Μια στιγμή, δυο ζωές!

Πώς νιώθεις άραγε όταν εκατομμύρια άνθρωποι πληκτρολογούν το όνομά σου για να δουν μια στιγμή που σημάδεψε τη ζωή σου; Πώς νιώθεις όταν εκατομμύρια άνθρωποι γυρνάνε το βλέμμα με αποστροφή σε μια φωτογραφία που για σένα ήταν αληθινός πόνος; Πώς νιώθεις εκείνα τα δευτερόλεπτα που περνάνε 12 μήνες μπροστά από τα μάτια σου κι εσύ νιώθεις ξανά δυνατός; Ο Εντουάρντο Ντα Σίλβα τα ένιωσε όλα. Και πιο πολύ απ' όλα ένιωσε χιλιάδες ανθρώπους να του δίνουν δύναμη, όταν ένα το βράδυ Δευτέρας επέστρεψε στους ζωντανούς!

Ανήλικος και... ξενιτεμένος!

Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους. Μια μοίρα που μπορεί καν να μην αντιλαμβάνονται όταν βλέπουν τη ζωή να εξελίσσεται. Ήταν Φεβρουάριος του 1983, όταν ο Εντουάρντο Άλβες Ντα Σίλβα γεννήθηκε στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και μεγάλωσε σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της βραζιλιάνικης πόλης. Χωρίς να κάνει ιδιαίτερη καριέρα και δίχως να πάρει τις ευκαιρίες που έχουν άλλα παιδιά στην ηλικία του, ήρθε η πρώτη πρόκληση. Η Ντιναμό Ζάγκρεμπ τον εντόπισε στα νεανικά τμήματα της Bangu Atletico Clube και τον Σεπτέμβριο του 1999 μετακόμισε στην Κροατία προκειμένου να δοκιμαστεί.

Ένα παιδί που δεν μιλούσε Αγγλικά, Γερμανικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, πλην της μητρικής του, έπρεπε να μάθει να ζει μόνος του, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του και πριν καν κλείσει τα 18 του χρόνια. Το δοκιμαστικό διάστημα των τριών μηνών, έφερε και το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο. Ο Ντουντού, όπως είναι το χαϊδευτικό του, θα πήγαινε στην χώρα για μόνιμη εγκατάσταση σε ηλικία 17 ετών. «Δεν μπορούσα να αντέξω το κρύο και το χιόνι καθόλου. Ένιωθα μοναξιά και δεν ήθελα να μείνω εκεί», θα πει αργότερα για τον πρώτο χειμώνα μακριά από την Βραζιλία. Η σκέψη συμπατριωτών του που έπαιζαν στη Ρωσία και την Ουκρανία θα του δώσει, όπως είπε, δύναμη για να αντέξει.

Θα παίξει δύο χρόνια στην ομάδα νέων και θα κάνει το ντεμπούτο του στην Ντιναμό το 2001. Στην πρώτη ομάδα θα μείνει μόλις ένα χρόνο, με τέσσερις συμμετοχές και θα ακολουθήσει ο δανεισμός του στην Ίντερ Ζάπρεσιτς, στη δεύτερη κατηγορία. Εκεί με 10 γκολ σε 29 συμμετοχές θα αποδείξει ότι η επένδυση της ομάδας του Ζάγκρεμπ δεν ήταν λανθασμένη και θα επιστρέψει για να διεκδικήσει τη θέση του. Η αγωνία του να φτάσει στο επίπεδο που ήθελε θα αποτελέσει αφορμή για μικροτραυματισμούς που δεν του επέτρεπαν να βελτιωθεί όσο γρήγορα τον περίμεναν.

Η δική του στιγμή θα ερχόταν το 2003. Ο Νίκολα Γιούρτσεβιτς είναι ο πρώτος που τον εμπιστεύεται και στο ντέρμπι με την Χάιντουκ για το Σούπερ Καπ θα έρθουν τα πρώτα μηνύματα για την άνοδό του. Στα 20 του χρόνια θα μοιάζει το όνειρο που κάθε πιτσιρίκι έχει να γίνεται πραγματικότητα και θα κλείσει τη σεζόν με εννέα γκολ σε 24 συμμετοχές, με αποτέλεσμα να ψηφιστεί παίκτης της χρονιάς. Η καταλυτική του παρουσία στην πορεία της Ντιναμό, αλλά και το ταλέντο του, οδηγούν την ομοσπονδία την πολιτογράφησή του ως Κροάτη και κλήθηκε στην Εθνική κάτω των 21 ετών. Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα συμπεριλαμβανόταν στις κλήσεις του Ζλάτκο Κράνιτσαρ για την Εθνική Κροατίας και θα έκανε ντεμπούτο σε φιλικό αγώνα απέναντι στην Ιρλανδία στις 16 Νοεμβρίου του 2004. Το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της Κροατίας θα ερχόταν την 1η Φεβρουαρίου... Η μοίρα που λέγαμε!

Η Κροατία, πλέον, θα φαντάζει ολοένα και πιο μικρή για να τον κρατήσει. 20 γκολ σε 27 αγώνες τη σεζόν 2005-06 και εκ νέου παίκτης της χρονιάς και το αποκορύφωμα: 45 γκολ σε 44 αγώνες την επόμενη χρονιά. Τη χρονιά που το ενδιαφέρον δεκάδων ευρωπαϊκών ομάδων θα μετουσιωνόταν σε μεταγραφή. Ο Άγιαξ, η Αϊντχόβεν, η Άντερλεχτ, η Φιορεντίνα και η Γιουβέντους είχαν κρίνει ως υπερβολικά τα 5 εκ. ευρώ το καλοκαίρι του 2006, όμως ένα χρόνο μετά η αξία του είχε ήδη διπλασιαστεί. Όχι άσχημα για ένα παιδί που άφησε το σπίτι του για 15.000 δολάρια το χρόνο και για το οποίο η Ντιναμό είχε πληρώσει 50.000 δολάρια στην Μπάνγκο.

Άνοιξαν τα σύνορα!

Πριν έρθει η στιγμή να φύγει, είχε αποφασίσει να σπάσει κάθε ρεκόρ. Ο Γκόραν Βλάοβιτς έμεινε δεύτερος πίσω του και ο Εντουάρντο έγινε ο παίκτης με τα περισσότερα γκολ σε μια σεζόν. Μια σεζόν που σφράγισε με χατ-τρικ απέναντι στην αιώνια αντίπαλο της Ντιναμό, τη Χάιντουκ στη νίκη της ομάδας του Ζάγκρεμπ με 3-0. Αυτό ήταν το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του στο εθνικό πρωτάθλημα της Κροατίας. Η Άρσεναλ έψαχνε να επενδύσει τα λεφτά που πήρε για την πώληση του Τιερί Ανρί και ο Εντουάρντο ήταν μέσα στις προϋποθέσεις που συνήθως θέλει ο Βενγκέρ από τους παίκτες που αγοράζει.

Με ένα ποσό κοντά στα 10 εκ. ευρώ η συμφωνία έκλεισε. «Λυπάμαι που φεύγω, αλλά η Άρσεναλ είναι ένας από τους μεγαλύτερους συλλόγους στον κόσμο», θα πει προσθέτοντας πως είναι το όνειρο κάθε παιδιού που ξεκινάει το ποδόσφαιρο, να πάρει μεταγραφή σε μια τέτοια ομάδα. Η προσαρμογή του στο Λονδίνο δεν ήταν δύσκολη. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα ανέλαβε το ρόλο του πατέρα-προστάτη του νεαρού Βραζιλιάνου, ο οποίος ξεκίνησε άμεσα μαθήματα αγγλικών για να μπορέσει να προσαρμοστεί ακόμα καλύτερα. Χρειάστηκε τον χρόνο του, δεν ήταν όλα εύκολα.

Έκανε ντεμπούτο στις 19 Αυγούστου, όμως έμοιαζε σαν όλες οι υπόλοιπες διοργανώσεις να του ταίριαζαν περισσότερο από την Premier League. Ενώ σκόραρε στην Ευρώπη και στο κύπελλο, δεν μπορούσε να τα καταφέρει στο πρωτάθλημα. Στις 29 Δεκεμβρίου του 2007 το κατάφερε απέναντι στην Έβερτον και, μάλιστα, δύο φορές. Την 1η Ιανουαρίου του 2008 το κατάφερε ξανά. Και μετά ξανά και ξανά και ξανά, όντας πλέον βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα του Αρσέ Βενγκέρ!

Μια στιγμή...

Φεβρουάριος του 2008. Η μοίρα τού επεφύλασσε ένα άσχημο παιχνίδι. Τα 25α του γενέθλια θα τα γιόρταζε στο νοσοκομείο, ναρκωμένος για να μην πονάει. Δύο μέρες πριν σβήσει τα κεράκια του, στις 23 του μήνα, ένα τάκλιν από τον Μάρτιν Τέιλορ στον αγώνα με την Μπέρμιγχαμ θα διαλύσει την περόνη και ο τραυματισμός του θα συμπεριληφθεί στους πιο τρομακτικούς ποδοσφαιριστών. Μέσα σε λίγα λεπτά θα μεταφερθεί από τον αγωνιστικό χώρο στο νοσοκομείο, με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα να αποτελεί το μοναδικό δίαυλο επικοινωνίας με τους νοσοκόμους και τους γιατρούς.

«Δεν θυμάμαι τι έγινε και δεν θέλω να το δω ούτε στην τηλεόραση, ούτε στις εφημερίδες», θα πει δύο μέρες μετά, όταν πλέον θα έχει χειρουργηθεί. Στην πραγματικότητα, στο «Sky Sports» που μετέδιδε το παιχνίδι δεν έδειξε ούτε ένα ριπλέι, λόγω του σοκαριστικού τρόπου που διαλύεται ο αστράγαλός του. «Θυμάμαι ότι έπεσα και κοίταξα το πόδι μου, που είχε γυρίσει από την άλλη πλευρά. Μετά υπάρχει το απόλυτο κενό». Ο τραυματισμός του έφερε ξανά στο προσκήνιο το θέμα της τιμωρίας. Ο Τέιλορ, που αποβλήθηκε για το μαρκάρισμα, ισχυρίστηκε ότι τον επισκέφτηκε δύο φορές στο νοσοκομείο, όμως λόγω της νάρκωσης ο Εντουάρντο δεν το θυμάται. Ο Αρσέ Βενγκέρ αμέσως μετά τον αγώνα ζήτησε να μην παίξει ξανά ποδόσφαιρο ο «θύτης», ο Κακά ζήτησε προστασία από τους διαιτητές και μια ατέρμονη συζήτηση ξεκίνησε.

Μια συζήτηση που έφτανε στο δωμάτιο του νοσοκομείου, έφτανε στο φυσικοθεραπευτήριο, έφτανε στον Εντουάρντο, που έπρεπε να επανέλθει. Ο 25χρονος επιθετικός φοβόταν για την οικογένειά του που τρόμαξε στην Βραζιλία, σκεφτόταν τη γυναίκα του και τη μικρή του κόρη και προσπαθούσε να δώσει σε όλους τη δύναμη για να πιστέψουν στην επιστροφή. Η αρχική διάγνωση έκανε λόγο για εννέα μήνες, ωστόσο σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα χρειάζεται κάτι παραπάνω. Εξάλλου, τον πρώτο καιρό υπήρχαν φρικιαστικά σενάρια που έκαναν λόγο για τη ζωή του, που τέθηκε σε κίνδυνο εκείνες τις πρώτες ώρες.

Εκ των προτέρων ήταν συνειδητοποιημένος για το τι θα επακολουθούσε! «Μπορεί να χρειαστούν έξι μήνες, μπορεί εννιά, μπορεί κι ένας ολόκληρος χρόνος. Είναι σημαντικό όταν θα γυρίσω να είμαι και ψυχολογικά έτοιμος, όχι μόνο σωματικά». Το πρόγραμμα περιλάμβανε Βραζιλία. Εκεί που αποθεραπεύτηκαν ο Ρονάλντο, ο Ροναλντίνιο, ο Ρομπέρτο Κάρλος. Ο Εντουάρντο ήταν αποφασισμένος να κοιτάξει μπροστά, έστω κι αν ο τραυματισμός του στοίχισε την παρουσία του στο Euro 2008. «Η πρόκριση ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου. Τα γενέθλιά μου στο νοσοκομείο μια από τις πιο δυστυχισμένες».

Ένα χρόνο μετά...

Η ευτυχία θα ερχόταν και πάλι. Ίσως γιατί ακόμα και μέσα από την ειρωνεία της, η μοίρα θέλει να διατηρεί τις ισορροπίες. Ο Μάρτιν Τέιλορ θα έστελνε μήνυμα για καλή επιτυχία. Οι σχέσεις τους, πλέον, είχαν αποκατασταθεί και είχαν συχνή επικοινωνία. Ο Εντουάρντο ήταν έτοιμος για να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση και θα το έκανε με τέτοιο τρόπο, ώστε και ο πλέον απαθής Άγγλος να δακρύσει. Στις 16 Φεβρουαρίου του 2009 θα είναι στην αποστολή για τον αγώνα με την Κάρντιφ, ωστόσο πριν το ματς ο Αρσέ Βενγκέρ δεν θα δεσμευτεί για τη χρησιμοποίησή του.

Ο 26χρονος Βραζιλιάνος θα είναι βασικός! Στο 21ο λεπτό σκοράρει και κάθεται στο έδαφος προσπαθώντας και ο ίδιος να το συνειδητοποιήσει. Στο δεύτερο ημίχρονο θα σκοράρει και πάλι. Κι όταν θα γίνει αλλαγή, όλο το γήπεδο θα τον αποθεώσει. Η γυναίκα του Αντρέγια, η κόρη του Λορένα και ο φυσικοθεραπευτής της Άρσεναλ, Τόνι Κόλμπερτ θα είναι οι άνθρωποι στους οποίους θα αφιερώσει την επιστροφή του. «Υπήρξε δεύτερος πατέρας για μένα αυτό το διάστημα», θα εξηγήσει σε μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής του, όπως θα την χαρακτηρίσει. «Σε μια εβδομάδα θα είναι ένας χρόνος από τον τραυματισμό μου. Και είμαι καλά», θα πει θυμίζοντας τους ανθρώπους που παλεύουν να ξεφύγουν από τις εξαρτήσεις τους. Ο εφιάλτης του έχει τελειώσει. Ο εφιάλτης της μοναξιάς του, τουλάχιστον.

Έχοντας, πλέον, ολοκληρώσει τον δικό του Γολγοθά, μπορούσε να επικεντρωθεί στο να συνεχίσει μια κανονική καριέρα. Έστω κι αν δεν θα μπορούσε ποτέ να πάρει πίσω τον ένα χρόνο που έχασε. Η Άρσεναλ θέλησε να του εξασφαλίσει πως θα έχει μπροστά του την ευκαιρία να το κάνει. Στις 18 Νοεμβρίου του 2009 θα υπέγραφε νέο συμβόλαιο, με τον Αρσέν Βενγκέρ να τον χαρακτηρίζει υπόδειγμα γενναιότητας και αφοσίωσης και τον ίδιο να μιλάει για όσα περιμένει να έρθουν. «Αυτή η περίοδος είναι και πάλι καλή για μένα. Νιώθω το σώμα μου δυνατό και είμαι έτοιμος να παίξω 90 λεπτά, ακόμα και κάθε τρεις μέρες αν χρειάζεται».

Όσα δεν έφεραν τα χρόνια, τα έφερε μια στιγμή. Πάνω που ο Εντουάρντο ονειρευόταν να γυρίσει την καριέρα του στο σημείο που βρισκόταν πριν τον τραυματισμό, η Σαχτάρ ήρθε να τον πάρει από το Λονδίνο. Η ομάδα της Κροατίας πρόσφερε περίπου 6 εκ. λίρες στην Άρσεναλ και ο Αρσέν Βενγκέρ δεν αρνήθηκε. «Οι τελευταίες μέρες ήταν έντονα συναισθηματικές για μένα. Παρότι είμαι ενθουσιασμός για τη νέα πρόκληση που έχω μπροστά μου, στεναχωριέμαι που αφήνω το σπίτι μου. Η Άρσεναλ είναι ένας πολύ ιδιαίτερος σύλλογος και θα μου λείψουν τα πάντα», θα πει, εμφανώς στεναχωρημένος για την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα.

Η επιστροφή...

Η Άρσεναλ δεν θα προλάβει να του λείψει. Η μοίρα θα φρόντιζε ακόμα μια φορά γι’ αυτό, αφού η Σαχτάρ θα βρεθεί στον ίδιο όμιλο με την αγγλική ομάδα στο Champions League. Πρώτη παράσταση στις 19 Οκτωβρίου του 2010, όταν ο Εντουάρντο θα μπει στο παιχνίδι ως αλλαγή στο 64’ του αγώνα. Με το σκορ στο 4-0 εκείνη τη στιγμή και ελάχιστα λεπτά αργότερα στο 5-0, δεν θα μπορούσε να προσδοκεί στα δικά του λεπτά δημοσιότητας. Κι όμως τα βρήκε... Ο Κροάτης επιθετικός θα σκοράρει στο 82’ και θα αποθεωθεί από τους οπαδούς της Άρσεναλ, με τον ίδιο τρόπο που είχε αποθεωθεί κατά την είσοδό του στο γήπεδο.

«Νομίζω πως αν θέλαμε να βάλει ένα γκολ η Σαχτάρ, τότε όλοι επιθυμούσαμε να το βάλει ο Εντουάρντο. Όλοι έχουν καλά συναισθήματα για εκείνον, επειδή όλοι γνωρίζουν την ποιότητά του ως ποδοσφαιριστή, αλλά και τι πέρασε στο διάστημα που βρισκόταν εδώ», θα πει μετά το τέλος του αγώνα ο Αρσέν Βενγκέρ και μια εβδομάδα θα έρθει ο... επαναληπτικός. Ο 28χρονος επιθετικός θα είναι εκείνος που πάλι θα σκοράρει, πάλι δεν θα πανηγυρίσει, όμως αυτή τη φορά η ομάδα του θα κερδίσει 2-1 την Άρσεναλ.

Θα τελειώσει τη σεζόν με δώδεκα γκολ, ωστόσο κανένα δεν θα έχει την ίδια αξία με εκείνα τα δύο. Η ζωή του είναι γεμάτη παραλληλισμούς και σημάδια της μοίρας. Στην πορεία της Κροατίας προς το Euro 2008 σκόραρε δέκα φορές, ωστόσο είδε τα τελικά από το σπίτι του και τον Σλάβεν Μπίλιτς να του αφιερώνει τη νικηφόρα πρεμιέρα. Πριν ένα μήνα σκόραρε τα δύο κρίσιμα γκολ στην ανατροπή της Κροατίας απέναντι στο Ισραήλ και ονειρεύεται να ζήσει το ερχόμενο καλοκαίρι εκείνο που στερήθηκε πριν τέσσερα χρόνια. Η Ελλάδα είναι το εμπόδιό του...