, είτε αφήνοντας τα στο πίσω κάθισμα να χοροπηδάνε ελέυθερα.
Βλέπω ανθρώπους να κουβαλάνε πάνω σε μηχανάκια τα παιδιά τους κάνοντας τα σαντουϊτς… Κανείς από την οικογένεια δεν φοράει καν κράνος.

Γνωρίζω μαμάδες που υποκύπτουν στα κλάμματα των παιδιών τους και δεν τα βάζουν στα ειδικά καθίσματα για παιδιά… παρ’ ότι έχουν αγοράσει…
Επρεπε να τους έχω όλους αυτούς μαζί, εκείνο το βράδι που νεαρός συντάκτης έτρεξα να καλύψω το τροχαίο στο Φάληρο… έπρεπε να ήταν εκεί μαζί μου, όταν αναμεσα στις λαμαρίνες με κοιτούσε για βοήθεια χωρίς να μπορεί να μιλήσει εκείνη η κοπελίτσα… είχε έρθει από το πίσω κάθισμα στο μπροστινό… πέθανε εκεί… μπροστά στα μάτια μου… επειδή απλώς κανείς δεν την είχε εκπαιδεύσει να φορά ζώνη ασφαλείας και στο πίσω κάθισμα. (όχι ότι θα είχε απαρατήτως ζήσει, αλλά θα είχε σίγουρα πολλές περισσότερες πιθανότητες).

Πείτε μου ειλικρινά:
Δεν είναι η μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου;
Το Σάββατο που μας πέρασε παρακολούθησα μια ημερίδα της Νορβηγικής Πρεσβείας για την ασφάλεια του παιδιού στο αυτοκίνητο. Οι Σκανδιναβοί έχουν ΜΕΓΑΑΑΑΛΗ παραδοση σ’ αυτά τα πράγματα. Στην Σουηδία, αμα σε πιάσουν να έχεις το παιδί σου χωρίς καθισματάκι στο αυτοκίνητο, δεν σου κόβουν μόνο πρόστιμο (εκτός από τον κώλο)…φωνάζουν την Πρόνοια. Σε θεωρούν δλδ ανάξιο να’σαι γονιός.
Εχουν δίκιο; 1000 %!

Ο 19χρονος οδηγός του τραγικού πούλμαν έκανε προσπέραση βραδιάτικα…. Στα Τέμπη! Στα Τέμπη!!!!!!!!!!!!!!!!! Δεν ήταν μόνο θέμα απειρίας. Ηταν βασικά θέμα οδηγητικής κουλτούρας. Αυτή τη μη κουλτούρα την πλήρωσαν με τη ζωή τους τα 6 παιδιά του ΠΑΟΚ.
Στη Σουηδία με νόμο όλα τα ειδικά καθισματάκια των παιδιών «βλέπουν» ανάποδα.

Στην Νορβηγία το προσπαθούν…και πηγαίνουν ήδη πολύ καλά… εμείς εδώ ταχουμε πίσω ελεύθερα και χοροπηδάνε…
Ακουσα ότι μακάρι να ήταν δυνατόν οι άνθρωποι να κάθονται ανάποδα στα αεροπλάνα… και στα αυτοκίνητα.

Αν λέμε ότι αγαπάμε τα παιδιά μας, τα λόγια δεν είναι αρκετά. Αμα το παιδί σας γίνει ο αερόσακος σας και το λιώσετε πάνω στο παρμπριζ… πάτε στον 7ο ουρανό, να του πείτε ότι το αγαπούσατε. Αν αγαπάς κάποιον κατά πρώτο λόγο τον προστατεύεις.
Πόσο πολύ όταν μιλάμε για προστασία του εαυτού μας. Οσοι με διαβάζετε, μπορείτε ό,τι ομάδα και να’στε… ο,τι δράκο και να έχετε στο μυαλό σας να κάνετε και να πείτε όποια παπαριά σας έρχεται στο κεφάλι… ΜΟΝΟ μην σκοτωθείτε σας παρακαλώ και μην σκοτώσετε άλλους.
Με ρωτάνε, τί θέλω για την κόρη μου.

Υγεία!
Να είναι υγιής. Όλα τα άλλα θα έρθουν ή δεν θα έρθουν.
Θα σας πω πώς φόρεσα εγώ (για πάντα) ζώνη. Έίναι καλός μου φίλος ο Αρης Σταθάκης, που τόσα έχει κάνει για την ασφάλεια των ανθρώπων και δουλεύαμε μαζί στον ΑΝΤ1. Πάω μια μέρα δουλειά… είχα ένα Γκολφάκι… βιαζόμουν και έτρεχα σαν τρελλός. Στο φανάρι του «Υγεία» (λεωφόρο Κηφισίας) σταματώ στο τσακ. Δίπλα μου ένα αυτοκίνητο. Γυρνώ και κοιτώ.

Οδηγεί ο Αρης, φορώντας τη ζώνη του (τότε τη φορούσε εκείνος και καμμιά 100στή άλλοι) Εχει γυρίσει και έχει κοιτάξει ποιος μαλάκας, έπεσε στα φρένα. Ο μαλάκας ήμουν εγώ που οδηγούσα (βέβαια) χωρίς ζώνη. Μου χαμογέλασε… ο Αρης είναι εξαιρετικός κύριος… διέκρινα όμως στη ματιά του μια… πώς να το πώ;… σιχασιά. Την ίδια που΄χω κι εγω σήμερα όταν βλέπω παιδιά στις αγκαλιές των συνοδηγών… Ντράπηκα πολύ και εκεί σε εκείνο το φανάρι ορκίστηκα ότι θα φοράω πάντα ζώνη. Ευκολο ήταν…

Δώρο για ασφάλεια!

Σήμερα το πρωί μου τηλέφωνησε ο φίλος μου ο Βαγγέλης Φραγκισκάτος που έχει το trikiklo, ένα μαγαζί με πράγματα για βρέφη και μικρά παιδάκια… η γυναίκα του η Tine είναι Δανέζα (εκεί τα αγαπάνε πολύ τα παιδιά… δεν είναι τυχαίο ότι ολοι οι μεγάλοι παραμυθάδες ήταν Δανοί) και βέβαια και οι δυό τους έχουν κόλλημα με την ασφάλεια των παιδιών.
Μου τηλεφωνησε λοιπόν…συνήθως μου λέει για τη gazzetta … είναι και Θεσσαλονικιός… αγαπά και τον ΠΑΟΚ … έτσι και σήμερα είπαμε για την θλιβερή επέτειο…
-Να κανονίσω με τον Ρεφενέ (έναν άλλον φίλο μας τον Γιώργο Ρεφενέ , είναι κι αυτός μουρλός με την ασφάλεια των παιδιών) να δώσουμε στους αναγνώστες σου από κοινού ένα καθισματάκι (που κοιτάει ανάποδα) της BeSafe;
-Ωραία ιδέα. Δεν ξέρω αν κάνουν διαγωνισμούς στο gazzetta. Θα μάθω και θα σου πω…
Πήρα τον Παπαθεοδώρου… του’πα το και το… Είσαι;
-Είμαι! Θα το κληρώσουμε;
-Ναι…θα σου πω πώς…
Ναμαστε λοιπόν με ένα τρομερό καθισματάκι της BeSafe που κοιτάει ανάποδα … να δείτε το και εδώ:

http://www.trikiklo.com/On_the_road/Car_seats/izi_combi_isofix_x3.html

Ο διαγωνισμός θα τρέχει μέχρι το βράδι στις 22.00 της Κυριακής 9/10/11). Θα σας κλήρώσω ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ in video με έναν Randomizer… Aν π.χ. είναι 50 σχόλια, θα βάλουμε σε μια εφαρμογή τα νούμερα 1 έως 50 θα πατησουμε ένα κουμπί κι Randomizer θα διαλέξει ΕΝΑ νούμερο… θα μετρήσουμε από το τελευταίο προς τα πίσω (από πάνω προς τα κάτω) τα comments, που θα έχουν έρθει μέχρι τις 22.00 της Κυριακής και αυτό θα’ναι. Ο/η νικητής/τρια θα επικοινωνήσει μαζί μου και θα πάρει το καθισματάκι του.

Και αν είστε 16 ετών αγορι, τι θα το κάνετε το καθισματάκι; Αν δεν έχετε παιδιά; Αν τα παιδιά σας είναι μεγάλα;
Εδώ ακριβώς είναι που μ’ αρέσει:
Θα το χαρίσετε στην αδελφή σας που έχει μωρό… στην φίλη σας που είναι έγκυος… μπορείτε να το κάνετε ο,τι θέλετε (if u know what I mean) … το θέμα είναι ότι όπως και ναχει ένα παιδάκι θα ταξιδεύει με οσο δυνατή ασφάλεια γίνεται.
Εχει κι άλλο ένα κόλπο αυτός ο διαγωνισμός: Μερικοί, που δεν θα κερδίσουν, πιθανώς θα σκεφτούν καλύτερα και αύριο το πρωί δεν θα ξαναβάλουν το παιδί τους τριαλαρούμ στο πίσω κάθισμα… δεν χρειάζεται να πάρουν το συγκεκριμένο… ούτε καν να κοιτάει ανάποδα… ακομα και το πιο φτηνό να πάρουν, η ασφάλεια του παιδιού τους πολλαπλασιάζεται…
Το βασικό συστατικό της αγάπης είναι η ασφάλεια. Μην το ξεχνάτε.
Το να αγαπάτε λοιπόν τα παιδιά σας είναι αυτονόητο.
Για να γίνει όμως αυτονόητο, πρέπει βασικά να αγαπάτε τον εαυτό σας.
Ναι, πιο πολύ κι από την ομάδα σας.
Αν (μακρυά από δω) σαβουρντιχτείτε με τη μηχανή σας και το κορμί σας (το κεφάλι σας) γλυστράει με 100 χλμ/ωρα κατευθείαν προς τη γωνία του πεοζοδρόμιου… και το κράνος που φοράτε σας σώσει τη ζωή, να είστε σίγουροι πώς οι ψυχούλες εκείνων των 6 ΠΑΟΚτσήδων που χάθηκαν στα Τέμπη, για λίγο χαμογελούν.
Να προσέχετε και να στε καλά.

Μάνος Αντώναρος